Vandaag een dagje gebrusseld. Op zoek naar boeken en antiek. Afgestapt in Brussel-Noord. Na het afwandelen van enkele straten vol moderne koude kantoorgebouwen zie ik een mooie kerk, de Begijnhofkerk of zo. Op het pleintje voor de kerk zie ik de vitrine van een antiquariaat met naam 'Het gouden aapje', genoemd naar een roman. Binnen duizenden tweedehands boeken, een gezellige zaak. Zelf vind ik er weinig wat heel oude boeken zie ik er niet, wel veel literatuur, filosofie enz. Vervolgens naar het oude historische stadscentrum. Nabij het Centraal Station betreed ik de Galerie Bortier. Vroeger was dit een levendige galerij, met heel veel boekenwinkeltjes. Nu is het benedenstuk volgestouwd met meestal franstalige weinig waardevolle boeken, allemaal heel duur. Dan een tiental treden hoger nog een drietal zaken, waarvan eentje met eeuwenoude boeken en boekjes. Ik stap binnen en het eerste boekje dat ik vastneem handelt over het alfabet. Hzt is een soort schoolboekje en kost ... 6000 eurootjes. Verbouwereerd plaats ik het kostbare (!) kleinood terug en bekijk nog enkele andere boekjes. Gelukkig zijn die wat goedkoper, zo rond de 1200 en 750 eurootjes. Volgens mij zeker twee of driemaal duurder dan gelijkaardige stukken in mijn eigen winkel. Ik vraag me af of de zaken hier wel goed draaien, met zulke prijzen. Heel wat winkeltjes in deze galerij staan leeg nu, wat een verschil bij pakweg 10 jaar geleden. Daarna tientallen antiekwinkeltjes bezocht. Soms mooie dingen gezien maar ... die prijzen weer... zo vroeg men 110 000 euro voor twee marmeren beeldenn, 25 000 eurootjes voor een klein schilderijten of een klein houten beeld... Belachtelijk gewoon. Misschien moet ik hier een winkel beginnen of niet?
Vanavond naar een heel mooi concert in de Magdalenazaal geweest. Een Hongaarse groep die volksmuziek bracht. Grote klasse om alles uit het hoofd te spelen, dus zonde rhulp van partituren.
Eerder berichtte ik over de jonge priester die in Beernem hulppriester was en die uitgetreden is toen bleek dat hij contact had met een dertienjarige. In hoeverre er iets meer gebeurd is dan enkele mailtjes of één mailtje met de vraag 'wil je mijn vriend zijn' of zo, de standaardvraag als je iemand als 'vriend" wil toevoegen op zo'n site als Netlog, is me nog niet duidelijk. Hij hielp blijkbaar mee met de vormselvoorbereiding, maar zonder dat er iets gebeurde. strikt genomen was hij dus bezig met jongeren, wat hem verboden was. Het lijkt me dat de vele kritiek en de heksenjacht die nu heerst de priester te veel geworden zijn. Resultaat : weer een priester minder.
Mijn bezoek aan de abdij van Westvleteren vorige dinsdag
Blijkbaar geloven sommigen niet dat ik vorige week werkelijk de vespers bijwoonde in de abdij te Westvleteren. Eigenlljk lig ik daar niet wakker van hoor.
Het is zo dat ik elk jaar een vijftal keer probeer de vespers bij te wonen. Dit omdat ik de abdij al vele jaren ken en de zang heel mooi vind. Een mens komt er wat tot rust en kan er wat bijtanken (figuurlijk). Een extra reden was natuurlijk het verblijf van mgr Vangheluwe aldaar, ik was benieuwd hoe hij het stelde. Ik wist op dat moment nog niet dat de bisschop in feite pas onder dwang tot openbare bekentenissen overging...
Ik was nogal vroeg voor de vespers, het was 16u00 en de vespers begonnen maar om 17u15. Ik belde aan maar de dienstdoende pater portier stuurde me nog wat wandelen. Een halfuurtje later mocht ik binnen. Zoals gewoonlijk zat ik op de voorlaatste rij in de kapel. Een jongeman van ca 25 jaar nam plaats schuin achter mij. Wat later schoof hij een paar meter op naar de anderre zijde. En halverwege het avondgebed zat hij pal achter mij. Ik realiseerde me dit toen ik op een gegeven moment een soort klik en gezoem hoorde. Ik keek toen achterom maar de man keek gewoon voor zich uit.
De volgende morgen zag ik foto's in de krant, genomen in de abdij. Onmiddellijk realiseerde ik dat die brutale kwajongen die achter me zat op een sluwe wijze opnamen had gemaakt van Vangheluwe om die te verspreiden via de pers. De abdij is een private instelling en die snotaap zal zeker geen toestemming gevraagd noch gekregen hebben om kiekjes te nemen. In feite maakte hij misbruik van mijn 'brede postuur' om er ongezien foto's te maken. Flauw hoor. Gelukkig voor hem dat ik het op dat moment niet door had of ik had zijn fototoestelletje gedemonteerd onder mijn schoenzolen... Ook de begeleidende tekst bij het krantenartikel klopt van geen kanten. Het is helemaal onjuist te gewagen van een sjofel geklede bisschop want de bisschop was in een normaal donker hemd en dito broek. Ook is het niet zo dat zijn 'rauwe stem' soms uitklonk boven de stemmen van de monniken. Wat een onzin. Wat betreft dat stuk riooljournalistje : ik ken hem ergens van, heel eventjes dacht ik dat het een oud-seminarist was, uit op weerwraak of zo. In elk geval : het zijn maar de boemn die elkaar niet tegenkomen. Eens kom ik hem weer tegen en mag hij een donderpreek verwachten.
Tijdens mijn bezoekje aan de abdij vroeg ik info over een oud-dorpsgenoot die hier 150 jaar geleden in dit klooster woonde. Het was een weduwnaar. De pater die me deze gegevens gaf zei me ook nog dat hij al enkele keren op de hoge torenkraan op de bouwwerf van de abdij was geklauterd, vanwaar hij een mooi zicht had op vele tientallen kerktorens in de Westhoek. Hij vroeg me welke toren er op een heuvel staat, niet ver van de Ijzertoren. Ik vertelde hem dat dit Klerken was. Tenslotte kocht ik nog een cd met zang van de paters en van een ensemble uit Brabant. Hemelse muziek.
Mijn hart bloedt bij het horen dat er weer een priester ontslag neemt na ongeoorloofd gedrag met minderjarigen. Ik ken de priester in kwestie nog vanuit mijn seminarietijd. Een man met vele talenten, dat zeker. Spijtig genoeg hervallen en daar moet hij nu de gevolgen van dragen. Ik hoop dat hij een nieuw leven kan uitbouwen en zich in vrede kan stellen met de eventuele slachtoffers. In tegenstelling tot de bisschop is hij nog jong en zal het voor hem niet gemakkelijk worden om zich te herpakken. Pas zaterdagavond vernam ik dat hij een goed onderkomen gevonden had in een klooster hier te Brugge. Deze zusters ken ik al lang en ik bewonder hen voor hun grote en eigenlijk niet vanzelfsprekende gastvrijheid. Hopelijk kunnen ze hun ontgoocheling de baas.
Het ziet er toch echt naar uit dat men de verplichting tot celibaat zal moeten herbekijken. Als men openlijk geen relatie mag hebben dan zoekt men naar een andere uitweg. Hier zijn jongeren en kinderen dan het slachtoffer. Vanuit Rome zal er wellicht niet vlug een versoepeling komen. Daarom is het misschien haalbaarder als de clerus van ons land hier samen over nadenkt en tot besluiten komt. Er moet in elk geval snel gehandeld worden of er vallen nog vele koppen...
Tenslotte nog even stellen dat het celibaat meer beschikbaarheid voor de gelovigen met zich meebrengt maar het is duidelijk dat dit celibaat voor velen niet houdbaar is. Dus : laat deze mensen vrij om te kiezen voor een partner of niet. Al besef ik dat de Kerk niet zit te springen om mijn gedacht te kennen. Velen zullen me echter wel gelijk geven.
Nabij de woning van nionkel Henri zie ik in een grote eeuwenoude stenen galg staan. Onwillekeurig denk ik dat we gelukkig geen tweehonderd jaar eerder leven of het Christen volk zou haar leider hier een kopje kleinger hebben kunnen maken. Gelukkig dat we intussen veel beschaafder geworden zijn. Nu kan je iemand kapot maken via de pers... Via enkele kleine landelijke weggetjes kom ik aan te Westvleteren, mijn hoofddoel vandaag. Ik ben benieuwd of ik de bisscihop zal zien. Omdat ik een uurtje te vroeg ben voor de vespers wordt ik door broeder vriendelijk maar kordaat letterlijk wandelen gestuurd. Dus wandel ik wat rond en kijk naar de grootse bouwwerken. Via een smal gangetje kom ik in de vroegere abdijkerk, ik meen dat hier de refter en de bibliotheek of archief komen. Alles ligt opengebroken, de tuin lijkt wel een maanlandschap.
Een halfuurtje voor de aanvang van de vespers mag ik naar binnen. Ik vraag aan de vriendelijke portier hoe het gaat met de bisschop maar hij antwoordt daar niet op. Ik zei toen dat ik het prachtig en barmhartig vond dat zij onderdak wilden verschaffen aan iemand die door de media zo hard aangepakt. Waarop de portier minzaam glimlachte. Vervolgens vroeg ik info over een oud-dorpsgenoot die hier ooit monnik was. Ik vernam dat deze man overleed in 1871 en een tijdlang in Klerken verbleef voor het oprichten van een kloostergemeenschap met school. Maar doordat men ter plaatse liever een nieuwe parochie zag werden de monniken teruggeroepen naar Westvleteren. In Klerken werd later dan de parochie Houthulst uit de grond gestampt.
In de abdijgangen zag ik geen levende ziel. Ik schreed door de gangen en tuin richting kapel. Net voor de kapel zag ik rechts het kerkhof, ergens lag daar dus een dorpsgenoot van mij. Maar ik kwam niet voor de doden, ik wilde zien of de bisschop werkelijk hier verbleef., en hoe hij het stelde In de kapel was het muisstil. Enkel twee andere mensen waren er aan het bidden. Druppelsgewijs kwamen de monniken binnen voor de vespers. Door de verbouwingen kwamen ze allen binnen via de deur onder de klokkentoren. Een viertal paters werden binnengereden met een rolstoel. Om de paaskaars aan te steken werd vreemd genoeg een alu ladder gebruikt wat ik wel wat raar vond. In mijn winkel liggen twee kaarsenaanstekers/snuiters... Misschien tijd om een schenking te doen? Enkele dames kwamen binnen oa een dame die lichamelijk ziek was, ze liep nogal houterig. Ik meen dat ze ook te zien is op een video over het abdijleven hier.
Plots zie ik de bisschop in de deuropening, hij heeft me duidelijk gezien en kijkt even verrast, dan slaat hij zijn ogen neer en stapt binnen. Hij neemt plaats tussen de monniken. Hij in zijn gewone zwarte clergy pak tussen de monniken die in witt koorgewaad zijn. Met schroom om hem niet lastig te vallen maar toch nieuwsgierig kijk ik naar mgr Vangheluwe. Hij ziet er wat vermoeider uit dan anders maar niet echt gebroken, gelukkig maar.
Het is zo dat ik na de grote onthullingen heel hevig teleurgesteld was, heel terecht ook. Maar ttoch kijk ik nu met gemengde gevoelens terug op heel die heisa. Wat gebeurd is is natuurlijk hel ernstig maar ik frnk dat het nu tijd is om te bezinnen en te kijken hoe de hele zaak nu best geregeld kan worden. Volgens mij zal de bisschop hier niet blijven, er zal zeker een zware druk neerkomen op de abdij indien hij wél zou blijven. Daarom denk ik dat hij beter af is in een buitenlandse abdij, bv. op de Catsberg. We zien wel.
Na d evestpers bleven de meeste paters zitten om te mediteren, zo ook de bisschop. Dus verliet ik de kapel en maakte nog een babbel met de gastenpater. Zo vroeg hij me welke kerktorens hij zou kunnen hebben gezien tijdens de twee keren dat hij tot bovenaan de enorme bouwtorenkraan had geklommen de afgelopen weken. Volgens de beschrijving (een toren bovenop een heuvel, wat links van de Ijzertoren) sei ik hem dat dit Klerken zou moeten zijn. Eigenlijk had ik de bisschop graag persoonlijk kunnen spreken maar de gastenpater raadde me aan om dit via een brief te doen, hij is schriftelijk wel degelijk bereikbaar.
Vandaag deed ik een toertje door mijn geliefde Westhoek. Zoals gewoonlijk kies ik dan voor de kleine baantjes. Eerst naar het Oosthof te Snellegem waar het naar het schijnt zo lekker eten is. Het gerucht klopt. Daarna via via tot in Eernegem. Ik doe niet liever dan kerken bezoeken : + wat tot rust komen en het interieur bekijken. Rechts vooraan een merkwaardig basreliëf : pausen, een nonnetje en heel wat andere figuren die staren naar de verrrezen Christus, heel bijzonder. Links vooran een soort Lourdesgrot met lichtinval vanuit een opening in het dak... Een heel mooie preekstoel afkomstig van uit een verdwenen kerk te Brugge, zo lees ik in een brochuurtje. Een merkwaardig dorp : kilometers lintbebouwing. Daarna via Westkerke, Gistel, Zevekote, Sint-Pieterskapelle en Schore naar Pervijze. Dit is de bakermat van mijn voorouders aan vaderskant. Spijtig dat die verdomde Duitsers hier zo lelijk huis hielden waardoor zoveel kerken in de Ijzerstreek vernietigd werden, en daarmee ook bijna alle eeuwenoude grafzerken. Heel wat genealogische info ging op die manier verloren. Dus : als ik Duitsers zie...Verrassend hoe men de kerk schitterend heropbouwde, vooral de mooie glasramen zijn uitzonderlijk mooi qua afbeeldingen en kleur. Ook het hele interieur oogt heel mooi en verzorgd.
Dan via Avekapelle naar het mooie lieflijke Eggewaartskapelle. In de kerk mocht ik de pastoor ontmoeten, een aangenaam weerzien. In de kerk zelf bevindt zich een marmeren grafplaat van rechtstreekse vooruouders die overleden in 1722 en 1761, de plaat is in perfecte staat bewaard. Daarna naar buiten naar de graven van mijn grootouders, betovergrootouders en andere familieleden. Ik zag overal rare planten tussen de graven. Nadat ik er een aantal uittrok besefte ik dat het een soort bloemen waren De stadswerklieden waren wat verder naar me aan het kijken met verbaasde blikken en ik stak de groene dingen vlug terug in de grond.
Dan naar Beauvoorde waar men sinds jaren een boekwinkeltje heeft, de opbrengst gaat naar Opbouwwerk Ijzerstreek. Duizenden boeken wachten er op een nieuwe thuis, het is echter zo dat de winkel gerund wordt door vooral leraren op rust van het college van Veurne. En ik vermoed dat zij zelf ook fervente verzamelaars zijn. Tot aan de grote vakantie is het enkel open op zondag, spijtig. Dan maar eens goeiendag zeggen in het oude dorpswinkeltje, bij Paula. Ze verkoopt er onder andere lekkere Beauvoordse pannekoeken, wat ik zeker apprecieer. Voor de prijs moet je het niet laten : vijf euro per kg. Flesjes drank aan één euro, hoe bestaat het nog? Iedereen die ik vandaag al ontmoette had me in de krant gezien met mijn Bibzilla.
Dan via Izenberge en Gijverinkhove naar Beveren aan de Ijzer, waar mijn moeder geboren is. Mijn grootouders liggen er begraven : mijn grootvader sinds 1972 en mjn grootmoeder sinds ... 1950. Mijn moeder was pas zes, haar broer een jaartje ouder, toen ze haar lieve moeder moest afgeven. Haar vader hertrouwde en het leven werd voor haar tot een hel gemaakt. Moeder wil het zelf niet luidop eggen maar het is de waarheid. Natuurlijk was het 'mooi' en een zelfopoffering' vanwege de stiefmoeder om voor twee 'vreemde' kinderen te zorgen, maar ze wist dit goed genoeg voordien en de opvoedubgt gebeurde echt 'manu militari', met ijzeren hand dus. Mijn moeder werd heel haar jeugd en jonge leven achtergestoken en uitgebuit als goedkope werkkracht. Intussen deed ze zich voor als een goede en zorgzame 'moeder'. Het belangsrijkste was dat de buitenwereld overtuigd bleef van haar goedheid. Moeders broer en halve broer hadden het veel beter. Een fantastische vrouw, mijn moeder, ik kan nog steeds niet vatten hoe ze dit alles kunnen verwerken heeft. De familie van haar stiefmoeder dacht blijkbaar dat er heel goed gezorgd werd voor mijn moeder, deze familie was en is trouwens altijd heel hartelijk geweest. Toen de boze stiefmoeder overleed ca 2007 kwamen bij de begrafenis al die nare herinneringen in één klap samen boven bij moeder en dit resulteerde in een haast onstuitbare huilbui achterin de kerk wanneer het stoffelijk overschot voor een laatste keer begroet werd. Eerlijk gezegd werd ik toen heel boos : hoe was het mogelijk dat dat mens zelfs nà haar dood mijn moeder nog zo kon doen ontredderen. Van de erfenis van haar ouders zal niet veel meer overschieten : doordat moeder onterfd werd door de stiefmoeder krijgt ze maar één zesde in plaats van één derde. Haar halve broer krijgt vier zesden en haar volle broer ook één zesde. Wat een onrecht allemaal. En intussen laten haar halve en volle broer tegen iedereen uitschijnen dat mijn moeder te veel wil pakken... De wereld op zijn kop. Duivels zak is nooit vol, zijn ze nu gelukkig met al hun geld???
Via Roesbrugge, Haringe en Proven gaat het richting Westvleteren.
Ik denk dat er eens serieus moet nagedacht worden over het al dan niet in stand houden van de verplichiting tot celibaat voor de priesters.
In het semaenccddddeg ik ooit les hierover : een aantal argumenten werden gegeven pro celibaat. In elk geval is er mij maar één argument bijgebleven : je honderd procent kunnen inzetten voor de Kerk, in de zin van dag en nacht onverdeelde aandacht voor iedereen. In een huwelijksrelatie is er die tijd niet, je meot immers veel tijd inversteren in die relatie. Dus daar kan ik wel wat inkomen.
Maar : hoeveel leed veroorzaakt deze door mensen opgelegde wet? Ik ken heel veel priesters, volgens mij de helft of twee derden van de Westvlaamse priesters. De enen heel goed, anderen als voormalige medestudenten en nog anderen ken ik wat minder. Ik hoor heel veel praten over priesters door mijn bezoekers omdat ze mijn verleden kennen. Ik vraag hen steeds veel van hen priesters te houden, er voor te zorgen dat heun priesters gelukkig te maken, priester te laten zijn... Mensen moeten hun priesters eigenlijk verdienen.
Door die vele contacten zie ik dat veel priesters gelukkig zijn : ze hebben een mooie loopbaan achter de rug en weten zich geliefd. Velen zijn geboren vrijgezellen. Maar evenveel priesters lijden onder dat alleen-zijn, ze functioren niet zoals het moet. Sommigen treden uit zodat er wéér een priester minder is.
Volgens mij moet een prieste kunnen trouwen. Men moet ze vrij laten : ze moeten zelf kunnen kiezen of ze een relatie willen of niet, en hoever dier relatie mag gaan.
In elk geval zijn er veel priesters die een relatiek hebben, ik scchat hun aantal zeker op de helft en ik heb er zelf zker geen probleem mee.
Ik denk dat de vele problemen met misbruiken door priesters kunnen opgelost worden door het celibaat op te heffen zodat de priester niet steeds in het verbrogene contacten moet zoeken.
Brugge heeft er sinds een tweetal weken een attractie bij! Mijn 'Bibzilla" scoort bijzonder goed bij het Westvlaamse publiek. Sinds het artikel in de kranten vrijdag en de televisiereportage op Focus/WTV dezelfde avond komen er massa's volk naar de winel afgezakt. Omzeggens al de bibliotfielen die naar de lokale veilingen komen zag ik reeds over de vloer komen. Ook enkele Nederlandse en Franse collega's kwamen kijken de jongste dagen. Ook twee Spanjaarden uit Barcelona kwamen een kijkje en een kiekje nemen.
Iedereen is het er over eens : dit is een uitzonderlijk werk. De kolossale afmetingen, de overvloedige versieringen, het grote aanal miniaturen, enz. Ook het overdadige gebruik van bladgoud valt extra op. Er zijn ook enkele merkwaardigheden : het gregoriaans, de notenbalken wijken af van het klassieke gregoriaans. Blijkbaar zijn er nogal wat hervormingen geweest. Elke bezoeker merkt wel iets speciaals op, ik geef graag toe dat ik niet te beroerd ben om te bekennen dat ik nog veel kan leren. Veel bezoekers zijn al decennia beziig met antiquarische boeken en geven graag wat van hun ervaringen/ hun kennis aan mij door, waarvoor dank.
Een Nederlander zong een deuntje : 'Weet je wel wat ik allemaal zie als ik gedronken heb .... allemaal beestjes.' Daarmee doelde hij op de tientallen verschillende afbeeldingen van dieren die hij opmerkte tijdens het doorbladeren van Bibzilla. Een schaap, libel, tor, sprinkhaan, kip, pauw, schildpad, krab, ... Hij snapt er de zin niet van, volgens hem moet dit een bijzondere betekenis hebben. Mij is het nog steeds een raadsel....
Mijn mening over Mgr Vangheluwe en over zijn opvolging.
Wat een miserie nav het gedwongen ontslag van de bisschop...
Als ik de vele tientallen reacties hoor van priesters en andere kennissen en klanten die speciaal naar de winkel komen om hun hart te luchten...
Hoe denk ikzelf nu over deze zaak? Na een viertal dagen dat deze zaken niet van het televisiescherm weg te branden waren wil ik hierover het volgende kwijt : - Mgr Vangheluwe heeft als bisschop heel veel goeds gedaan. Hij was graag onder de mensen en luisterde naar hen. - Toen ik (de tweede maal) weggestuurd werd uit het seminarie om volgens mij onrechtvaardige redenen heeft de bisschop mij niet kunnen / willen helpen, wat ik hem nog altijd heel kwalijk neem. Enkel hij had de macht om me verder te laten studeren. Omdat ik zo ontgoocheld was in hem en dacht dat ook de kardinaal hetzelfde - niets dus ) zou doen voor mij, heb ik me de moeite niet willen getroosten om hulp te vragen in Mehcelen. Had de bisschop mij toen wél geholpen dan was ik nu priester. Gelukkig heb ik de draad weer kunnen opnemen en heb ik een andere weg gevonden. Maar ik denk nog ELKE dag aan wat ik het liefst van al geworden was, elke dag opnieuw... - Zoals iedereen heeft hij fouten, hier gaat het echter wel om heel zware feiten. Eigenlijk moest hij zijn aanstelling tot bisschop geweigerd hebben en zich niet hebben laten wijden. Een bisschop hoort immers een onberispelijk gedrag te hebben. Ook blijkt vandaag uit de berichtgeving in een krant dat hij misbruiken door andere priesters door de vingers moet gezien hebben, wellciht bang dat bepaalde minder frisse dingen uit zijn eigen verleden zou den opgerakeld worden. Hij moet constant de dreiging van zijn neef/familie ondervonden hebben. - Laten we mild zijn voor de gebreken van de ander, in dit geval de bisschop. De feiten zijn heel ernstig maar we moeten toch ons verstand gebruiken en zoeken hoe we uit deze zaken kunnen leren en verder gaan. De feiten zijn onomkeerbaar en iedereen moet vergiffenis kunnen vragen. - Wat nu met Mgr Vangheluwe? Mij lijkt het duidelijk dat na al die heisa hij nergens nog in dit bisdom of in ons land kan verblijven zonder nog méér te moeten lijden onder de gevolgen van zijn daden. Misschien is het beter om bv. naar het buitenland te trekken, waar hij zich ten dienste kan stellen in bv. een rusthuis of als mislezer in een klooster of zo. Indien hij - en ik hoorde al van verschillende zusters dat hij hier bij hen welkom is - in Vlaanderen blijft wonen zal hij zeker nooit rust vinden. Vandaag werd door de krant mijn vermoeden bevestigd dat het 'klooster' waar hij zich sinds zijn bekentissen terugtrok wel degelijk de abdij van Westvleteren is. Ik geloof dat de abt of de vorige abt of een andere monnik aldaar zijn biechtvader is. Ergens las ik dat zijn verblijf aldaar gedoogd wordt door de abt en dat het van de abt zal afhangen hoelang hij er blijven kan. Volgens mij zal hij er niet voorgoed kunnen blijven, om de reden dat de abdij héél scheef zal bekeken worden,...alsof dat men onderdak biedtt aan een soort misdadiger. - Wat het neefje van de bisschop betreft... natuurlijk heeft hij het volle recht om het hem aangedane onrecht naar buiten te brengen. Alleen had hij dat beter veel veel veel vroeger gedaan. Zo kon hij bv. aan zijn oom gevraagd hebben om zijn ambt op te geven op zijn zeventigste, zo kon het neefje misschien genoegdoening vinden in het prijsgeven van vijf jaar bisschopsambt vanwege zijn oom. Want we weten dat de bisschop heel erg graag zijn ambt bekledde en ik dacht al jaren : Mgr Vangheluwe zal niet graat stoppen op zijn 75ste, men zal hem moeten dwingen op pensioen te gaan, ik bedoel dit niet negatief want ik denk dat een bisschop - denken we hier bv. aan kardinaal Danneels - gerust nog wat jaren langer zijn ambt waardig kan uitvoeren... Of het neefje kon nog een jaartje gewacht hebben om klacht in te dienen... na dertig jaar komt het toch niet meer op een paar maanden. Of net wél? Misschien vond het neefje dat het de laatste kans was om honderd procent wraak te nemen op zijn oom, door zijn oom op de meest oneervolle wijze ontslag te laten nemen. Hij was immer nooit willen ingaan op de verschillende vragen om vergiffenis. De bisschop weigerde immers zijn ambt op te geven als compensatie. Ook begrijp ik wel dat het neefje het moeilijk kon verkroppen dat zijn nonkel overal ini het nieuws kwam nav van zijn jublileum als bisschop, terwijl hij zelf destijds heel nare ervaringen meemaakte door de schuld van dezelfde bisschop. Ik heb gemakkelijk praten natuurlijk maar is het niet zo dat we bang zijn om meer toe te geven / genade te verlenen dan wat we daarvoor terug mogen of kunnen verwachten? Indien het neefje zijn oom zou vergeven was het immers onmogelijk voor de bisschop om evenveel terug te geven... - Velen zullen het met mij oneens zijn maar ik denk dat de bisschop nu misschien genoeg geleden heeft, ongetwijfeld zal hij zijn misstappen al die decennia met zich meegedragen hebben als een loodzwaar kruis. Zo zei hij - denk ik tijdens een of andere dienst wellicht op Goede Vrijdag - elk jaar opnieuw 'en mij uw onwaardige dienaar'. En hij zal dat veel dieper gemeend en beseft hebben dan wij allemaal denken. De media hebben hem nu in elk geval zo diep de grond in geboord als maar mogelijk is. De meeste harde beschuldigingen en zelfs gorttige praat was niet van de lucht. Zelfs als hij niet veroordeel wordt door de rechtbank - en zo lijkt het er nu toch op wegens verjaring van de feiten en wegens het uitblijven van andere wél nog bestrafbare feietn - zal hij toch tot zijn laatste dag hier op aarde zich geconfronteerd weten met zijn verleden. En daar we geloven in een hiernamaals zal ook daar nog een hartig woordie vallen bij de goede God.
Het leven gaat verder en er moet een oplossing gezocht worden voor het bisdom, kortom er moet een nieuwe bisschop komen, een figuur die alle partijen kan verzoenen en de rust kan terug brengen. Als administrator werd ZEH Koen Vanhoutte aangesteld, een zeer bekwaam en begeesterd priester, Nu zal men uitkijken om een geschikte nieuwe bisschop te vinden, volgens mij is dit - en zo denk ik al jaren - dezelfde Koen Vanhoutte. Een minzaam priester, zich totaal inzettend voor de Kerk, vooral als president van het Grootseminarie en als vicaris. Een goed hart, een groot intellectueel, een verzoeningsfiguur, een goed man. Enkele jaren geleden zei ik eens tegen hem 'Meneer Vanhoutte, overal gaat het gerucht dat de mieter in je zit.' Met mieter bedoel ik zeker niet dat er houtworm mee gemoeid is, maar wel dat velen hem zien als toekomstig bisschop. De priester antwoordde hierop dat hij met deze geruchten niet echt gediend was, dat hij het ambt van bisschop zeker niet ambieerde. Ook zal hij er bj gedacht hebben dat ik helemaal niets te zeggen heb in ons bisdom. Maar ... dat deert me niet, ik zeg immers steeds wat ik wil, in tegenstelling tot de tijd dat ik seminarsit was kan niemand me vandaag nog de mond snoeren. Al bij denk ik - en ik ben er eigenlijk zeker van - dat hij dit ambt wel zal aanvaarden als men hem hier om verzoekt vanuit Rome. Dan volgen er natuurlijk nog andere benoemingen, zo zie ik dan Sttefaan Franco de nietuwe president van het seminarie worden.
Andere kandidaten uit ons bisdom zie ik niet onmiddellijk. Ook al waren er een tiental jaar geleden drie priesters die met elkaar zouden gewed hebben om een paar bakken Westvleteren (...) wie er eerst bisschop zou worden. Zij legden hun boontjes te weke en doen dit nu ongetwijfeld nog en vandaag / deze dagen nog veel meer dan voorheen. Deze drie kandidaten hebben momneteel een benoeming als vicaris, geven les in het seminarie en hebben volgens mij alle dire banden met de normaalschool te Torhout. Ik zal geen namen noemen maar zeker twee van die drie hebben een ego van hier te Brugge tot ik weet niet waar, ze denken onmisbaar te zijn en toch zo geschikt om bisschop te worden. Welnu, volgens mij kunnen ze nog héél lang wachten, wachten tot de kiekens tanden krijgen en de hanen eieren leggen. Bescheidenheid is een mooie deugd. Indien Koen Vanhoutte niet de volgende bisschop wordt - indien hij dus iets zegt in de trant van 'Laat deze kelk aan mij voorbij gaan' of 'God, waarom hebt Gij mij verlaten?' dan vrees ik dat er een priester buiten het bisdom moet gezocht worden. En dan dient die zich helemaal in te werken in een bisdom dat hij helemaal niet kent, wat zeker een groot nadeel lijkt. En ik wil hier terloops nog een lans breken voor het in overweging nemen van de volgende priester als geschikte opvolger. Hij is afkomstig van Knokke, was reeds in zijn seminarietijd heel goed op de hoogte van alles wat het bisschopsamct betrof, was toen ook al héél begaan met de priesters en alles wat er gebeurde in de Kerk. Hij had zeker genoeg capaciteiten om verder te studeren te Leuven maar ondanks verschillende vragen vanwege het professorenkorpts (zo hoorde ik toch) wilde hij niet naar Leuven of Rome. Volgens mij wilde hij zo vlug mogelijk priester worden om zijn volk te kunnen voorgaan. Na een heel vruchtbare ambtstermijn in Ruddervoorde is hij nu dus in Beernem. Hij is wellicht een jaartje jonger dan ik, ca 38 jaar, en dus oud genoeg om ... Maar ik vrees dat enkel de oudgedienden van Rome (studenten die lessen volgenden in Rome) enige kans maken. Het is maar een idee maar ik denk dat dit nog zo gek niet is... Maar ... zoals ik hoger al aanhaalde : niemand zit te wachten op mijn mening, de mening van een oudstrijder van het seminarie...
Ongetwijfeld komen er de komende dagen en wegen nog een aantal onverkwikkelijke zaken aan het licht. Vanwond werd op het nieuws verteld dat er te Roeselare in het VTI ook een en ander gebeurde wat niet door de beugel kan. Doordat ik zelf zoveel priesters ken, jammer genoeg ook een aantal die hun boekje te buiten gingen, voel ik deze gebeurtenissen extra pijnlijk aan.
Ik schrok me een hoedje toen vanmiddag de bekentenis van de bisschop van Brugge mij ter ore kwam. Al ruim een dag waren er allerlei speculaties ivm kindermisbruik door biischop Roger Van Gheluwe. Een zware steen die op mijn maag drukt, ook veel verdriet dat zoiets nu net in ons bisdom moet gebeuren. Ongeloof ook dat dit met zo'n man kan gebeuren. Het bisdom maakt nu een héél moeilijke periode door.
Door mijn studies in het grootseminarie heb ik de bisschop al heel wat malen ontmoet en telkens maakte hij de indruk van een eenvoudige en hartelijke priester. Dat is natuurlijk ook zo, de bisschop stond dicht bij zijn mensen en leefde mee met de mensen die het minder goed hebben. Hij was ook overal graag bij, zo hem ik hem af en toe ontmoet te Veurne waar hij deelnam aan de Boeteprocessie.
Toen ik de tweede maal uit het seminarie werd gezet heb ik hem veel minder positief ervareen. Ik was niet akkoord met de beslissing van de president en zocht hulp, eerst bij bhulpbisschop Eugeen Laridon zaliger en dan bij de bisschop himself. De bisschop liet me duidelijk verstaan dat hij geen onenigheid wilde met de president omwille van mij. Hij was blijkbaar bang om in te gaan tegen Eric Vandenberghe alhoewel hj alle macht had als bsschop. Dus zei hij : 'We gaan er voor bidden.' Hij maakte een kruisteken en begon het Onze Vader. Ik onderbrak hem en zei dat bidden heel goed en zinvol was maar in mijn noodgeval niet voldoende zou blijken. Mijn opmerking stoorde hem duidelijk maar het ging hier wel om mijn leven en mijn toekomst. Dus, ik lag buiten en ik bleef buitgen. Het was van 'Trek maar uw plan'. De jaren nadien merkte ik nog af en toe dat de bisschop dikwijls te braaf en te zacht was, hij liet zich blijkbaar makkelijk manipuleren. Spijtig.
De bisschop heeft zware fouten gemaakt en daar moet hij nu de gevolgen van dragen. Iedereen - ook ik - maakt wel eens fouten maar dit gaat toch wel héél ver. Kinderen moet je gerust laten, kinderen kunnen zich niet verweren, kinderen moeten kind kunnen zijn. Van kinderen blijf je af. Het moet voor de bisschop heel zwaar geweest zijn om dergelijke last met zich mee te sleuren tot gisteren. Misschien is het ook een verlossing want blijkbaar kon hij deze last niet meer aan. Het siert hem wel dat hij er zelf mee naar buiten kwam, ook dat hij het slachtoffer en zijn familie vergiffenis vroeg.
Hopelijk - en zo verwoordde het ook de nieuwe kardinaal - zullen nu ook niet alle andere priesters beschuldigend aangekeken worden. Het gaat slechts om enkele uitzonderingen (denk ik) die zich bezondigen aan kindermisbruik. Ik ken heel veel priesters en die verdienen het niet om ove rde zelfde kam gehaald te worden. De kardinaal zei heel terecht dat de wijsheid hopelijk zal overheersen, dat alles in zijn juiste context geplaatst wordt. Het is in elk geval heel positief dat de kardinaal klaarheid wil in deze onverkwikkelijke zaak, geen doofpotpolitiek maar eerlijk de waarheid opbiechten.
Hopelijk kan monseigneur Vangheluwe verzoening krijgen van zijn slachtoffer en kan hij steun vinden bij mensen die ondanks alles nog van hem houden. Wie zijn wij als we niemand een tweede kans willen geven of kans geven om zich te verzoenen met het aangerichte kwaad.
Morgen sta ik met mijn Bibzilla in de Krant van West-Vlaanderen, wellicht in de editie Brugge-Oostkust. wie een andere editie leest kan op de website van de krant ook de editie van Brugge raadplegen.
Bovendien kwam Focus-Wtv vandaag filmen in de winkel. Uitzending : morgen. Tijdens de opnames was er heel veel volk aanwezig.
Gisteren was er veel volk op een veiling in Brugge. Zoals gewoonlijk vier vijfden om zich bezig te houden en in een zetel te gaan zitten en het resterende vijfde die echt iets wilde kopen. Zelf zag ik drie grote gipsen OLV van Lourdes-beelden staan. Omdat ik er klanten voor heb wou ik deze kopen. Wellicht voor een prikje. Maar toen ik bood was er telkens een tegenbod. Toen ik rondkeek wie dat wel kon zijn viel mijn oog op een oude allochtone man, van Turkse afkomst. Ik kon mijn ogen niet geloven, wat moet een moslim met een OLV-beeld? Of beter gezegd met drie stuks? Wilde hij zich bekeren tot het ware geloof? Of ... veel erger natuurlijk... wilde hij - om de opmars van de Islam wat te helpen - de beelden na aankoop stuk slaan? Een mysterie. Achteraf hoorde ik dat diezelfde man overal Mariabeeldjes opkoopt om die dan aan woekerprijzen te verkopen in zijn geboorteland, waar katholieke zaken heel moeilijk te vinden zijn... Ook paternosters koopt hij overal op. Naar het schijnt doet hij dit om zijn inkomen (OCMW-steun wel te verstaan en kindergeld van zeven pagadders) wat aan te vullen. Toen ik de man opmerkte dat mijn geloof bergen (geld) verzet verliet hij de zaal...
Nog een slachtoffer van de aswolk uit Ijsland : Patriek
Gisterenmiddag. Om 11u30 staan we met enkele dozijnen uitgehongerden te wachten aan de frituur van Patriek en Bernadette. Omdat er geen kat opdaagt steken we met zijn allen de espressweg over naar de Mister Grill waar ze betere frieten hebben... Na het overvloeidge middagmaal aldaar kan ik het niet laten om toch nog eens naar de frituur te gaan kijken en ... 't was open. Wanneer ik informeer waarom ze een uurtje eerder nog niet open waren verklaart Patriek me doodleuk, met een gladgestreken gezicht en dito haardos, dat hij onderweg plots in een enorme zwarte stofwolk beland was met zijn oud vehikel. De enorme stofwolk verhinderde hem om ook maar één meter vooruit te geraken en pas na een uur kon hij weer verder rijden. De volgende vraag zal ons altijd voor ogen blijven hangen : Wat had Patrick voor ogen : was het letterlerlijk ulkaanstof of was het figuurlijk een vlieg? Dat komen we wellicht nooit te weten...
Vandaag was er de jaarlijkse kunstboekenbeurs te Gent, een beurs die al vele jaren wijd en zijd bekend is in Vlaanderen en ook Nederland. Wim Drijvers zorgde weer voor een massa inschrijvingen en alle tenten stonden boordevol literatuur vooral ivm kunst.
Ik kwam naar Gent met gemengde gevoelens. Enerzijds stelde ik wekenlang een assortiment kunstboeken samen die de bezoekers zou moeten kunnen bekoren. Anderzijds kopen vele mensen minder onder het mom en de dooddoener 'Het is crisis'. Nooit eerder hadden mensen zoveel geld te besteden maar er zijn ook veel meer mogelijkheden om het geld ove rde balk te gooien. Bovendien is er de concurrenteie van het internet, velen denken echt nog dat ze beter en goedkoper kunnen kopen via internet. Maar de prijzen daar zijn dikwijls hoger dan in de winkel en de staat van het boek bij aankomst in de brievenbus kan serieus tegenvallen.
In elk geval had ik het grootste boek van de markt mee : mijn intussen, na één week al ruimschoots bekende Bibzilla mee. Het boek kreeg een mooie maar veilige plaats achterin mijn stand. Alhoewel het boekje opengewpreid 1 op 1 meter meet heeft de helft van de bezoekers dit kleinnood niet eens opgemerkt. Zo'n koeien van letters, wat wil je nog meer?
Er was opvallend veel volk, vooral Oostvlamingen maar ook veel Westvlamingen, Antwerpenaars, Brusseleirs en natuurlijk onze heel goeie vrienden uit Nederland. Iedereen zoefde de tenten door op zoek naar koopjes. Dat was dan ook de teneur van de rest van de voormiddag. Men wilde koopjes doen anders bleef de portemonnee stevig gesloten. Ofwel moesten de werken werkelijk heel zeldzaam zijn. Zo verkoht ik postkaartenboekjes over hondenkarren, het Belgisch vorstenhuis en ramvoertuigen, de moorden van Beernem, enz. aan een zacht prijsje. Soms moest ik de mensen duidelijk maken dat de prijzen in euro vermeld waren en ... niet meer in Belgische franken. Zo vooral wanneer ze de prijs vroegen van Bibzilla.
Ivm Bibzilla kreeg ik boeiende vragen en interessante opmerkingen voorgeschoteld. Enkele voorbeelden. Op hoeveel exemplaten is dat boekje gedrukt? Zijn dat (wijzend op de grote miniaturen) zelfklevers? Is dat oud? Is dat nog iets waard? Wie wil er zoiets in zijn kot? Heb je dat boek uit de kerke gestolen? Neem je dat boek volgend jaar weer mee? Vele vragen in het plat Gents begreep ik zelfs niet eens. Een of andere intellectueel (of priester denk ik) begon de tekst luidop te zingen... en vroeg me om tijdig een blad om te draaien... welk verzoek vriendelijk werd afgewezen.
De verkoop stond dus op een laag pitje zodat ik ruimschoots de tijd had om af en toe een oogje dicht te doen. Of om de bezoekers gade te slaan. Zo was zeker de helft van het publiek te situeren in de leeftijdsklasse van boven de 50 jaar. Boeken en zeker kusnboeken zoals hier kosten namelijk nogal wat geld. Soms zag je studenten afwegen waar ze wat zouden kopen met hun beperktere budget. Ook zag ik enkele punks ronthuppelen, misschien op zoek naar boeken over tattoeages, bv. het boek van Wim Delvoye met zijn getatoeeerde varkentjes. Mensen die soms vreemd gekleed waren, zoals die dame die - waarschijnlijk bij gebrek aan een passende outfit - een grasgroen gordijn om haar forse taille gedrapeerd had. Aan de overkant zag ik een dame die nogal vreemd deed. Ze gilde naar een collega : zeg me dat ik lelijk ben. De collega glimlachte. Zeg het want ik weet heus wel hoe ik er uit zie als ik in de spiegel kijk. Wat een vreemd schouwspel... Dan raaskalt ze verder : boeken kopen dat is een echte ziekte! Waarrop de collega minzaam opmerkt dat alle bezoekers hier in het zelfde bedje ziek zijn; gelukkig maar. Daarop grijpt ze met de linkerhand een boek vast en slaat met haar rechterhand op de linkerhand en roept : Neen, niet kopen, niet kopen! Is ze echt gek of vond ze de prijs voor het obek te duur en wilde ze er op een listige wijze van onder muizen? God weet het... Daarna liep ze verder, voortdurend slaand met haar rechterhand op de linker. Wat een situatie!
Uiteindelik verkocht ik nog een reproductie van een werk van Alechinsky, weeral voor een zacht prijsje. Het was intussen bijna middag geworden. De meeste echte liefhebbes waren intussen gepasseerd en werden afgelost door wandelaars en 'gapers' zoals we die in West-Vlaanderen noemen. Qua verkoop was deze dag niet echt succesvol maar ik ben blij heel wat collega's en boekenliefhebbers te hebben teruggezien. Ook heb ik nieuwe mensen mogen ontmoeten die me later zullen opzoeken in de winkel.
Als je een goed aanbod wil in deze branche dan moet je er heel veel voor doen. Ik denk dat iedereen nu wel ziet dat voor mij werkelijk géén moeite te veel is om mijn klanten in de watten te leggen met de meest vreemde en interessante boeken.
Vorig weekend was ik te gast te Utrecht, op de grote voorjaarsverzamelaarsbeurs. Een heel grote antiek- en rommelbeurs. Volgens mij met een paar duizend standhouders. Opvallend was dat er ... heel veel Nederlanders rondliepen. Ook heel veel nepgoederen. Weinig reliegieuze zaken, en bijna geen heiligenbeelden. Een heel verschil dus met België. Echt veel koopjes waren er niet te doen want de standhouders waren allemaal zelfstandigen of van die pseudo-zelfstandigen die soms meer zaken bij hebben dan hun professionele collega-standhouders.
De standplaatsen zijn er duur : van 180 tot 220 euro. De eerste dag was het entreegeld 50 euro, een bedrag dat ik toch wel heel hoog vind. De eerste dag werd er wel nogal wat verhandeld want veel bezoekers waren professionelen die waar zoeken voor hun winkel. Ook zag ik enkele Belgen maar die liepen nie dik gezaaid. Opvallend hoe zakelijk de Nederlanders zijn. Heel heel vriendelijk maar steeds uit op verkoop en zakendoen. De buren, ziende dat ik mooie dingen meehad, kwamen me drie dagen lang verwennen (?) met paaseitjes (van de Lidl of van een nog slechter merk???) brengen of zelfgebakken koekjesdie nergens naar smaakten. Onderwijl prezen ze hun koopwaar aan.
Gedurende die drie dagen ben ik wel wat vermagerd. Veel gegeten heb ik niet overdag want het eten op de beurs was gewoonweg niet te vreten. Er waren verschillende snackbars waar je terecht kon voor een broodje kroket of een broodje frikandel. Gewoon een minderwaardige vleeskroket of frikandel tussen een sandwich geplooid met een servetje erbij. Gelukkig kreeg ik in mijn hotel elke morgen een heel uitgebreid ontbijt voorgeschoteld, waaruit ik kracht putte voor de hele verdere dag. 's Avonds in de dorpjes rond Utrecht nog een bakkerij of winkel vinden viel niet mee. De meeste zaken sluiten om 18h00 en er is ... het éénrichtingsverkeer. Straten die doodlopen, onmogelijk veel heel vervelende verkeersdrempels, allemaal samen voldoende om de zoektocht te staken. Verder heel veel saaie buurten, allemaal gelijkkleurige gevels, appartemensgebouwen, het lijkt wel of héél Nederland nieuwgebouwd si. Heel anders dan de pittoreske dorpsje bij ons in Vlaanderen. Zo belandde ik zaterdagavond moe en hongerig in een MacDonald. Voor één keer at ik met smaak enkele hambrugertjes, als je honger hebt eet je immers alles, zo wordt gezegd.
Gedurende deze drie dagen heb ik veel geslapen. De buren-standhouders maakten me af en toe wakker om te vragen om minder hard te snurken want snurken aan je kraam vonden ze niet 'netjes'. Waarom ik zo vaak in slaap "zakte" weet ik niet maar telkens ik wakker werd voelde ik me ook letterlijk dieper en dieper wegzinken in mijn stoel, tot ik plots met een luide knal achterover tuimelde met een luide vl... Iedereen kwam verschirkt rond me staan en ik vroeg gepikeerd waarom de Hollanders zulke mottige breekbare stoelen ter beschikking stelden. Ik gooide de overblijfselen van mijn plastieken plooistoel aan de kant en nam plaats op een nieuw slachtoffer. Ook de tweede stoel gaf ieensklaps, in één 'klap", de geest. En zo nam ik mijn toevlucht tot een mooi designstoeltje uit de jaren '60, een stoeltje afkomstig uit mijn vroegere school, het college van Veurne. Echte goeie kwaliteit. Tot dan was niemand geïnteresseerd in dat stoeltje, nu sprak het boekdelen, aan de degelijkheid en de draagkracht kon niemand nog twijvelen...
Vandaag kwamen een zestal liefhebbers naar Bibzilla. Uiteraard liet ik niet zo maar iedereen het boek inkijken, ,enkel een paar goeie kennissen veiel deze eer te beurt. Ik wil immers niet dat het boek beschadigd wordt. Ook Engelse toeristen waagden hun kans. Uitroepen als 'O my God' waren niet uit de lucht. De Spanjaarden, van die ongekamde en ongeschoren typen, plooiden zich in alle standjes om foto's te kunnen nemen. Een 'Olla' langs hier en een 'Olla' langs daar en ze dachten dat ze alles mochten. Wanneer ik uiteindelijk zelf posteerde bij mijn boek was het blijkbaar niet meer zo interessant om portretten te komen trekken. Wat een arrogant volk.
Toen ik even zat te bekomen van het succces van Bibzilla, op het terrasje aan de overkant van de zaak, zag ik mijn boek plotseling niet meer. Allemaal donkere vlekken die bewogen. Eerst dacht ik dat het de stofwolk uit Ijsland was, de vele fijne stofdeeltjes die voortkomen uit de vulkaanuitbarstingen aldaar. Maar toen ik nader toekeek waren het een hele kude kolossale dikke lelijke vrouwen die in het zwart gekleed waren. Ik zag nauwelijks waar de voorkant en de achterkant zich bevonden. Zo rond als ... Zoveel lekijke vrouwen zie je niet elke dag. Natuurlijk passeren er elke dag wel enkele speciale tronies, of zie ik bepaalde collega's uit de galerij die weer eens extra ongelukki kijken (waarom toch???) maar zo'n een dichte concentratie, neen hoor. Toen ik een kluif van een arm omhoog zag gaan richting mijn boek riep ik : Enough, enough!!!' De kudee 'kachtelgaten' stoof verontwaardigd uiteen en vulde de gang langs beide zijden. Eventjes vreesde ik voor een ander gevaar, een methaangasaaval, maar deze vrees bleek gelukkig ongegrond.
Tegen sluitingstijd kwam één van de liefhebbers van eerder op de dag terug en nam een optie van één week op mijn boek. Ik ben werkelijk benieuwd wie de gelukkige koper wordt. Een professor emeriteus, kenner van oude handschriften, raadde me aan om het boek in het buitenland te laten veilen, bv. in Londen of New York. We zullen zien...eigenlijk geef ik er de voorkeur aan om het boek hier in ons land te houden want er ijn al te veel bleangrijke zaken naar de VS verdwenen.
Vandaag weeral processie naar mijn winkeltje om 'Bibzilla" te komen bekijken. De pers was massaal ... afwezig, ondanks de mailtjes dat ze zeker een interview zouden afnemen. Och ja, 't zal ook wel gaan zonder hen. Onder de belangstellenden waren er verschillende historici, een professor-emeritus van de KUL, drie handelaars uit Nederland en Duitsland, enkele verzamelaars van getijdenboeken en enkele goede klanten van mij. Enkelen hadden interesse om het werk aan te schaffen en deden een interessant bod. Maar ... ik verkoop nog niet want ik ben er van overtuigd dat het boek een flink stuk méér waard is.
Vandaag vernam ik ook meer over de herkomst van het boek. Het zou afkomstig zijn van de Augustijnerabdij van San Lorenzo in Spanje. In de buurt was een koninklijke residentie, verschillende Spaanse koningen zouden er resideren, ook na hun dood, want ze liggen er begraven. Het boek blijkt speciaal gemaakt voor een bepaalde abt, misschien met de voornaam Jozef, want deze heilige staat afgebeeld op het titelblad. De abtsstaf is vergezeld van een groot rood hart, wat dus ook wijst op de orde der Augustijnen. Hier en daar staan in het handschrift wat Spaanse teksten. Het klooster moet heel welstellend geweest zijn gezien de omvang en de mooie ornamenten van en in dit werk. Later is het boek veranderd van bewaarplaats, een veertig jaar geleden werd het gekocht in een stadje in de Pyreneëen, waar ook een Augustijnerklooster zou gestaan hebben en zo is he werk in onze contreien beland.
Zoals ik eerder al zei kreeg ik enkele interessante aanbiedingen maar deze waren volgens mij nog niet van die aard om het werk al te verkopen. Dus nog eventjes geduld.
Aanwinst : boek van een vierkante meter groot.... : bibzilla
Gisteren dinsdag een enorm boek aangekocht. Ik wist het al lange tijd staan maar door de hoge prijs duurde het een tijdje voor ik het volledig kon betalen. Maar nu is het dus zover en het boek mag gezien zijn : opengeslagen meet het ongeveer een meter op een meter. Het is rijkelijk versierd met vele tientallen miniaturen : een aantal grote en heel veel kleinere. Ook zgn. drolerieën, grappige figuurtjes zoals een geit, een kikker, een mug, een slak, ... Opvallend is het overmatige gebruik van bladgoud. Het was de hele dag 'processie' om dit boek te kunnen inkijken. Natuurlijk was het enkel ik die het boek opende en de miniaturen toonde, kijken mocht maar aanraken niet. Een schitterend missaal van een of andere abdij. Het gevaarte weegt zeker 30 kg. Door die afmetingen geef ik het de naam 'bibzilla'. De bieidingen komen binnen en zijn niet mis. Het is dan ook een unieke kans om zo'n 'monster' in huis te halen. Moest ik geld genoeg hebben ik hield het voor mezelf. Morgen komt de krant foto's nemen, ik verwacht heel veel liefhebbers. U komt toch ook?
Ik heb het de laatste tijd zo druk gehad dat ik geen tijd vond om mijn blog dagelijks bij te houden. Daarom eventjes bijbenen nu...
In het paasweekend vertoefde ik een viertal dagen in de mooie Ardennen, in het buitenland dus. Ciney, waar er meer beesten rondlopen dan mensen, althans meestal. Op Goede Vrijdag installeerden honderden mensen zich met hun antiek en rommel in en rond de koeistallen van de veemarkt te Ciney. Ze konden kiezen voor drie lokaties.
De bezitters van mooie antiek konden een plaatsje krijgen binnenin het Expo-gebouw. Dit zijn de duurste plaatsen. Ik stond er vorig jaar één maal. Voordeel is dat je hoog en droog staat, en dat deze beurs vier uur eerder opengaat dan de rest. Dus grote kans dat je goed kan verkopen... als je niet te duur bent natuurlijk. En dat zullen sommigen geweten hebben, enkelen meenden immers TEFAF-prijzen te mogen hanteren. Ook op het voorplein rond het expogebouw stonden enkele tenten met standhouders. Door hun hoge prijzen kreeg je soms de indruk een permanente collectie te zien : het aanbod was nagenoeg idenditek hetzelfde als een half jaar geleden. Een tweede plaats is de overdekte veemarkt, de koeistallen dus. Normaal gezien moeten de standhouders wachten tot de veehandelaars alle koeien buitengejaagd hebben op hun vrachtwagens. Dan wordt de hele hal met hogedrukreinigers min of meer schoongemaakt. Daarna, meestal rond 11h00, kunnen de standhouders de koeistallen volproppen met hun waardevolle en minder waardevolle spulletjes. Dit alles in een fijne natuurlijke geur van koeien... maar als boerenzoon heb ik daar natuurlijk helemaal geen problemen mee. Je betaalt er 180 euro voor een stand van 4 meter, wat niet niks is. Maar toch veel goedkoper dan een plaatsje in de expo waar je al gauw 1200 euorootjes moet ophoesten... De derde plaats is lekker buiten in de gezonde buitenlucht, voor 150 euro krijg je twee parkeerplaatsen voor dierenvrachtwagens. Een mooi pleintje dus.
Om 10h00 begint dus de antiekbeurs boven, omstreeks de middag volgt de markt in de koeistallen. De bezoekers kunnen na betaling van tien euro enkel binnen in de antiekbeurs. Alle standhouders kunnen echter al vanaf de middag rondkijken in de koeistallen. Ik vind dit ook maar redelijk, zo krijgen de standhouders de kans om zelf zaken te kopen bij hun collega's. Eigenaardig is wel dat ik steeds enkele tientallen mensen zie rondlopen die géén standhouder zijn. Dit zijn meestal Ollanders die over de omheining klauteren, die dus met andere woorden door de mazen van het net glippen... Niet zo netjes dus maar sommige Ollanders deinzen nu eenmaal nergens voor terug. Enkelen van hen zijn klanten van mij dus ik knijp dan eventjes een oogje dicht, het is trouwens niet aan mij om de 'gendarm' uit te hangen. Trouwens, niet enkel onze Noorderburen zijn heel bedreven om ongezien binnen de omheining te geraken, het volgende illustreert dit. Toen ik rond 9h00 aariveerde zag ik iets bewegen boven op een heel hoog opgeworpen muur van aarde aan de achterzijde van het expogebouw. Plots zag ik twee mensen boven op die aardehopen lopen en in het afdalen verloor eentje het evenwicht en donderde met zijn tien geboden en onder luid getier naar beneden. Ook de ander verloor zijn evenwicht. Ik bleef verwonderd stilstaan en zag - met enig leedvermaak - twee mannen naderen, twee allochtonen die blijkbaar niet van plan waren om die tien euro entree te betalen. De ene was lichtgewond aan het voorhoofd, er sijpelde bloed op zijn kledij. De andere was ook zo zwart als een mol, door de aarde natuurlijk die aan zijn kleren kleefde. Blijkbaar ongezien glipten ze de toiletten van het expogebouw binnen en probeerden zich wat te fatsoeneren. Niemand durfde een aanmerking te maken, wij zijn allemaal 'bange blanke mannen'. Ze keken me uitdagend aan om een reactie uit te lokken bij mij, maar ik trok mijn wenkbrauwen op en wendde mijn blik af om hen niet op mijn dak te krijgen. Spoedig waren er nog een achttal vrienden bijgekomen, ik denk dat het zigeuners waren.
Om 14h00 stipt mochten alle standhouders buiten hun stand opstellen, op hetzelfde moment mochten alle bezoekers dit terrrein op en in de koeistallen. Een ware overrompeling om koopjes te vinden.
De eerste dag stond ik buiten en kon ik goed verkopen. Doordat de lucht heel dreigend zwart werd, vroeg ik de organisatoren om de volgende dagen binnen in de overdekte veemarkt te mogen staan zodat ik een dak boven het hoofd zou hebben. Tijdens vroegere edities moest ik immers al verschillende regen- en sneeuwbuiten trotseren, ook is er meestal veel wind. Niet interessant natuurlijk als je boeken en breekbaar materiaal meehebt. De drie volgende dagen stond ik dus binnen maar wat was het daar koud... Dit gebouw is overdkekt met een speciaal dak : de twee helften schuiven over elkaar, maar met een vrije ruimte tussen de twee van zowat één meter. Dus over de ganse lengte kan de wind door die opening van 1 meter door de hal gieren.... Reden is wellicht dat men de zaal luchtig wil houden als er een paar duizend koeien gestald staan. Kwestie van de methaangassen af te voeren... Roken tussen de koeien kan ontploffingen veroorzaken... Bovendien zijn er een hondertal grote ijzeren poorten aan weerszijden van het gebouw om de koeien buiten te laten. En zelfs als deze gesloten zin komt er veel tocht binnen door de kieren. Kortom, het was er ijzig koud.
Ook de bezoekers hadden het koud en veel werd er niet verhandeld. Ik zag er een antiquair uit West-Vlaanderen die kwam kurieuzeneuzen op mijn kraam. Uit ervaring weet ik dat hij nooit iets koopt en vraag me af waarom hij hier rondloopt. Ook zie ik er een landbouwer uit Booitshoeke, niet te geloven. En de grootste gierigaard van West-Vlaanderen, ik hoorde dat hij van Poperinge komt... Gelukkig had ik enkele aangename buren, vriendelijke joviale Walen. Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt??? Neen, deze Walen vormden de uitzondering die de regel bevestigt : harde werkers, zeventigers die al vijftig jaren brocanteur zijn. Mensen die naast hun pensioentje (karig maar wel grotendeels van Vlaamse herkomst nietwaar) nog wat wilden bijverdienen. Het was boeiend om de bezoekers te bestuderen : er waren zowel dames (of heren???) in boerka als blozende rijpere dames in keunevellen (?) dikke wintermantels. Zowel gierig kijkende schoolmeesters als rondborstige beenhouwers. Zowel kleine als grote kinderen als hoogbejaarden. Eén dingen hadden ze gemeen... weinig of geen gevulde tassen.... Ik vraag me af of iedereen zijn standgeld kon terugverdienen.
Zelf was ik gematigd tevreden maar ik heb er wel moeite mee dat het zo moeilijk is om interessante zaken aan de man te brengen...
