Mijn mening over Mgr Vangheluwe en over zijn opvolging.
Wat een miserie nav het gedwongen ontslag van de bisschop...
Als ik de vele tientallen reacties hoor van priesters en andere kennissen en klanten die speciaal naar de winkel komen om hun hart te luchten...
Hoe denk ikzelf nu over deze zaak? Na een viertal dagen dat deze zaken niet van het televisiescherm weg te branden waren wil ik hierover het volgende kwijt : - Mgr Vangheluwe heeft als bisschop heel veel goeds gedaan. Hij was graag onder de mensen en luisterde naar hen. - Toen ik (de tweede maal) weggestuurd werd uit het seminarie om volgens mij onrechtvaardige redenen heeft de bisschop mij niet kunnen / willen helpen, wat ik hem nog altijd heel kwalijk neem. Enkel hij had de macht om me verder te laten studeren. Omdat ik zo ontgoocheld was in hem en dacht dat ook de kardinaal hetzelfde - niets dus ) zou doen voor mij, heb ik me de moeite niet willen getroosten om hulp te vragen in Mehcelen. Had de bisschop mij toen wél geholpen dan was ik nu priester. Gelukkig heb ik de draad weer kunnen opnemen en heb ik een andere weg gevonden. Maar ik denk nog ELKE dag aan wat ik het liefst van al geworden was, elke dag opnieuw... - Zoals iedereen heeft hij fouten, hier gaat het echter wel om heel zware feiten. Eigenlijk moest hij zijn aanstelling tot bisschop geweigerd hebben en zich niet hebben laten wijden. Een bisschop hoort immers een onberispelijk gedrag te hebben. Ook blijkt vandaag uit de berichtgeving in een krant dat hij misbruiken door andere priesters door de vingers moet gezien hebben, wellciht bang dat bepaalde minder frisse dingen uit zijn eigen verleden zou den opgerakeld worden. Hij moet constant de dreiging van zijn neef/familie ondervonden hebben. - Laten we mild zijn voor de gebreken van de ander, in dit geval de bisschop. De feiten zijn heel ernstig maar we moeten toch ons verstand gebruiken en zoeken hoe we uit deze zaken kunnen leren en verder gaan. De feiten zijn onomkeerbaar en iedereen moet vergiffenis kunnen vragen. - Wat nu met Mgr Vangheluwe? Mij lijkt het duidelijk dat na al die heisa hij nergens nog in dit bisdom of in ons land kan verblijven zonder nog méér te moeten lijden onder de gevolgen van zijn daden. Misschien is het beter om bv. naar het buitenland te trekken, waar hij zich ten dienste kan stellen in bv. een rusthuis of als mislezer in een klooster of zo. Indien hij - en ik hoorde al van verschillende zusters dat hij hier bij hen welkom is - in Vlaanderen blijft wonen zal hij zeker nooit rust vinden. Vandaag werd door de krant mijn vermoeden bevestigd dat het 'klooster' waar hij zich sinds zijn bekentissen terugtrok wel degelijk de abdij van Westvleteren is. Ik geloof dat de abt of de vorige abt of een andere monnik aldaar zijn biechtvader is. Ergens las ik dat zijn verblijf aldaar gedoogd wordt door de abt en dat het van de abt zal afhangen hoelang hij er blijven kan. Volgens mij zal hij er niet voorgoed kunnen blijven, om de reden dat de abdij héél scheef zal bekeken worden,...alsof dat men onderdak biedtt aan een soort misdadiger. - Wat het neefje van de bisschop betreft... natuurlijk heeft hij het volle recht om het hem aangedane onrecht naar buiten te brengen. Alleen had hij dat beter veel veel veel vroeger gedaan. Zo kon hij bv. aan zijn oom gevraagd hebben om zijn ambt op te geven op zijn zeventigste, zo kon het neefje misschien genoegdoening vinden in het prijsgeven van vijf jaar bisschopsambt vanwege zijn oom. Want we weten dat de bisschop heel erg graag zijn ambt bekledde en ik dacht al jaren : Mgr Vangheluwe zal niet graat stoppen op zijn 75ste, men zal hem moeten dwingen op pensioen te gaan, ik bedoel dit niet negatief want ik denk dat een bisschop - denken we hier bv. aan kardinaal Danneels - gerust nog wat jaren langer zijn ambt waardig kan uitvoeren... Of het neefje kon nog een jaartje gewacht hebben om klacht in te dienen... na dertig jaar komt het toch niet meer op een paar maanden. Of net wél? Misschien vond het neefje dat het de laatste kans was om honderd procent wraak te nemen op zijn oom, door zijn oom op de meest oneervolle wijze ontslag te laten nemen. Hij was immer nooit willen ingaan op de verschillende vragen om vergiffenis. De bisschop weigerde immers zijn ambt op te geven als compensatie. Ook begrijp ik wel dat het neefje het moeilijk kon verkroppen dat zijn nonkel overal ini het nieuws kwam nav van zijn jublileum als bisschop, terwijl hij zelf destijds heel nare ervaringen meemaakte door de schuld van dezelfde bisschop. Ik heb gemakkelijk praten natuurlijk maar is het niet zo dat we bang zijn om meer toe te geven / genade te verlenen dan wat we daarvoor terug mogen of kunnen verwachten? Indien het neefje zijn oom zou vergeven was het immers onmogelijk voor de bisschop om evenveel terug te geven... - Velen zullen het met mij oneens zijn maar ik denk dat de bisschop nu misschien genoeg geleden heeft, ongetwijfeld zal hij zijn misstappen al die decennia met zich meegedragen hebben als een loodzwaar kruis. Zo zei hij - denk ik tijdens een of andere dienst wellicht op Goede Vrijdag - elk jaar opnieuw 'en mij uw onwaardige dienaar'. En hij zal dat veel dieper gemeend en beseft hebben dan wij allemaal denken. De media hebben hem nu in elk geval zo diep de grond in geboord als maar mogelijk is. De meeste harde beschuldigingen en zelfs gorttige praat was niet van de lucht. Zelfs als hij niet veroordeel wordt door de rechtbank - en zo lijkt het er nu toch op wegens verjaring van de feiten en wegens het uitblijven van andere wél nog bestrafbare feietn - zal hij toch tot zijn laatste dag hier op aarde zich geconfronteerd weten met zijn verleden. En daar we geloven in een hiernamaals zal ook daar nog een hartig woordie vallen bij de goede God.
Het leven gaat verder en er moet een oplossing gezocht worden voor het bisdom, kortom er moet een nieuwe bisschop komen, een figuur die alle partijen kan verzoenen en de rust kan terug brengen. Als administrator werd ZEH Koen Vanhoutte aangesteld, een zeer bekwaam en begeesterd priester, Nu zal men uitkijken om een geschikte nieuwe bisschop te vinden, volgens mij is dit - en zo denk ik al jaren - dezelfde Koen Vanhoutte. Een minzaam priester, zich totaal inzettend voor de Kerk, vooral als president van het Grootseminarie en als vicaris. Een goed hart, een groot intellectueel, een verzoeningsfiguur, een goed man. Enkele jaren geleden zei ik eens tegen hem 'Meneer Vanhoutte, overal gaat het gerucht dat de mieter in je zit.' Met mieter bedoel ik zeker niet dat er houtworm mee gemoeid is, maar wel dat velen hem zien als toekomstig bisschop. De priester antwoordde hierop dat hij met deze geruchten niet echt gediend was, dat hij het ambt van bisschop zeker niet ambieerde. Ook zal hij er bj gedacht hebben dat ik helemaal niets te zeggen heb in ons bisdom. Maar ... dat deert me niet, ik zeg immers steeds wat ik wil, in tegenstelling tot de tijd dat ik seminarsit was kan niemand me vandaag nog de mond snoeren. Al bij denk ik - en ik ben er eigenlijk zeker van - dat hij dit ambt wel zal aanvaarden als men hem hier om verzoekt vanuit Rome. Dan volgen er natuurlijk nog andere benoemingen, zo zie ik dan Sttefaan Franco de nietuwe president van het seminarie worden.
Andere kandidaten uit ons bisdom zie ik niet onmiddellijk. Ook al waren er een tiental jaar geleden drie priesters die met elkaar zouden gewed hebben om een paar bakken Westvleteren (...) wie er eerst bisschop zou worden. Zij legden hun boontjes te weke en doen dit nu ongetwijfeld nog en vandaag / deze dagen nog veel meer dan voorheen. Deze drie kandidaten hebben momneteel een benoeming als vicaris, geven les in het seminarie en hebben volgens mij alle dire banden met de normaalschool te Torhout. Ik zal geen namen noemen maar zeker twee van die drie hebben een ego van hier te Brugge tot ik weet niet waar, ze denken onmisbaar te zijn en toch zo geschikt om bisschop te worden. Welnu, volgens mij kunnen ze nog héél lang wachten, wachten tot de kiekens tanden krijgen en de hanen eieren leggen. Bescheidenheid is een mooie deugd. Indien Koen Vanhoutte niet de volgende bisschop wordt - indien hij dus iets zegt in de trant van 'Laat deze kelk aan mij voorbij gaan' of 'God, waarom hebt Gij mij verlaten?' dan vrees ik dat er een priester buiten het bisdom moet gezocht worden. En dan dient die zich helemaal in te werken in een bisdom dat hij helemaal niet kent, wat zeker een groot nadeel lijkt. En ik wil hier terloops nog een lans breken voor het in overweging nemen van de volgende priester als geschikte opvolger. Hij is afkomstig van Knokke, was reeds in zijn seminarietijd heel goed op de hoogte van alles wat het bisschopsamct betrof, was toen ook al héél begaan met de priesters en alles wat er gebeurde in de Kerk. Hij had zeker genoeg capaciteiten om verder te studeren te Leuven maar ondanks verschillende vragen vanwege het professorenkorpts (zo hoorde ik toch) wilde hij niet naar Leuven of Rome. Volgens mij wilde hij zo vlug mogelijk priester worden om zijn volk te kunnen voorgaan. Na een heel vruchtbare ambtstermijn in Ruddervoorde is hij nu dus in Beernem. Hij is wellicht een jaartje jonger dan ik, ca 38 jaar, en dus oud genoeg om ... Maar ik vrees dat enkel de oudgedienden van Rome (studenten die lessen volgenden in Rome) enige kans maken. Het is maar een idee maar ik denk dat dit nog zo gek niet is... Maar ... zoals ik hoger al aanhaalde : niemand zit te wachten op mijn mening, de mening van een oudstrijder van het seminarie...
Ongetwijfeld komen er de komende dagen en wegen nog een aantal onverkwikkelijke zaken aan het licht. Vanwond werd op het nieuws verteld dat er te Roeselare in het VTI ook een en ander gebeurde wat niet door de beugel kan. Doordat ik zelf zoveel priesters ken, jammer genoeg ook een aantal die hun boekje te buiten gingen, voel ik deze gebeurtenissen extra pijnlijk aan.
