Vandaag naar een beurs in Nederland geweest. Een heel mooie zaal van een schuttersbeweging, waar op de liggende wip geschoten wordt. Op de muur boven de doelen staat geschreven : 'Vriendschap zij ons doel'. Mooi zeg!
Bedoeling was om devotionalia aan de man te brengen : alles wat van dicht of ver met godsdienst te maken heeft mocht hier aangeboden worden. En dat hebben ze geweten... Wat was er zoal te zien? Heel veel - vergeef me de uitdrukking - nogal ordinaire kruisbeelden, zo lelijk als ikweetniewa, echt onverkoopbaar. Niemand die zoiets in zijn huis wil hangen... alhoewel... die Nederlanders... als het niet veel kost... Plastieken en andere paternosters. Plastieken OLV-beeldjes en nog veel meer fraais! Ook een massa prentjes met gebeden en afbeeldingen van OLV, engelen en alle mogelijke heiligen, meestal niet veel waard. Gipsen beeldjes, zo lelijk dat ik er niet verder over wil uitweiden.
Gelukkig waren er ook mooie zaken zoals massa's heel oude bidprentjes en heiligenprenten. Zelf bracht ik die ook mee, naast een aantal mooie beelden en andere cultusvoorwerpen. De opkomst was bijzonder mager (al waren er wel meer dan een handvol 120-plussers...), misschien 200 bezoekers over de hele dag. Maar dat zou me worst wezen, ik kocht en verkocht al een en ander voor de beurs openging, op de parking. Niet slecht... maar natuurlijk kan ik hier geen precieze cijfers geven.
Gelukkig kon ik me wat bezig houden tijdens de beurs, ik had immers prentjes genoeg mee om te bestuderen. Een oud dametje hield me wel 20 minuten bezig. Alhoewel de tachentig al een tijdje voorbij was ze nog uiterst kwiek. Alles heeft ze in handen genomen, eens goed bepoteld en dan teruggelegd of -gegooid. Ik durfde het oudje niet op de vingers te tikken (zeker niet letterlijk) want ze keek zo triestig. Ik vroeg waarom ze zo triestig keek en ze antwoordde me : 'Moest ik jonger zijn, dan zou ik dat ook allemaal willen verzamelen.' Tja, wat moest ik daar op antwoorden? Het was duidelijk dat ze dat heel erg meende want ze probeerde hier een serieuze inhaalbeweging te maken door alles goed te bepotelen... Toen begon ze bidprentjes te bekijken. Zoals veel mensen doen als ze een bladzijde in een boek willen omdraaien of zoals hier prentjes bekijken, maakte ze haar vinger nat met speeksel... Nu werd het me toch te gortig en ik maakte haar duidelijk dat ik niet verzekerd ben voor waterschade. Het mens keek nu nog triestiger en bedrukter dan voordien... Ze vervolgde haar weg naar de buren waar ze opnieuw zorgde voor waterellende... Ik slaakte een zucht van verlichting.
Op het einde van de beurs kreeg ik een schitterend bod voor een vijftiende-eeuws beeldje. Ik legde hem uit dat het uit de vijftiende eeuw stamde en hij vroeg me of ik nog iets af kon doen van die vijftien ... euro. Wat een lefkikker! Ik antwoordde dat dat echt niet kon en hij wandelde verder, op zijn lange tenen getrapt...
Aangezien ik deze morgen al heel vroeg het bed uit moest begon ik toch wat moe te worden. Ook wilde ik zo vlug mogelijk weer naar het verre Vlaanderen terug. Moe maar tevreden keerde ik naar huis terug.
Gisteren kreeg ik bezoek van enkele gerenommeerde verzamelaars van devotionalia. Ze kwamen kijken naar mijn collectie heiligenprentjes uit de 17e en 18e eeuw. Aandachtig werd alles bestudeerd. Na afloop beweerden ze dat het een collectie is voor beginnende verzamelaars. Ik was enigszins verwonderd want ik ken er toch zelf ook wat van. En in de namiddag kreeg ik bezoek van twee andere verzamelaars die de collectie heel erg waardeerden en hun bedenkingen hadden (evenals ik trouwens) over de eerder geringschattende woorden die gisterenmorgen gezegd werden.
In elk geval kregen ze de eerste kans tot aankoop, nu gooi ik alles op de grote markt. En in het vervolg weet ik nu wel aan wie ik dergelijke zaken kan aanbieden, aan mensen die mooie dingen echt waarderen.
Een drukke dag vandaag. Heel wat bezoek in de winkel. Om een te hoge drukte vermijden plaatste ik aan de deur een bordje 'No english spoken', wat al aardig resultaat opbracht. Ik ben immers helemaal niet gevierd op bezoek van Engelsen die hier op hun gemakje hun stinkende frieten willen opeten... Die na de aankoop van een zak frieten en een pintje in het grootwarenhuis al hun geld erdoor gedraaid hebben en die dan voor de rest van de dag gaan 'shoppen' of beter gezegd overal binnenstappen, alles bepotelen onder het roepen van 'Oh my God!'s... Of 'Oh my goodness!' Ben daar ferm gerust in, dat ze dan beter thuis blijven en hun soortgenoten lastig vallen... Ook de Amerikanen kunnen me eigenlijk gestolen worden. Ze zijn er trots op me mee te delen dat ze 'Poor Americans' zijn en dat ze 'Just looking'...
Plots komt er toch een engelsman of ten minste een engelssprekende binnen. Ik mompel 'Oh my God, this can't be true!' Kunnen ze niet lezen misschien? Is de boodschap niet duidelijk genoeg. Ik veer recht en ga naar de bezoeker. Hij zegt dat zijn vrouw een Finse is. Heel interessant allemaal! En jij, vraag ik dan. Hij zegt dat hij eigenlijk overal en nergens thuishoort. En dat hij hier komt met een speciale missie. Ik vraag hem of hij soms een boodschap meekreeg van aliens of zo die engelsonkundig zijn. Hij snapt het gelukkig niet en zegt dat hij Nazijager is. Ik vraag hem dat nog eens te herhalen en hij zegt doodkalm dat hij op zoek is naar Nazi's en collaborateurs uit de tweede wereldoorlog. Dat er hier nog veel zitten en dat ze sinds een mooi leventje hebben kunnen leiden zonder gestoord of vervolgd te worden. En dat dat tijdperk nu definitief afgesloten is. Ik zeg hem dat hij er niet uit ziet als een detective of spion of zo. Dat hij beter van venster naar deur naar venster loopt en er zijn oor te luisteren legt om te checken of er geen Nazi's aan het woord zijn. Zonder verpinken verklaart hij dat hij ze wel zal krijgen... 'En wat doe je daar dan aan?', vraag ik, 'Heb je een crematorium of zo om ze dan te verbranden of ga je ze enkel maar wat vergassen?' 'Je hoort nog van mij', antwoorddde hij wat gepikeerd in gebroken Nederlands. En hij trekt zijn pet diep over zijn oren en loopt verder naar de Burg... Genoeg gekheid voor vandaag denk ik en ik ga verder mijn aanwinsten (bidprentjes en heiligenprentjes) bekijken.
Wat later komen er liefhebbers voor mijn bidprentjesverzameling. Een pastoor komt ook langs en doen wat lacherig tegenover hem maar hij kan het heel goed verdragen. Eigenlijk wil ik heel de net verworven collectie ineens verkopen aan een redelijke prijs maar als dat niet lukt zal ik per stuk moeten verkopen wat finaal véél meer zal opbrengen natuurlijk. Er zitten heel wat pareltjes tussen, vooral de vele honderden meer dan honderd jaar oude bidprentjes van priesters en deze van vele tientallen edellieden, oorlogsgesneuvelden, nonnetjes, enz. enz. Soms begrijp ik niet dat iets bij een goeie prijs niet meteen verkocht wordt... zelf zou ik bij dergelijk aanbod niet lang moeten nadenken. In het vervolg hou ik hier rekening mee. Eerstdaags haal ik een scanner in huis zodat ik alles op internet te koop kan aanbieden, op termijn zal dit een mooie cent opbrengen.
Een klant die zou langskomen stuurde zijn kat... Ja, zo gaat dat in een antiekzaak. Je kan vanalles aanbieden maar verkopen is nog iets anders. Gelukkig maar staat er geen houdbaarheidsdatum staat op mijn waren, gelukkig dat mijn zaken verbeteren (meer waard worden dus) met te verouderen.
Morgen wordt een leukere dag : weer bezoekjes in voor- en namiddag voor mijn enorme collectie heiligenprenten uit de 17e en 18 eeuw. Indien alles morgenochtend weg is moet ik de twee bezoekers 's namiddags verwittigen... Weg is weg voor mij. En indien eerstdaags niet weg plaats ik heel de boel op het wereldwijde net. Over de middag zouden de gebraden kippen moeten binnenvliegen, of beter gezegd verrukkelijk bezoek met heel wat verrukkelijks... (dank alvast!) en 's avonds mag ik de voeten onder tafel schuiven bij mijn beste vrienden. Mij is verteld dat de jongedame des huizes met een verrukkelijke visschotel over de brug (letterlijk) komt. Dus na vandaag kan morgen de dag al niet meer stuk.
Gisteren was een topdag voor mij. Ik kon de hand leggen op twee mooie verzamelingen.
Eerst een prachtverzameling van vele honderden heiligenprenten uit de 17e en 18e eeuw. Meestal ingekleurd en vele op perkament. Schitterende afbeeldingen van alle mogelijke heiligen uit de hemel... Een uitzonderlijk grote collectie. Normaal zou alles naar een of meerdere veilinghuizen gaan maar ik kon de eigenaar overhalen om eieren voor zijn geld te kiezen. Zaken in een veiling steken kan een serieuze stuiver opbrengen maar je kan er ook ferm je broek aan scheuren. In deze onzekere tijden kun je dus beter van de eerste keer je mooie zaken aan mij verkopen : een heel goede prijs en onmiddellijk cash. Goeie rekeningen maken immers goeie vrienden.
De tweede collectie bevat een vierduizendtal bidprentjes. Vele honderden oude prentjes van broeders, priesters, bisschoppen en abten, nonnetjes, begijntjes, gesneuvelden, edellieden, vele mooie exemplaren met foto's. Zowat 800 stuks uit de periode 1837-1900 (= overlijdensdatum). Ik was gisterenavond vijf uurtjes zoet en ook deze avond een drietal uurtjes om alles te bekijken. Ik ben vooral heel gelukkig met enkele vondsten voor mijn eigen verzameling, nl. de bidprentjes van een Capucijn geboren van Eggewaarts, een onderpastoor die nauwelijks één jaar op ons dorp was in 1867 en waarvan ik nog nooit gehoord had. Ook nog een zentje van een kloosterzuster uit Aartrijke die er ooit overste was, een zus van Boschvogel uit Aartrijke.
Verder nog de gedachtenissen van Louis Van Haecke, kapelaan van het H. Bloed en humorist, Hugo Verriest, Cyriel Verschaeve en Serafijn De Quidt uit Oeren. Staf De Clercq van het V.N.V. De schrijver Maurice Roelants. Dan iemand die eind 19e eeuw vermoord werd in Langemark... Dan een prentje 'ter eeuwige gedachtenisse van de zedelijke dood der drij klokken van St-Baafs-Vijfve' : met hun namen, datum van gieten en hergieten, ... Op vrijdag 31-8-1917, straks dus dag op dag 94 jaar geleden, om 5u 's morgens, luidden de drie klokken voor de laatste keer, een uur lang. De klokken die op zaterdag 30-7-1914 de soldaten opriep om ten strijde te trekken, zouden er niet meer zijn om de terugkerenden welkom te heten... De moffen probeerden de klokken kapot te slaan in de toren maar ze lukten daar niet in. Daarom waren ze verplicht om de klokken naar beneden te halen, de sukkels!
Ook enkele bidprentjes van pauselijke Zouaven en eentje van een jongen van 18 jaar die sneuvelde aan het Oostfront tijdens WO II. Enkele bidprentjes ook met heuse stambomen : families Ghesquiere en Van Caillie. Een scheepsramp in 1906,...
Om te eindigen nog enkele opmerkelijke familienamen die ik ontdekte tijdens het bekijken van dit alles : Vuylsteke, Calle-ns, Van Paeschen, Portelantie, Verrot-e, Schoonheyt, Hondekijn, Haud-huyse, Harinck, Vesschemoet (!!!), Vrijdaegs, Genot, Boterberg, Peperstraete, Schaubroeck, Voermantrouw, Vink, Vinkebos, Vingerhoets, Violla, Hickson, Vis-poel, Vinte-vogel, Blaere, Inne-graeve (!), Worme, Wullepit, Quicke, Hellebuyck, In het panhuis, Cneut, Bouvier, Den Dooven, Cruycke, Poppe, Vreugde, Craeye en Wildemauwe.
En dan zijn er nog de schitterende afbeeldingen van symboliek rond sterven, dood en verdriet op de ommezijden van de prentjes...
Overvallen door vier vreemde eenden : de pluimen vlogen in het rond.
Gisterenavond was de galerij waar mijn winkel zich in bevindt uitzonderlijk lang open door omstandigheden. Normaal sluit die al rond 18u30 maar gisterenavond was het nog opendeur tot middernacht. Ik kwam alles afsluiten en wandelde op mijn dooie gemak - zoals ik altijd doe trouwens - van de ingang aan de Burg naar de Wollestraat. Het eerste deel is mooi verlicht, geen probleem. De wijzers op de klok in het koffiehuis wezen tien voor twaalf aan. Wist ik veel dat het voor mij even later ook zo laat kon zijn... Tien meter verder, ter hoogte van het alomgekende etablissement en toevluchtsoord van Athos de Musketier schrok ik mij een hoedje!!!! Links tegen de deur stonden vier donkere figuren (in alle opzichten!) tegen de muur gedrukt. In dat stuk van de galerij is het dus pikdonker en een van de vier komt op mij toe en sist 'Money!!!' Ik schrik met het pleuris maar moet toch lachen : 'Ik antwoord in het Vlaams, want ondanks de vele hanen op de kerktorens blijft het Vlaams hier nog altijd de voertaal : 'Wienedadde, ik heb gin geld bij me wi, allez van mijn erf!' De eerste geeft me een duw zodat ik langs de andere kant tegen het venster van de musketier kwak. Nu hebben ze dus prijs, tenminste als ze geen mes of andere stekkers bij zich hebben. Ik vat de tegenaanval aan en begin kloppen uit te delen, overal waar ik ze maar raken kan. De vier schat ik zo rond de 30 en allemaal hadden ze (wellicht gestolen?) lederen jassen aan. Ze roepen in een soort koeterwaals, ik begrijp er niet van. Twee van de vier krijgen een rake schop op een plaats waar ze het wellicht niet graag hebben. Ik voel me in form en deel prentjes uit 'à volenté'. Ik drum ze gewoon tegen de muur en duw ze plat. Ze proberen weg te komen en krijgen elk nog een paar patatten van mij. Uiteindelijk geraken ze weg van onder mijn handen, gelukkig voor hen want ik was nog niet uitverteld... Te lope ging het richting Wollestraat. Ik achtervolgde hen nog enkele tientallen meter en sloot toen vlug de deuren. Wat een avontuur! Maar gelukkig was mijn uur nog niet gekomen. Bij de wagen gekomen merkte ik dat de smeerlappen mijn busabonnement en enkele bankbriefjes uit mijn hemdzakje geschoept hadden. Hopelijk riskeren ze het niet meer om me daar nog eens op te wachten want dan krijgen ze andere kost te vreten!!!
Daarna vlug terug naar huis want ik had eerder op de avond duizenden oude bidprentjes gekocht en die wilde ik nog verder bekijken.
Om aan te tonen dat ik de slechtste nog niet ben : bij een volgende bezoek krijgen ze van mij een gratis verblijf in een luxehotel met zwembad aangeboden!
Haringe wil de torenhaan vervangen door een leeuw.
Heel mooi, reden is dat de haan te veel doet denken aan de Walen, goed gezien eigenlijk. Misschien denken de Walen al dat alles ooit van hen wordt als ze al die haantjes zien pronken. Het zijn echter geen rode maar gouden haantjes...
Schitterende collectie heiligenprentjes uit 17e en 18e eeuw
Gelukkig maar dus dat ik gisteren niet uitgepakt heb gisteren op de rommelmarkt... Deze morgen ging ik kijken bij mensen die me gisteren uitnodigden te komen kijken naar hun collectie heiligenprenten.
Wat een verzameling : vele honderden meestal ingekleurde heiligenprenten op papier en perkament! Een uitzonderlijke collectie... en de prijs was ook niet niks maar... het loont echt de moeite. Uiteraard probeer ik de hele collectie ineens te verkopen. Anders appart maar dan tegen een ietwat (!) hogere prijs... Hopelijk is alles vlug weg want deze uitgave was niet voorzien in mijn budget.
Heel veel afbeeldingen van minder bekende heiligen als Amelberga, Gertrude, ... en ook nogal wat zinnebeelden. Moest ik zwemmen in het geld dan hield ik alles voor mezelf, het zal toch wel pijn doen afscheid te moeten nemen van dit alles.
Vandaag zou ik op de rommelmarkt van Loppem staan. Aangezien ik maanden geleden eerst te vroeg en dan te laat was om een mooie plaats in de hoofdstraat te krijgen moest ik me nu tevreden stellen met een plaatsje in een zijstraat, in 'the middle of nowhere' (sorry, ... en ... da's niet op jullie bedoeld hoor!).
Ik dus gisteren afwachten of ik eigenlijk zou gaan want met dat rotweer de hele dag. Dan toch maar vanalles klaargezet. Deze nacht regende het nogal en om vijf uur besloot ik niet deel te nemen want als mijn waren nat worden heb ik veel te veel schade en dat is het me niet waard. Dus enkel gaan kijken maar.
Zoals gewoonlijk en zoals het woord het zelf zegt lagen er weer bergen rommel en rotzooi te wachten op een (argeloze?) koper. Oude muftige halfvergane pruiken van oude madamtjes uit het rusthuis, kapotte fietsen, pompoenen aan twee euro, appelboompjes ... met appeltjes aan..., tomaten, druiven, oude kleren van grootmoeder en overgrootmoeder. Gebraden kippen, eerder piepkuikens zo klein waren die... Iemand dacht zelfs dat het croissants of boterkoeken waren!!! Verschillende crematoria waar men bratwursten bakte... lekker het varken uit-hangen, heel lekker om er eentje te proeven maar de hele dag door die schroeiwalmen over je hoofd krijgen... Je moet er maar tegen kunnen zeg ik... Nu, crematoria bestaan al lang... en de mensen leven nog...
Antiek hoef je in Loppem echt niet te zoeken, althans niet de mooie zaken. Eigenlijk toch wel spijtig voor mij want er was hier totaal geen enkele concurrentie. Twee standen met boeken. Eentje van mensen uit Wevelgem die daar vroeger een winkel hadden. Héél sympathieke mensen en altijd wel wat speciaals in huis. Maar dan... nog ene, met een kop als een rode biet... Een halve charlatan... Ook uit onze provincie... Ik zal hier geen namen noemen... iedereen kent hem wel. Een zeer agressief ventje, zowel als het gaat om aan te kopen want dan werkt hij letterlijk met de ellebogen en loopt blauw aan als hij ergens net ietsje te laat komt. En zeker agressief tijdens het verkopen : als iemand een boekje in handen neemt dan begint hij onmiddellijk in te praten op de potentiële klant. Aandringen en forceren... de praatmajoor uithangen... heel veel praatjes heeft die babyface. En dan zijn vrouw! Ze kijkt heel dom en ze is het ook. Ze is werkelijk het summum van dommigheid. Van boeken kent ze niets. En als je haar iets vraagt dan is het van ... aja? Kweetniewi? Istwoar? Moa vint toch' Mo gie wit vele! Ik zon't nie weetn. Ik gon mun vint roepen wi, de denen wit dadde vele beter! Ongelooflijk, te dom om hooi te eten en te dom om te helpen donderen... Maar dat forceren en zich van de domme gebaren heeft hen blijkbaar geen windeieren gelegd. De mooie bestelwagen waar ze vandaag mee stonden te pronken, dat kan ik niet betalen! Maar ja, 't bijzonderste is dat ik niet naast hen hoef te staan want dat doen ze graag : proberen naast me te staan en proberen mijn klanten af te luizen (al is hun aanbod toch van een ietwat andere kwaliteit). Zo stonden ze enkele jaren geleden gewoon pal naast mij, ongelooflijk toch! En bietenkop maar roepen : 'Hier vind je de mooiste boeken!' Totdat ik hem aanmaande om onmiddellijk te stoppen met liegen. Zoniet zou ik de grote middelen aanwenden : telkens hij leugens rondstrooide zou ik met een ferme klasbel luiden... En aangezien ik luider kon bellen dan hij roepen was het vlug beklonken. Dan restte nog die heel vervelende zagende domme stem van zijn (en vroeger was dit van een ander... indien ik goed ingelicht ben, van zijn beste vriend...) halve trouwboek. Ik maakte er haar fijntjes op attent : 'Madam, spreken is zilver en zwijgen is goud.' En dan dat kind van hen dat zo schamel gekleed was... ik werd er niet goed van. En als bietenkop de kans ziet dan komt hij niet enkel naast je staan maar pakt hij zelfs je plaats af. Zo stond ik in Wingene op een mooie plaats, de enige overdekte plaats van heel de markt. En raad eens wie op mijn plaats stond toen ik daar arriveerde een paar jaar geleden? Inderdaad... Ofdat zij zelf gelukkig zijn weet ik niet, maar ik heb medelijden met beiden : het moet niet meevallen elke dag de hele tijd op elkaars lelijke kop te zitten kijken! Dus, ze mogen het hebben.
Gelukkig ook veel aangename mensen gezien. Velen die verwonderd waren mij te zien rondlopen in plaats van zelf te staan. En een groot geluk bij een ongeluk. Door daar wat rond te lopen tussen al die brol kwam ik een kennis tegen die zeer veel mooie oude documenten en heiligenprenten bezit. Ik ken de man al vele jaren maar kon nog nooit iets kopen van hem. Normaal gezien zou hij bij zijn familie hier in Loppem staan maar door omstandigheden ging dat niet door. Gelukkig voor mij want alles zou weg geweest zijn. Nu ga ik morgen bij hem thuis op bezoek, dat belooft...!
En als kers op de taart... wat kwaliteit aub! Een mooie tenttoonstelling met onwaarschijnlijk veel oude bidprentjes van Loppemnaars die overleden voor 1900. Honderden stuks, magnifiek. Ik zag zelfs een echtgenoot van een Moenaert hangen, ik krijg er een kopie van. Mijn dag is al were goed daardoor alleen. Van mijn dorp Eggewaartskapelle zijn er veel minder dergelijke prentjes, het is dan ook tien keer kleiner dan Loppem.
Zo, het probleem is opgelost. Simpelweg door dat ene stomme berichtje over die bedriegster te verwijderen. Sorry voor het ongemak en bedankt iedereen voor het melden van het probleem want ik op mijn computer was het probleem niet echt zichtbaar.
Een groep kwetterende, ja bijna 'mekkerende' dames van rond de zeventig komen pardoes mijn winkel binnenvallen. Een hele bende 'grote maten' zal ik maar zeggen.
Uit dat luide gekwetter van deze Nederlandse 'schonen' kan ik na enkele minuten opmaken dat ze op zoek zijn naar een herder en wat schapen. Ik snap er niets van. Zoeken ze een herder of een priester? Welke schapen? Grote of kleintjes, echte of ...
Welnu de situatie is als volgt : in hun kerk in Nederland, Brabant of zo, hebben ze een kerststal met heel grote beelden. Maar... de beesten zijn gaan ... lopen! Gestolen of zo wellicht. Nu kwamen ze mij vragen of ik van die beesten in huis heb. Niet eenvoudig natuurlijk maar vriendelijk zoals ik altijd ben dokter ik toch vlug een oplossing uit. Ik stel hen het volgende voor : 'Jullie zin een leuke bende kwebbelende dames, jullie lijken wel een kleine kudde schaapjes op zich, waarom dan niet een schapenvachtje aantrekken en een levende kerststal maken? Alleen nog wat repeteren voor de stemmen : 1 2 3 ...' De bende mekkert nu nog veel luider dan voordien, de pret kan niet meer op, het gemekker stijgt ten top. Ik klap in de handen : Mooi, repetitie geslaagd, veel succes!' elke dag opnieuw. En een kameel, kijk daar loopt er een! En ik wijs op een oud madamtje dat zich voortsleept met haar laatste (?) krachten. ze trekt hierbij rare en pijnlijke grimassen...
Nu gaan de dames gewoon plat. Ik vrees voor de fundaties van het gebouw want geen enkele architect kan zoiets voorzien!!! Ik wuif hen uit opdat er plaats vrijkomt voor de normale mensen. 'Opzouten, jullie, doeiiiii!' Ik dacht eventjes aan die boektitel 'Zonsverduistering boven Brugge'...waarover gaat dat boek eigenlijk?
Nog een woordje nu over die dromedaris... Oud brugs vrouwtje Daar gaaaaat ze, en zoveel lelijkheid heb ik nog...
Ze loopt dus nogal voorovergebogen, da's werkelijk geen gezicht en lijkt zo nogal op een kameel, of beter op een dromedaris want die hebben één bult... Schijn bedriegt hier echter : dit is niet zomaar een arm oud braaf vrouwtje, nee dit is een wolf in schaapsvacht, of beter in dromedarisvacht. Een on-mens, een ongestampte onbeschofte luiaard die rap rijk wil worden... want haar dagen zijn geteld... toch zeker als je de negentig gepasseerd bent zoals zij! Haar man was wereldberoemd in héél Brugge en was de braafheid zelve, zij echter... werd blijkbaar zijn dood... vijftig jaar geleden al... En ze zeggen 'Hoe ouder hoe erger' of 'ze verslechtert nog met te veroederen', wel dat is allemaal juist, deze dame bewijst dat. Ze kwam me verschillende malen ambeteren... en ik wordt niet graag geambeteerd! Of ik geen mooie antiek wou komen kopen... Mooi ja, maar die prijzen... Moest het oorlog zijn zou ze wellicht nog lekker meewoekeren... proberen geld te verdienen als slijk... Dat ze dat maar met een ander probeert... Uit respect voor haar leeftijd, al ziet ze er al ouder uit dan ze ooit kan worden, heb ik haar uiterst vriendelijk, nu al drie maal, de deur gewezen. Men zegt : 'De aanhouder wint', maar hier is ze aan het verkeerde adres en ik heb geen aanhouders nodig!' Of ze moeten minstens vier maal jonger zijn!
Momenteel is er een probleem bij het lezen van e blogs van de laatste weken : er is blijkbaar geen rechterkantlijn meer ingesteld. Ik ben aan het onderzoeken hoe dit probleem opgelost kan worden want dit is flink vervelend...
Een uurtje geleden kreeg ik een telefoontje van een man, die zijn naam niet wilde zeggen. Hij zei : 'Ik ben pietje Dien met hoar op zijn knien'. Héél grappig hoor!!! Hij had vanalles te koop, oa een hoop leggers van de ¨Poppkaarten van een zestal dorpen uit de Westhoek.
Net stond hij hier aan de deur en inderdaad : heel mooi materiaal. Voor één maal niet om door te verkopen maar voor de eigen collectie.
Woensdagavond was er weer een mooie wandeling in een mooi plekje in het Houtland. Samenkomst op de parking van het Herdershof. Van daar langs de voormalige spoorweg van Torhout naar Oostende, de groene 62 genoemd. Eerst werd wat uitleg gegeven over de spoorweg. Deze dateerde van ca 1867 en bestond ongeveer 100 jaar. Zowat elk dorpje langs deze 'ijzeren weg' had zijn eigen stationnetje. De gids toonde enkele fotocopieën van verdwenen gebouwtjes. Iemand lachte in zijn vuistje : 'Pff, kopies...' Op onze duizend gemakjes volgden we de spoorweg richting Torhout. Allerlei plantjes en bloemetjes werden ons aangewezen, hier en daar werd een bloemetje geplukt... foei! Wat verder een tabaksplantage. Goed wellicht dat het wat afgelegen ligt anders kwam iedereen zich hier in het donker bevoorraden. Keuze genoeg : groen van het veld of mooi gedroogd in speciale overdekte droogstallen... Lekkere braambessen, overheerlijk. Tientallen soorten grassen. Distels ook. Bij ons in de Westhoek was het verplicht om alle distels te verdelgen, voor ze in bloei konden komen en uitzaaien. Tegenwoordig zie ik vaak distels staan, mooi om naar te kijken maar heel vervelend als deze terecht komen in het hooi voor de dieren. Blijkt dat sommige distels met uitsterven bedreigd zijn, maar zo erg vind ik dat niet. Onderweg zagen we ook ongelooflijk veel boerenwormkruid. De gele bloemen kunnen gebruikt worden voor droogboeketten, ook hebben ze bepaald helende eigenschappen. We passeerden een oude bunker. Eikels bij de vleet (...). Na een paar kilometer zwenkten we naar rechts en na een eindje belandden we op de wijk 'Den Engel', nabij de baan Wijnendale-Oostende. Een wijkje met school en kerkje, ik wist dat er hier een kapel of kerkje was maar had het nog nooit gezien.
Daana terug naar de Herdershoeve waar we nog wat nakaartten bij een 'Tzelfde' en andere geestigheden. Je kan er ook iets eten. De hele avond zat ik met een mooi kattejong in mijn armen (voor de duidelijkheid : een echt kattejoeng hé). Een kwajongen in de buurt zat het beest de hele tijd zot te maken, en meermaals voelde ik de venijnige kleine klauwen in mijn armen prikken.
Weeral was ik heel tevreden, de hele wandeling in aangenaam gezelschap vertoefd en mogen wandelen in een mooi stukje natuur. Het doet me telkens weer wegmijmeren naar mijn mooie jeugdjaren in Bachten de Kupe, in de mooie dorpjes Eggewaartskapelle waar ik opgroeide en het verblijf op het mooie boerderijtje te Lampernisse waar ik enkele jaren heb gewoond.
Hieronder wat info over de groee 62, gevonden op Wikipedia :
De Groene 62 is de voormalige, 22 kilometer lange spoorweg tussen Oostende en Torhout. De lijn had nummer 62, en is vandaag een natuur-, wandel- en fietsgebied.
Het traject loopt langs volgende gemeentes: Snaaskerke, Gistel, Moere, Eernegem, Ichtegem en Wijnendale. Elke drie km was er een stationnetje waarvan alleen het station van Moere nog in zijn oorspronkelijke staat is bewaard gebleven. Alle andere stations zijn ondertussen afgebroken of verbouwd.
Tussen Oostende en Torhout waren er stopplaatsen in Stene, Snaaskerke, Gistel, Moere, Eernegem, Ichtegem en Wijnendale. Ten behoeve van de opheffing van het station Oostende Stad (opgebroken in 1959) werd een nieuwe lijn aangelegd tussen Snaaskerke, over Zandvoorde naar Oostende Kaai.
Het nummer 62 (vroeger de lijn Moerbeke - Sint-Gillis-Waas) werd pas toegekend na 1955 toen op het deel Torhout - Ieper het personenvervoer werd gestaakt.
Geschiedenis
De lijn was gepland vanaf Oostende Stad naar Armentières over Torhout, Kortemark en Ieper, zie ook spoorlijn 63, en was een privé-initiatief om Parijzenaars in enkele uren naar de Belgische kust te brengen. In april 1867 stoomde de eerste stoomtrein van Oostende naar Torhout. Behalve door Parijzenaars werd de lijn ook gebruikt door Belgische seizoensarbeiders die naar Noord-Frankrijk trokken. Geleidelijk aan vestigde zich ook industrie langs dit traject. In 1897 werd een tweede spoor aangelegd.
Na de Eerste Wereldoorlog ging het echter bergafwaarts. Tussen de twee wereldoorlogen reden er nog internationale treinen van en naar Frankrijk in de zomerperiode. In de dienstregeling van de zomer 1933 reden de volgende internationale treinen op het traject:[1]
Twee dagelijkse treinen met doorgaande rijtuigen naar Parijs, die in Torhout aansluiting gaven op een trein uit Knokke, Blankenkerge en Brugge. Na Torhout reed een daarvan zonder stop door naar Moeskroen. De ander stopte nog in Roeselare en Ingelmunster. Na ongeveer een halfuur van grensformaliteiten bij Tourcoing, volgde de trein de normale route naar Parijs via Rijsel.
Een dagelijkse trein met doorgaande rijtuigen naar Rijsel. Deze trein stopte ook in Lichtervelde, voor een aansluiting van een trein uit De Panne, en in Kortrijk. In Rijsel was aansluiting op de nachttrein naar Parijs.
De Duitsers braken het tweede spoor in 1940 op. In 1955 werd op het deel Torhout - Ieper het personenvervoer gestaakt. In 1963 reed de laatste passagierstrein tussen Torhout en Oostende. Deze werd vervangen door een buslijn die tot en met 2004 het nummer 62a droeg. In 1967 reed de laatste goederentrein. Precies 100 jaar na de opening werd de spoorverbinding opgeheven. De sporen werden in 1984/1985 opgebroken. De provincie West-Vlaanderen vormde het traject over een lengte van 22 km om tot een fiets- en wandelpad.
Bezienswaardigheden langs dit traject zijn onder meer de statieput in Eernegem en de bruggen over de spoorweg in Wijnendale, waar de uitgegraven spoorwegbedding het Plateau van Wijnendale diep doorsnijdt. De speciale ondergrond van de spoorwegberm laat toe dat zeldzamere planten en dieren zich er komen vestigen.
Gisterenavond ging ik kijken naar het vuurwerkfestival op het Albertstrand tussen Duinbergen en Knokke. Heel gekend en altijd de moeite waard om te gaan kijken. Het was de laatste dag van dit festival. Het was een mooie zwoele avond en vele duizenden mensen liepen op de dijk van Knokke richting Duinbergen. Zelf stond ik nabij het casino. Het was donker en veel mensen keken vanuit hun appartement op de dijk naar het schouwspel. Wat me erg opviel dat waren de heel kale muren van die appartementen. Veel blablabla dus en weinig ... boekenrekken tegen of schilderijen aan de muur... Zo triestig, wat doen die mensen dan de hele dag???
Maar ja, ik kwam niet kijken naar die triestigaards natuurlijk. Het vuurwerk duurde niet erg lang maar was wel fantastisch. Met een tweetal hoogtepunten waarbij de hele hemel gevuld werd met schitterende steren van vuur, steren die enorm pinkelden of hoe zeg je dat. Net duizenden diamanten die door de lucht vlogen.
Voordien was ik onder de weg in enkele plaatsen gaan kijken voor boeken, oa naar boeken die men erfde van een nonkel pastoor die ooit dienst deed in de wijk Madonna in Poelkapelle. Voornamelijk religieuze werken natuurlijk en ook wat literatuur van oa Streuvels en Gezelle.
Waar is de tijd? Delbrück, 6e Genie in 1990-1991. Bezoek van een 'oude' legermakker.
Mijn teergeliefde moeder kwam op bezoek rond 16u00 en we waren gezellig aan het babbelen toen er plots een koppeltje binnenkwam. Ik veer recht en zeg aan moeder : 'Mag je voorstellen aan mijn boekhouder?' En ik begin over mijn zaken te spreken maar de 'boekhouder' antwoordt niet en fronst de wenkbrouwen. Ik draaf maar door en door en plots zegt hij : 'Ik denk dat dit een vergissing is!' Ik kijk nader toe ... en ... inderdaad hij lijkt echt héél erg op mijn boekhouder maar die vrouw die bij hem is ... Ook het tijdstip voor een boekhouder om op zijn duizend gemakjes een wandelingetje te maken midden in een werkdag... En dan snap ik het, die stem, dat Oostvlaamse accent...
Het is verdorie een oude legermakker uit Oordegem bij Wetteren. We 'lagen' in de kazerne van Dellbrück bij Keulen op dezelfde kamer, met nog 4 anderen. Ik verontschuldig me voor het misverstand. Vroeger droeg hij een snorretje en daardoor had ik hem niet meteen herkend. Hij is een jaar ouder dan ik en heeft drie kindjes waaronder een tweeling. En een echtgenote die van hem houdt en nav zijn verjaardag een dagje Brugge cadeau gaf. Het werd een heel gezellige babbel.
Voor volgend jaar proberen we een reunie te plannen met alle soldaten die in onze 'NBC'-compagnie zaten. Een aantal van die legermaten kunnen we vlug lokaliseren want ik heb contact met een kleine tien man van onze 'bende'.
Eind september 1991 zwaaiden we af, dat is dus al 20 jaartjes geleden. Tijd dus om herinneringen op te halen. Niet in het minst herinneringen aan Werner Oerlemans. Deze sportieveling en hartelijke legermakker verongelukte op 1 november 1991, nauwelijks enkele maanden na ons afzwaaien dus. Ook zijn vader overleed enkele jaren later.
We proberen foto's te verzamelen om dan misschien een fotoboekje te maken voor iedereen...
Mijn verslag is er nog niet, ik ben nog aan het zoeken naar mijn programmaboekje waar ik aantekeningen in maakte. Toch eventjes mijn ongenoegen uit over Het Laatste Nieuws : zij wijden nauwelijks enkele regeltjes aan het hele gebeuren...
Vandaag ben ik naar de Ijzerwake geweest (verslag volgt morgen of zo) en dat was een fantastische ervaring!
Daardoor kon ik niet zelf gaan staan op een of andere markt. Dus ben ik enkele markten gaan bezoeken. Eerst naar Zedelgem (wijk Heirweg). Honderden standen met enorm veel rommel en rotzooi. Hoe kan men daarmee iets verdienen? Massa's waardeloze spullen en massa's oude kleren. Veel standhouders hingen die kleren netjes op in van die winkelrekken. Zo te zien van die modieuze spulletjes van uit de tijd dat de dieren nog konden spreken, ik bedoel daar mee kledij van ouders, grootouders, betovergrootoudes enz. Niet erg beleefd om die stinkende rommel te luchten voor een ander zijn deur... Boeken waren er niet echt veel te vinden, met uitzondering dan van enkele achttiende-eeuwse boeken, losse delen uit reeksen, maar wel decoratief. Dan nog enkele boekensteuntjes en oude medailles. Iemand riep : 'Aha, de rijkste burger van Brugge!' Rijk aan schulden, ja zeker! Ik zag er enkele opkopers die oude klokken en meubeltjes zoeken om die te exporteren naar de US. Die waardeloze spullen van bij ons gaan ginder vlot over de toonbank. Ook lusters in glas of kristal zijn heel gegeerd. Iedereen heeft er wel een paar in huis en sommige zijn heel waardevol. Wat mij het meest interessant leek waren de vele aanbiedingen van reuzepompoenen, alle soorten paprika's (drie kleuren), appels, peren en pruimen. Da's tenminste nog nuttig. Ook massa's planten, boompjes, bloemen en zelfs een kraam met enkel maar cactussen. Onderweg kreeg ik aangenaam gezelschap van een goeie kennis.
Vervolgens naar Kortemark en Esen. Daar aangekomen was er geen kat te zien... Verkeerd ingelicht dus... Maar geen erg, ik moest toch deze richting uit om in Merkem te geraken voor de Ijzerwake. Tussen Esen en Diksmuide neem ik links de weg naar Klerken, ook hier zou er een rommelmarkt moeten zijn. Maar ... weeral niets te zien, ik mompel enkele verwensingen aan het adres van mijn informant. Om zekerheid te hebben vraag ik inlichtingen in een bakkerij. Het winkelmeisje begrijpt me niet, en ik vraag vriendelijk of ze soms van een andere planeet komt. Wanneer ik uitverteld ben doet ze teken dat ze niet kan spreken. Ik antwoord : 'Kon je dat dan niet zeggen?' Een andere bezoeker zegt me dat ik moet zoeken naar het Zwarte Gat of zo. Ik kijk even rond en zie geen zwart gat... Blijkbaar doelt de man op een kleine wijk ten uitkante van het dorp. Het Zwarte Gat of de Zwarte Hoek ligt dichtbij het dorpje Jonkershove. In een loodrechte straat staan enkele huizen dichtbij elkaar en voila, da's genoeg om er een rommelmarkt te organiseren. Tweederde van de standhouders stuurde hun kat. Een spekkekraam van 15 meter lang en geen hond die er naar omkeek... Bucht van rommel en de meeste standhouders met hun kin tot aan de grond. Een dame had een duizendtal bidprentjes mee maar ze vroeg er 150 euro voor. Veel te veel voor bidprentjes die maximum 20 jaar oud zijn. Bovendien zei ze : 'Ja, ik ken jou wel, je wil achter mijn gat nog een hoop geld verdienen, peize gie daddik da niet weet?' En ik : 'Madam, ik wist niet dat er ier zo ne slim vrouwmens weunde!' en ik trok vlug verder. Bidprentjes interesseren me altijd want ik ben genealoog, maar de prijzen moeten redelijk blijven. Wat verder koop ik een grote paaskaars, blij dat ik toch iets gevonden heb.
Nu naar Merkem, naar de wijk Luyghem of zo, of Lui-gem? Wat een naam zeg! Ewel, ik rijd eerst door het dorp Jonkershove. De kerk ken ik want toen ik seminarist was ben ik hier komen zingen met mijn medestudenten voor de begrafenis van Ghislain Delheye, een doodbrave jongen die voor een tijdje missionaris werd in Panama. Hij verongelukte er : verdronken in een rivier. Een hele ramp en een groot verlies voor zijn ouders en broer. Ik was toen heel erg onder de indruk want Ghislain was een goeie vriend. Nu richting Merkem dus. Het centrum lag opgebroken en ik vlamde maar rond in de kleine straatjes. Niet door te komen, wat nu? Ik ken de streek redelijk goed en ik dacht na hoe ik een ommeweg van vijf kilometer kon ontlopen... Dan maar over een grasveldje, een voetpad en nog een grasveld gehobbeld en ja... daar was de weg naar Noordschote en de wijk van de Luigemnaren. Maar ... weeral niets te zien.
Dus, nu door Noordschote waar een heel grote hoeve naast de kerk ligt (beschreven in het boek over de Westvlaamse boerderijen, door Edmond Ronse uit Gistel in ca 1914). Dan naar Oostvleteren en dan richting Veurne tot aan de Ijzer. Dan naar rechts en dan links onder de brug naar Stavele. Deze wijk heet Elzendamme. Wat verder lag de abdij Eversam, nu rest hiervan nog een grote mooie hoeve. Vroeger bewoond door Valère Quaghebeur die lange jaren burgemeester van Alveringem was. Nu woont hij in de Lindestraat, volgens mij grondgebied Beveren-Ijzer. Na enkele kilometer kom ik in het dorpje Stavele. Ongelooflijk maar waar : weeral niets... Dan maar naar Poperinge, daar kom ik op een grote rommelmarkt in de Duinkerkestraat, weliswaar na lang zoeken want de helft van de stad ligt opengebroken wegens wegenwerken. Veel rommel maar ik vind er een mooi porseleinen beeldje van Sint-Rochus. Plots begint het wat te regenen. Mensen kunnen raar doen : een dametje die enkel porselein verkoopt dekt vlug alles af, waarom eigenlijk? Dat ze blij is dat het stof er af spoelt! Een jong koppeltje met een boekenkraam dekt niets af : alle boeken zijn beschadigd. Eigenlijk waren die boeken zo al niets waard en nu zijn ze helemaal om zeep... De prijzen zijn hier wel lager dan in het Brugse : de meeste dingen die er liggen krijg je mee voor een euro en veel zaken zelfs aan 10 cent of zo. Maar rommel blijft natuurlijk rommel. Een politieagent amuseert zich door alle auto's die aan het parcours van de rommelmarkt komen de laan uit te sturen. Hebben ze echt niets beters te doen dan de mensen te ambeteren?
Daarna naar Vlamertinge. Eerst rijd ik door de Brandhoek, een wijk in Vlamertinge dat een eigen kerkje heeft. Dan kom ik in het centrum met zijn grote kerk (heropgebouwd na WO I) en zie ... weeral... helemaal niets. Niet te geloven. Even verder vraag ik aan een wandelaar of hij me kan helpen. In een kleine 'buitenwijk' van het dorp is er inderdaad een marktje. Weeral veel standhouders die verstek gaven zodat het heel vervelend is als je telkens 30 meter moet lopen naar een volgende stand. Het enige wat ik vind is een kanjer van een varken, in de vorm van een spaarpot welteverstaan. Voor een halve euro is hij van mij en drie klokken beginnen te luiden als gek en nodigen uit naar de mis. Ik besef dat het bijna halfelf moet zijn en dat ik binnen een half uur in Steenstraete wil zijn voor de Ijzerwake. Mijn auto kiest richting Elverdinge, dan Boezinge en dan kom ik op de baan Ieper-Diksmuide. Enkele kilometers voor Steenstraete zie ik al honderden auto's geparkeerd langs de weg. Ik zie links heel in de verte een grote tent staan en heb na mijn vele kilometers wandelplezier van deze morgen geen zin op er nog eens vijf kilometer bovenop te doen. Dus verder rijden is de boodschap, tot over de Ieperlee en dan naar links, een klein baantje in. Een kilometer verder staat een pijl 'Parking'. Ik rijd het erf van een kleine boerderij op, en kom in een grote weide waar al vele honderden voertuigen staan. (wordt vervolgd).
Voor wie het mocht interesseren, morgen rommelmarkt in Luigem, dit is een wijk van Merkem. Hoe komt die wijk in hemelsnaam aan zo'n naam???? Merkem, waar morgen ook de Ijzerwake plaats vindt...
Alhoewel héél groot (ca 1000 standhouders) en héél lange afstanden kan ik hier kort over zijn. Ongelooflijk veel rotzooi. Dus geen pluim voor de organisatoren. Zoveel medewerkers en zoveel werken om standhouders een plaatsje te geven, puur verloren werk. En dan al die politiemensen die al van 's nachts de boel moeten helpen regelen. En de zeer slechte bereikbaarheid van het parcours : elk jaar hetzelfde liedje. En het lange (urenlange?) aanschuiven van de standhouders voor ze het rommelmarktparcours op kunnen... Mij zullen ze daar niet meer zien! Zonde van mijn tijd!
Na twintig jaar is het eindelijk zo ver. De oude begraafboeken, en later ook de doop- en trouwregisters van Eggewaartskapelle, worden eindelijk ontsloten. Vele jaren geleden al ontcijferde ik vele maanden aan een stuk deze parochieregisters. De in het rijksarchief bewaarde begraafboeken starten in 1668 en lopen tot en met 1796. De doop- en trouwregisters lopen van 1599 tot 1796. Gelukkig werden ze niet verwoest tijdens WO I, zoals bijna alle parochieregisters van bv. Ramskapelle aan de Ijzer en die van Kaaskerke.
Deze boeken lagen vele jaren lang onder de wasbak in het bijkeukentje van de pastorie van Eggewaarts, zo vernam ik vroeger van pastoor Emiel Coulommier zaliger. De pastoorsmeid - en ten tijde van pastoor Delrue waren er zelfs twee want inhun eentje durfden ze niet bij deze pastoor wonen - liet al het water van het poetsen weglopen onder die wasbak. Dat 'oud papier' wilde men niet weggooien maar lag daar toch niet in optimale bewaringstoestand... Pastoor Coulommier ontdekte deze kostbare documenten, hing ze wat te drogen aan een waslijn in de pastorietuin, legde alles in een doos en bezorgde dit alles aan het rijksarchief in Brugge, dit moet in de zeventiger jaren van de vorig eeuw gebeurd zijn. Gelukkig maar. Maar om een lang verhaal kort(er) te maken : door die waterschade zijn behoorlijk wat gegevens (geschreven in inkt) verloren gegaan of heel moeilijk leesbaar geworden...
Gelukkig heeft een goed verstaander maar een half woord nodig, letterlijk hier. Maar zelfs dan nog : enkel doordat ik heel vertrouwd ben met de namen van wie ooit in Eggewaarts woonde gedurende de voorbije eeuwen, kon ik met veel moeite heel veel gegevens ontcijferen. Maar lang niet alles, zo zie ik nu in mijn nota's van vijftien tot twintig jaar geleden...
In het rijksarchief in Beveren-Waas heeft men de afgelopen jaren alle parochieregisters die men vroeger gefotokopieerd heeft, nu ook ingescand. De akten zijn nu dus digitaal raadpleegbaar. De kwaliteit van die scans is véél beter dan die van de fotocopies op papier, de foto's op microfiche en -film, waarin de akten raadpleegbaar waren de laatste decennia. Nu hoop ik met behulp van deze scans nog heel wat ontbrekende info op te snorren.
Gelukkig is Eggewaarts een klein dorpje met weinig inwoners. Toch zullen er duizenden akten ingevoerd moeten worden maar ik doe het graag want het is en blijft voor altijd 'mijn' dorp!
Groepsfoto van mijn bezoek deze namiddag.
Daar gaaaaat ze, en zoveel lelijkheid heb ik nog...
Een levende kerststal...
De Herdershoeve te Eernegem
