Vandaag zou ik op de rommelmarkt van Loppem staan. Aangezien ik maanden geleden eerst te vroeg en dan te laat was om een mooie plaats in de hoofdstraat te krijgen moest ik me nu tevreden stellen met een plaatsje in een zijstraat, in 'the middle of nowhere' (sorry, ... en ... da's niet op jullie bedoeld hoor!).
Ik dus gisteren afwachten of ik eigenlijk zou gaan want met dat rotweer de hele dag. Dan toch maar vanalles klaargezet. Deze nacht regende het nogal en om vijf uur besloot ik niet deel te nemen want als mijn waren nat worden heb ik veel te veel schade en dat is het me niet waard. Dus enkel gaan kijken maar.
Zoals gewoonlijk en zoals het woord het zelf zegt lagen er weer bergen rommel en rotzooi te wachten op een (argeloze?) koper. Oude muftige halfvergane pruiken van oude madamtjes uit het rusthuis, kapotte fietsen, pompoenen aan twee euro, appelboompjes ... met appeltjes aan..., tomaten, druiven, oude kleren van grootmoeder en overgrootmoeder. Gebraden kippen, eerder piepkuikens zo klein waren die... Iemand dacht zelfs dat het croissants of boterkoeken waren!!! Verschillende crematoria waar men bratwursten bakte... lekker het varken uit-hangen, heel lekker om er eentje te proeven maar de hele dag door die schroeiwalmen over je hoofd krijgen... Je moet er maar tegen kunnen zeg ik... Nu, crematoria bestaan al lang... en de mensen leven nog...
Antiek hoef je in Loppem echt niet te zoeken, althans niet de mooie zaken. Eigenlijk toch wel spijtig voor mij want er was hier totaal geen enkele concurrentie. Twee standen met boeken. Eentje van mensen uit Wevelgem die daar vroeger een winkel hadden. Héél sympathieke mensen en altijd wel wat speciaals in huis. Maar dan... nog ene, met een kop als een rode biet... Een halve charlatan... Ook uit onze provincie... Ik zal hier geen namen noemen... iedereen kent hem wel. Een zeer agressief ventje, zowel als het gaat om aan te kopen want dan werkt hij letterlijk met de ellebogen en loopt blauw aan als hij ergens net ietsje te laat komt. En zeker agressief tijdens het verkopen : als iemand een boekje in handen neemt dan begint hij onmiddellijk in te praten op de potentiële klant. Aandringen en forceren... de praatmajoor uithangen... heel veel praatjes heeft die babyface. En dan zijn vrouw! Ze kijkt heel dom en ze is het ook. Ze is werkelijk het summum van dommigheid. Van boeken kent ze niets. En als je haar iets vraagt dan is het van ... aja? Kweetniewi? Istwoar? Moa vint toch' Mo gie wit vele! Ik zon't nie weetn. Ik gon mun vint roepen wi, de denen wit dadde vele beter! Ongelooflijk, te dom om hooi te eten en te dom om te helpen donderen... Maar dat forceren en zich van de domme gebaren heeft hen blijkbaar geen windeieren gelegd. De mooie bestelwagen waar ze vandaag mee stonden te pronken, dat kan ik niet betalen! Maar ja, 't bijzonderste is dat ik niet naast hen hoef te staan want dat doen ze graag : proberen naast me te staan en proberen mijn klanten af te luizen (al is hun aanbod toch van een ietwat andere kwaliteit). Zo stonden ze enkele jaren geleden gewoon pal naast mij, ongelooflijk toch! En bietenkop maar roepen : 'Hier vind je de mooiste boeken!' Totdat ik hem aanmaande om onmiddellijk te stoppen met liegen. Zoniet zou ik de grote middelen aanwenden : telkens hij leugens rondstrooide zou ik met een ferme klasbel luiden... En aangezien ik luider kon bellen dan hij roepen was het vlug beklonken. Dan restte nog die heel vervelende zagende domme stem van zijn (en vroeger was dit van een ander... indien ik goed ingelicht ben, van zijn beste vriend...) halve trouwboek. Ik maakte er haar fijntjes op attent : 'Madam, spreken is zilver en zwijgen is goud.' En dan dat kind van hen dat zo schamel gekleed was... ik werd er niet goed van. En als bietenkop de kans ziet dan komt hij niet enkel naast je staan maar pakt hij zelfs je plaats af. Zo stond ik in Wingene op een mooie plaats, de enige overdekte plaats van heel de markt. En raad eens wie op mijn plaats stond toen ik daar arriveerde een paar jaar geleden? Inderdaad... Ofdat zij zelf gelukkig zijn weet ik niet, maar ik heb medelijden met beiden : het moet niet meevallen elke dag de hele tijd op elkaars lelijke kop te zitten kijken! Dus, ze mogen het hebben.
Gelukkig ook veel aangename mensen gezien. Velen die verwonderd waren mij te zien rondlopen in plaats van zelf te staan. En een groot geluk bij een ongeluk. Door daar wat rond te lopen tussen al die brol kwam ik een kennis tegen die zeer veel mooie oude documenten en heiligenprenten bezit. Ik ken de man al vele jaren maar kon nog nooit iets kopen van hem. Normaal gezien zou hij bij zijn familie hier in Loppem staan maar door omstandigheden ging dat niet door. Gelukkig voor mij want alles zou weg geweest zijn. Nu ga ik morgen bij hem thuis op bezoek, dat belooft...!
En als kers op de taart... wat kwaliteit aub! Een mooie tenttoonstelling met onwaarschijnlijk veel oude bidprentjes van Loppemnaars die overleden voor 1900. Honderden stuks, magnifiek. Ik zag zelfs een echtgenoot van een Moenaert hangen, ik krijg er een kopie van. Mijn dag is al were goed daardoor alleen. Van mijn dorp Eggewaartskapelle zijn er veel minder dergelijke prentjes, het is dan ook tien keer kleiner dan Loppem.
