Er gaat geen jaar voorbij of ik word een jaartje ouder. Op 12 augustus vond alweer de 35e editie van deze gebeurtenis plaats. Aangezien 35 een perfect rond getal is als je het deelt door 3,5 of vermenigvuldigt met twee, dacht ik van komaan, ik verzamel wat vrienden, zet een muziekje op en voorzie gratis drank. Noem het gerust een feestje. Als locatie kwam eigenlijk alleen maar de Oude Markt van Leuven in aanmerking. Meer bepaald een zaaltje boven café Alegria, voor wie het echt wil weten. Hieraan ligt een emotionele reden ten grondslag: nergens consumeerde ik meer pinten dan aan de symbolische Langste Toog van Europa, dus verder geen discussie. Zeg nu nog eens dat ik geen gevoelsmens ben.
Mijn verjaardag werd voorts opgeluisterd door het stadsfestival Half Oogst, de opvolger van Marktrock. Als notoir liefhebber van grappen-die-gemaakt-móeten-worden kon ik me dus uitgebreid in de handen wrijven. Er ging in de eerste uren geen kwartier voorbij of iemand maakte een opmerking genre "amai, en die komen allemaal speciaal voor u spelen!?". Zo heb ik het graag. Naarmate de avond vorderde en de inhoud van het vat bier zijn weg naar dorstige kelen voortzette, kwam mijn Spotify-playlist alsmaar meer in eurodance-vaarwater terecht. Meer hadden de aanwezige gasten niet nodig om hun booty's te shaken en volledig loos te gaan. Althans dat vermoed ik, want de ongeschreven regel dat de jarige benevelder moet zijn dan de rest heb ik ruimschoots gestand gedaan. Je bent per slot van rekening maar één keer jarig, dus zo moeilijk kan het niet zijn om dit gebeuren al ter plekke te verdringen.
Het probleem stelt zich eerder de morning after. Met een houten kop cadeaus verzamelen klinkt niet als de ergste bezigheid ooit, maar wel als die cadeaus voor 90 procent bestaan uit de bron van alle miserie: bier. Dat is zoiets als last hebben van bloedende oren en dan naar een optreden van Oscar and the Wolf moeten gaan. De overige 10 procent van de cadeaus bestond trouwens uit een plant, een aambeienkussen en een boekje 'Bloggen voor dummy's'. Alles is dus aanwezig om weer een jaartje verder te kunnen.
De inwendige tachograaf is ongenadig: mijn aanwezigheid op deze aardkloot heeft de laatste rechte lijn ingezet richting de 35 jaar. Gelukkig heb ik altijd de rusttijden gerespecteerd, of er kwam hommeles van. De vraag hoe een mens 35 keer 365 dagen gevuld krijgt, daarop moet ik het antwoord schuldig blijven. En ook weer niet. Mijn anekdote van deze week illustreert perfect de kracht van de bezigheidstherapie die 'leven' genoemd wordt. Plots gebeurde er iets bizars, meteen gevolgd door iets anders bizars - zonder ook maar een moment de banaliteit te ontgroeien trouwens. Twee curiositeiten binnen een bestek van misschien dertig seconden en hopla, weer twee avonden van mijn leven gevuld.
Ik kan nu evengoed overgaan tot het aanleveren van details, nu ik toch bezig ben. Het was op een zonnige dag ergens begin augustus. Al fietsend begaf ik me naar de winkel, met mijn hoofd in de grijze zone tussen in gedachten verzonken en gedachteloosheid. Vanuit mijn ooghoek zag ik een hoopje afval aan de andere kant van de weg, met een nogal ongewone samenstelling weliswaar. Toch maar eens in de remmen gaan. Bij nader inzien bleek het een opengevallen portefeuille te zijn van het merk 'Michael Kors', een begrip onder vrouwen die mee willen zijn met hun tijd of desnoods met andermans tijd.
De inhoud leek me op het eerste gezicht intact. Het nadeel van de voorlaatste technologische revolutie is helaas dat telefoonnummers niet langer bewaard worden in portefeuilles, want er is de gsm. Het voordeel van de laatste technologische revolutie is dan weer dat je ook op basis van alleen maar een naam iemand kan contacteren, want er is de smartphone. Om maar te zeggen dat het hard gaat, ook de wereld van de eerlijke vinders is niet immuun voor de vooruitgang. Een klein bericht via Messenger later ging ik weder mijns weegs. Althans, dat was het plan. Met vertrekken knapte er ineens iets in het achterwiel, vanuit het niets. Er zat niks anders op dan terug te keren naar huis en nadien met de auto de halve kilometer naar de winkel te overbruggen, zoals het eigenlijk hoort voor iemand die een bedrijfswagen heeft.
Aangezien de fiets aan An toebehoort, kon ik niet doen wat ik normaal doe bij problemen: ze uitstellen wanneer ze zich stellen. Nee, "die fiets gaat zich niet zelf herstellen hoor", en blablabla. Poging 1 om nog voor het sluitingsuur bij de hersteldienst van de Decathlon te geraken mislukte echter faliekant. De fiets helemaal in de koffer douwen bleek tot mijn verbazing simpelweg onmogelijk. Na veel vijzen en zessen (een woordspeling of een schrijffout, afhankelijk van wat het minst betreurenswaardig is) kreeg ik ten langen leste het voorwiel eruit en de fiets in de koffer. Toen was het echter al te laat om nog te vertrekken, dus moest er eerst een autoreset gebeuren: fiets er weer uit, zetels omhoog, kinderzitje en hoedenplank terug erin.. De volgende avond weer dezelfde procedure maar dan omgekeerd. In wat de meest tijdsintensieve fietsherstelling ooit moet zijn, ging ik met de auto naar de Decathlon, zette daar het voorwiel er provisoir weer in, werd het achterwiel ter plekke op zijn minst tijdelijk hersteld, fietste ik terug naar huis, en keerde dan weer terug naar de Decathlon met de bus om de auto op te halen. Heerlijk toch, die zomeravonden.
En de portefeuille, de kiem van dit perpetuum (im)mobile? Na ettelijke pogingen om de eigenares te contacteren, kreeg ik na anderhalve dag toch gehoor. Ze zou het kleinood 's avonds komen halen, dus ik oefende alvast in het zo grootmoedig mogelijk weigeren van de bijhorende beloning. Want zo'n rechtschapen mens ben ik nu eenmaal. Vol verwachting ging ik de transactie aan, waarna zij "Merci hé!" mompelde en weer weg was. Geef mij anders gewoon de kans niet om te laten zien hoe integer ik wel ben en hoezeer ik dit de normaalste zaak van de wereld vind! Kutwijf.
Een ongeluk komt te paard en gaat te voet. Ik heb dat altijd al een fascinerend spreekwoord gevonden, het lijkt zowel oubollig als vergezocht. Maar aan de andere kant: het stáát er wel. Naarmate het WK vorderde, rijpte bij mij het idee om het spreekwoord af te zetten tegen de Duivelse droom die Duivelse realiteit leek te gaan worden. Want in sommige heel specifieke situaties kan ook het geluk te paard komen. In het dagelijkse leven, een biotoop waarin we allemaal al eens vertoeven, alvast bijna nooit. De wetenschap dat ouders en grootouders nog in leven zijn, dat er géén kanker in je lijf tiert of dat je ook vandaag niet onder een bus loopt, zet niet direct aan tot een vreugdesprong. De Lotto winnen mogelijk wel, maar dat komt niet veel voor in de vrije natuur.
Geluk komt simpelweg zelden met een schokeffect, het gebruikt andere kanalen om zijn entree te maken. Behalve dus bij sport in het algemeen en het WK voetbal in het bijzonder. De tien allerlaatste seconden van België-Japan staan voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. Als in een waas flitsten ze voorbij, waarna het beeld secondelang zwart werd. Blind van euforie, helemaal weg van de wereld. En dan moest Brazilië nog komen. Na 90 minuten hyperfocus, ziekmakende spanning en iets wat in de buurt komt van doodsangst, volgt dat ene moment waarop wildvreemden besprongen worden en oerkreten vanuit peilloze diepten naar boven komen. Ook geluk kan wel degelijk soms te paard komen.
Te voet weer gaan is helaas een ander paar mouwen. In plaats van nog even gezellig in de buurt te blijven rondhangen, verkoos het geluk om na Brazilië zijn biezen te pakken. De halve finale tegen Frankrijk werd een ontgoocheling. De Gouden Generatie sneuvelde op het veld van eer, en daarmee ook zijn supporters. Dat was het dan voor dit leven, onze one shot om wereldkampioen te worden. Of ik moet gewoon heel erg oud worden natuurlijk, maar dat zit er na al die bloedstollende wedstrijden en bijhorende pintjes waarschijnlijk ook al niet meer in.
Blijft over: het moment dat Geert me in de nek neemt tijdens de Arctic Monkeys en ik (vreugde)dronken de Belgische vlag boven de massa laat wapperen, met op de achtergrond een perfecte soundtrack en met de wereldtitel nog steeds in het verschiet. Zo moeten 16-jarige meisjes zich dus ongeveer voelen in hun beste momenten. Dat was mooi.
Deze blog is urgenter dan vele van zijn soortgenoten. Het komt er hier, op deze 29e juni 2018, op aan een gevoel op te tekenen dat nadien niet meer gereconstrueerd kan worden. De droge feiten zullen in de toekomst waarschijnlijk voor zich gaan spreken en retroactief elke basis voor dit gevoel wegvegen, alsof het er nooit geweest is en nooit heeft kunnen bestaan. Maar kijk, het bestaat. Op dit punt in de tijd is de wens nog de vader van de gedachte. België kán wereldkampioen voetbal worden, er is zelfs geen mirakel voor nodig, een fractie geluk op de beslissende momenten volstaat al ruimschoots.
De eerste speelronde mocht dan niet het kerkhof van de favorieten zijn, de afdeling Intensieve Zorgen van het ziekenhuis was het wel. Argentinië, Brazilië en Frankrijk sleepten zich drie matchen lang tergend traag voort. In welke richting precies was niet heel duidelijk, maar tot hun eigen niet-geringe verbazing bleek het wel net genoeg voor een plek in de achtste finale. Dat was Duitsland zelfs niet gegund. Ondanks een bijzonder gemakkelijke poule waren ze simpelweg niet vooruit te branden. De kenmerkende Sturm und Drang was deze keer eerder Motregen und Apathie. Iets beter verging het Spanje, al zijn we mild: met alle moeite van de wereld een kneusje als Iran afhouden is nu niet bepaald indrukwekkend te noemen.
Blijft over: België. Het offensieve geweld dartelt en sprankelt en spettert. Na een stroeve eerste helft werd Panama opgerold met klassegoals. Tegen Tunesië lieten de Rode Duivels vervolgens na om een doelpuntenrecord te vestigen, de Belgische machine is onbedwingbaar. Letterlijk. Tegen Engeland mocht er eigenlijk niet gewonnen worden, teneinde een plaats in de gunstige tabelhelft te bekomen. Maar helaas, Januzaj jaste de bal werktuiglijk in de winkelhaak. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, is het chronisch geblesseerde duo Vermaelen-Kompany plots wedstrijdfit. Simultaan hebben zij hun eeuwigdurende voetbalinvaliditeit onderbroken en zo het laatste puzzelstukje gelegd om het onmogelijke mogelijk te maken. België wereldkampioen. En als het niet lukt, hebben we dit toch al maar mooi gehad. Is de chase immers niet better than the catch?
Is er een beter moment mogelijk om mijn eigen voorbije voetbalseizoen te reconstrueren dan vandaag, de openingsdag van het WK voetbal? Het antwoord is ja, de 364 overige dagen van 2018 zouden beter geschikt zijn. Voor ik er erg in heb, gaan lezers misschien mijn prestaties verwarren met die van internationale topvedetten, en vice versa. Sowieso is het vreemd dat er tot op heden nog geen letter verschenen is over mijn exploten bij Forza Mechelen en Vitória Diabolix in het voetbalseizoen 2017-2018. Wat is hier aan de hand? Gaat het om een vergetelheid? Valse bescheidenheid misschien? Of is integendeel argwaan op zijn plaats? Bij wie eerder dat laatste gevoel overheerst, heeft het bij het rechte eind. Mijn voetbalseizoen 2017-2018 was niet om over naar huis te bloggen. Het begon nochtans goed, met een fabuleuze openingswedstrijd tegen het niet te onderschatten FC Diamantschijf. Op het moment zelf beoordeelde ik mijn prestatie in die match als goed zonder meer, doch retroactief gezien is enige overdrijving wel op zijn plaats, gezien de teleurstellende optredens die volgden. Rekening houden met de omstandigheden, heet dat dan. Stoppen op mijn hoogtepunt zou deze keer wel een zéér kort seizoen opgeleverd hebben.
Toch vormde ook die eerste, zeldzaam goeie, match een soort van blauwdruk voor al wat komen ging. Twee keer bracht ik mezelf middels een mooie individuele actie alleen voor de keeper, twee keer miste ik lullig. Dat procedé zou zich nog een keer of 15 herhalen in deze ellendig lange voetbaljaargang. Met links, met rechts, vanop 10 meter, vanop 5 meter, met of zonder keeper: ik miste kansen als nooit tevoren. Eigenlijk was er dit seizoen geen enkel excuus voorhanden om mijn doelpuntenrecord van 8 goals níet te breken. In plaats daarvan volgde mijn allerslechtste rapport in pak 'm beet acht jaar Forza: 1 schamele goal, gescoord vanaf een meter of tien met volle wreef en gesloten ogen. Zo weinig vertrouwen in mijn traptechniek dat ik Leo Van der Elst-gewijs het leer slechts zo snel mogelijk, zo hard mogelijk richting doel wou piloteren. Tijdens de absolute topmatch van de heenronde, dat dan weer wel. Mijn eigen België-Spanje op het WK '86, op een achterafveldje te Bonheiden.
Als ploeg wisten we nog wel de officieuze titel van herfstkampioen te bemachtigen (met dien verstande dat ook de echte kampioenstitel behoorlijk officieus is, maar dit terzijde), maar nadien kwam de klad er flink in. Na nieuwjaar zat er niks anders op dan ternauwernood nog een derde plaats uit de brand te slepen. Een gemiste kans dus, in het seizoen der gemiste kansen. Gelukkig is voetbal een ploegsport, je wint en je verliest als team - vooral als je verliest. Ik weet nu in elk geval wat me te doen staat: nog iets minder vertrouwen hebben in mijn technische capaciteiten en tegelijkertijd de Leo Van der Elst-doctrine nog iets meer verfijnen, en dat komt helemaal goed volgend seizoen.
Televisie, geschiedenis? Nog snel wat televisiegeschiedenis!
Terwijl het televisieseizoen op zijn laatste benen loopt, staat het WK voetbal 2018-seizoen ongeduldig te trappelen. Ik kan dus maar best nog snel zeggen wat ik te zeggen heb, alvorens mijn kleine zelfstandige blog een maand lang wordt weggeblazen door de massamedia van de multinationals. En ook het medium televisie kan zich maar beter reppen, het lijkt slechts een kwestie van (niet zo heel veel) tijd voor Netflix er alle leven heeft uitgeperst. Volgende top-3 is mogelijk een laatste stuiptrekking van het lineaire tv-kijken, van eten wat de pot schaft in plaats van kieskeurig te doen aan het buffet.
1. De Ideale Wereld
Waarschijnlijk is dit mijn laatste lofbetuiging aan De Ideale Wereld. Het programma dat de laatste jaren achtereenvolgens het beste dagelijkse, het beste driekwartwekelijkse en het beste halfwekelijkse kijkvoer op de Vlaamse buis serveerde, verliest zijn gezicht. Rekening houdend met de nuance dat niemand onvervangbaar is en zeker televisiepresentatoren niet, is Otto-Jan Ham onvervangbaar. Snelle denker, rad van tong, ad rem, joviaal en een stevige portie zelfspot steeds binnen handbereik: de opsomming van zijn kwaliteiten leest als een symbiose van het beste wat de Belgische en de Nederlandse menselijke natuur te bieden heeft. Nóg minder kijkers halen zal De Ideale Wereld niet doen, integendeel, misschien wordt het allemaal wat laagdrempeliger voor het gepeupel en komt dat de kijkcijfers wel ten goede. Toch ben ik blij dat de strijd The People vs. OJ op zijn minst een aantal jaar in het voordeel van die laatste werd beslecht. We hebben het toch maar mooi gehad.
2. De Mol
Er valt veel slechts te zeggen over televisie in de beginjaren van dit millennium, maar qua uitmelken van formats viel het al bij al nog mee. Waar het Amerikaanse model van successeries-rekken-tot-er-geen-hond-meer-naar-kijkt intussen ook in Europa ingang vindt, vonden tv-makers toen nog een zekere eer in 'stoppen op het hoogtepunt'. Naïevelingen! De makers van De Mol zagen gelukkig hun historische vergissing in en bliezen het format nieuw leven in. Anno 2018 wordt het gefilmd met drones en geanalyseerd op sociale media. Helemaal anders en in de grond (pun intended hoor) toch hetzelfde gebleven, een vermakelijk zondagavondprogramma voor de gehele familie - of toch het gedeelte dat niet naar Netflix zit te kijken.
3. Temptation Island
Een dozijn marginalen bij elkaar drijven, goed in alcohol laten drenken en er een paar camera's op zetten: is het echt zo makkelijk!? Natuurlijk niet! Voor goede televisie is wel meer nodig dan dat, zoals enkele semi-wulpse dames met siliconenborsten zo ver het oog reikt. Ook deze jaargang van Temptation Island ontgoochelde niet. Mijn persoonlijke pleziertjes zijn de presentatoren die aldoor met een lijkbiddersgezicht de grootste nonsens debiteren en ostentatief diep geschokt samen met de kandidaten compromitterende beelden gadeslaan. Dat gebeurt tijdens het 'kampvuur', de beste uitvinding sinds het alledaagse vuur. Het kampvuurmoment fungeert daarbij als een soort nieuwsuitzending: wanneer er waarlijk iets belangwekkends heeft plaatsgevonden, wordt dan ook een extra kampvuur ingelegd, zoals dat ook voor extra journaals geldt. Alleen gaat het hier meestal niet om een op stapel staande oorlog, maar eerder om Kevin die met zijn zatte botten aan Chloë haar gat heeft gezeten. Goed hoor.
Afgelopen weekend was het weer zover: de tijd van het jaar waarin we ons zuurverdiende geld inruilen voor Beieren. Dat moet niet per se territoriaal geïnterpreteerd worden. Vooraleer de Anschluss van Beieren een realistische optie is, moet Duitsland nog wel een Wereldoorlog of drie starten en vervolgens verliezen. Tot die tijd stellen we ons tevreden met de kwintessens van deze deelstaat: de bieren. De sacrale status van het goudgele vocht is er ook deze reis niet op reis achteruitgegaan, wel integendeel, er werd een eerste officiële mirakel verricht.
Marcel, samen met Willy een man van vele oorlogen (of toch van vele verhalen over de oorlog, verteld in een donkere Stube), sukkelde de maanden voor onze reis met de gezondheid. In totaal bracht hij zelfs drie weken in het ziekenhuis door. Marcel was er vast van overtuigd dat gedoseerde hoeveelheden Beiers bier (een liter of zes per dag, tussen de maaltijden door) de laatste stap richting volledig herstel vormden. Aldus geschiedde. Een paar dagen na de reis wist hij triomfantelijk te melden dat de dokter hem helemaal genezen had verklaard. Het eerste Beierse mirakel is hiermee een feit, het hoongelach van de ongelovigen, die bijvoorbeeld níet geloven dat bier de nieren spoelt, meteen verstomd.
Naast het gezondheidsbevorderende aspect, bestond deze trip naar goeie gewoonte weer uit het afvinken van rustige vastigheden. Duitsers die ons meewarig aankijken als Willy en Marcel dolenthousiast vertellen dat we speciaal voor de bieren helemaal vanuit België komen: check. Marcel die zich afvraagt of de naam van een bepaalde staminee te maken heeft met een of andere generaal in de Tweede Wereldoorlog, waarop Willy aanvult dat het hier gaat om de neef van de desbetreffende generaal: check. Willy die ons verplicht bier te kopen in het station, dat we dan lauw buiten op het trottoir moeten opdrinken: check. Eens de hele checklist is afgevinkt en er zich zelfs een lichte afkeer van nog meer alcohol begint te vormen, rest er ons enkel nog af te zwaaien. Zythologie en mythologie verschillen immers maar één letter van elkaar, en onze bierdegustatie demythologiseren is natuurlijk het laatste wat we willen.
Weten jullie nog, mijn gedenkwaardige bezoek aan de autogarage in oktober vorig jaar? Neen? Herlees dan gerust de blog van 23-10-2017, ik heb destijds een aantal onbeantwoorde vragen achtergelaten waar vandaag geheid een climax aan gebreid zal worden. Het ophalen van een nieuwe wagen was namelijk één ding (ik heb het voor de zekerheid nog eens nageteld), maar het downsizen van mijn pas bekomen wagenpark was weer een ander paar mouwen. Naast mijn kraakverse Volkswagen Golf Variant stond er immers al een Peugeot 308 in de garage - waarbij 'in de garage' staat voor 'langs de kant van de straat'. Eén van de twee moest dus weg, aangezien ik op een gemiddelde dag nul auto's nodig heb. Het leek me een goed plan om voor de Peugeot 308 te opteren als verkoopartikel. Helemaal terug naar de autodealer rijden om mijn pas bekomen bedrijfswagen weer in te leveren leek me uiteindelijk zowel te zot voor woorden als voor daden. Tot hier ging alles goed, de eerste klip was met succes genomen.
De eeuwige levensvraag spookte door mijn hoofd. Is eerste gewin kattengespin of is goed begonnen half gewonnen? Ik zou er snel achter komen. In mijn toen nog jeugdige overmoed (nauwelijks 34 jaar oud in oktober 2017, tegenover nu al bijna 35 jaar oud) hing ik een fors prijskaartje aan de auto. In het slechtste geval wil niemand dat eraan geven en kan ik nog altijd zakken, was de redenering. Er moet maar ene zot zijn die de gevraagde prijs wil betalen. Dagen, weken en maanden verstreken, in die volgorde. De psychische gezondheid der Belgen bleek helaas goed mee te vallen, of het moet zijn dat de zottengemeenschap andere aspiraties heeft dan tweedehands Peugeots te kopen. Naargelang de prijs driester naar beneden duikelde, als een profvoetballer die een aai krijgt in het vijandelijke strafschopgebied, doemden steeds vaker onheuglijke flashbacks naar Tindertijden op. Handelaars op zoek naar een tweedehandsauto blijken even onbetrouwbaar als vrouwen op zoek naar een droomprins. Afspraken worden verzet, vergeten, niet nagekomen, genegeerd. Nog een geluk dat ik deze keer het eten niet heb moeten betalen.
De stroom aan onheilsberichten over dieselwagens in de media hielp ook al niet. 'Dieselwagens geweerd uit de stadskern'; 'Diesel aan de pomp voor het eerst duurder dan benzine'; 'Er worden nauwelijks nog dieselwagens verkocht', et cetera. Dan wil je al eens een auto verkopen en dan doet die hele oorlog in Syrië, de terreurdreiging en het nieuwe lief van Tanja Dexters er ineens niet meer toe. Nu, na een goeie zes maanden (eerste gewin is dus wel degelijk kattengespin), is de missie eindelijk volbracht. De vreugdekreet van mijn kant was evenwel gesmoord, wetende dat mijn protagonist bij deze transactie waarschijnlijk al maandenlang rondliep met de gedachte 'Er moet maar ene zot zijn die mijn schamele bod aanvaardt'.
Ras zijn de schreden waarmee het WK voetbal nadert. De laatste, meest genotsverhogende fase van het voorspel is intussen aangebroken: het Panini-album! Stickers plakken in een daartoe bestemd stickerboek, beter wordt het niet. En dat voor slechts een paar honderd euro! Vreemd genoeg heb ik op deze webstek nauwelijks met mijn exploot van vier jaar geleden liggen koketteren. Waarschijnlijk was ik in die tijd nog bescheiden. Onterecht, want niet alleen werd toen het gehele album vol geplakt, ik nam tevens zomaar eventjes wel tien collega's in snelheid. Teneinde deze historische vergissing alsnog recht te zetten, hieronder een copy-paste (om in het thema te blijven) van mijn toenmalige interview in ons bedrijfsblad. Mogelijk is het nooit effectief verschenen, maar beschouw dat als een detail.
Je kan wel stellen dat ik hier de
plak zwaai, ja ;-)
Dat
SD Worx over een haast onuitputtelijk reservoir aan talent beschikt, wordt elke
editie van AtWorx opnieuw duidelijk. Of het nu gaat om het organiseren van
evenementen, het spelen in een muziekgroep of om geldinzameling voor het goede
doel: steeds zijn er wel collegas te vinden die over het talent en de drive
beschikken om ook naast hun werkuren doelen te verwezenlijken.
Tsigalko,
payroll advisor bij LE-S Brussel, vormt geen uitzondering op deze regel. Wel
integendeel. Waar de rest zich bezighoudt met eerder triviale zaken zoals het
entertainen van de medemens of fondsenwerving voor kankeronderzoek, is Tsigalko
erin geslaagd om 640 stickers in een boek te plakken. Een huzarenstukje, zeker
als je weet dat het hier om 640 verschillende stickers gaat, die ook nog eens
elk hun vaste plaats in dat boek hebben.
Gelukkig
konden wij deze bijzondere man strikken voor een gesprek.
<ATWORX> Tsigalko,
eerst en vooral gefeliciteerd met je prestatie. Zoiets komt ook in een grote
firma als de onze niet elke dag voor!
Tsigalko:
(lacht bescheiden) Bedankt daarvoor,
maar van mij hoeft deze zaak nu ook niet opgeklopt te worden. Er gebeuren heus
wel belangrijkere dingen in de wereld. Misschien niet direct binnen SD Worx,
maar wel op wereldvlak. Waarschijnlijk wel..
<ATWORX> Kan je voor
onze onwetende lezers nog eens exact schetsen wat er juist gebeurd is?
Tsigalko:
(aimabel) Natuurlijk! Samen met een
paar collegas sparen wij de Panini-stickers voor het WK 2014 bij elkaar. Het
gaat hier om een boek dat helemaal vol gekleefd moet worden, 640 stickers in
totaal! In één pakje zitten er vijf stickers, dus een snelle berekening leert
dat je algauw 100 pakjes moet kopen om het hele boek te vullen.
<ATWORX> (bewonderend) Wow, jij kan snel rekenen!
Tsigalko:
(pretentieloos) Reken maar! (knipoogt) Dat is een van de voordelen
van de job, zal ik maar zeggen. Hoe dan ook, er moet uiteraard rekening
gehouden worden met de dubbels. 640 stickers kopen volstaat niet om 640 verschillende stickers te hebben. Daarom
ruilen wij onder de collegas onze dubbels, zodat iedereen erop vooruitgaat.
Degene die dat alles het best onder de knie heeft, heeft als eerste zijn boek
vol en wint. En toevallig was ik dat!
<ATWORX> Sta me toe te
twijfelen aan dat toevallige karakter Tsigalko, als ik je zo zie.. Begrijp ik
het goed dat jij het vullen van dat boek van a tot z helemaal zelf voor je
rekening genomen hebt!?
Tsigalko:
(beminnelijk) Dat klopt inderdaad. In
deze tijden zie je meer en meer de specialisatie zijn intrede doen. Sommigen
zijn beter in het kopen van pakjes, sommigen scheuren ze liever open, anderen
zijn dan weer meer begaafd in het rangschikken of plakken van de stickers..
Zelf ben ik eerder multigetalenteerd, als ik even zo onbescheiden mag zijn (lacht, maar nog steeds bescheiden).
<ATWORX> Zeker, daar
heb jij, if anyone, alle recht toe!
Is je leven sindsdien eigenlijk veranderd, na deze tour de force?
Tsigalko: (innemend) Ik voel wel dat het respect
voor mij nog is toegenomen. Niet dat zoiets noodzakelijk is. Ik heb ook maar
twee handen en twee voeten zoals iedereen, ook al kan ik er toevallig iets meer
mee dan iedereen. In elk geval niets om druk over te doen, wat mij betreft.
Maar ja, je kan wel stellen dat ik nu de plak zwaai over de werkvloer,
haha.
<ATWORX>
Hahahahahahahahahaha, deze woordspeling zal onze meer intellectuele lezers
zeker kunnen bekoren, Tsigalko. Wat ben jij toch een grappige man. Bedankt
daarvoor.
Tsigalko:
(edelmoedig) Graag gedaan!
<ATWORX> Tot slot
misschien een beetje een rare vraag, Tsigalko, maar mag ik je aanraken?
Tsigalko:
(genereus) Die vraag krijg ik wel
vaker. Uiteraard mag dat! (glimlacht
lief)
De seniorenpopulatie is recentelijk iets kwieker geworden. Mijn bloedeigen moeder heeft immers de stap gezet van de actieve bevolking naar het pensioengerechtigde segment. Het enige wat daarvoor nodig was, is enkele formulieren invullen en een jaar of 40 werken. Met meer bezieling en passie dan strikt noodzakelijk heeft zij jarenlang de dienst Inschrijvingen van het ZOL in Lanaken bemand. Eenieder die zich ook maar in de verre omtrek van het ziekenhuis durfde te wagen, werd onverhoeds bij de lurven gevat en geestdriftig ingeschreven voor een temporair verblijf. Mochten de wachtlijsten in de gezondheidszorg enkel van mijn moesje hebben afgehangen, ze waren allang een relict uit een ver verleden.
Maar wat nu gedaan? Als zo'n pensionering mij ooit in de schoot valt dan is het simpel: in de zetel zitten natuurlijk, hetgeen ik doe als ik vijf minuten tijd heb en al zeker als ik tientallen jaren tijd zou hebben. Hoelang het ook zou duren, ik zou tijd te kort komen en nog veel wilde plannen hebben, allemaal betrekking houdend met zitten in de zetel. Niet zo mijn moesje. Zij raasde door haar actieve leven en is vastberaden die lijn door te trekken. In eerste instantie zal ze de resterende klusjes in haar huis in sneltempo afhaspelen, de dagelijkse wandeltochten met Kira met een kilometer of 10 uitbreiden, mijn broer helpen met de bouw van zijn nieuwe villa en pensioenfeestjes geven dat het een aard heeft. Daarnaast is ze altijd welkom om lekker bij ons te komen eten. Of ze dat eten op voorhand klaarmaakt of ter plaatse in onze keuken, mag ze helemaal zelf kiezen.
Wat er in tweede instantie zal gebeuren is voorlopig koffiedik kijken. Een belangrijke taak bestaat erin om op mij te wachten, zodat ik haar nog ooit in de pensioenhemel vervoegen kan. Want ik voel het, als gepensioneerde zullen al mijn kwaliteiten pas echt tot uiting komen en zal ik vele naasten trots maken.
Die titel alleen al. Fantastisch. Net als bijvoorbeeld bij 'Eternal Sunshine of the Spotless Mind' zit er meer poëzie in de naam van de film dan in de hele hedendaagse blockbustersantenboetiek tezamen. Je ziet voor je geestesoog drie billboards opdoemen iets buiten Ebbing, Missouri. Ik stel me voor dat je als regisseur zo'n titel verzint en dat het verhaal zich vervolgens zelf schrijft. Althans, die indruk kreeg ik vanuit mijn comfortabele bioscoopzetel, daar waar stuurlui aan wal zich thuis voelen. De film vertelt het verhaal van Mildred Hayes, wiens dochter een paar maanden eerder op gruwelijke wijze werd verkracht en vermoord. (Akkoord, de niet-gruwelijke equivalenten zijn zeldzaam.) Aangezien het onderzoek maar niet wil vorderen, besluit Mildred om de plaatselijke politiechef ter verantwoording te roepen door drie aanplakborden aan de rand van de stad van een persoonlijke boodschap te voorzien.
Deze premisse lijkt twee kanten uit te kunnen: een spannende whodunit met Ebbing als huis clos, of een loodzwaar melodrama over verlies en hoe dat te verwerken. Regisseur McDonagh ('In Bruges') kiest echter voor geen van beide. Met verve danst hij op de aartsmoeilijke slappe koord tussen tragedie en humor. Van de gebroken moeder tot de toegewijde politiechef tot zijn racistische rechterhand: allemaal worden ze met veel empathie neergezet, mensen van vlees en bloed, van bloed, zweet, tranen en alcohol. De humor is vaak bijtend en cynisch, maar wél raak. Misère die onverhoeds doorbroken wordt door onvervalste slapstick, het zorgt in de zaal voor lachsalvo's waar veel rechttoe rechtaan komedies jaloers op zouden zijn. Humor van de koffietafel, op het scherp van de snee.
'Three billboards outside Ebbing, Missouri' is als het allerbeste van de Coen-broers vermengd met een vleug Twin Peaks. Bestaat in veel films de cast vooral uit bordkartonnen personages, dan geldt hier het omgekeerde: zelfs de in wezen bordkartonnen billboards worden door de camera tot leven gewekt. Uit elk personage, uit elke scène wordt het maximum gepuurd. Een beetje zoals Temptation Island, maar dan anders. Laat die Oscar maar komen!
