De inwendige tachograaf is ongenadig: mijn aanwezigheid op deze aardkloot heeft de laatste rechte lijn ingezet richting de 35 jaar. Gelukkig heb ik altijd de rusttijden gerespecteerd, of er kwam hommeles van. De vraag hoe een mens 35 keer 365 dagen gevuld krijgt, daarop moet ik het antwoord schuldig blijven. En ook weer niet. Mijn anekdote van deze week illustreert perfect de kracht van de bezigheidstherapie die 'leven' genoemd wordt. Plots gebeurde er iets bizars, meteen gevolgd door iets anders bizars - zonder ook maar een moment de banaliteit te ontgroeien trouwens. Twee curiositeiten binnen een bestek van misschien dertig seconden en hopla, weer twee avonden van mijn leven gevuld.

Ik kan nu evengoed overgaan tot het aanleveren van details, nu ik toch bezig ben. Het was op een zonnige dag ergens begin augustus. Al fietsend begaf ik me naar de winkel, met mijn hoofd in de grijze zone tussen in gedachten verzonken en gedachteloosheid. Vanuit mijn ooghoek zag ik een hoopje afval aan de andere kant van de weg, met een nogal ongewone samenstelling weliswaar. Toch maar eens in de remmen gaan. Bij nader inzien bleek het een opengevallen portefeuille te zijn van het merk 'Michael Kors', een begrip onder vrouwen die mee willen zijn met hun tijd of desnoods met andermans tijd.

De inhoud leek me op het eerste gezicht intact. Het nadeel van de voorlaatste technologische revolutie is helaas dat telefoonnummers niet langer bewaard worden in portefeuilles, want er is de gsm. Het voordeel van de laatste technologische revolutie is dan weer dat je ook op basis van alleen maar een naam iemand kan contacteren, want er is de smartphone. Om maar te zeggen dat het hard gaat, ook de wereld van de eerlijke vinders is niet immuun voor de vooruitgang. Een klein bericht via Messenger later ging ik weder mijns weegs. Althans, dat was het plan. Met vertrekken knapte er ineens iets in het achterwiel, vanuit het niets. Er zat niks anders op dan terug te keren naar huis en nadien met de auto de halve kilometer naar de winkel te overbruggen, zoals het eigenlijk hoort voor iemand die een bedrijfswagen heeft.

Aangezien de fiets aan An toebehoort, kon ik niet doen wat ik normaal doe bij problemen: ze uitstellen wanneer ze zich stellen. Nee, "die fiets gaat zich niet zelf herstellen hoor", en blablabla. Poging 1 om nog voor het sluitingsuur bij de hersteldienst van de Decathlon te geraken mislukte echter faliekant. De fiets helemaal in de koffer douwen bleek tot mijn verbazing simpelweg onmogelijk. Na veel vijzen en zessen (een woordspeling of een schrijffout, afhankelijk van wat het minst betreurenswaardig is) kreeg ik ten langen leste het voorwiel eruit en de fiets in de koffer. Toen was het echter al te laat om nog te vertrekken, dus moest er eerst een autoreset gebeuren: fiets er weer uit, zetels omhoog, kinderzitje en hoedenplank terug erin.. De volgende avond weer dezelfde procedure maar dan omgekeerd. In wat de meest tijdsintensieve fietsherstelling ooit moet zijn, ging ik met de auto naar de Decathlon, zette daar het voorwiel er provisoir weer in, werd het achterwiel ter plekke op zijn minst tijdelijk hersteld, fietste ik terug naar huis, en keerde dan weer terug naar de Decathlon met de bus om de auto op te halen. Heerlijk toch, die zomeravonden.

En de portefeuille, de kiem van dit perpetuum (im)mobile? Na ettelijke pogingen om de eigenares te contacteren, kreeg ik na anderhalve dag toch gehoor. Ze zou het kleinood 's avonds komen halen, dus ik oefende alvast in het zo grootmoedig mogelijk weigeren van de bijhorende beloning. Want zo'n rechtschapen mens ben ik nu eenmaal. Vol verwachting ging ik de transactie aan, waarna zij "Merci hé!" mompelde en weer weg was. Geef mij anders gewoon de kans niet om te laten zien hoe integer ik wel ben en hoezeer ik dit de normaalste zaak van de wereld vind! Kutwijf.