.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wie geen verleden heeft, heeft ook geen toekomst…

Juist daarvoor wordt zelfs de Corsikaanse struikrover geëerd!

o-o-o—o-o-o-o-

Och, U weet het al : deze blog is een vat vol herinneringen. Ook vandaag weer, over de tijd toen het harde Vlaamsnationalisme in de ogen van velen aan het wegdeemsteren was. Zoals Koenraad Elst hieronder schrijft, omdat het zich onder andere niet kan/kon losmaken van de heraldiek rond WO II. Nog een geluk dat wij geen Englanders zijn, die uit pure nostalgie wegsmelten in boek en film voor alles wat WO II aangaat.  Of Fransmannen, die na 200 jaar nog altijd in katzwijm vallen bij het aanschouwen van de sarcofaag van de Corsikaanse struikrover Napoleon Bonaparte in de Dôme des Invalides (*). Locatie die inzake familiale uitbreiding, eigenlijk alles te danken heeft aan de heraldieke verzuchtingen van de Führer aller Germanen, die in 1940 lange tijd in diep gepeins in de crypte verbleef. Deze ‘veldheer’ heeft, zoals geweten geen praalgraf, zelfs geen gekende laatste rustplaats. Tenzij misschien in een suf Russisch legermuseum, half verbrand, stijf als een plank, in een glazen bokaal, op sterk water.

WO II heeft voor ons een wrange nasmaak, niet alleen door de ongelukkige jaren zelf, maar ook en misschien nog meest door de onzalige repressie. Voor wie zich daarin heft verdiept (door lectuur, zelfs niet eens door persoonlijke ervaringen) kan alleen maar tot de laatste adem blijven verkondigen : dàt vergeten noch vergeven we in Vlaanderen nooit. Een Staat die zijn eigen burgers, fout of niet, op die manier vernederde en heeft gehaat, heeft geen bestaansrecht meer. Zo’n Staat moeten wij zweren zo vlug mogelijk te vernietigen en ten schande te maken voor de gehele wereld!

Marc Grammens schrijft het ‘vriendelijk’ : de Flaminganten hebben geredeneerd dat de vijand (Duitsland)van hun vijand (Belgoë) hun vriend kon en moest wezen….Juist. Ware daar niet het feit dat dezen wel de oorlog verloren….

Johan Sanctorum schrijft het op zijn honds : brutaal (dat is voor en volgende keer) maar om samen met hem te besluiten dat de Vlamingen varkensboeren zijn, daar doe ik niet aan mee. Dat laat ik voor zijn rekening. Tenslotte kiest iedereen de vrienden die hij zelf wenst. Ik, en hopelijk velen met mij, zijn louter en alleen onszelf die, nu de kans voor het grijpen ligt, gewoon eindelijk baas in eigen land willen zijn. Als Johan ons ‘in een sterfput’ ziet, dan vinden wij dat een historische flater van jewelste. Het Nationalisme is overal in opmars in Europa! En waarom zouden wij, Vlamingen, die in eigen land het langst en het meest vernederd geweest zijn, en juist daarom, niet het voortouw mogen nemen? Er is een broedervolk dat, even over die vervloekte staatsgrens, met ons mee kan optrekken om de verloren gegane grootheid weer op te pikken. Net zoals de Basken, in twee verschillende Staten, kunnen we samen veel sterker ageren dan bijvoorbeeld de Bretoenen, omsloten door unitair Frans grondgebied….

Maar ik zou het over zeilen hebben.

Eerste les : U zeilde met gezwinde spoed naar Uw doel, gedreven door één en dezelfde wind die al vele karen uit dezelfde hoek kwam. Toen werd de wind beetje bij beetje uit Uw zeilen genomen, omdat collega’s eindelijk hadden ingezien dat alleen gij de juiste koers aanhield. En zij die wind best zelf konden gebruiken ten eigen profijte. Uw bootje bleef talmen, en U had geen andere keuze dan de zeilen strijken en geduldig liggen wachten. Twee mogelijkheden. Ofwel stopt U de race omdat het doel bereikt schijnt te zijn, ofwel wacht U tot de wind weer blaast, omdat de anderen het later weer ieten afweten.

Toegepast op het Vlaams Belang (voor zover Koenraad Elst de situatie correct beschrijft, quod non). Nu hebben ‘de anderen’ de noodzaak van altijd en overal een Vlaamse reflex ook ingezien, maar meteen ook het later bijgekomen probleem van de verstikkende massa-immagratie. De wind die ons bootje voortdreef, was gewoon vaderlandsliefde, volksverbondenheid, bezorgdheid voor de erfenis van onze kinderen en dus voor de nalatenschap van de voorvaderen. De strijd voor Vlaamse eigenheid….

Als het hoofddoel dan binnen handbereik zou liggen (zeer voorwaardelijke wijs : baas in eigen land), dan blijft er nog altijd de drang naar vroegere grootheid, hand in hand met het broedervolk van de Nederlanden ten Noorden en ten Zuiden van ons. Waar we van weggerukt werden tegen onze goesting (Nederland) of weggerukt van ons door annexatie-oorlogen ontstolen gebieden (Frans Vlaanderen).

Besluit : op korte termijn heeft de zweep-poltiek op lakse partijen (misschien) geholpen, maar op lange termijn is en blijft het een zaak van…lange adem. Van veel wind uit de goede richting.

o-o-o-o-o-o-o-o-o-

Hoe Zou Het Nog Zijn Met… Het VB?

By Koenraad Elst

Created 2010-10-27 10:53

De Gentse professor Helmut Gaus voorspelde in 2004 dat de rechtsradicale partijen, die toen een hoogconjunctuur beleefden, spoedig aan een neergang zouden beginnen. Hij baseerde die prognose op een beweerde correlatie tussen de fortuin van zulke partijen en de vijftig jaar durende Kondratiëv-cyclus. In 1925 lanceerde Sovjet-econoom Nikolai Kondratiëv het idee van regelmatige welvaartscycli in de kapitalistische economie. Gezien de algemene skepsis jegens deze quasi-astrologische theorie genoot Gaus’ voorspelling niet veel bijval. Toch scoort hij op korte termijn goede punten. Het Franse Front National beleefde zijn hoogtepunt in 2002, het VB in 2004, om dan verrassend snel terrein te verliezen en intern in een knoop te geraken. Hun remonte zou pas vanaf 2024 beginnen.

Bij het VB verlaten partijtenoren het huis, gemeenteraadsfracties raken ontvolkt, de militanten zijn gedemoraliseerd. De situatie van voortdurende blootstelling aan uitsluiting en genadeloze haat vanwege overheden en medeburgers leidt tot kleinmenselijk falen en noodlottige politieke fouten. Partijgetrouwen gaan betwijfelen of de partijlijn wel de juiste was, nu landen zonder dergelijke sterke nationalistische partij wél in staat blijken tot het soort maatregelen dat het VB hier tevergeefs bepleit. De partij verkeert in een existentiële crisis net nu zij inzake haar voornaamste strijdpunten gelijk lijkt te krijgen. Zeer velen in binnen- en buitenland erkennen nu dat België vierkant draait, maar vooral: het geloof in de multicultuur stuikt ineen. Het wordt verlaten door zijn mondigste pleitbezorgers (genre Luckas Vandertaelen) en steunt nu alleen nog op repressieve wetten en de traagheid van de conformisten. Zelfs Femke Halsema bezweert haar Groenlinkse achterban dat de islam een kritischer benadering verdient. Angela Merkel verklaart nu dat "het multiculproject volledig mislukt" is.

Maar behalve Benno Barnard geeft geen enkele bekeerling het VB krediet voor zijn pioniersrol in die stellingname. Tijdens de voorstelling van het islamboek van Wim en Sam Van Rooy, Islam: kritische opstellen over een politieke religie, zat voorzitter Bruno Valkeniers er eenzaam bij. Niemand van de sprekers maakte enig gebaar van erkenning in zijn richting. Tijdens het informele gedeelte wees kamerlid Tanguy Veys de hoofdauteurs erop dat zij eigenlijk oogsten waar het VB gezaaid heeft.

Daar is iets van aan, maar niet alles. Islamkritiek als politiek thema is door het VB in de loop van de jaren 90 geadopteerd en behoort niet tot de oorspronkelijke kern van het partijprogramma. Een nostalgische fractie van de achterban en het partijkader (nu deels gehergroepeerd in het Nieuw-Solidaristisch Alternatief) kon er zich niet in herkennen. Zij sympathiseert met de anti-moderne, anti-Amerikaanse en anti-zionistische agenda van de islam. Het VB heeft het islamprobleem nooit op de brede politieke agenda kunnen plaatsen zoals Pim Fortuyn en Geert Wilders gedaan hebben, omdat het ballast uit een ander domein meevoerde. Gezaghebbende islamcritici contrasteren de islam met de Verlichting en de mensenrechten; maar juist deze verworvenheden van de moderniteit zijn in sommige Vlaamse rechtse kringen nog omstreden.

Zolang het VB geassocieerd wordt met de erfenis van WO2 (en kán het die afschudden?), is het niet helemaal geloofwaardig als voorvechter van de vrijheden tegen de islam. Het blijft dan niet alleen de antifa-fantasten tot koortsdromen over een dreigende nazi-herleving prikkelen, maar ook de gemiddelde Vlaamse kiezer afstoten. Het enige scenario waarin het VB die kiezer kan (terug)winnen, is als de situatie zo grimmig wordt dat die zijn twijfels bij het aangebrande imago van de partij opzijschuift om in haar het enige alternatief voor de ondergang te verwelkomen. Daarom kwam de VB-propaganda in de jaren 90 hierop neer: we staan op het punt om overspoeld en weggevaagd te worden, en alleen het VB bepleit ondubbelzinnig een beleid dat het tij kan keren.

Vandaag schijnt de bevolking er, terecht of ten onrechte, van overtuigd dat het niet zo’n vaart zal lopen. Men is nu veel meer gewend aan de aanwezigheid van allochtonen dan in de beginjaren van de partij. Zij ziener ook niet zo vervaarlijk uit. Ondanks hun militante taal lijken moslim-agitatoren toch maar papieren tijgers te zijn, die bv. het hoofddoekverbod niet kunnen verhinderen. Hun projecten voor een islamitische zuil met eigen banken en scholen, of voor een aparte moslimpartij, hebben weinig succes. Maatregelen tegen de hoofddoekprovocaties blijken bovendien uit te gaan van mainstream-politici als Nicolas Sarkozy en Patrick Janssens, dus de nood aan een radicaal nationalistische partij is minder evident.

Als deze nieuwe marsrichting van de gevestigde partijen uiteindelijk slechts een oefening in “perceptie” blijkt te zijn, een onoprechte imitatie, kan het VB als origineel een tweede adem vinden. Maar onder het motto: “optimisme is een plicht”, kan men zich ook voorstellen dat zij onder druk van de feiten en de kiezers echt de problemen van de multicultuur ernstig gaan nemen en zo het VB overbodig maken.

Source URL:
http://www.brusselsjournal.com/node/4565

o-o-o-o-o-o-oo-

Dat van die papieren tijgers laat ik liefst voor rekening van Dhr Elst. Ik geloof nooit dat hij ook maar één land kan aanwijzen, waar de Islam vaste voet aan wal heft gekregen, zonder zich meester te wanen.

(*) Zie http://www.stadsverkenner.com/parijs/domedesinvalides voor verdere beschrijvingen. In 1940 deed Hitler diens zoon, Napoleon II, naast zijn vader bijzetten.