.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De positieve PVV-peilingen…..

…houden een wijs vonnis in beraad…..

Hier onder volgt een artikel overgenomen uit Het Vrije Volk, waarin Geert Wilders, bijna namens iedere vrijdenkende Westerling, zijn houding tegenover het wereld-Islamisme beschrijft. Hij zegt zelf een agnosticus te zijn, maar beschrijft met bijna in-diepe christelijke gevoelens, zijn medemens.

Dat hij daarmee ook maar één Moslim zou kunnen overtuigen, durf ik betwijfelen. Het tegendeel echter is waar : zijn betoog verzwakt onze eigen spontane afweerreactie voor de massa-immigratie waartegen wij ons niet hard genoeg kunnen verzetten! Binnen misschien nog een paar  duizend jaar zullen we kunnen samenleven, want zo lang duurt het voor de moslim zijn land zal bedrichten zoals de Jood (bij namier van spreken, denk aan  Israël die het eerder dorre land waar de Palestijnen leefden, weer vruchtbaar heeft gemaakt).

Het artikel leest als een science-fiction verhaal. Geert Wilders spreekt en handelt als een Profeet. Maar werd een van zijn voorgangers daarvoor zelfs niet als een misdadiger gekruisigd tot de dood er op volgde. Zal deze het er beter van af brengen?

Wilders: Mijn boodschap aan de moslims

E.J. BRON - 23 JULI 2010

In het jaar 1982 heb ik voor het eerst een islamitisch land bezocht. Ik was 18 jaar oud en reisde met een Nederlandse vriend van Eilat in Israël naar de Egyptische badplaats Sharm-el-Sheik aan de Rode Zee. We waren twee studenten met een rugzak en hadden bijna geen geld op zak. We overnachtten op het strand en werden vriendelijk ontvangen door de Egyptenaren, die ons spontaan uitnodigden om thee met hen te drinken.

Ik kan me zeer goed aan mijn eerste indruk van Egypte herinneren: ik was overweldigd door de vriendelijkheid en hulpvaardigheid van de bevolking. Ook kan ik mijn tweede indruk nog goed herinneren: het viel me onmiddellijk op hoe bang deze vriendelijke, hulpvaardige mensen waren. Tijdens ons verblijf in Sharm-el-Sheik bracht toevallig ook president Mubarak een bezoek aan de stad. Ik herinner me de angst, die de plaats plotseling omsloot toen het onverwachte bezoek van Mubarak bekend werd. Ik zie nog de stoet zwarte auto’s op de dag van zijn aankomst en voel de bijna fysieke aanwezigheid van angst, als een koudegolf op deze zeer hete zomerdag.

Het was een merkwaardige ervaring – Mubarak staat niet echt bekend als de ergste onder de islamitische dictators en toch kon zelfs ik de angst van de gewone Egyptenaar voor hun president voelen. Ik vraag me af, hoe de Saoedi’s zich voelen als hun koning in de stad is, hoe de Libiërs zich voelen als Gadaffi zijn komst aankondigt, hoe de Irakezen zich hebben gevoeld wanneer Saddam Hussein in de buurt was. Enkele jaren later las ik in de Koran, hoe de Arabieren in de 7^e eeuw zich hadden gevoeld in aanwezigheid van Mohammed, die, zoals meerdere verzen beschrijven, ”hun hart met ontzetting vervulde” (Soera’s 8:12, 8:60, 33:26. 59:12).

Van Sharm-el-Sheik reisden we verder naar Cairo, een arme en ongelooflijk smerige stad. Mijn reisgenoot en ik waren er verbaasd over dat zo’n armoedige en vieze plek in de buurt van Israël kon liggen, waar alles zo schoon was. De Arabieren, met wie wij spraken over de armoedige omstandigheden, legden ons uit dat zij niet verantwoordelijk zouden zijn voor hun ellende – veelmeer zouden zij de slachtoffers van een wereldwijde samenzwering van kapitalisten en zionisten zijn, die tot doel zou hebbende moslims arm en onderdrukt te houden. Ik vond deze uitleg weinig overtuigend. M’n instinct zei me, dat het eerder aan de culturele verschillen tussen Egypte en Israël lag.

In Cairo maakte ik een fout: we hadden bijna geen geld en ik had dorst, aan de openbare bronnen kon je water uit glazen kopen. Het zag er niet echt schoon uit, toch dronk ik het op – en kreeg later vreselijke diarree. We vonden een plaats in een logement, waar je voor twee dollar per dag een slaapplaats op de vloer kon huren. Daar lag ik enkele dagen, een hoopje ellende in een overvolle, stinkende ruimte, samen met nog tien andere mensen. Egypte was ooit de meest vooruitstrevende beschaving op aarde geweest – waarom had het zich niet net als andere landen verder ontwikkeld?

In de late jaren-90 van de 19^e eeuw was Winston Churchill soldaat in het Britse leger en oorlogsverslaggever in Brits-Indië (het huidige Pakistan) en in Soedan. Churchill was een scherpzinnige jonge man, wiens verblijf in Pakistan en Soedan het hem mogelijk maakte het probleem van de islam en ”de vloeken die hij zijn vereerders oplegt” met verbazingwekkende duidelijkheid samen te vatten. ”Naast de fanatieke waanzin,…., is er deze beangstigend fatalistische onverschilligheid”, aldus Churchill. ”De gevolgen zijn in vele landen heel duidelijk zichtbaar, lichtzinnige gewoontes, slordige akkerbouwmethodes, logge economische gebruiken en onveiligheid van het eigendom heersen overal daar, waar de opvolgers van de profeet regeren of leven…

Het feit, dat volgens de Mohammedaanse wet iedere vrouw het absolute bezit van een man is, of het nu een kind, een echtgenote of een geliefde is, stelt de definitieve uitroeiing van de slavernij dwingend uit, totdat het islamitische geloof opgehouden heeft een belangrijke macht binnen de mensheid te zijn. Individuele moslims mogen grandioze kwaliteiten hebben, maar de invloed van de religie verlamt de ontwikkeling van diegenen, die haar navolgen.” En tenslotte: ”Er bestaat geen sterkere reactionaire kracht op de wereld.”

Veel mensen zeggen dat ik moslims zou haten. Ik haat moslims niet. Veelmeer maakt het me verdrietig hoezeer de islam hen van hun waardigheid heeft beroofd. Wat de islam de moslims aandoet, wordt duidelijk als je ziet hoe ze hun dochters behandelen. Op 11 maart 2003 kwamen 15 Saoedische schoolmeisjes om het leven, toen ze probeerden uit hun brandende school in de heilige stad Mekka te vluchten. De meisjes renden naar de buitendeuren, maar deze zaten op slot. Een mannelijke suppoost had de sleutel, maar weigerde de deuren open te doen, omdat de meisjes niet de islamitisch correcte kleding droegen zoals de Arabische wet voorschrijft: gezichtssluier en lange gewaden. De ”onfatsoenlijk” geklede meisjes probeerden wanhopig hun jonge levens te redden, maar de Saoedische politie sloeg hen terug het gebouw in. Ambtenaren van de Mutaween, de ”instantie voor de verspreiding van deugdzaamheid en verhindering van slechte gewoontes”, zoals de politie in Saoedi-Arabië wordt genoemd, sloegen ook op voorbijgangers en brandweerlieden in, die de meisjes wilden helpen. ”Het is een zonde om dichtbij hen te komen”, waarschuwde de politie de omstanders. Het was niet alleen een zonde, in Saoedi-Arabië is het een strafbare handeling.

Meisjes worden in de islam niet bijzonder gewaardeerd. De Koran zegt, dat de geboorte van een dochter het gezicht van haar vader ”donker en toornig” wordt (Soera 43:17). Desondanks zorgde het voorval op de school in Mekka voor woedende reacties. De islam mag onmenselijk zijn, maar moslims zijn mensen en daarmee in staat tot liefde – dit natuurgeweld, waar Mohammed zo’n vreselijke hekel aan had. De menselijkheid zegevierde in de vaders van de meisjes van Mekka, die ontsteld waren over de zinloze dood van hun dochters. Ze zegevierde ook in de brandweerlieden, die de Mutaween onbevreesd tegemoet traden, toen deze de meisjes terug het schoolgebouw in dreven. En ze zegevierde in de journalisten van een Saoedische krant, die voor de eerste keer in de historie van het land de moed hadden openlijk kritiek te uiten op de ”instantie voor de verspreiding van deugdzaamheid en verhindering van slechte gewoontes”.

Desondanks komt het toch zelden tot protesten van moslims tegen de islamitische onmenselijkheid. De meeste moslims, zelfs die in westerse landen, bezoeken de moskee en horen daar afschuwelijke Koranverzen en preken, zonder zich er tegen te verzetten. Ik ben zelf agnosticus – maar christenen en Joden geloven dat God hen naar zijn evenbeeld heeft geschapen. Ze geloven, dat ze dichterbij hem zouden kunnen komen als ze zichzelf beschouwen als vrije en verstandige wezens, die in staat zijn tot liefde. Ze kunnen zelfs twistgesprekken met hem hebben, zoals de Joden dit in hun hele historie hebben gedaan. Hiertegenover beweert de Koran, dat er niets zou kunnen worden vergeleken met Allah (Soera’s 16:74, 42:11). Hij heeft absoluut niets gezamenlijks met ons – het is bijna absurd om aan te nemen, dat Allah de mensen naar zijn evenbeeld zou hebben geschapen. Het Bijbelse concept van God als onze Vader bestaat in de islam niet, er bestaat überhaupt geen persoonlijke relatie tussen Allah en de mens. Het doel van de islam is de volledige onderwerping van het individu aan Allah, die door onvoorwaardelijke gehoorzaamheid onder Mohammed als leider van de islamitische staat moet worden gediend (Soera’s 3:31, 4:80, 24:62, 48:10, 57:28). En de geschiedenis heeft ons geleerd, dat Mohammed niet bijvoorbeeld een profeet van de liefde en het medeleven was, maar een massamoordenaar, een tiran en een pedofiel. De moslims zouden geen beschamender voorbeeld kunnen hebben.

Door het ontbreken van persoonlijke vrijheid is het niet verwonderlijk, dat de opvatting van mensen als verantwoordelijk handelend wezen niet echt ontwikkeld is. Moslims neigen ertoe zich over te geven aan het lot. Vermoedelijk slechts enkele radicalen – dat hopen we in ieder geval – nemen de aanwijzing van de Koran om oorlog tegen de ongelovigen te voeren, echt serieus. Desondanks verheft nauwelijks een moslim zijn stem tegen de radicalen – het is deze ”beangstigende fatalistische onverschilligheid” waar Churchill het al over had.

De schrijver Aldous Huxley, die in de jaren-20 van de vorige eeuw in Afrika woonde, deed de volgende observatie: ”Voor de directe oorzaak van de dingen – waarom ze precies zo gebeuren zoals ze gebeuren – schijnen ze niet de minste interesse te hebben. In werkelijkheid wordt er zelfs niet toegegeven, dat er überhaupt zoiets bestaat als een directe oorzaak: God is voor alles wat er gebeurt rechtstreeks verantwoordelijk. Men vraagt: ”Denk je dat het zal gaan regenen?”, terwijl men naar de opkomende bewolking in de lucht wijst. ”Als God het wil”, luidt het antwoord. Men komt langs het plaatselijke ziekenhuis. ”Zijn de artsen goed?”, vraagt men. ”Hier geloven we”, antwoordt de Arabier ernstig, op de toon van Salomon, ”dat artsen geen nut hebben. Als Allah wil dat een mens sterft, dan sterft hij. Zo niet, dan zal hij weer gezond worden.” Dit is de laatste en enige waarheid, waar niets aan toe te voegen is. Voor de Arabieren lijkt zij in ieder geval het summum van menselijke wijsheid te zijn… Ze zijn teruggevallen naar de stand van een voorwetenschappelijk fatalisme – voor zover ze niet volgens westerse methodes werden opgevoed – met al zijn onverschilligheid en apathie.

De islam ontneemt de moslims de vrijheid. Dat is een schande, want vrije mensen zijn tot grandioze dingen in staat, zoals de geschiedenis ons geleerd heeft. De Arabische, Turkse, Iraanse, Indische en Indonesische volkeren bezitten een enorm potentieel. Als ze niet de gevangenen van hun religie zouden zijn, als ze het juk van de islam zouden kunnen afwerpen, Mohammed als hun voorbeeld en de vreselijke Koran kwijt zouden kunnen raken, dan zouden ze grote dingen kunnen bereiken en daarmee niet alleen zichzelf, maar de hele wereld tot nut zijn.

Als Nederlander, als Europeaan en als westers politicus heb ik in de eerste plaats mijn plichten tegenover Nederland, Europa en het Westen. Maar omdat de bevrijding van de moslims van de islam nuttig is voor ons allemaal, ondersteun ik iedere moslim, die van de vrijheid houdt, van ganser harte. Mijn boodschap aan hen is duidelijk: ”Fatalisme is geen optie. ’Inschallah’ is een vloek. Onderwerping is geen eer.”

Bevrijd je – het is aan jullie!

Geert Wilders

Bron:

http://www.pi-news.net/2010/07/wilders-meine-botschaft-an-die-muslime/#more-147586

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

Reageren kan op: www.pim-fortuyn.nl/pfforum/topic.asp