.



WIJ LEIDEN IN STILTExml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zaterdag 20 Februari 2010, vroeg in de morgen,

voor de afreis naar ANZIO, de debarcatie-plaats

tussen Napels en Rome, waar op 22/01/1944

de Tweede geallieerde landing op het Europees

vasteland gebeurde. Anzio, aan de Westkust,

is een vlijtige vissershaven gebleven en een poort

op de wijde wereld. Wij hadden geen weer

om er een hond door te jagen…..

Het leidde geen twijfel : het ende van de balk van Balkende is bereikt. Hij moet er af!

Wie er ook af moet, is de corrector van De Standaard. Het zieken-boek van Morel is uit en waar zij op de eerste bladzijde schreef ‘HET LEED GEEN TWIJFEL’, moest die man (vrouw?) dat zo waar wijzigen in ‘HET LEIDDE GEEN TWIJFEL’. Ofwel was die man lazarus, ofwel was hij gedrogeerd, ofwel was hij gewoon te stom. Of alle drie ineens. De Standaard, na het verlies van de titel ‘kwaliteitskrant’ over de inhoud, nu ook gebuisd over de vorm. Pijnlijk! Zeer pijnlijk!

Wat ook pijnlijk is, is dat wij op dit ogenblik gescheiden zijn door een stomme staatsgrens, zodat wij niet kunnen deelnemen aan de triomfgang van Geert Wilders en zijn Partij Voor Vrijheid in Nederland. Deze, weeral een V-partij, zou pas een gezonde strijdmakker zijn voor onze eigen Vlaamse V-partijen. Ware daar niet die stippellijn op de wegenkaart der Nederlanden…Als LDD nu verschrompelt, is er bij ons wel een V-partij minder, maar het verlies is niet groot.  Moest Wilders erbij kunnen komen, was de +50% binnen handbereik….

Als ik buiten, de uit haar winterslaap ontwakende natuur zie, is er van dag tot dag ook weinig verschil. Het is pas als men een hele periode overschouwt, dat het opvalt. Zo langzaam groeit het verschil. In het begin van de maand (allez zeg, ik bedoel hier in het veel warmere Italia, dat weet U toch!) zag je niets van de botten in de rozenstruiken. Vandaag, heb ik gezien, staan ze op springen. Maar door de vele regen en de koude noordenwind (bedankt Rusland!) staan ze er een beetje verkrampt bij.

Nu zal ik maar doen lijk Anne Mie Struyf. Veronderstellen dat mijn lezers intelligent genoeg zijn om niet alles te moeten uitleggen van naaldje tot draadje. Die troetel-mie is mij voor de rest wel een beetje te vlot. Te Woestijnvis-achtig. Al spreekt het in haar voordeel dat ze bij Lannoo uitgeeft. Die twee huizen zijn voor mij een soort contradictie in terminis. Wat hen verenigt is vooral…geldgewin.

Neem nu de twee titels : ‘In Godsnaam’ naast ‘Woestijn-vis. Het eerste ligt gewoon iedere volksgenoot, gelovig of niet, in de mond en het tweede doet de wenkbrauwen fronsen. Een vis in de woestijn? Zal wel een schorpioen zijn, zeker!

Kijk, door een beetje te boren op de woorden, heeft Anne Mie weer eens te meer klaarheid geschept (!) maar ook geschapen. Wij wisten in ons huishouden niet precies waarom al dat Woestijn-Vis-gedoe ons zo tegenstak….Het zullen de angels van de schorpioen geweest zijn….