.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

KOLOMMETJE N° 389

donderdag 29 september 2011

Jacob Van Artevelde

En het verband met Het Ei van Colombus

-----------------------

Recht op discriminatie

27-09-2011 - Theodore Dalrymple - de standaard

In Frankrijk zijn de eerste boetes opgelegd aan vrouwen die in strijd met de nieuwe wet de gezichtssluier in het openbaar blijven dragen. Een rijke Franse zakenman, Rachid Nekkaz, heeft aangeboden om de boetes te betalen en het beroep van de vrouwen te financieren, zo nodig tot voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Persoonlijk zou ik meer onder de indruk zijn van de gehechtheid van die vrouwen en van meneer Nekkaz aan de universele rechten van de mens, als ze zouden ijveren voor de bescherming en de juridische gelijkheid van mensen die in Saudi-Arabië en elders in de islamitische wereld aan hun geloof verzaken. Toch is het vraagstuk van de gezichtssluier belangrijk voor het Westen. Hoe moet een westerse samenleving reageren op een vrouwelijke klederdracht die diep beledigend is voor mannen, aangezien die suggereert dat geen enkele man een stukje vrouwenhuid kan zien zonder in de greep te komen van oncontroleerbare wellust?

Abstract beschouwd zou iedereen zich moeten kunnen kleden zoals hij of zij dat wil - hoewel volledige naaktheid op straat ook daar een grens trekt. Maar de mensen die vinden dat de gezichtssluier moet worden verboden, beweren dat hij niet vrijwillig wordt gedragen, dat hij een zichtbare uiting is van een repressieve maatschappij en dat vrouwen er niet voor kiezen om hem te dragen, maar ertoe worden gedwongen.

Je kunt onmogelijk echt weten of een gezichtssluier dragen vrijwillig of onder dwang gebeurt. Ik ken gevallen waarin er ontegensprekelijk sprake was van bedreiging, maar ik acht het ook waarschijnlijk dat sommige vrouwen er uit vrije wil voor kiezen (en, omdat mensen inherent pervers zijn, hem precies kiezen omdat hij verboden is). Sommige mensen zullen ongetwijfeld zeggen dat de vrije keuze zelf een teken van onderdrukkende sociale conditionering is, maar dat is niet eerlijk: elke vrije keuze wordt in een sociale context gemaakt, ook die van mannen om wel of niet een das te dragen.

Ik beken dat ik een diepgewortelde afkeer van de gezichtssluier heb, maar persoonlijke aversie is geen grond voor een ernstig beleid. Mijn afkeer is trouwens geen zuivere islamofobie. In mijn eigen land, Groot-Brittannië, wonen veel moslimvrouwen uit Punjab die zich naar mijn gevoel met veel meer elegantie en zelfrespect - en ook meer kleur - kleden dan veel westerse vrouwen. Je zou gek moeten zijn om te eisen dat zij op jeans en slonzige T-shirts zouden overstappen. Mijn vrouw draagt hun klederdracht soms ook en die staat haar mooi.

Het verbod op de gezichtssluier lijkt mij een vergissing. Al het andere buiten beschouwing gelaten, zal het sommige vrouwen in martelaars veranderen, en sommige mensen zijn zo sentimenteel dat ze zouden geloven dat, als mensen tot martelaarschap bereid zijn, hun zaak eerder goed is dan slecht.

Een betere oplossing zou erin bestaan de gezichtssluier toe te laten, maar ook te aanvaarden dat mensen die hem dragen, privé en in het openbaar gediscrimineerd worden. Dat is de enige oplossing die met de vrijheid te verzoenen valt.

Onze eis op het recht om te doen wat we willen, zonder er nadelige gevolgen van te dragen, is een algemene ziekte van onze maatschappij - een ziekte die we met succes op de draagsters van de gezichtssluier hebben overgebracht. We eisen bescherming tegen de afkeer van anderen voor wat wij doen.

In het ziekenhuis waar ik werkte, stond een jonge verpleger op zijn recht om oren vol piercings te hebben die zijn aanhangsels op gordijnrails deden lijken. De directie zei dat hij geen verpleger kon blijven als hij zoveel oorringen droeg. Maar hij beschouwde het als een abstract mensenrecht: als hij het recht had om zichzelf op die manier te verfraaien, had de directie geen recht om hem erom te discrimineren. Een recht, vond hij, moest altijd en overal een recht zijn, anders was het er geen.

In werkelijkheid veronderstelt vrijheid het recht om te discrimineren, zelfs op heel slechte of helemaal geen gronden. Geef vrouwen dus de vrijheid om de gezichtssluier te dragen, maar geef winkeliers ook de vrijheid om te weigeren hen te bedienen, busbedrijven het recht om hen niet te laten instappen, werkgevers het recht om hen niet in dienst te nemen, enzovoort. Dan lost het zichzelf wel op.

-------------------

Diagonaal herlezen

Een origineel en fris standpunt, dat echter, omdat het te eenvoudig is, waarschijnlijk weinig of geen weerklank zou vinden in progressieve middens. Een beetje zoals in De Geverfde Vogel : zelfs een soortgenoot die onder de verf zit, wordt doodgepikt! Iets in die zin, maar dan herleid naar mensenmaat.

Niet van enige brutaliteit gespeend, zou ik, in de plaats van Bruno Valkeniers, het ere-lidmaatschap van het Vlaams Belang aanbieden aan deze Schrijfgeleerde : het is Het Ei van Colombus,  en dank zij dat ei heeft deze Amerika en De Nieuwe Wereld ontdekt! Anders gezegd : wie niet (ongeveer) gekleed is en zich gedraagt als een van ons, die gaat er uit! In zijn of haar eigen land staan er geen grenzen op de fantasie en daar mogen ze hun geloof beleven van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat!

Straks is er niet meer genoeg voor onszelf : de sociale kassen zijn leeg, ons land leeft op krediet en dat is onbetaalbaar geworden.

Niemand belet het Vlaams Belang om een standbeeld op te richten voor Meneer Dalrymple. Voor mijn part mag die afgebeeld worden zoals Jacob Van Artevelde op de Gentse Vrijdagmarkt : de rechterarm wijd-strekkend in een uitnodigend gebaar : ‘Uitgang’ langs daar….Anders gezegd : aanpassen of oprotten…..Maar dat is het vocabularium van onze DeWinter in hoogst eigen persoon!

Mise en plat op 29/09/2011 13:11:39

Gepeperd en gezouten, opgediend om 17:45:04