_xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

KOLOMMETJE N° 363

donderdag 22 september 2011

1304 herkansing na Groeninge

Op de Pevelen Berg

------------------------

Voor wie het vergeten was : in Vlaanderen zitten we nu eenmaal nog altijd met de Tjeven als ‘staatsdragende partij’. U zult hieronder lezen, hoe zij, bij monde van de ex-Vlaming Leterme, weer eens het On-Land gered hebben. Enfin, tot hiertoe toch….

Ik wens U veel leesgenot, dat eens te meer te danken is aan Iskander,n de denktank van Prof. Matthias Storme.

Zie http://www.politiek.net/iskander

Och : en als er nu toch nog eens ’n klein doctrine-tje bijkon? Een naam bedenken is niet nodig : het volstaat even te rade te gaan bij Wikipedia. We kunnen inderdaad niet allemaal historici zijn, nietwaar?! Richt Uw zoeklichten op ‘De Slag om de Pevelen Berg’ in 1304  of zoiets. Pour les Francçais : ça s’appelle Mons en Pévèle. Daar leert U alles over de onderhandelingskunst der Vlamingen : meer dan 700 jaar later betalen wij daar nog altijd de prijs voor.

Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_bij_Pevelenberg

Schandalig om zeggen : maar de Duitsers in 1940 gebruikten de juiste methode : een wapenstilstand door onvoorwaardelijke overgave. Veel viel er niet meer te parlesanten…..Natuurlijk niet iets om na te doen. Toch niet op dergelijke schaal!

In politie-termen geredeneerd, zou Witse zeggen : eerst schieten, en dan vragen stellen.

Les Wallons, c’est du cacca, en met zo’n materie discussieert men niet!

Goed, hé! Heb vandaag gelezen rond de heibel met Voetbalclub Genk, dat groepsbelediging in het on-Land B. niet strafbaar is! En vermits het vast staat dat er nooit een Waals volk bestaan heeft, is dat dubbel aangenaam. U hebt natuurlijk al lang begrepen, dat met ‘de Waal’ hier zekerlijk niet de kleine Waalse mens bedoeld wordt, maar de Waalse elite, gemakshalve te omschrijven met ‘Waalse Bloedzuigers’.

Al moet ik toegeven, liever ‘du cacca’ te horen : wegens gewoon veel expressiever….

------------------------

Wat baten opinies en strategieën?

18-09-2011 - Bart Maddens - Doorbraak

Bart Maddens legt nog eens uit, voor de slechte verstaanders, waar het eigenlijke allemaal om draait. Wat is het doel en welke de middelen van de Vlaamse politici en misschien nog meer, hoe hard willen ze het spel spelen?

Waaaw ! Marc Reynebeau vindt mijn opiniestukken belangrijk genoeg om een heel artikel te vullen met citaten eruit (DS van sept. 10). Als dat een mens zijn ijdelheid niet streelt. En ach, als Reynebeau niet altijd snapt wat ik bedoel, tot daar aan toe. Dat zal wel aan mij liggen. Laat me daarom nog eens kort de puntjes op de i zetten.

Het draait allemaal om strategie. Een strategie bevat twee componenten : een doel en een middel om dat doel te bereiken. Wat is het doel ? Sinds maart 1999 ijvert de Vlaamse Beweging voor de realisatie van de vijf resoluties van het Vlaams Parlement. Of die nu ‘federaal’ of ‘confederaal’ zijn doet niet echt ter zake. Feit is dat het in de resoluties gaat om een zeer grondige hertekening van de Belgische staatsstructuur : een institutionele ‘big bang’ (zoals Eric Van Rompuy ooit zei). Feit is even goed dat de resoluties veel gematigder zijn dan wat de N-VA voorstelde in haar verkiezingsprogramma van vorig jaar. Het is juist dat slechts een kleine minderheid van de Vlamingen heeft gestemd voor dit programma of voor een nog radicaler : 44% om precies te zijn (47% voor de Senaat). De vijf resoluties daarentegen werden door een ruime meerderheid in het Vlaams Parlement goedgekeurd en hebben een veel breder draagvlak.

Wat is het meest efficiënte middel om dit doel te realiseren ? Centen, dachten de Vlamingen in 1999. Want het Franstalige onderwijs zat op droog zaad. In 2001 kregen de Franstaligen wel hun centen, maar de Vlamingen mochten fluiten naar hun grote staatshervorming. Met dank aan Guy Verhofstadt en de paars-groene partijen, die op die manier de belangrijkste Vlaamse hefboom verkwanselden. Dan zat er niets anders op dan de volgende regeringsvorming te koppelen aan de staatshervorming, aldus Herman Van Rompuy in 2005. Dat was de Van Rompuy-doctrine. Maar ook die mislukte eind 2007, na het volgehouden ‘non’ van de Franstaligen. De zogenaamde ‘Maddens-doctrine’, die daarna opgeld maakte, was dus eigenlijk maar een derde-keus strategie.

Na de verkiezingen van vorig jaar leken de Franstaligen hun lesje te hebben geleerd. Nu zou de Van Rompuy-doctrine wel werken, dacht men. Alleen, de ontslagnemende regering bleek zich na verloop van tijd meer en meer te gedragen als een volwaardige regering. Op die manier haalde men veel druk van de ketel, en werd de Van Rompuy-strategie ondergraven. De Vlamingen hadden moeten weigeren om die semi-grondwettelijke schemerzone van de langlopende zaken te betreden. In dat geval hadden we nu wellicht én een echte regering én een grote staatshervorming.

Of leggen de Vlaamsgezinden de lat voor een staatshervorming te hoog ? Natuurlijk niet. Wat tot nu toe op tafel lag kwam zelfs nog niet in de buurt van de vijf resoluties. Erger nog, het stond er haaks op in veel opzichten. De resoluties willen de tweeledigheid versterken. Wat we krijgen is een aanzienlijke versterking van Brussel als derde gewest. De resoluties willen een meer transparante structuur. Wat we krijgen is bricolage van het ergste soort. De institutionele vuilnisbelt die België heet, wordt enkel maar verder opgehoogd.

In die omstandigheden is het misschien beter om van de nood een deugd te maken. Het uitblijven van een grondwettelijke federale regering biedt de deelstaatregeringen de mogelijkheid om zelf de touwtjes in handen te nemen. Zonder ook maar iets onwettigs te doen. Het volstaat dat de partijen in de Vlaamse regering onderling afspreken wat ze federaal goedkeuren en wat niet. Daardoor worden de federale ministers vanzelf de stromannen van de deelstaten. Dit idee komt trouwens niet van mij maar wel – ere aan wie ere toekomt - van mijn collega Paul Van Orshoven (en ik wil me hierbij preventief bij hem verontschuldigen voor het geval hij door dit stuk met een ‘Van Orshoven-doctrine’ wordt opgezadeld - ik weet uit ervaring hoe vervelend dat is).

Niet dat al die ‘doctrines’ er veel toe doen. Want wat is de kern van het probleem ? Dat konden we vorige week lezen in De Tijd (van 6 september) : “Vlamingen zijn conflictvermijders”. Het ging over problemen op de werkvloer. Maar het geldt even goed voor de politiek. Franstalige politici durven het spel nu eenmaal veel harder te spelen dan de Vlaamse. Ongrondwettelijke belangenconflicten inroepen om een democratische stemming te blokkeren, dreigen met een institutionele atoombom, de boel laten verrotten om wat tijd te kopen : it’s all part of the game. Maar even goede vrienden natuurlijk. En de Vlaamse politici, die laten maar betijen, voor de lieve vrede.

Wat baat dan het geschrijf over Vlaamse strategieën, als er geen politieke wil bestaat om ze toe te passen ? Maar goed, als de artikels van Marc Reynebeau er mee kunnen worden gevuld, dan is dat toch al iets.

(De Standaard beschouwde het debat als afgesloten na het artikel van Marc Reynebeau en vond het daarom niet opportuun om deze reactie nog te publiceren

-------------------

Diagonaal herlezen

Bij een collega las ik deze morgen, dat oorlog = geld, en geld =oorlog. De aanrukkende recessie, de immigratie-politiek, de banken-crisis, de Europa-crisis, de onmogelijkheid om nog een Belgische regering te vormen : alles wijst er op dat de Apocalyps in de lucht hangt als er niet dringend maatregelen genomen worden. Vandaar onderstaande eerder lugubere beeldspraak uit een ver verleden : misschien veel dichter dan we denken! Maar terug naar het ‘onderhandelen’, een begrip dat zweeft tussen geld en oorlog….

28 Mei 1940 : na 18 dagen van harde tegenstand, is ons leger, waar, zegt men, Vlamingen even hard gevochten hebben als Walen, verslagen. Generaal Guderian, de Opperbevelhebber van de Wehrmacht : had die met de Regering beginnen onderhandelen, dan waren ze nu nog bezig geweest! Onvoorwaardelijke overgave werd het, of de ondergang.

Met zo’n voorbeeld heeft niemand nog ’n tekeningetje nodig! Het is er inderdaad ver over : maar met Franscouillons is al het andere gewoon tijdverlies!

Moraal van dit verhaal : wie stamelend aan de poort blijft staan, vliegt er gewoon uit!

Mise en plat op 22/09/2011 18:03:23

Gepeperd en gezouten, opgediend op 23/09/2011 10:50:29