vrijdag 6 mei 2011xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De kroon ontbloot

En de aanstoker is…..ons Joëlleke

-----------------------------

Breaking News from Scotland, overgenomen van Angeltjes :

(De geruchten als dat Lewie van Leuven in onderkoelde toestand naar Pellenberg zou afgevoerd zijn, worden op dit uur nog niet bevestigd)

De precieze uitslag is nog niet bekend maar het is nu reeds duidelijk dat de SNP (Scottish National Party) de verkiezingen van gisteren gewonnen heeft met een nog beter resultaat dan in 2007. De winnaars hebben onmiddellijk medegedeeld dat zij een referendum zullen inrichten om de volledige onafhankelijkheid te bekomen. De grote verliezers zijn de socialisten van Labour.  Later meer over deze verheugende gebeurtenis.

Sorry, Mensen, ik diende U BDW en de laudatio voor Dalrymple op in een verkeerde volgorde. Eerst moest U dit artikel gekregen hebben uit ’t Pallieterke, en pas dan de amechtige benadering van hetzelfde door den Ouden Toeback. Dat de eigenlijke kaviaar-receptie in Leuven intussen voorbij is, spijt mij ten zeerste. Had ik het vroeger geweten : U had misschien nog kunnen mee aanschuiven : het zag er goed uit, en was gratis.

Voorwaar : een enige kans voor de Niveanen om in vooruit aan de vetpotten van de Staat te kunnen aanschuiven….

Mevr. Annick Verbauwen, (de schrijfster van onderstaand artikel) : kom in mijn armen! Voor 2 redenen : eerstens omdat ik weer eens kans zie om reclame te maken voor ‘t Pallieterke, en secondo omdat ik denk dat wat U zegt, perfect aansluit bij mijn vorige commentaar : na of met BDW komt er straks een brede nationalistische volkspartij die maar één naam kan hebben : VB²/VB³ : Vlaanderen Boven.

---------------------------

Het volksnationalisme kleurt allicht niet donkerblauw

Hedenavond, 3 mei, vindt de jaarlijkse uitreiking plaats van de Prijs voor de Vrijheid. Het is een initiatief van de conservatief-liberale denktank “Libera!”,opvolger van Nova Civitas dat in 2009 versmolt met de webstek Work for All en met Cassandra, een verweesde dochter van LDD.

Libera, De Wever, Dalrymple en co Bont gezelschap dus, en veel schoon volk aangekondigd in de grote Aula van het Leuvense Maria-Theresacollege, met als spreker dé man van het moment: Bart de Wever.

Inderdaad, meestal wordt bij de laureaat een passende lofredenaar  gezocht. In die zin herinneren we ons de hilarische laudatio van Johan Sanctorum in 2007 toen Urbanus de prijs kreeg. Maar we hebben de indruk dat het dit jaar andersom gebeurde: men wilde absoluut de

 N-VA-voorzitter als spreker, en kwam zo uit bij een voor de hand liggend feestvarken: de Britse psychiater Theodore Dalrymple, schuilnaam voor Anthony M. Daniels, en absolute goeroe van De Wever, die hem een jaar geleden ook naar hier haalde voor een congres.

Wie dus Dalrymple in huis haalt, maakt kennis met een stuk N-VA-ideologie én met de gecompliceerde hersenkaart van Bart de Wever. Als veelzijdig essayist is hij vooral bekend door zijn boek uit 2001 ‘Life at the

bottom. The worldview that makes the underclass’ (in 2004 in het Nederlands verschenen als ‘Leven aan de onderkant. Het systeem dat

de onderklasse in stand houdt’). Hij haalt daar vooral zijn eigen ervaringen aan als arts in de achterstandswijken van Birmingham, waar men struikelt over junkies, werklozen en hangjongeren, die allemaal gepamperd worden door het welzijnsnetwerk, en zo eigenlijk elke goesting afleren om nog eens vroeg op te staan.

Terecht fulmineert hij tegen de verzorgingsstaat die alles en iedereen ont-responsabiliseert: het is altijd de schuld van het systeem en de  maatschappij als er iets misloopt, nooit van het individu zelf. Dat kennen

wij ook,- het bleek nog maar eens na de relletjes  op de Antwerpse Turnhoutsebaan, waar de allochtone jeugd een lijnbus als ballenkraam

viseerde, waarna allerlei straathoekwerkers zich haastten om in de media een potje te lullen over “kansarmoede”. Zodat de schoelies zich ook echt slachtoffer gaan voelen en zich nog meer permitteren: de cirkel is rond.

Dalrymples devies is “trek uw plan”, we schaffen het welzijnswerk gewoon af. Dat zou allicht een aantal leden van de onderklasse tot enige zelfhulpactiviteit kunnen verleiden (zakkenrollen bijvoorbeeld, of tippelen), de rest zou gewoon creperen, zoals in de natuur. Zeker zou dit de belastingbetalende middenklasse ten goede komen, en dat is ook het echte streefdoel van de Liberianen, aangevoerd door donkerblauwe diehards als Boudewijn Bouckaert (tot nader order nog altijd LDD’er): Libera is vooral een tea-party-achtige antibelastingbeweging.

Daar is voor de rest niets mis mee: kankeren op de fiscus, creatief belasting ontwijken, het is een oer-Belgische bezigheid, vraag het

maar aan Electrabel, die hanteert voor zichzelf het nultarief.

Er is pas stront aan de knikker wanneer die vlaktaksfanaten last van hun geweten krijgen, en naar een “ethisch fundament” van het liberalisme op zoek gaan. Dat is er natuurlijk niet, tenzij dan de ethiek van het egoïsme,

wat politiek onverkoopbaar is.

De “conservatieve liberalen” zakken dan precies weg, waar Dalrymple   vaste grond verliest, en waar ook het verhaal van De Wever drassig wordt: in een hulde aan de klassiek-Europese “normen en waarden”,

met zelfs de christelijke moraal als “moreel kompas”. Vooral dat laatste is problematisch: wie de Bergrede in het Evangelie gelezen heeft, beseft dat het authentieke christendom een soort prehistorisch socialisme is, waar herverdeling, gelijkheid (en dus ook nivellering) primeert, samen met het aloude principe van de naastenliefde.

Niettemin doet Theodore Dalrymple enorm zijn best om het vrijemarktdenken en de christelijke deugden aan elkaar te breien. Drijfzand zo blijkt, waar ook Fritz Bolkestein, laureaat 2010, zich vorig jaar in vast reed: een morele herbewapening prediken, én het groepsegoïsme propageren, dat is als een kwadratuur van de cirkel.

Gezocht:

republikeinse volkspartij

De mist van het identiteitsdiscours (in dit blad enkele weken geleden door Koenraad Elst kritisch ontleed) en van het normenen-waardenverhaal, is dus een soort flou artistique waaronder een antisociale agenda

schuilgaat. In dat opzicht klopt de driehoek Libera-De Wever-Dalrymple perfect. Maar deze ultraliberale positionering staat dan wel haaks op De Wevers these van de sociale cohesie (“Het kostbare weefsel”). Hoe kan je de solidariteit onder de Vlamingen organiseren, als per definitie elke werkloze als een “profiteur” wordt gebrandmerkt (Knack-interview met BDW van 17/2/2009)?

Dus niet alleen de Roemeense OCMWtoerist, maar ook de Vlaamse vijftiger die zijn job kwijtgeraakte wegens herstructurering, en heel zijn leven al sociale bijdragen afdroeg. De ruim 100.000 Vlaamse gezinnen

die hun elektriciteitsrekening niet meer kunnen betalen, zijn duidelijk ook niet het geprefereerde kiescliënteel van de N-VA. Maar, van welke partij dan wel? Van de kaviaarsocialisten die hun paarse kater nog aan het verteren zijn? Van het handjevol PvdAklaplopers? Toch niet de elitaire bobo’s van Groen!?

Het volksnationalisme kleurt allicht niet donkerblauw: hier is een geweldig gat in de politieke markt. Terecht stelde VB-voorzitter Bruno Valkeniers op zijn 1 meitoespraak dat de N-VA door haar gebrek aan sociale reflex ook geen republikeinse desem kan aanmaken. Ze blijft steeds meer hangen in

de status van zurige antibelastingpartij. Een republiek zonder “res publica”, zonder doctrine van het gemenebest, die aan de heikele kwestie van het rechtvaardig verdelen van de taart voorbijgaat, is een dood   begrip. Iets dat enkel in de partijstatuten leeft.

Vlaanderen heeft dus nood aan een volkspartij, een echte “partij van de kleine man en vrouw”,- een vaststelling die ook Mark Grammens in zijn Journaal onlangs maakte. Een partij voor mensen die sociaal relatief

kwetsbaar zijn, en die ook de donkere nevenkanten van het multiculturele sprookje aan de lijve ondervinden, zoals de gezinnen die in het recreatiedomein van Hofstade door allochtone jeugdbendes werden geterroriseerd.

De toekomst van het Vlaams Belang zit ongetwijfeld daar, want in de blauw-conservatieve clubs is het drummen om een toastje kaviaar te bemachtigen. In de Europese opmars van zogenaamde “populistische” anti-establishmentpartijen, zoals FPÖ, PVV/Wilders, Lega Nord,

de Ware Finnen en anderen, zie ik dan het Vlaams Belang eerder een rol spelen dan de stijfconservatieve N-VA.

Valkeniers zal dan wel voluit de kaart van de nieuwe generatie moeten trekken, de ruziestokers aan de deur zetten (hij heeft geen andere keuze), en de oude krokodillen op de reservebank plaatsen. Alleszins is

het beeld dat de media al maanden ophangen rond een aangekondigde “dood van het Vlaams Belang” (ook weer in Canvas/Terzake

van 28/4) niet correct. De jongste generatie is geradicaliseerd en is op zoek naar een partij die dat radicalisme vertolkt. Onlangs las ik in de GvA het verslag van een politiek debat, georganiseerd in een college te Kapellen, waar de piepjonge VB-spreker Tim Willekens op de afsluitende stemming 30 % haalde, tegen 15 % voor de N-VA.

Dat zijn niet direct tekenen van een stervende partij, evenmin als trouwens het succes dat een onder-de-toonbankboek zoals

“O2-Zuurstof voor Vlaanderen” geniet. Een boek dat door vriend en vijand erkend wordt als een meer dan degelijk werkstuk, maar niettemin wordt doodgezwegen.

Ondertussen maakt Leuven zich op voor het Libera-defilé der donkerblauwe maatpakken. In de stad van Tobback, begot. Tip

voor de leden van de onderklasse: de receptie is helemaal gratis, denk liberaal en help uzelf.

De minuten aftellend,

Annick Verbauwen