vrijdag 15 april 2011xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hoe zere vallen ‘af, de zieke zomerblaân….

De één na de andere van onze echte Vlaamse artiesten, valt weg. Ze zijn er, en ineens zijn ze er niet meer. Ze blijken, onopgemerkt, stilletjes een stuk in de 80 te zijn geworden, en dan, onopgemerkt, is hun tijd op en zijn ze weg. De hoek om, lijk ze zo dikwijls gespeeld hebben in hun theaterstukken, maar dat was telkens maar schijn….Dat, vooral met artiesten lijk bij Jef Burm, was maar om te lachen.

Deze keer was uit ’t goetens : Jef Burm, alias Rietje Rans uit ‘De Paradijsvogels’ werd zaterdag laatst reeds begraven. Met het nodige eerbetoon, dat spreekt. In een vormloze kartonnen bak want toch maar om te verstoken. Met inhoud, iets dat ethisch thans zeer aanbevolen wordt…Men stapt zò uit het leven (ook ethisch verantwoord) en men wordt in een mileiu-bewuste kist gedeponeerd, voor even. Jef Burm zal het geweten hebben!

Zijn erfenis is voor ons allemaal : de herinnering in vele mooie blijvende bewegende beelden.

Wat ik als voorhoede-Flamingant (d.i. een splinternieuwe benaming die we danken aan Bruno Valkeniers, waar over straks meer) tussen al de lofbetuigingen wel een beetje gemist heb, is Charelke Dop, op een onvergetelijke manier vertolkt in de hoofdrol door Jef Burm van Ernest Claes zijn oorlogsnovelle ‘De Vulgaire Geschiedenis van Charelke Dop’

Die oorlogsnovelle schreef Ernest Claes, samen met ‘De Moeder en de 3 Soldaten’ toen hij bij het Uitbreken van de Vrede (de bevrijding, volgens sommigen) na WO II op Staatskosten ondergebracht werd in de Belgische concentratiekampen. Officieel waren dat ‘Hechteniskampen’, om het humaan verschil met de Duitse concentratiekampen te beklemtonen, maar het systeem en de behandeling waren wel hetzelfde..Eerst was dat onder het verstikkende Hakenkruis, later werd dat onder de Belgische Driekleur, maar de met ijzer beslagen Duitse stiefels waren dezelfde, evenals de matrakken der bewakers met hun honden. Eerst werd er in t Duits gebruld naar de gevangenen, later in ’t Frans. De kampen onder het Verzet waren menselijker : men mocht er pakjes van thuis komen afgeven voor de gevangen, maar die geraakten niet ver dan de ‘corps de garde’. Want de bewakers die even hun verkrachtingsronde bij de (zeer) jonge meisjes moesten onderbreken om appèl te houden, hadden daarna honger en ze moesten die pakjes toch onderzoeken of er geen alcohol of wapens werden binnen gesmokkeld….

Charelke Dop en zijn Vulgaire Geschiedenis is het verhaal van de bestolen dief, in casu de Brusselse super-patriot, vertolkt door een magistrale Anton Peeters, groothandelaar in voedingswaren tijdens de Duitse bezetting in WO I, en zijn nieuwe kamerknecht Charelke Dop, afkomstig uit het landelijke Diest, maar via allerlei omwegen in de grootstad verzeild. Het manneke is een gewiekste profiteur, snoeper en…waarnemer. Als hij, via zijn aanbidster, de kokkin des huizes, verneemt welke komedie er daar regelmatig opgevoerd wordt, besluit hij uit deze situatie zijn voordeel te trekken. In de grote eetzaal hangt namelijk een enorme schilderij aan de muur van Koning Albert I, die indruk moet maken op de relaties langs ‘patriottische’ zijde. Als echter de Duitse Generale Staf op bezoek komt, wordt dit ene schilderij vliegensvlug voor de gelegenheid door het personeel vervangen door dat van Keizer Wilhelm II van Duitsland….

Als Charelke op een vrije zaterdagavond waar al het personeel verondersteld vrijaf heeft, de Duitse camion de rantsoenen die in het magazijn van zijn meester bijeengebracht werden door een soort ‘Comité voor Vluchtelingen en voor onze Soldaten’ ziet opladen, gritst hij vliegensvlug het leveringsboek, waarin het hele verhaal staat, weg.

Hij biedt het de volgende morgen op een doordachte slinkse manier te koop aan aan zijn in paniek verkerende Meester…voor veel geld.  De koop wordt gesloten, en de 2 dieven, de grote en de kleine, verliezen elkaar uit het oog.

Tot de oorlog gedaan is, en Charelke, als rijke burger met zijn ‘oorlogswinsten’ (zegt hij) uit Brussel in Diest is teruggekeerd, leest hij op zeker ogenblik in de krant, dat zij Brusselse Meester op het punt staat een zeer hoge Belgische onderscheiding voor ‘Voorbeeldig Vaderlands Gedrag tijdens de Oorlog’ te krijgen uit de handen des Konings : meteen schiet zijn rechtvaardigheidsgevoel in gang.

Hij verplaatst zich naar de salons van zijn vroegere Meester, die zich een bult schrikt, om te vragen dat die zou zorgen, ook voor hem voor een klein madolleke….Na heel wat heen en weer gevloek, verkrijgt Charleke zijn tweede deal : hij heeft vroeger namelijk een paar bladzijden uit dat boek gescheurd, en wil die nu ook als saldo van alle rekeningen verkopen, mits Meneer zorgt voor dat klein lief vaderlands medolleke….

En zo zien we het rijke renteniertje nu, gelukkig getrouwd met zijnde vlam (Denise De Weerdt), gevierd worden als ‘voorbeeldig vaderlander’…hij die in het verhaal op zeker ogenblik, uit wraak, een landgenoot die brieven smokkelde naar Nederland, aan de Feldgendarmen verraden heeft, en daarvoor de hoge beloning van 500 Bef. Heeft ontvangen…

Kijk, Charelke Dop is een van de glansrollen die Jef Burm ooit vertolkt heeft, maar de media….herinneren zich al die andere volkse verhalen : Paradijsvogels, Het Pleintje, en weet ik veel. Maar ‘Het Belgisch Vaderland’ in zijn  hemd zetten : Ho Ho! Dat zou koren op de molen kunnen zijn van het Vlaams Belang…

Mijnheer Burm : U waart een waarlijk groot man!

En laat mijn deelneming in de algemene verslagenheid wegens Uw afsterven, zich richten op de magistrale vertolking van dit kleine meesterwerkje van Ernest Claes, dat vertelt van de kleine en de grote man, onder het gezegde : “Kleine stelen, grote stelen, grote stelen meest” dat ooit als opschrift stond boven de winkel van een borstelmarchand.

Ik stel me voor dat Claes en Burms Hierboven, als ze samen in ’t Lof de Ora Pro Nobis reciteren, eens naar mekaar lonken, weerszij de middengang, en elkaar dan telkens een knipoog toewerpen….Terwijl op de achterrond steeds luider de Lieve Vrouwentoren weerklinkt : Esterella is wel een (rode) feeks, maar dan een feeks met een wondermooie stem…waarvan  men zelfs in de Hemel verwonderd zal opkijken…Gesteld dat in de Hemel plats is voor Rode feeksen.

Spijtig Heren, dat jullie zo kort voor het uitkomen van jullie droombeeld, een onafhankelijke republiek, naar boven en naar de Eeuwigheid werden geroepen. Als ’t een beetje meezit met jullie rangorde Hierboven, tracht dan eens een handje hulp te vragen bij Moeke? En waarschuw haar ‘swenst dat, als Ze niet oppast, er een nieuwe Hoogste Koningin die in onze harten moet tronen, onderweg schijnt te zijn. Die is zelfs bekwaam om de 12 Apostelen uit mekaar te spelen om dan te vragen dat Ons Heer zelf voor haar kindjes kan zorgen….

Dat is ’n truk die ook zeer goed gewerkt heeft bij Charelke Dop. ’t Is waar, ’t en had geen leeuwenhart, maar toch! ’t En was niet dwaas!

VOOR GOEDE RECHTSE LINKS (voor wie LINX des duivels is)

http://blog.seniorennet.be/angeltjes/

http://blog.seniorennet.be/guvaal/

http://bjornroose9.blogspot.com/

http://victacausa.blogspot.com/

http://blog.seniorennet.be/vlaanderen_vrij/

http://blog.seniorennet.be/kartuizer/

http://www.bloggen.be/roeland/

http://agriffon.blogspot.com/

http://visionairbelgie.wordpress.com/ (Nieuw op 9/4/2011)

http://www.catholica.nl/ (Nieuw op 9/4/2011)

--------------------------------------

Ik verzoek inmiddels de Cyber-Goden ook vandaag hun poten te willen afhouden van onze blogs. Met beleefde groeten.