vrijdag 8 april 2011xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

-------------------------

Ik heb deze morgen een formidabele ontdekking gedaan, die het vroegere vermoeden meteen bevestigde : bij De Schandaard lezen ze hun eigen gazet niet!

Eerst melden ze dat er € 600.000 (toe maar!) zal uitgetrokken worden voor de ontrading van asielzoekers, en een eindje verder prijzen ze zelf een parfum aan (spek!) dat 99,9% van de asielzoekers zou kunnen weghouden. Kost € 25,-

U hebt natuurlijk al lang begrepen welk van de twee remedies hun voorkeur wegdraagt!

-----------------------------

600.000 euro om asielzoekers af te raden naar België te komen

15:02 Update De regering trekt 600.000 euro uit om economische migranten af te raden om in België asiel te zoeken. Dat deelde staatssecretaris voor het Migratiebeleid Melchior Wathelet (cdH) vrijdagmiddag mee. Tijdens de voorbije maand maart kwam één op de vier asielzoekers uit ex-Joegoslavië, terwijl daarvan bijna niemand wordt erkend als vluchteling. Er komen nu dus meer ontradingscampagnes.

Daarnaast werft de regering 125 personen extra aan voor de diensten die de asielvragen afhandelen. Ze wil zo de asielprocedure versnellen. In 2012 moet een asieldossier in zes maanden afgehandeld zijn en in 2013 moeten de diensten 1.850 beslissingen per maand kunnen nemen. Ook moet dan de achterstand, die recentelijk weer is toegenomen, weggewerkt zijn.

Om meer illegalen te verwijderen uit het land werft de regering ook nog 12 personen aan. Die moeten de gemeenten stimuleren om de bevelen om het land te verlaten sneller aan de illegalen te bezorgen. Ze moeten ook de illegaal aanporren om vrijillig terug te keren. Ook de gedwongen terugkeer wordt versneld. Het aantal politie-escortes dat deze illegalen verwijdert komt van drie op vijf per dag.

-------------------------

Nieuw parfum ruikt naar spek

Staat u graag op met de geur van versgebakken spek, dan is het nieuwe parfum ‘bacon’ misschien iets voor u.

Bacon is het nieuwste geurtje van de Amerikaanse parfumfabrikant Fargginay. Het parfum is verkrijgbaar in twee varianten: Classic en Gold. Allebei kosten ze 36 dollar, zowat 25 euro.

Het klinkt als je reinste onzin, maar voor zover we konden nagaan is het spekparfum geen grap. Bedenker John Leydon verklaarde aan de Village Voice dat hij het parfum creëerde uit nostalgie naar de geur van gebakken spek uit zijn kindertijd. 

Op de site van het bedrijf vinden we nog een andere uitleg: de naam Fargginay zou ontleend zijn aan een gelijknamige Parijse slager, die bijna 100 jaar geleden een spekparfum zou gebruikt hebben om klanten naar zijn zaak te lokken. De geheime formule ging in 1924 verloren in een brand, klinkt het.

Hoe ook, een goed geslaagde marketingstunt is de lancering van Bacon in elk geval wel. Het nieuws over het spekparfum veroverde de voorbije dagen immers in sneltempo de vele lifestyle-websites op het internet. Het is dan ook een bericht dat zowel foodies als fashionista’s kan aanspreken. Het parfum ruikt trouwens maar een heel klein beetje naar spek, geven de makers ervan toe.

------------------

Digitaliaanse Diagonalen:

Fargginay ! Dat is de naam! Die man verdient een standbeeld van  dezelfde allure als de Eiffeltoren : de man die niet alleen Frankrijk, maar allicht geheel Europa van de Muzelmannen kan bevrijden! Met een goedkoop maar zeer effectief parfum! Naast ‘Het Ei van Colombus’, nu het spek van Fargginay : spek en ei, mijn lievelingsontbijt!

Zijn geboorteplaats moet een bedevaartsoord worden, waar Verre Lourdes bij verbleekt. Er moeten bedevaarttreinen worden ingelegd en het plaatselijk bronwater dient wereldwijd verspreid te worden als Morta Mora’ (Morendoder). Te verkrijgen in 3 variaties : Srong, Medium en Extra Light.

Wat er ook van zij : de teller staat op 11 miljoen Belgen. Hoog tijd dus dat daar een goede 6 miljoen van zelfstandig worden : zo kan veel plaats beschikbaar komen voor Nieuwe Belgen, bijeengeperst in de Borinage en in de Ardense bossen, in de nieuwe rompstaat WalloBruks. Dan kunnen de toeristen kiezen : objectief Walibi of WalloBruks. En bij ons in Vlaanderen zal er een eigen FRONTEX onze grenzen bewaken : ‘No Passeran’, tenzij na grondige screening.

Hiervoor wordt verwezen naar http://frankvanheckevb.skynetblogs.be/ waar onze vriend Koen Dillen een boekje opendoet over  LE CAMP DES SAINTS  van Jean Raspail.

Bespaar U de moeite van het surfen : U vindt de tekst hier onder.

Jean Raspail en Le Camp des Saints

‘Le temps des mille ans s’achève. Voilà que sortent les nations qui sont aux quatre coins de la terre et qui égalent en nombre le sable de la mer. Elles partiront en expédition sur la surface de la terre, elles investiront le camp des Saints et la Ville bien-aimée.’

Apocalypse, XXe chant

De Franse linkerzijde is ongerust. De heruitgave van Le Camp des Saints van Jean Raspail kent een onverklaarbaar succes. Zonder publiciteit op radio of televisie, met slechts enkele besprekingen, in Valeurs actuelles, Le Figaro en Figaro Magazine, kroop de achtendertig jaar oude roman op enkele weken tijd naar de top van de best verkopende fictieboeken in Frankrijk. Uitgebracht op 5000 exemplaren op 3 februari jl., kende het boek sindsdien al zeven herdrukken. 40.000 exemplaren gingen op enkele weken tijd over de toonbank. Dat is enorm voor een heruitgave na zoveel jaar. Zeker voor een roman waarvan een pocketeditie bestaat. De laatste editie dateerde uit 1985. Het boek verscheen voor de eerste keer in 1973, steeds bij dezelfde uitgeverij, het statige Robert Laffont, dat naast Raspail tevens Eliette Abecassis, Georges-Marc Benamou, Dino Buzatti, Martin Walser en Carlos Luis Zafon in zin catalogus heeft, om maar enkele bekende namen te noemen.

Fictie werd werkelijkheid

Le Camp des Saints is een parabel van wat de blanke man vandaag ondergaat. De roman beschrijft hoe een vloot van honderd schepen met een miljoen vluchtelingen de Ganges in Indië verlaat en vreedzaam op de Azurenkust afstevent. De vloot die schipbreuk lijdt, is de voorhoede van de Derde Wereld die een beter bestaan zoekt in het rijke Westen. Zonder geweld te gebruiken, door zijn ellende te tonen, door beroep te doen op het medelijden van de Europeanen. Dat verhaal vertelt en beschrijft Jean Raspail. Hij toont hoe op alle maatschappelijke niveaus gereageerd en gecapituleerd wordt onder druk van het wereldgeweten. Hij beschrijft ook – symbolisch, want alles is symbolisch in deze toekomstfictie - hoe een kleine groep mensen, het Dorp - ‘le Village’ – onder leiding van de oude professor literatuur Calguès besluit zich te verzetten en de vloot met belachelijke middelen, maar met geweld, tegen te houden. Honderd verzetslui tegen een miljoen immigranten. De strijd is hopeloos, maar ze voeren hem. Tussen hen zit de eigenaar van een bordeel. Tussen hen zit ook een overgelopen minister die wil dat alles legaal gebeurt en die ervoor zorgt dat eerst de antiracismewet wordt opgeheven. Tussen hen zit ook een zwarte Pondichéry, de vroegere hoofdstad van Frans-Indië, die zich wil opofferen om de Europese beschaving te beschermen, “want blank zijn heeft niets met huidskleur maar met een geestesgesteldheid te maken.” Na twee dagen van verzet bombardeert het Frans leger de rebellen. Parijs heeft beslist de vluchtelingen binnen te laten. Frankrijk capituleert voor de massa en de miserie.

Dit is slechts een beknopte en onvolledige samenvatting van Le Camp des Saints, maar iedereen begrijpt dat Raspail met deze toekomstroman geen politiek correct verhaal schreef. Alleen liet de vrije meningsuiting zulks nog toe in 1973, alvorens de religie en de hysterie van het antiracisme bezit namen van onze westerse cultuur. Raspail onderging scherpe kritiek, onder meer vanwege de marxistische le Monde Diplomatique, maar hij kreeg nog veel meer lof toegezwaaid, en niet van de minsten. Thierry Maulnier, Michel Déon en Jean Dutourd, drie vooraanstaande leden van de Académie française,  hadden alleen maar ontzag voor de prestatie van Raspail. Jean Cau, gewezen privésecretaris van Jean-Paul Sartre, en tijdens zijn leven van links naar rechts geëvolueerd nadat hij de prestigieuze Goncourt won voor zijn roman  La pitié de Dieu, vroeg zich af of Jean Raspail een romancier dan wel de ‘historicus van onze toekomst’ was. En de linkse en pacifistische romancier Bernard Clavel, geschokt door zijn lectuur,  becommentarieerde Le Camp des Saints als volgt: ‘A la fois bouleversant et révoltant, ce livré dont nous pouvons craindre qu’il ne soit prophétique…’

Dat was dertig jaar geleden. Sinds 1973 kende Le Camp des Saints heel wat vertalingen. Naar het Duits, het Engels, het Spaans, het Portugees, het Italiaans en zelfs naar het Afrikaans. Raspail vermeldt ook een vertaling naar het Nederlands, maar vergist zich. Die vertaling kwam er uiteindelijk niet. Ik weet het wel. Lange tijd was er sprake van een Nederlandse vertaling. Ik ken de schitterende literaire vertaler die zich eraan gewaagd heeft. Het project eindigde in een doodlopend straatje na discussies over auteursrechten met de uitgeverij, als ik me niet vergis. Een spijtige zaak. In Amerika lazen Ronald Reagan en Samuel Huntington de roman. The camp of the Saints kende er een immens succes. Geen Amerikaan die racistische graten in de intrige ontwaarde. Jeffrey Hart, hoogleraar in Princeton en een bekend columnist begreep maar al te goed de boodschap van de auteur: “Raspail is not writing about race, he is writing about civilization.”

Een ‘racistische roman’

Anno 2011, en gelet op het onverklaarbare succes van Le Camp des Saints, menen ‘the usual suspects’ echter een proces tegen dit literaire meesterwerk en zijn auteur te moeten aanspannen. Ik noem Daniel Schneidermann van de krant Libération en Jérôme Garcin en Aude Lancelin van het weekblad Le Nouvel Observateur.

De eerste legde op 7 maart jl. in een editoriaal getiteld ‘Appeler les racistes les racistes’ een verband tussen literatuur en politiek. Voor Schneiderman waren het applaus in het Parlement van dignitarissen van de regeringspartij UMP voor de wegens ‘racisme’ veroordeelde joodse journalist Eric Zemmour en het succes van Raspails Le Camp des Saints blijkbaar maatschappelijke fenomenen van dezelfde orde. Enerzijds Zemmour die op televisie had verklaard dat de meeste drugdealers van allochtone afkomst waren en daar in eerste aanleg voor veroordeeld werd. Anderzijds de romancier Jean Raspail die op literaire wijze het probleem formuleert van de invasie van Europa door de Derde Wereld - dixit Valéry Giscard d’Estaing in een interview met Figaro Magazine  enkele jaren geleden - en daarbij – dichterlijke vrijheid !! – brutale beeldspraak gebruikt en dus een ‘racist’ is, aldus Daniel Schneidermann die de literaire kwaliteiten van het werk ruimschoots erkent (‘sa perverse puissance d’évocation’…‘littérairement intéressant…sociologiquement, historiquement intéressant’), maar wel voorstelt om op alle exemplaren in de boekhandels een waarschuwing te plaatsen: ‘opgepast, racistische inhoud’. Ach, waarom niet, misschien verkoopt het boek dan nog beter dan vandaag het geval is.

Jérôme Garcin probeert het succes van Le Camp des Saints dan weer te verklaren door de opkomst van het Front national en de doorbraak in de opiniepeilingen van Marine Le Pen. Enig bewijs voert hij daarvoor niet aan. Het is maar een suggestie. Zijn collega Aude Lancelin gaat evenwel verder. Voor deze filosofe en literaire critica, toevallig geboren in 1973 het jaar dat Raspails meesterwerk verscheen en die ik al veel zinnigere analyses heb weten maken, zitten we met de inhoud van Le Camp des Saints, door de beeldspraak en de metaforen die erin voorkomen, zowaar midden in het fascisme. Tja, van het racisme naar het fascisme is het natuurlijk maar een kleine stap. Waarbij ik me afvraag of we met de weinig subtiele verwijzing naar de ‘kindsheid’ die in de fierheid zou schuilen waarmee Raspail een voorwoord voor zijn boek schreef, ook niet ‘midden in het fascisme’ belanden. Raspail is inmiddels 86 jaar oud, jonger dan de elders door Aude Lancelin – en door mij – bewonderde bestsellerauteur Stéphane Hessel, de schrijver van het pamflet Indignez-vouz die ons vrijdag 21 januari in de Frankfurter Allgemeine Zeitung voorhield dat de Duitse bezetting van Frankrijk qua brutaliteit zeker niet moest onderdoen voor de Israëlische bezetting van Palestina. Wat zou ze niet schrijven mochten we de fiere Hessel morgen enig ‘gâtisme’ aanwrijven!

Neen, dames en heren procureurs van de linkse pers, nijdig omwille van het succes, Le Camp des Saints is géén ‘racistische roman’, zoals u beweert. De groteske vergelijking met het antisemitisch pamflet Bagatelles pour un massacre van Louis-Ferdinand Céline discrediteert heel de kritiek van Lancelin in Le Nouvel Observateur. Mochten Aude Lancelin en Daniel Schneidermann de moeite genomen hebben om er het voorwoord bij de uitgave van 1985 op na te lezen, ze hadden kunnen vaststellen hoe Raspail uitlegt dat hij net voor een vloot van de Ganges kiest en niet van de Maghreb om elke steriele discussie over racisme en antiracisme te vermijden (‘…ma répulsion à illustrer au risque de les envenimer des tensions raciales déjà perceptibles mais pour le moment hors du sujet.’) .

‘Das Heerlager der Heiligen ist kein rassistisches Buch’ merkt Jürg Altwegg van de Frankfurter Allgemeine Zeitung terecht op in de lange en indrukwekkende  analyse die hij van de roman maakt (‘Das Ende der europäischen Welt’, 25 februari 2011). De Duitser Altwegg lijkt ook de rest van het immense oeuvre van Jean Raspail te kennen en verwijst naar het eerbetoon dat de schrijver in verschillende van zijn boeken aan vreemde en grotendeels verdwenen culturen en volkeren bracht. Ik geef u één voorbeeld: Qui se souvient des hommes uit 1986, over het overleven en mettertijd verdwijnen van de cultuur van de Alakalouf-indianen in het zuiden van Chili is misschien wel een van de grootste antiracistische werken uit de wereldliteratuur. De roman kreeg de Prix Chateaubriand, Jean Raspail was te gast bij Bernard Pivot in diens befaamde boekenprogramma Apostrophes en Qui se souvient des hommes werd een bestseller. Wat een dwaasheid om deze grote auteur vandaag van vreemdelingenhaat te verdenken !

‘Big Other’

Maar de profetie waarover Clavel het had, die van de overspoeling van Europa door de Derde Wereld, is uitgekomen, schrijft Jean Raspail in de lange inleiding ‘Big Other’ die hij opgesteld heeft voor de nieuwe uitgave van zijn roman. In ‘Big Other’ vertelt Jean Raspail de geschiedenis van Le Camp des Saints. Hij beschrijft, zonder het briefgeheim te onthullen, hoe hij beleefde antwoorden kreeg van socialistische personaliteiten als François Mitterrand, Lionel Jospin, Jean-Pierre Chevènement en Robert Badinter naar wie hij zijn roman in 1973 had gestuurd. Hij vertelt ook hoe de gewezen hoofdredacteur van de socialistische krant Le Matin de Paris Max Gallo hem zwaar had aangevallen. Max Gallo is een bestsellerauteur die ook door Robert Laffont werd uitgegeven en die in 1981 een tijdje woordvoerder werd van de socialistische regering-Mauroy. Max Gallo herzag mening over Le Camp des Saints. Toen Raspail in 2006 van de schrijver diens laatste roman Les Fanatiques toegestuurd kreeg, stond er een korte opdracht in: ‘Pour Jean Raspail, qui a eu le don de la prophétie. En amitié.’

Onder de noemer ‘Big Other’ schuilt de falanx die de sluizen heeft opengezet. ‘Big Other’ zoals Big Brother. De meute die de sluizen heeft opengezet en die elk verzet in de kiem probeert te smoren. De media, de showbizz, de mensenrechtenverenigingen, de vakbonden, de bisschoppen, de oecumene etc. Kortom, het ‘Centrum’, zoals wij in Vlaanderen zouden zeggen. Raspail weet er iets van. Zijn roman verscheen in 1973 onder het presidentschap van Georges Pompidou. Een jaar eerder, in 1972 werd bij unanimiteit de eerste antiracistische wetgeving in het Frans parlement gestemd, de wet Pléven. De verjaringstermijn voor opiniedelicten bedroeg toen drie maanden. Dat veranderde allemaal sindsdien. We kunnen het ons niet meer voorstellen. In 1973 echter nam niemand aanstoot aan een roman die bij een gerespecteerde uitgeverij verscheen en lovende besprekingen oogstte. Le Camp des Saints ontsnapte aan het oog van de procureurs.

Vandaag zou alles anders verlopen, schrijft Jean Raspail in ‘Big Other’. Er zijn nieuwe antiracismewetten gekomen die het arsenaal van wapens waarmee de overheid opiniedelicten kan vervolgen enorm hebben versterkt. De wet Gayssot van 1990, de wet Lellouche van 2001, de wet Perben van 2004. Raspail heeft het aan twee eminente advocaten gevraagd. Ze zijn formeel. Vandaag zou een publicatie als Le Camp des Saints verboden worden. Of toch ten minste gezuiverd worden van talloze passages die strijdig zijn met de vigerende muilkorfwetten. Op blz. 391 en 393 somt de schrijver ze allemaal op. Haast u er naartoe als u geen tijd heeft om de hele intrige te doorworstelen.

De tijden zijn veranderd. Raspail is pessimistisch. Over enkele decennia, rond 2050, zullen de Fransen een minderheid vormen in eigen land. Zoals de Vlamingen, de Britten, de Duitsers, de Spanjaarden… Hij zal dan al lang dood zijn, maar het Frankrijk waar Raspail geboren werd en opgroeide, bestaat dan niet meer. Maar de auteur van Le Camp des Saints wil geen oplossingen bieden, schreef hij al in het voorwoord voor de uitgave van 1985, de uitgave die ik kocht en voor de eerste keer las toen ik student was, nu ook al weer 25 jaar geleden. ‘Ik ben romancier, houdt Raspail ons voor, ik heb geen oplossingen aan te bieden.’ Is dat pessimisme van Raspail? Ik denk het wel. Want het Westen heeft geen ziel meer, schreef hij al in 1985. Twee scenario’s tekenen zich af, het ene al waarschijnlijker dan het andere. Misschien, aldus de auteur, blijven er haarden met autochtonen over, wat men in de wetenschappelijke etnologie des isolats noemt, van zo een twintig miljoen Fransen die de Franse taal spreken en zich nog bewust zullen zijn van de cultuur en geschiedenis zoals ze vroeger werd overgedragen. Het zullen minderheden in eigen land worden. Maar als die haarden ook in de andere Europese landen bestaan, en Jean Raspail verwijst niet toevallig naar Denemarken, Vlaanderen (hij schrijft België), Italië, Zwitserland en Nederland, dan kunnen die, en dat is de tweede hypothese . samen een reconquista inzetten. Raspail lijkt daar niet in te geloven. Maar iemand na hem kan er wel een roman over schrijven, suggereert hij op het einde van zijn voorwoord.

Voor mij liggen de drie uitgaven van Le Camp des Saints. De eerste is de mooie uitgave van vandaag, met het nieuwe voorwoord ‘Big Other’ van 37 blz. De mensen die de roman al in hun bezit hebben raad ik aan snel naar de boekhandel te lopen, al was het maar voor deze ‘Big Other’. De tweede uitgave dateert van 1985, jeugdsentiment voor mij. De derde is die van 1973. Het exemplaar voor mij haal ik uit de bibliotheek van mijn vader Karel Dillen. Hij kocht het op een boekenbeurs in Brussel, in maart 1973, toen het pas verschenen was, of hij kreeg het als recensie-exemplaar voor ’t Pallieterke. Ik weet het niet. Op de witte bladzijde na de titelpagina, vind ik de handgeschreven opdracht van Raspail aan mijn vader: “A Monsieur Karel Dillen, du camp de ceux qui comprennent… en très sympathique hommage. Jean Raspail, Bruxelles, 17 mars 1973.”

----------------------

Le Camp des Saints samen met Marine Le Pen in Parijs : JaJa, deVlaamse G. Gezelle had gelijk : ‘D’er zijn blijde dagen nog in ’t leven, hoe weinig ook, er zijn er nog voorwaar….

Altijd gezegd dat als ’t regent in Parijs, het in Brussel ook zal druppelen…

Vlaamse kiezer : hou U vast aan de takken van de mast!

----------------------