Vat van wijsheid

 

Tempel der Wetenschap…

------------------------------------

Of charlatan? Wie zal het zeggen?

Of Leraren Kerkelijk Recht allemaal recht en kerkelijk zijn? Ik weet het niet, maar ken er in ieder geval minstens ene die noch het ene noch het andere is.  Hij is alleen typisch Tjeef-ten-voeten-uit. Hij houdt van iets, en toch weer niet. Hij minacht iets, en toch weer niet. Of niet helemaal. Hij houdt van België, maar is geen belgicist. De Vlaamse kunst is wel Vlaams, maar eigenlijk is ze Belgisch.

En natuurlijk bestaat er Belgische kunst : in Afrika. Kijk maar naar het museum van de afgehakte handen in Tervuren! Kijk maar naar de zwarte sloppenwijken in Brussel : allemaal gevolgen van de Belgische  bezitsdrang naar rubber,nar diamant en naar goud uit Donker Afrika.

Torfs is een korf vol zaagsel en ander ongemak. Die man moet dringend bevorderd worden. Voor iets lager dan Paus wil hij niet gaan. Alhoewel. Wouter Beke opvolgen als Partijvoorzitter, dat zint hem wel. Eenmaal Beke Premier zal geworden zijn, dan zal hij zijn kans grijpen. Want die zal rap verbrand zijn : te lang en te dicht bij De Wever gestaan. Mits een beetje gevlei bij de Koning…Torfs gaat voor Premier van België. Wie het kleine niet begeert, is jet grote niet werd!

Vandaar zijn preek hieronder. Kom nader, en geniet mee.

----------------------------------

Nauurlijk bestaat er een Belgische cultuur

07/03/11, 10u47

CD&V-politicus Rik Torfs deelt niet alle stellingen die Erwin Mortier in zijn opmerkelijke opiniestuk Land zonder cultuur formuleerde. 'Maar de essentie van zijn betoog is juist. Juist omdat er een federaal cultureel niveau bestaat, is het goed om het te erkennen', aldus de professor kerkelijk recht.

 Onze relatie met Afrika, met Congo, Rwanda of Burundi is Belgisch. Je kan ze niet splitsen. Een geheugen dat volledig Vlaams of Franstalig wordt, is erger dan vergetelheid  

Bestaat er een Belgische cultuur? Natuurlijk. Ook wanneer ze door de verkozenen des volks formeel wordt afgeschaft. Zelfs als België alleen maar een historische vergissing zou zijn geweest. Ook dan bestaat ze. Al was het maar omdat vergissingen doorgaans tot krachtiger culturele verwezenlijkingen leiden dan de rustige vastheid van het eigen gelijk. Vlamingen kunnen aan België niet ontsnappen. Er is geen buitenland waar Vlaams-nationalisten meer over spreken dan over België, het land dat nooit had mogen bestaan en ook vandaag nog weerstand biedt tegen zijn eigen verdwijning. We kunnen België onsympathiek vinden, lelijk, verdrukkend, we kunnen zinnen op wraak tegenover de heersers van vroeger. Maar wat België is geweest in zijn streven, falen en weerbarstigheid zal ons nog vele decennia achtervolgen. Hoe hard wij ook willen vergeten. Wie hardnekkig vergeten wil, erkent trouwens zijn onvermogen om dat daadwerkelijk te doen.

Er is een Vlaamse cultuur, en die verdient alle steun. Lof ook. Zij was het startpunt, de wegwijzer, de hoeksteen van het gefederaliseerde België. Ik hou van de Vlaamse cultuur, al mag ze voor mijn part wat Nederlandser worden, Surinaamser ook, waarbij ik terloops hulde breng aan Hans Faverey, één van onze allergrootste dichters. Onze cultuur is Vlaams, terecht, maar ze is niet alleen maar Vlaams. Ze is ook Belgisch. Opgepast, ik ben geen Belgicist. Was ik het wel, ik zou in deze tijden van Vlaams eenheidsdenken terugdeinzen om het openlijk te zeggen. Maar ik ben het niet, met veel overtuiging overigens, want ook een Belgicist is wat ik onder geen beding wens te zijn: een nationalist.

Dat er een Belgische cultuur is, heeft niets te maken met een wens of een droom, vloeit niet voort uit een ideologische stellingname, maar uit een vaststelling. Overigens kan de notie cultuur niet worden beperkt, zoals vaak impliciet gebeurt, tot wat zacht is en lieflijk. Mooie muziek. Fijne schilderijen. Aardige toneelstukken. Het genot van samen liederen te zingen. Dat kan er bijhoren, maar is niet de essentie. Cultuur is geen ornament, ze is onontkoombaar. Ze valt minder te vermijden dan de politiek die haar reguleert. De wijze waarop een politicus zijn visie op cultuur ontwikkelt en verwoordt, is tegelijk een uiting van de cultuur die hij heeft of ontbeert.

Niet alle stellingen die Erwin Mortier in zijn heerlijk woeste Land zonder cultuur formuleert, deel ik. Maar de essentie van zijn betoog is juist. Er bestaat een federaal cultureel niveau, of dat nu politiek wordt erkend of niet. Maar juist omdat het bestaat, is het goed om het te erkennen. Onze relatie met Afrika, met Congo, Rwanda of Burundi is Belgisch. Je kan ze niet splitsen. Een geheugen dat volledig Vlaams of Franstalig wordt, is erger dan vergetelheid. Wat is de geschiedenis van mijn eigen Leuvense universiteit wanneer helemaal abstractie wordt gemaakt van de Belgische context waarin zij groeide, leed en streed? Hoe kunnen we spreken over strips in België wanneer we Willy Vandersteen en Bob De Moor losmaken van Hergé? Hoe zou Parijs de briljante schrijver André Baillon hebben onthaald als hij nooit eigenaar was geweest van een kippenkwekerij in Westmalle?

Vrees voor de werkelijkheid
We kunnen ons noodlot niet ontlopen. De Vlaamse cultuur bestaat, en ook de Belgische. De Vlaamse cultuur is gekleurd door de Belgische, de Belgische zou zonder Vlaanderen anders, armer, amechtiger zijn geweest. Vlamingen voelen te vaak de pijn van hun verdrukking, zien onvoldoende hoe krachtig zij tot de Belgische cultuur hebben bijgedragen.

Wat kunnen we in het hervormde België nog samen doen? Dat vragen politici zich af. Onmiddellijk wordt dan over defensie gesproken. Alsof Vlamingen en Franstaligen zich vooral verbonden weten door machinegeweren en bazooka's. Terwijl er ook een cultureel erfgoed is dat we met elkaar delen, en dat niet ophoudt te bestaan wanneer het confederale België verwezenlijkt zal zijn.

Een federaal cultureel niveau staat niet haaks op het confederalisme. Het heeft niets te maken met heimwee naar la Belgique à papa, dat overigens zelden het voorwerp uitmaakt van briljante analyses. Waar een federaal cultureel niveau wel tegen indruist, is tegen taboes. Zoals pausen zich compromisloos tegen condooms keren, verwerpen nationalisten onder alle omstandigheden meer federale bevoegdheden, in beide gevallen uit vrees voor de werkelijkheid, uit onmacht om met de complexe menselijke natuur om te gaan. Jammer.
Voor wie driftig komaf wil maken met elke vorm van Belgische cultuur, citeer ik graag uit Sotto Voce van M. Vasalis: "(...) niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn."

-----------------------------

Pssst

Hoe een Hoogleraar Kerkelijk Recht door dezelfde deur kan als Erwin Mortier, de Artiest-met-Hoofdletter ‘Niet in onze Naam’, is weer een van die typische Tjeven-streken. Het doet mij denken aan die brave huisvrouw, die zich afvraagt de handen afdrogend aan haar voorschoot, wat die straatmadelief heet, dat zij niet heeft?! Daarbij waarschijnlijk bepaalde anatomische onderdelen op het oog hebbend, voorbij gaand aan het feit dat het verstand, de kennis, tussen de oren  zit. En niet tussen de benen.

Bij beide heren voornoemd is dat eveneens een wezenlijk verschil….