Gisteren dacht ik, bij heet lezen van onderstaand geschrijf van de BDW, Il Grande, “Tiens! Tiens! Hij klimt toch nog op zijn strijdros. Wel een beetje laat. En trouwens (zie het resultaat) wie bekommert zich nog om die ventjes in de KNS? Ze hebben schandaal willen schoppen, en buiten de eigen aanhang, is er geen kat die het zich nog herinnert”….

Maar de dwergen zijn op hun lange tenen getrapt. Of, om in hun eigen terminologie te blijven : op hun pik getrapt. Klinkt mooi vuil en smerig, en is daarenboven oer-Hollands.

En toch! En toch!

Het geheel doet mij denken aan ‘Wie herstelde de rust op een teken van zijn  hand?’ De hoofd-dwerg gaat meteen voor de bijl : overwerkt door teveel te moeten praten. Als een hondje dat opzit om pootjes te geven, maar eigenlijk vreest dat hij meteen een trap onder zijn staart zal krijgen. Met BDW moet men altijd opletten : het is een allesbrander! Zie maar hoe het cordon nog rapper verdampt dan België! Straks zijn ook zij verdampt!

Welke prestaties (bedprestaties tellen niet mee) moet men eigenlijk verricht hebben om een koperen plaat naast zijn voordeur te mogen hangen ‘Artiest’?

Volgens mij volstaat het een klusjesman te vinden die 4 vijzen in de muur kan draaien. Het plaatje zelf zal wel betaald geraken, nadat de deurwaarder een aantal keren is komen aanbellen.

Neen : ik moet ze niet, die vast geroeste gesubsidieerde blikken droge broodtrommels en lege papieren koekjesdozen. Zij sturen hun volksgenootschap niet in de vaart der volkeren, zij hebben hun karretje er aan vastgemaakt en laten zich meeslepen.

Met zelfmoordenaar Hugo Claus is hun laatste kans gevloden om ooit in een of ander Nobelprijs verankerde eeuwigheid te worden vereremerkt. Allemaal zo’n grote genealiteit die dan dreigt voorgoed te worden vergeten!  Wat heeft dat Kortrijks Onderpastoortje dan gehad, dat zij niet hebben? En die bakkerskwast uit Ingooigem!

Erfgenamen van Uilenspiegel

• dinsdag 22 februari 2011
•  

• Column Bart De Wever

'Die op-de-spits-drijvers willen ons kooien in een nuffig, koud en bekrompen Vlaams Lilliputlandje. We zijn vrijdenkers zonder gêne, zoals Tijl Uilenspiegel', zo orakelde Marijke Pinoy donderdag als presentatrice van de voor het overige gezapige frietrevolutie op de Gentse Kouter. De arme Tijl bereikte daarmee een nieuwe halte in zijn eindeloze tocht door het Vlaamse socio-politieke landschap. Een wonderlijke reis, beschreven door Marnix Beyen in Held voor alle Werk. De Vele Gedaanten van Tijl Uilenspiegel, waarin Tijl zich zowel voor de Vlaams-nationalistische, katholieke, liberale, socialistische, communistische en zelfs anarchistische kar liet spannen.

De oorspronkelijk Duitse schelm begon aan die reis dankzij La Légende et les aventures héroïques, joyeuses et glorieuses d'Ulenspiegel et de Lamme Goedzak au Pays de Flandres et ailleurs door Charles De Coster. De auteur bleef dankzij dat boek gespaard van de jammerlijke vergetelheid die andere Franstalige Vlaamse auteurs - zoals Emile Verhaeren, Georges Rodenbach of de enige Vlaamse Nobelprijswinnaar voor literatuur Maurice Maeterlinck - te beurt viel en die Tom Lanoye terecht aanklaagt als een lacune in onze culturele beleving. Toen zij hun woorden aan het papier toevertrouwden, maakte het Frans nog onlosmakelijk deel uit van de Vlaamse identiteit.

Maar zoals Marc Reynebeau in zijn jongste column voor de 1.000ste keer uitlegt - misschien in de hoop dat ik hem ooit eens zou tegenspreken - is identiteit geen vaststaand gegeven. Identiteit is een sociaal geconstrueerde realiteit die in een veranderende context voortdurend wordt heruitgevonden via een impliciete dialoog tussen de leden van de verbeelde gemeenschap. De democratisering, de sociale mobiliteit en de evolutie van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd maakten dat dit proces de volkstaal in Vlaanderen opwaardeerde tot de drager van de Vlaamse identiteitsbeleving en dat het Frans daar geleidelijk buiten ging vallen. Franstalige Vlamingen werden daardoor gedegradeerd tot franskiljons en deemsterden langzaam weg tot een kleine subcultuur die tot verdwijnen gedoemd lijkt.

Het doorsnijden van de culturele band tussen Vlaanderen en de francofonie, veroorzaakte bij de verfranste elite fantoompijn. Een mooi voorbeeld daarvan is Jacques Brel, die als telg uit een rijk West-Vlaams bourgeoisgeslacht in zijn identiteitsbeleving botste met de leden van de hem zo dierbare gemeenschap omdat die hem niet meer ten volle (h)erkenden als medelid. Het leidde tot een passionele haat-liefdeverhouding met Vlaanderen die op een bittere, maar artistiek briljante wijze tot uiting kwam. De haat vertaalde zich in de striemende karikatuur van het bekrompen, onverdraagzame, provincialistische Vlaanderen dat het daglicht schuwt onder de schaduw van de kerktoren. Dat beeld wordt nog steeds gekoesterd in de Brusselse salons en is door een groot deel van de Vlaamse culturele en intellectuele elite grondig geïnternaliseerd. De mantra van de Vlaamse geborneerdheid wordt in die middens steevast afgespeeld tegenover iedere uiting van Vlaams zelfbewustzijn. Toen het Vlaams-nationalisme politiek gedomineerd werd door radicaal rechts kon dat probleemloos volstaan. De holle frasen over wereldburgerschap, multiculturele verrijking en solidariteit klinken echter minder overtuigend tegenover een pleidooi voor een inclusieve Vlaamse identiteitsbeleving die complexloos naar de wereld kijkt en die ideologisch gegrondvest is op het streven naar democratisch en doeltreffend bestuur.

De sterk verminderde greep van radicaal rechts op het proces van Vlaamse natievorming leidt bij veel Vlaamse kunstenaars dan ook niet tot enthousiasme maar precies tot grote onrust. Daarom wordt ondergetekende door de ongemanierde schilder Luc Tuymans 'veel gevaarlijker' geacht dan Vlaams Belang en trekt Tom Lanoye alle registers open tegen wat hij smalend de 'Nieuw-Vlaamse Elite' noemt. Met hun klaagzang tonen ze ironisch genoeg aan hoezeer ze het gevecht tegen hun eigen kleinburgerlijkheid hebben verloren.

Inzake Vlaamse navelstaarderij en zelfgenoegzaamheid kan niemand op tegen een avondje ideologische zelfbevrediging met onze zogeheten cultuurdragers in de Brusselse KVS en qua politieke verzuring vinden columnisten als Paul Goossens in Vlaanderen hun gelijke niet meer. Het is een raadsel hoe zogeheten cultuurdragers hun creatieve zelf kunnen zijn in zo'n verstikkend eenheidsdenken. Als Vlaanderen een product is van onze verbeelding, waarom is het dan ondenkbaar dat we er iets goeds van kunnen maken?

Bart De Wever is voorzitter van de N-VA. Zijn column verschijnt tweewekelijks op dinsdag.

-------------

BDW moet zich niet moeien met cultuur’ : weeral die Linx-Progressieve Po-Co reactie : reageren naast de kwestie. Immers : BDW moeit zich niet met cultuur : hij bemoeit zich met de bedrijvers (misbruikers?) ervan. Door ze gewoon, net als Uilenspiegel, een spiegel voor te houden.

--------------------------------

'De Wever moet zich niet moeien met cultuur'

Culturo's reageren verdeeld op uithaal Bart De Wever

• woensdag 23 februari 2011, 05u00
•  
• Auteur: Wouter Van Driessche

BRUSSEL - N-VA-voorzitter Bart De Wever schiet in een column op de culturele wereld. De geviseerde kunstschilder Luc Tuymans reageert sussend. 'Ik kan de kwaadheid goed begrijpen.'

Van onze redacteur

N-VA-voorzitter Bart De Wever heeft dan toch teruggeslagen. 'Ik reageer niet op zo'n onbeschofterik', zei hij vorige week na een aanval van kunstschilder Luc Tuymans. Die had hem op Radio 1 'gevaarlijker' genoemd 'dan het Vlaams Belang'. Maar gisteren nam De Wever de handschoen dan toch op in zijn wekelijkse column. (DS 22/02).

Tuymans is volgens De Wever 'kleinburgerlijk', en hij niet alleen. Ook schrijver Tom Lanoye, die een paar keer hard uithaalde naar N-VA, moet het ontgelden. Samen met alle andere 'zogeheten cultuurdragers'. De lijst verwijten aan hun adres is lang. Eenheidsdenken. Navelstaarderij. Zelfgenoegzaamheid. Ideologische zelfbevrediging. Vlaams-nationalisme is geen synoniem meer voor extreem-rechts, maar dat hebben kunstenaars volgens De Wever nog altijd niet begrepen. 'Tegen elke uiting van Vlaams zelfbewustzijn plaatsen ze het cliché van het geborneerde en onverdraagzame Vlaanderen. Holle argumenten', vindt De Wever.

'Ik kan zijn kwaadheid goed begrijpen', reageert Luc Tuymans verrassend mild. 'Bart De Wever gevaarlijker noemen dan het Vlaams Belang was niet mijn meest gelukkige uitspraak. Maar goed. Ik was drie weken non stop geïnterviewd. Dan zegt een mens al eens iets ongenuanceerds.'

'Ik blijf me wel verzetten tegen de separatistische logica van de N-VA. We moeten dit land hervormen, maar we mogen het niet in twee delen. Economisch staan we aan de fucking wereldtop. Vanwaar toch dat idee dat we tekort gedaan worden? '

'Ik heb begrepen dat N-VA ook vragen heeft bij dat evenement in de KVS tegen de splitsing van ons land. ('Niet in onze naam'; nvdr.) Ik heb daar toch mijn bedenkingen bij. De Wever moet zich met sociaal-economische kwesties bezighouden, niet met cultuur. En al helemaal niet met de inhoud ervan. Soit. Voor de sector zijn zulke pogingen tot inmenging zo slecht nog niet. In Nederland brachten de kunsthaters van Wilders een hele dynamiek op gang. Contestatie houdt je scherp', zegt Tuymans.

Scherpte - precies daar ontbreekt het de artistieke wereld volgens schrijver Tom Naegels aan. Toch als het over hun kritiek op het Vlaams-nationalisme gaat. 'Zeer goeie analyse van De Wever', postte hij meteen na zijn column op Facebook.

'Veel kunstenaars zien N-VA als een soort uitloper van Vlaams Belang', zegt Naegels. 'Dat clichébeeld ergert me, omdat er zo'n tragisch gebrek aan inzicht uit spreekt. Hoe kun je als kunstenaar nu een stem claimen in het politieke debat - bijvoorbeeld met een avond in de KVS - als je niet eerst je huiswerk maakt? Als je niet eerst probeert te begrijpen waarom de partij waartegen je fulmineert zoveel stemmen haalt?'

'De argumentatie is ook heel erg hol. 'Wij kunstenaars, wij weten het allemaal beter, want wij zijn kosmopolitisch, multicultureel en open naar de wereld.' Hoe zelfingenomen kun je zijn? Erger nog: hoe hard kun je jezelf bedriegen? Als er één monocultureel en blank bastion is, dan is het wel de Vlaamse artistieke wereld. Die mensen moeten hun ideeëngoed dringend eens aan de werkelijkheid toetsen.'

Naegels' collega Tom Lanoye, met naam en toenaam geviseerd in de column van De Wever, reageert liever niet met een soundbite. Hij overweegt een opiniestuk.

Paul Goossens, door de Wever ietwat off topic weggezet als een 'verzuurd' columnist, haalt de schouders op. 'In Nederland zie je dat het electoraal rendabel is om kunst af te doen als een 'linkse hobby', en op kunstenaars in te hakken. Als ik iets lees in de column van De Wever, is het dat.'

--------------------------------

Pro Memorie

BDW is/was wel de geboren aartsvijand van het Vlaams Blok/Belang, die in zijn ‘monoloog’ tot de kist van Marie Rose Morel onlangs in de Antwerpse kathedraal bekende dat hij als een eeuwigdurende straf aanzag, ‘het nooit meer met haar te kunnen goedmaken’.

!

Zou deze redevoering in haar geheel misschien ietwat zijn blijven hangen in de ‘artistieke’ middens? Lees : niets is meer als vroeger! Stommerikken dat jullie dat nog niet zagen!

Jullie hebben niet alleen prut in jullie hoofden, maar ook in jullie ogen!

Dames en Heren Minabelen : vergeet het niet : BDW is een allesbrander