.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

maandag 31 oktober 2011

Een land als Klein Europa

Gôe bezig! Goed voor ’t sloopdok !

---------------------

Halve waarheden, hele leugens, en alles besausd met een dikke laag vaagheid : de Lynxe redeneertraditie is weer pijnlijk duidelijk.

De man schrijft dat hij de IJslandse ‘remonte’ ter plaatse is gaan bestuderen : hij moet dus precieze details kennen, maar die geeft hij niet. Waarom? Passen die niet in zijn theorie? Hij blijft dus maar bij vage omschrijvingen over werkloosheidcijfers (nadien) en in algemene bewoordingen beschrijft hij hoe goed de onderklasse uit het debacle is gekomen : ‘het had veel erger kunnen zijn’….Als bewijs van de betere oplossing is dit een gezegde om ‘U’ tegen te zeggen!

Dat IJsland de Lynx-Rode hoofdverantwoordelijke voor de bakencrisis strafrechterlijk vervolgt? Daar wil de man niets over schrijven : wij kennen zijn antwoord zonder ernaar te vragen! volgens de geldende (en trouwens) Linxe logica is iedereen onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Welnu : het onderzoek is nog bezig, en dus behoort heel de santekraam tot ‘het geheim van het onderzoek’.  Heet Witse ons geleerd!

Later zien we wel….Ondertussen is dit artikel hieronder wel een wervende tekst in De Morgen…Reden, denk ik, om bij enkele tientallen lezers de ogen te openen om af te haken….

--------------------

Wat Europa van IJsland kan leren

Paul Krugman − 30/10/11, 11u25

Op het moment van economische wanhoop liet IJsland de banken failliet gaan en breidde zijn sociaal vangnet zelfs nog uit. Paul Krugman is New York Times-columnist en de Nobelprijswinnaar economie van 2008.

De financiële markten juichen het akkoord toe dat donderdagochtend bereikt werd in Brussel. En inderdaad, vergeleken met wat had kunnen gebeuren - een bitter onvermogen om het over iets eens te geraken - is het feit dat de Europese leiders het over iets eens waren, hoe vaag de details ook zijn en hoe ontoereikend het ook mag blijken, toch een positieve ontwikkeling.

Toch is het de moeite waard om even een stap terug te zetten en het ruimere plaatje te bekijken, namelijk de rampzalige mislukking van een economische doctrine - een doctrine die enorm veel schade heeft berokkend in Europa en de VS.

De doctrine komt eigenlijk neer op de bewering dat in de nasleep van de financiële crisis banken gered moeten worden, maar dat het grote publiek de prijs daarvoor moet betalen. Een crisis die het gevolg is van een gebrek aan regels wordt dus een reden om nog meer naar rechts op te schuiven; een tijd van massale werkloosheid, waarin alles in werk gesteld zou moeten worden om banen te creëren, wordt een tijd van besparingen, waarbij de hakbijl wordt gezet in overheidsuitgaven en sociale programma's.

Die doctrine werd verkocht met het argument dat er geen alternatief was - dat zowel de reddingspakketten als de beperking van de uitgaven noodzakelijk waren om de financiële markten tevreden te stellen - en met het argument dat budgettaire gestrengheid banen zal creëren. Het idee daarachter was dat een vermindering van de uitgaven de consument en de bedrijven meer vertrouwen zou geven. En dat vertrouwen zou de privé er zogezegd toe aanzetten om meer uit te geven in plaats van zich in te graven vanwege de depressie-effecten van de overheidsbezuinigingen.

Sommige economisten waren niet overtuigd. Een sarcastisch criticaster zei dat het geloof in de stimulerende effecten van besparingen eigenlijk neerkwam op een geloof in de 'vertrouwensfee'. Oké, dat was ik.

Maar de doctrine is niettemin extreem invloedrijk. Stimulerende besparingen hebben de steun van zowel de Republikeinen in het Congres als van de ECB, die vorig jaar bij alle Europese overheden - en niet alleen de noodlijdende - aandrong op 'budgettaire consolidatie'.

En toen David Cameron vorig jaar premier van Groot-Brittannië werd, begon hij meteen aan een besparingsprogramma, in de overtuiging dat dat de economie zou opkrikken, een beslissing die geprezen werd door vele Amerikaanse experts.

Nu zijn de resultaten binnen, en het plaatje oogt niet zo fraai. Griekenland zit dankzij de besparingsmaatregelen in een almaar dieper wordende crisis, en die crisis, niet een gebrek aan inspanningen vanwege de Griekse regering, was de reden waarom een geheim rapport aan de Europese leiders vorige week tot het besluit kwam dat het bestaande programma onwerkbaar was. De Britse economie is stilgevallen door de besparingen, het bedrijfs- en consumentenvertrouwen zijn gedaald, niet gestegen.

Misschien is het meest veelbetekende wel iets wat nu doorgaat voor een succesverhaal. Een paar maanden geleden begonnen de waarnemers met lof te zwaaien voor de prestaties van Letland, dat er na de verschrikkelijke recessie toch in slaagde het begrotingstekort terug te dringen en de markten er van te overtuigen dat het op budgettair vlak gezond was. Dat was inderdaad indrukwekkend, maar de prijs was wel een werkloosheid van 16 procent en een economie die, hoewel ze eindelijk aan het groeien is, nog altijd 18 procent kleiner is dan voor de crisis.

De banken redden en de werknemer pesten is dus geen recept voor welvaart. Maar was er een alternatief? Wel, daarom ben ik in IJsland, voor een conferentie over een land dat iets anders deed.

Als u verhalen hebt gelezen over de financiële crisis, of films erover gezien hebt zoals de uitstekende Inside Job, dan weet u dat IJsland zogezegd het ultieme economisch rampenverhaal was: zijn op hol geslagen banken zadelden het land op met enorme schulden en deden het land in een schijnbaar hopeloze positie belanden.

Maar er gebeurde iets vreemds op weg naar het economisch Armageddon: precies de wanhoop van IJsland maakte conventioneel gedrag onmogelijk. Het land had de vrijheid om regels te breken. Overal elders werden banken gered en betaalde het publiek de prijs, maar IJsland liet de banken failliet gaan en breidde zijn sociaal vangnet zelfs nog uit. Terwijl iedereen elders geobsedeerd was door het bedaren van internationale investeerders, legde IJsland tijdelijke beperkingen op aan het verkeer van kapitaal om manoeuvreerruimte voor zichzelf te creëren.

Elementair fatsoen
En hoe gaat het nu? IJsland is er niet in geslaagd grote economische schade of een aanzienlijke verlaging van de levensstandaard te vermijden. Maar het is er wel in geslaagd de stijging van de werkloosheid te beperken en het leed van de meest kwetsbare mensen. Het sociale vangnet is nog intact, en dat geldt ook voor het elementaire fatsoen van de samenleving. 'Het had veel erger kunnen zijn', mag dan niet de meest wervende slogan zijn, als iedereen een catastrofe verwachtte, dan is het toch een triomf van het beleid.

En daar schuilt een les in voor de rest van ons: het leed dat zo veel burgers ondergaan, is niet nodig. Als dit een tijd is van ongelofelijk veel pijn en een veel hardere samenleving, dan was dat een keuze. Het moest en moet niet per se zo gaan.

-------------------

Diagonaal herlezen

Strafrechterlijke vervolging van alle schuldigen, om het even tot welke kleur of obediëntie ze behoren : dat is de enige remedie. Banken, die hun eigen graf hebben gegraven, en daar rijkelijk voor betaald zijn geworden, met bonussen bovenop waar gewone mensen maar kunnen van dromen mogen en moeten kunnen failliet gaan, maar dan moeten eerst de spelregels veranderd worden. Wat niet wil zeggen, dat iedereen zo maar vrij-uit kan gaan : zie P. Janssens van de Stad van A., hieronder : die wil zijn knikkers teruggeven, want, zegt hij, hij is akkoord fouten gemaakt te hebben….

Over Economie.

De Lynxe stelregel van laten we maar produceren (en op die manier de werkloosheid bestrijden en de consumptie aanwakkeren) rekent er op dat ‘de markt’ wel hun stock-goederen zal afnemen. Precies alsorf de markt niet balanceert op de wet van vraag en aanbod. Wereldwijd overaanbod steenkool? De mijnen sluiten! Overproductie staal? De hoogovens gaan dicht, de minst rendabele eerst! Overproductie vliegenmeppers? Men geraakt ze aan de straatstenen niet meer kwijt! Onverzadigbare vraag naar aardolie? De prijzen gaan de hoogte in…. Voldoende of grote vraag naar winterhandschoenen? De productie moet omhoog en de prijzen stijgen…

Vraag en aanbod is de eerste Wet in  de economie, die nog dateert van de tijd der ruilhandel : boer met teveel eieren en visser met teveel aan verse vis? Zelfs in de kleuterschool zullende gastjes het begrijpen….

Maar onze economen, Grote Geesten, hebben het vergeten. Zij hebben die Wet zodanig ‘geamendeerd’ dat een kat er haar jongen niet meer in terugvindt.

Voorbeeld : hoe lang is het geleden dat de officiële interest op ,de wereldmarkt 1%, of zelfs tijdelijk 0% was? En dan ineens stelt men vast dat er teveel leningen in omloop zijn, en dat de mensen hun schulden niet meer kunnen betalen….

Top of the bill is dan de huichelachtigheid, zoals deze van Patrick Janssens. Hij heeft, als beheerder van Dexia, wel fouten gemaakt (!) en denkt door zijn loon terug te betalen, dat hij effen is. Vertel dit maar eens aan de eerste de beste gefailleerde zelfstandige, die door de curator tot de laatste cent is uitgewrongen!

En neen, Meneer Janssens, in de sociale en fiscale wet is nergens ook maar één enkele bepaling opgenomen waardoor U bijdragen kunt terugbetaald krijgen…U weet dat pertinent goed en dus bent U niet alleen een oplichter (U 15 jaar lang laten betalen, voor non-diensten) U bent bovendien een groot komediant. Maar dat wisten we al lang.

----------------

Parick Janssens: 'Wil vergoeding Dexia teruggeven, als men belastingen en sociale bijdragen terugbetaald.'

Patrick Janssens (SP.A) erkent dat hij als lid van de raad van bestuur van Dexia Bank België fouten heeft gemaakt. Dat zei hij maandag in De Ochtend op Radio 1. Hij wil zijn vergoedingen afstaan, als hij de belastingen en sociale bijdragen erop ook terugkrijgt.

De burgemeester van Antwerpen wil zijn verantwoordelijkheid niet uit de weg gaan. ‘Er zijn in dat dossier op alle niveaus fouten gemaakt, wie zou ik zijn om te zeggen dat dat ook voor mij niet het geval is.’

Vergoeding

Janssens is blij dat hij eindelijk duidelijk kan stellen wat hij verdiende bij DBB: 'Ik krijg jaarlijks een brutovergoeding van 20.000 euro. Ik krijg geen zitpenningen. Van die 20.000 euro gaat 10.000 euro naar belastingen en een 5.000 euro naar sociale bijdragen, want ik ben zelfstandige in bijberoep moeten worden door dat beheerdersmandaat.'

‘Ik hou daar dus een 5.000 euro aan over,' stelt Janssens. ‘Ik wil die heel graag terugstorten, als men mij voor die voorbije jaren dan ook telkens die 15.000 euro terugbetaalt die ik aan belastingen en sociale bijdragen heb betaald. Dat gaat mij misschien zelfs nog een spaarpotje opleveren.’

'Geen domme, zakkenvullende politicus'

Janssens stoort zich aan de perceptie dat politici niets te zoeken hadden in de raad van bestuur van Dexia. ‘Ik heb vijftien jaar lang bedrijven geleid, ik heb heel veel financiële instellingen geadviseerd. Ik ben geen domme achterlijke politicus die daar alleen maar zit om zijn zakken te vullen.’

‘Om te zeggen dat als politicus X,Y of Z niet in die Raad van Bestuur had gezeten, dat dit dan niet gebeurd zou zijn, dat getuigt van een simplisme dat niet echt ernstig is.’

Janssens begrijpt wel dat er vraag is naar een onderzoekscommissie: ‘Dat is door SP.A in het federaal parlement ook gesteund.’

.

Mise en plat op 31/10/2011 9:26:25

Gepeperd en gezouten, opgediend om 15:28:57