Het parcours van deze 5de manche van de Haspengouw Challenge werd ingekort van 12 naar 10 km. Dat, en het feit dat topper Louis er na een jaar blessureleed opnieuw bij was, maakte dat ik serieus "uit mijn pijp" zou moeten komen. De langere afstanden liggen me eigenlijk beter, de 10 km is voor mij eerder een langgerekte sprint. Komt dit door het ouder worden, aanleg of de manier van trainen? De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Het was eerder fris op "de Basvelden" (11 a 12 graden), de wind deed haar best en de bochtige aanvang maakte dat ik een snelle start verkoos. Dat lukte warempel ook nog, maar algauw merkte ik dat het niet draaide zoals ik wou. Een groepje van een vijftal man, met ondermeer categorie-genoten Luc en Louis kon ik niet volgen en ik moest 4 km harken om een gaatje van 5 a 10 meter dicht te krijgen! Dan zakte het tempo even, maar in het begin van de 2de ronde versnelde Luc en hij viel niet meer stil. Louis kon ik, samen met Lode, nog remonteren. Met de 2de plaats nam ik vrede, gezien het mindere gevoel. Ondanks het feit dat mijn lage rugpijn mij niet meer "ambeteert", had ik er toch iets meer van verwacht. Dit was gewoon een slechte dag en dat was duidelijk te merken aan mijn te lage hartslag (138 slagen/ minuut!). Maar een feit is, dat met het ouder worden, de "goeie dagen" dunner gezaaid zijn dan de slechte, zeker met de kaap van de 60 in het zicht...
Na het debacle van het BK 10000 meter, vorig jaar in Heusden-Zolder (6de !), had ik me voorgenomen om nooit nog eens op een piste te lopen om hersenloos 25 rondjes af te malen... Maar kijk: exact 1 jaar later had ik me opnieuw ingeschreven om me te meten met de besten der vaderland. Toen startte ik wel met een verrekking in de hamstrings en kon ik daardoor niet voluit gaan. Vandaag een heel andere situatie: enkele hoopgevende prestaties, de voorbije weken en zomers warm met 25 a 26 °. Maar, na het bekijken van de deelnemerslijst, was het duidelijk dat een podiumplaats moeilijk haalbaar zou zijn, temeer omdat ik de oudste van mijn categorie ben. Om 16u30 vertrok ik, samen met mijn vrouw & jongste dochter, naar de Pallieterstreek, want de wedstrijd voor de oudste Masters stond geprogrammeerd om +/- 21u. Teammaats Patrick en Lode en coach Gilbert waren al terplaatse. Lode had zijn wedstrijd er al op zitten (6de), en Patrick zou zijn ijzersterke conditie nogmaals in de verf zetten met goud bij de M50. Goed opgwarmd, begon ik met een redelijk gevoel aan mijn wedstrijd en kon enkele ronden met besten mee, maar moest dan afhaken. Ik liep steeds in het gezelschap van Joris Steenput en na zowat 3 km nam ik de 3de positie over van Nauwelaers (die zeer snel gestart was) en kon zo vrij comfortabel naar Brons lopen. Op het einde "overrule'de" Joris mij nog, maar ik was tevreden met het podium, al was mijn tijd (38'25") niet om over naar huis te schrijven. Maar dat kwam wellicht door de warmte, want bij de meeste atleten was te horen dat ze 1 a 2 minuten trager waren dan wat in hun capaciteiten lag. Dus zou ik in "ideale omstandigheden" dichtbij de beoogde 36'59" geweest zijn.... En wat die 25 rondjes betreft: die waren voorbij gevlogen! Na een paar streekbiertjes achterover gekiept te hebben, reden we terug naar huis, waar we stipt om middernacht arriveerden.
Het parcours van deze wedstrijd bleef de voorbije jaren ongewijzigd, dus is dit handig om de gelopen tijd te vergelijken met de vorige prestaties en te zien hoe het zit met de conditie. Mijn tijd van vorig jaar (35'21") benaderen zou ik al fantastisch vinden...We vertrokken ruim op tijd naar Tongeren om rustig te acclimatiseren en er de sfeer op te snuiven. Maar eens ter terplaatse, stond er een hele lange wachtrij voor de inschrijvingen in de tent. Zodoende werd de tijd om op te warmen drastisch ingekort en was ik genoodzaakt om een quasi "koude start" te nemen. Een en ander was echter te wijten aan het grote aantal deelnemers: 450 op de 10 km alleen al! Dus: ik startte niet te hevig, waardoor ik niet in ademnood geraakte en toch net snel genoeg was om uit te omknelling los te geraken. Eens we van de piste af waren, kon ik mijn meest comfortabele tempo aanhouden, al mag je dat "comfortabel" wel met een korrel zout nemen want algauw kwam de beklimming van "de muur" er aan en de rest van kuitenbijtertjes van het zeker niet lichtlopend parcours. Ik kon teammaat Lode remonteren en in de tweede ronde even aanpikken bij een zeer sterke Bart, doch hem moest ik laten gaan. Toch kwam ik heel op het einde nog sterk terug en stak de tweede vrouw, Isabella Sluijsmans, voorbij. Mijn uitslag: 41ste totaal en 1ste van de 50 M55 in een tijd van 36'05" (44" trager dan vorig jaar). Of dit te wijten was aan een gebrekkige opwarming of gewoon een dagje ouder, laat ik in het midden. Feit is dan ik kon/moest tevreden zijn met deze prestatie. Het was nog gene "rock and roll", maar toch dichtbij. Het was in elk geval veel beter dan vorige week en mijn rugproblemen zijn duidelijk verminderd. Goede vooruitzichten dus voor volgende Zaterdag voor het BK 10000 meter in Duffel, waar ik voor een podiumplaats wil proberen te gaan, al zal dat niet gemakkelijk worden daar ik de oudste van mijn categorie ben. De podiumceremonie in de tent moest ik aan me voorbij laten gaan wegens de "Zilveren bruiloft" van mijn broertje, maar ploegmaat Lode nam de honeurs waar voor mij... Waarvoor dank!
Omdat ik vorige week geen wedstrijd had kunnen lopen, leek het me een goed idee om dit weekend voor't eerst deel te aan de "Zolderrun". Maar woensdag kreeg ik , tijdens het in de tuin werken, plots last van hevige rugpijnen (iets wat me al ruim 20 jaar regelmatig overkomt). Die lumbago evolueerde de voorbije dagen positief, daarom dacht ik ook dat ik wat kon presteren op een vlak parcours in de straten van Zolder. Dat had ik verkeerd gedacht want de omloop was alles behalve vlak, zou later blijken, en dat "verschot" had ervoor gezorgd dat mijn bekken "uit de haak" stond.
Om iets over 11u werden 86 deelnemers op gang geschoten. Ik voelde al dadelijk dat het niet bolde, kon niet mijn normale tempo ontwikkelen, kwam zowaar wat in ademnood en kon nipt aanklampen bij Bart en teamgenoot Lode. De zo al niet vlakke weg ging even later over in boswegeltjes, waar het vootdurend op & neer ging met veel bochtenwerk erboven op! Bovendien moesten we die ronde 4 maal afleggen met nog een passage door een gebouw. Ik voelde minder kracht in de benen dan normaal (wellicht door die scheefstand van het bekken), en ook waarschijnlijk dat was de reden waarom mijn hartslag relatief laag bleef (134 slagen/minuut gemiddeld). Uiteindelijk moest ik met de eindmeet in zicht mijn meerdere erkennen in die twee mannen en werd alsnog 10de algemeen (1ste M55) in een zeer matig tempo van 3'55"/ km. Morgen ga ik me nog eens laten bepotelen door een osteopaat in de hoop op beterschap voor volgende week in Tongeren, waar de klassieker "Tungri run" plaatsvindt.
De "Loonse jogging" is traditioneel de tweede wedstrijd van de "Haspengouw Challenge". De weersomstandigheden waren deze keer een stuk beter dan vorig jaar, toen het stormde het. Nu stond er nog een stevig windje maar het was zonnig, droog & 15°. Er waren verrassend weinig deelnemers (slechts 101) op de 10 km. De reden daarvoor is allicht dat terzelfdertijd nog wedstrijden werden geprogrammeerd op verscheidene plaatsten.
Op deze omloop (lange, rechte stukken berg-af en berg-op) kon ik eens testen hoe het zat met mijn snelheid. Dat bleek aanvankelijk geen probleem want na de start ging het een tijdje "downhill", richting centrum. Maar ook toen het weer berg-op ging, was het gevoel goed, ook al zakte het tempo uiteraard mede dankzij de wind. Zo kon ik een groepje achter me laten en liep ik samen met teammaat Peter, zowat hetzelfde scenario als in Bolderberg. Door steken in zijn zij moest Peter echter achterblijven tijdens de laatste ronde en ik probeerde mij nog te meten met 2 jonge veulens tijdens de laatste hectometers: helaas,ik moest de duimen leggen! Toch was de 12de plaats (algemeen) en 1ste van de 21 M55 mijn deel in een wedstrijd waar ik heel tevreden over was. Het tempo lag nu zowat 7"/km hoger dan in Bolderberg en ook nu geen last van de knie die 18 jaar geleden geopereerd werd.....
Jogging de Eoliennes. Warnant- Dreye (+/- 11,8 km)
Voor de tweede keer trokken we nog eens de taalgrens over om deel te nemen aan de 3de manche van de "challenge hesbignon". Deze wedstrijd wordt beschouwd als zowat de zwaarste van het criterium.
Op voorhand voelde ik me niet echt "top": ietwat overgewicht en mijn rechterknie die de laatste tijd wat opspeelt. Daarom viel af te wachten hoe dat zou mee/tegenvallen op een zware omloop. Voor alle zekerheid startte ik rustig, want ik wist niet waar ik me aan kon verwachten. Het werd me al vlug duidelijk dat het tempo van de "Vijverrun" helemaal niet haalbaar zou zijn. Het ging voortdurend op & neer, met stukken onverhard, steile hellingen en veldwegen die er zeer vettig en oneffen bij lagen. Daar zakte het tempo soms tot jog- en zelfs wandeltempo. Toch kon ik vele atleten inhalen en mijn knie deed het heel goed, al moest ik heel geconcentreerd lopen om niet gekwetst te raken. Telkens als we een min of meer vlakke strook voor de voeten kregen, kon ik mijn normale tempo ontwikkelen. Zodoende werd dit een soort intervalloop en een goeie training voor volgende week in Borgloon. Ik werd 27ste van de 245 deelnemers (1ste van mijn categorie). Als prijs kreeg ik een zak vol met streekproducten, zoals: yoghurt, boter, eieren, worst, fruitsap, wijn...........
Met de Vijverrun ging vandaag ook de "Haspengouw Challenge" van start. Hoewel de temperaturen (voor mij) nog belange niet ideaal zijn, merk ik toch dat mijn conditie gestaag aan het verbeteren is. Het parcours slingert zich zoals steeds door de bossen met slechts een paar kilometer verhard. Het lijkt dus meer op een veldloop en aangezien net dàt niet mijn specialiteit is, was ik zeer benieuwd hoe ik het ervan af zou brengen...
De bedoeling was om, zoals vorige week in Berloz, rustig te starten en zo voldoende krachten over te houden om het tempo op te drijven. Maar de eerste kilometer was veel snel (3'36"), en dan vond ik het ook nog eens nodig om als een gek keihard aan de kop van een groepje te sleuren! Na 4 à 5 km was dat groepje uitgedund en enkel "GS-Running team"-maat Peter en mijn concurrent bij de M55, Luc, vergezelden me nog. Het was geen senicure om een hoog tempo aan te houden op de onverharde en soms mulle ondergrond. Verder was het opletten voor obstakels zoals takken en wortels, hetgeen Luc echter fataal werd want na ongeveer 8 km struikelde hij. Hij moest enkele tientallen meters prijsgeven en wij moesten enkel nog de twee beklimmingen aan de Kluis overleven. In de afdaling snelde Peter weg, ik wist mijn voorsprong nog iets uit te bouwen en werd zo 12de van de 250 deelnemers (1ste van de 38 M55). Een klein half minuutje trager dan vorig jaar, maar dat gold voor bijna alle deelnemers.
Al bij al tevreden met deze prestatie en zeker met uitzicht op (hopelijk!) warmere temperaturen.
In het begin van de week kreeg ik een mail van de organisatie van de "Hesbignon Challenge", een regelmatigheidscriterium in Wallonie. De tweede wedstrijd vond plaats in Berloz, net over de grens met Jeuk en Gingelom. Ik had niets speciaals te doen en het weer was goed (althans zonnig en droog), en het was maar een dik half uur rijden. Daarom leek het me wel wat om er eens deel te nemen en er een snelheidstraining van te maken.
Het was gezellig in dat kleine boerendorpje met heel wat deelnemers, zelfs op de lange afstand. Voor de start kwam ik toch verscheidene bekende gezichten tegen. De opwarming viel al wat tegen door een koude, snijdende wind, die het iets minder gezellig maakte. Gelukkig stond de wind in de rug bij de start, maar na enkele honderden meters en een bocht naar links hadden we hem vol in de snuit. En net dan kregen we de eerste helling te verwerken, toch was de eerste km in 3'53" niet slecht, alle omstandigheden in acht genomen. Plots kreeg ik tranen in mijn ogen, niet van de emoties maar door die wind. Ik moest serieus opletten waar ik liep, want ik zag even geen steek... Ik leek wel een huilebal . De benen voelden in elk geval zeer goed aan en ik liep een zeer constant tempo. Het was niet vlak, doch ook niet super zwaar ondanks enkele stukken onverhard. Rond km 6 kwam ik op & over ouwe bekende Guido Boghe, die mij na 2 km had voorbij gelopen. Op 2 km van de meet kregen we nog een lang stuk "vals plat" voor de voeten geschoven en dat met tegenwind!
Ik werd uiteindelijk 24ste van de 236 deelnemers en 1ste van de 20 zestigplussers, ondanks ik de kaap van de 60 nog niet gepasseerd ben... In Wallonie telt namelijk het geboortejaar en niet de datum van de verjaardag.. Dat doet me eraan denken dat ik keihard richting pensioen aan het evolueren ben...
Het was 3 jaar geleden dat ik deze wedstrijd nog eens deed, net over de grens, bij onze noorderburen. Toen won ik in mijn categorie in 1u21'56". De bedoeling vandaag was om in mijn 35ste halve marathon minstens even goed te doen en liefst een tijd van 1u20'30" neer te zetten en als het even kon zelfs onder de 80'. Maar tijdens de rit ernaartoe wees de thermometer amper 1 graad aan, dus ik wist direct dat een supertijd er niet zou in zitten, ook al werd het wat warmer tijdens de volgende uren... Bovendien was het net geen week geleden dat ik af te rekenen kreeg met een knoert van een buikgriep! Daar was nu geen spoor meer van te bekennen, maar 't zou toch een paar procentjes kunnen schelen...
Deze, weliswaar kleinschalige, wedstrijd situeert zich in de bosrijke omgeving van Bergeijk en Luyksgestel op een mooi & vlak parcours. Het was windstil en de zon deed haar best om door de wolken te priemen toen om 11u het startschot weerklonk. De eerste 2 km gingen vlot, zonder te forceren in respectievelijk 3'45" en 3'42". Dan zakte het tempo lichtjes, toch kon ik na 4 km aanpikken bij een 3-tal, waarvan er eentje wegliep. Wat later stak nog iemand mij voorbij, terwijl ik in het gezelschap was van een min of meer leeftijdsgenoot. Hij deed echter de korte afstand (10,5km=1 ronde), zodoende moest ik de tweede ronde moederziel alleen afhaspelen. De km- tijden zakten richting 4'/km, hetgeen ik eigenaardig vond. Later zou blijken dat de km- bodjes niet nauwkeurig opgesteld stonden, want dat was te merken aan mijn laatste 1,1 km (3'43"!). Die zou supersnel geweest zijn, maar ik wist wel beter: de laatste 3 km zat ik er helemaal door en moest me keihard naar het einde toe slepen. Uiteindelijk werd ik toch nog 6de algemeen en 1 ste M55 (net als 3 jaar geleden!) in 1u21'45" (11" sneller dan in 2013). De vlotte organisatie zorgde ervoor dat de podiumhulde reeds startte, net nadat de laatste deelnemer was aangekomen. Met 20 euro en een ruiker bloemen kon ik tevereden huiswaarts.
De "Midwinterjogging" geldt voor mij elk jaar als een test om te zien hoe het zit met mijn snelheid in het vooruitzicht van het nieuwe wegseizoen. De uithouding is normaliter geen probleem: voorbije dinsdag deed ik nog een lange duurloop van 35 km aan een tempo van 4'31"/ km. Eigenlijk veel te snel, maar het ging dan ook uiterst vlot. Qua snelheid zou het, zo 2 weken na die veldloop, ook keihard moeten meevallen, ware het niet dat de omstandigheden verre van ideaal waren om een snelle tijd neer te zetten. Er stond een stevige wind (5 beaufort), maar het was wel zacht (11a 12°). Het was geen storm zoals in 2010 toen ik, zoals bekend, maar op de nipper aan het ergste ontsnapte toen een stuk boom net voor mij naar beneden donderde! Een tijd van onder de 37' zou er nu niet inzitten, temeer omdat het parcours hertekend was en de afstand zo'n 300 meter langer was dan de voorgaande jaren.
Hoedanook, de wind blies wel in het voordeel bij de start en dat was te merken aan de 1ste km (3'36"). Teammaat Peter was me toen al voorbijgestoken, ik kon niet aanpikken, en hij liep gestaag verder van me weg. Een sterke Ronny Thys passeerde me ook nog rond de 4de km op een (nieuw) stuk onverhard in het bos. Ik kon hem wat later opnieuw bijbenen, alsook enkele andere jonge kerels. Enkel Jo Croes kon ik niet aan en zo liep ik alleen richting aankomst. Althans, dat DACHT ik, tot net voor de finish nog twee jonge snaken mij verschalkten. Uiteindelijk werd ik 19de van de 306 deelnemers (1ste M55) in een tijd van 39'06". Niet zo slecht voor een ouwe knar in het jaar dat hij 60 jaar wordt (hopelijk). Zo kon ik tevreden naar huis, waar ik nog 6,5 km losliep, zodat er vandaag bijna 17 km op teller stond (100 voor de ganse week).
Voor de zesde keer nam ik deel aan een PK veldlopen. Voordien behaalde ik steevast een podiumplaats, maar nooit de 1ste van mijn categorie. Aangezien de organisatie in handen was van mijn club ACA, wou ik absoluut eens de oppergaai binnenhalen. Om dat doel (proberen)te bereiken sleurde ik mijn vrouw met zachte dwang keihard mee naar Alken, in de veronderstelling dat haar aanwezigheid alleen al stimulerend op mij zou werken (want veldlopen is niet echt mijn ding). Nee, de waarheid is dat ze dat volledig vrijwillig deed, al verwonderde me dat want het was de eerste keer dat ze me ooit vergezelde naar een cross. Het was tevens mijn eerste veldloop van het winterseizoen (en meteen ook de laatste), en met weinig ervaring & snelheidstraining was het afwachten hoe het zou uitdraaien. Het parcours in Alken staat bekend als zwaar, doch bij een eerste inspectie viel dat reuze mee qua modder.
Omdat ik steeds een hele slechte start neem bij dergelijke wedstrijden, had ik me voorgenomen om verschroeiend weg te schieten na het startschot. Helaas....het was weer van hetzelfde, ook al had ik de indruk dat ik snel ging.... Ik moest een heel aantal atleten voorbijsteken om ongestoord een eigen tempo te kunnen ontwikkelen, maar dat was niet zo gemakkelijk tijdens een bochtig begin. Uiteindelijk kwam ik in een min of meer comfortabel ritme, dat even verstoord werd door een regenbui, en kreeg stilaan in de mot dat ik in 1ste positie liep bij de M55. Zekerheid daarvan kreeg ik na afloop met een plaatsje op het hoogste trapje. Het jaar is alvast goed ingezet (mijn gedacht) met dank aan mijn vrouw.
Het was 9 jaar geleden dat ik nog eens deelnam aan deze "Corrida". Toen was de langste afstand 12 km en was het parcours, alsook de start & aankomst locatie, anders. Misschien ook door die kortere afstand is het deelnemersaantal aangegroeid van 396 toen tot 440 nu. Een andere reden is ongetwijfeld ook dat het aantal lopende mensen blijft toenemen en zeker tijdens of na de feestdagen om de toegenomen kilo's eraf te joggen.
Dat extra (ingecalculeerde) gewicht is er ook bij mij elke winter zo'n twee kilo. Zolang ik niet de 70 kg nader, is er geen vuiltje aan de lucht . Feit is echter wel dat wedstrijden lopen tussen kerst- en nieuwjaar nooit echt mijn "ding" geweest is, en vooral niet op een Zondag avond. Maar door die zeer bevredigende prestatie van vorige week vertrok ik toch met een beetje motivatie naar Meeuwen, samen met mijn meest keiharde supporter (mijn vrouw!).
Maar zodra het startschot afging, leek ik wel met beide voeten aan de grond vastgeplakt te zijn en kwam maar met moeite vooruit. Ik raakte zelfs niet op toerental (gemiddelde hartslag 137!) en vooral de eerste ronde liep ik in zuurstofschuld. De drie daaropvolgende rondjes was het gevoel wel wat beter, doch dat kwam enkel & alleen omdat ik die respectievelijk 10, 25 en 20 seconden trager deed dan die eerste.
Uiteindelijk finishte ik als 37ste van de 440 deelnemers in iets meer dan 37'. Niet zo heel slecht, uiteraard, maar omgerekend toch zo'n 6"/km trager dan in As op een omloop die vlakker en korter was dan vorige week. Als dit enkel kwam omdat ik de voorbije dagen de rode bietensap heb ingeruild voor rode wijn, is er alweer geen vuiltje aan de lucht. Met nog enkele dagen voor de boeg, zal ik het jaar afsluiten met 4216 km op de teller en met de Belgische Marathon titel en 2 gewonnen klassementen mogen we zeker niet klagen!!!
Voor de vierde keer nam ik deel aan de "Kerstrun". In 2012 en 2013 deed ik de langste afstand (15 km), vandaag hield ik het bij de 10 km. Zulk een korte afstand was ik echter niet meer gewoon: dat was 2 1/2 maanden geleden (Ambiorix run te Tongeren). Bovendien was het al 4 weken geleden dat ik nog eens een wedstrijd liep (De "Halve" van Ell). De trainingen verliepen intussen wel goed en die doe ik steeds op gevoel (zonder intervals). Ik was dus benieuwd hoe dit zou uitpakken in As op een licht golvend parcours.
Deze zeer goed georganiseerde wedstrijd trekt gewoonlijk heel wat volk, dit jaar wat minder wegens de veldloop in Dilsen. (40 deelnemers minder sinds vorig jaar op de 10 km). Men doet soms ook wat veranderingen in het parcours: dit jaar verliep de looprichting gewoon andersom.
Met zachte temperaturen van 12 a 13° en regelmatig zon was het dan ook nog eens zeer aangenaam en ondanks wat wind had ik er bijgevolg zin in.
Vlak na de start liep ik reeds in 6de a 7de positie, ik schoof na een paar bochten al vlug door naar de 4de stek. De ganse tijd liep ik alleen, maar rond halfweg naderde ik sterk op 1 atleet en na 7 km haalde ik de, voor mij onbekende, jonge gast in. Hij klampte echter aan en op een paar honderd meter van de meet stak hij een tandje bij, ik moest passen en viel zo net naast het podium! Geen schande want die kerel, een zekere Alison, was maar liefst 40 jaar jonger dan ik!! Ik was dus zeer tevreden als 4de van de 98 deelnemers met een tijd van 37'11" (3" sneller dan vorig jaar) op een afstand van meer dan 10 km.
Sinds 4 jaar staat de "de Halve van Ell" op mijn programma, behalve vorig jaar dan... Als je een snelle tijd wil lopen is het daar ideaal: vlakker kan je hem niet hebben, in het gezellige plaatsje tussen Roermond en Weert. Het is een kleinschalige en goed georganiseerde wedstrijd met toch steeds veel deelnemers: dit jaar rond de 500 op alle drie de afstanden, waarvan 307 finishers op de 21,1 km. Voor mijn 34ste halve Marathon wou ik nog eens een scherpe tijd neerzetten. De bedoeling was tussen 1u20' en 1u21', en als ik daar nog onder zou kunnen duiken, zou dat super zijn.
Er waren dit jaar liefst 7 mannen & vrouwen van het GS Running team present, die allemaal voor de lange afstand kozen en zeer goed presteerden en waarvan Linda een eerste plaats behaalde. Ik startte niet te hevig, doch ik vond het tempo al redelijk strak ondanks de vrij matige eerste 2 kilometers (3'53" en 3'51"). Dan, na 3 km, nam ik de leiding van een groepje om op zoek te gaan naar Geert, die snel gestart was. Andere maat, Peter, liet dat groepje voor wat het was om op zoek te gaan naar zijn eigen tempo. Ik voelde me prima ondanks een frisse 5 graden en bijhorend windje. Na zowat 6 a 7 km kwam ik bij Geert, doch een keiharde sanitaire stop noopte hem tot afhaken. Ik kon er goed de "schwung" inhouden en het tempo ging zelfs nog iets omhoog. Tijden per blok van 5 km: 19'17"; 19'14"; 19'05"; 19'09". In de 2de ronde haalde ik nog een paar man in en enkele liepen ook weer van me weg. Echter, deze atleten waren veel jonger dan deze oude knar en zo finishte ik als 1ste van mijn categorie in 1u20'44" (15de van de 307 algemeen) en dus perfect wat ik vooropgesteld had.. Dik tevreden keerden we huiswaarts. De volgende afspraak is in As op 20 december voor de "Kerstrun".
30ste Les 4 cimes du pays de Herve. Battice (33km)
Met deze wedstrijd, die zowat als de zwaarste stratenloop van Belgie beschouwd wordt, heb ik een haat/ liefde verhouding. Hoe dikwijls heb ik na de aankomst al gezegd: "dit doe ik nooit meer!"... En toch stond ik het jaar daarna alweer aan de start: voor de 15de keer al! En dat NIET omdat de inschrijving gratis is. Sinds 2000 miste ik slechts 1 editie: die van vorig jaar, namelijk, vanwege die knie perikelen. Hoe mooi het land van Herve ook is, een vlak parcours is er onmogelijk uit te tekenen. Van de 33 km is er slechts 2 km "vlak" (dat is nog ruim geinterpreteerd) en er moeten bijna 700 hoogtemeters overwonnen worden! Het gaat gedurig op & neer en naarmate de kilometers vorderen, is berg-af lopen zelfs moeilijker dan berg-op. Les 4 cimes de Herve is minstens een Marathon waard, en die moet je dan ook als dusdanig aanvatten (en dus niet als een "Halve"+12 km, aub). Hier had ik nog nooit kunnen winnen, toch hoopte ik stilletjes dat het me ditmaal zou lukken, ook al was ik met mijn bijna 59 jaar bij de oudsten van de categorie 50-60 jaar. En ook niet vergeten dat de Marathon maar 4 weken geleden plaatsvond.
Rond 9u30 vertrokken mijn vrouw & ik dus richting Battice. Meestal is het koud rond deze tijd, maar dit jaar leek het wel lente met temperaturen van rond de 18 graden. Dat is dus eens wat anders en zou misschien in mijn voordeel kunnen uitdraaien(?). Met een dikke 600 deelnemers werden we om iets na 11uur op gang geschoten. En dat schieten mag je wel letterlijk nemen, want de organisatie had er niets beter op gevonden dan keihard vuurwerk te laten knallen tot vlak bij de wachtende meute! Nadat de traditionele fanfare zijn laatste noten had uitgeblazen, gingen we van start met om te beginnen 500 meter vrij steil berg af. Diezelfde knoert moesten we ook terug omhoog aan het eind van de wedstrijd!
Ik had me voorgenomen om zo ontspannen mogelijk aan 4'/km te lopen de eerste 12 km, die ondanks een aantal fikse hellingen toch de gemakkelijkste van het parcours zijn. Maar algauw kreeg in de smiezen dat ik dit gemiddelde niet zou halen want met 49'20" had ik al 1'20" achterstand op mijn schema aan de 12de km... Het ging niet slecht, maar echt vlot bolde het ook niet. Dat merkte ik tijdens de zware beklimmingen aan km 13 en 17. Dan, in Val-Dieu , na 21 km, volgde de langste beklimming van een dikke 2 km. Daar sloot ik zelfs even aan bij Jo Schoonbroodt, de kanjer van Nederland, die ondanks zijn 65 jaar onverslijtbaar lijkt. Dit laatste was me al vlug duidelijk toen hij even later weer van me weg liep. Nog wat verder kwam ik bij onze goeie vriend Peter Maris, die in deze wedstrijd ook in mijn categorie zat. Ook hij versnelde even later, maar er was geen enkele vlakke meter meer te bespeuren tot de aankomst, en zo kon ik hem al wroetend terug bijbenen & achterlaten. De spieren werden alsmaar pijnlijker, vooral als het berg-af ging, daarom zette ik mijn verstand (of wat daarvan nog overbleef) op nul om de laatste steile 0,5 km naar de aankomst vol te kunnen maken.
Uiteindelijk finishte ik als 20ste algemeen (van de 603) en toch nog 3de van de 145 Masters +50. Over mijn eindtijd van 2u25'59" was ik niet zo tevreden, maar dat was algauw vergeten nadat het brood-met-kaas (dat iedereen kreeg bij inlevering van het borstnummer) was opgegeten & doorgespoeld met het plaatselijk streekbier...
Amper 1 week na de marathon stond de zware, doch mooie, zeskerkenloop op het programma. Ik las in "Runners World" dat men na een marathon best 4 weken recupereert (2 weken na een halve marathon), maar een rare "kwiet" zoals ik lapt zoiets aan zijn laars. Deze wedstrijd, tevens de laatste van de "Haspengouw Challenge", was zo goed als een "thuismatch" voor mij & mijn team van de "GS Runners". Dus dat was een reden te meer om met mijn loopschoenen richting "Kotshoven" te karren. Bovendien zou ik dan aan alle 15 (!) manches deelgenomen hebben EN sinds 1997 geen enkele editie gemist hebben! De reden voor die 19 deelnames is niet ver te zoeken: mooi parcours door stukken natuur en de herfstige kleuren maken alles NOG aantrekkelijker (Als de zon schijnt). De zon was echter niet van de partij, evenals concurrent Luc. Daar keek ik eigenlijk wel naar uit, ook al zou dit niets meer veranderen aan het klassement, waar ik sowieso eerste blijf. Af te wachten viel of en hoe de benen zouden hersteld zijn van vorige week.... Pas sinds eergisteren voelden mijn kuiten enigszins "schappelijk" aan, doch dat is geen garantie op een rustige zondagnamiddag weet ik uit ervaring... Bovendien zou ik concurrentie krijgen uit onverwachte hoek, zou later blijken.
Na heel wat felicitaties (van vorige week) in ontvangst te hebben mogen nemen nam ik, samen met nog 205 atleten, om 14u30 de start aan de kerk van Kortessem. Verrassend genoeg ging het zeer vlot tijdens de eerste kilometers en was het gemiddelde 3'40"/ km na 3 km, beter dan verhoopt. Dan begon de beklimming van de eerste van de drie "kuitenbijters" en die werden ook goed verteerd. Maar ik begon wel in de mot te krijgen dat er 1 iemand mij vanaf de eerste km constant volgde, hij zat werkelijk op mijn hielen en had geen oog voor iemand anders. Ik had de indruk dat, als ik zou moeten gaan plassen, hij met me mee zou komen. Een wieltjeszuiger a la Joop Zoetemelk, dacht ik nog. Ik maakte mezelf wijs dat het geen "Hollander" zou zijn....
Ik kon vrij goed een egaal tempo aanhouden, maar na 12 km begonnen mijn kuiten dan toch eindelijk tegen te sputteren. Daardoor kon ik geen extra kracht zetten en moest het tempo iets laten zakken.. En NOG zat die, voor mij onbekende, kerel in mijn nek. (Zie foto). Iemand anders zou dan even de leiding proberen over te nemen om zo wat beleefdheid (lees: barmhartigheid) te tonen; hij niet, echter. Maar, op 2 a 300 meter van de eindmeet, versnelde hij plots met een verschroeiende demarrage en eindigde zo nog 9" voor mij. Ikzelf was uiteraard tevreden met de 20ste plaats algemeen in 57'29". Mits wat frissere benen had ik misschien een minuut sneller gekund(?). Groot was mijn verrassing, op de prijsuitreiking, toen ik 2de werd bij de M55, 9" na een zekere Fre Wolters.. Inderdaad: een Hollander...
Voor deze (mijn 17de) Marathon zat ik toch met wat vraagtekens. Het was namelijk heel lang geleden dat ik in de aanloop van zulk een wedstrijd zo weinig kilometers had gemaakt (bijna 86 km/week gedurende de voorbije 8 weken!). Bovendien stond ik toen, 2 maanden geleden, nog nergens (remember Kozen!) wegens een rare verkoudheid en wat hamstring malheur. Maar enkele weken later begon de conditie toch te beteren en 3 weken geleden besliste ik pas om deel te nemen aan het Belgisch Kampioenschap. Na twee lange duurlopen (1 van 36,8 en 1 van 35 km) wou ik het erop wagen, al zou het kantje-boordje zijn... Maar de laatste 2 wedstrijden (Alken en Tongeren) gaven me voldoende vertrouwen. Later zou blijken of mijn voorbereiding net genoeg was geweest....
Gisteren namiddag (zaterdag) vertrokken mijn vrouw & ik naar Eindhoven, waar we een hotel geboekt hadden op een steenworp van het PSV stadion en vlakbij de startzone van de wedstrijd. Een BK in Nederland: het is eens wat anders... Het voordeel met zo een grote organisatie is wel dat er veel deelnemers zijn (meer dan 2000), zodat men er niet te veel alleen komt te lopen. Althans dat DACHT ik!
De zon scheen volop maar het was ronduit fris: 11 graden (gevoelstemperatuur 7!), mede door de wind die ook van de partij was. Daarom verliet ik pas een kwartier voor de start onze hotelkamer en warmde me maar een vijftal minuten op. Zo stond ik op de eerste rij, samen met 9 Ethiopiers en Kenianen en ook met Luc Hermans ( mooi zicht!) toen het startschot weerklonk om 10u. Ik had een tijd van <2u50' in gedachten en startte alzo aan 4'/km, zonder te forceren en eventueel in een groepje met datzelfde tempo. Dat ging perfect, al moest ik na 16 km dat groepje laten gaan wegens iets te snel. Een verstandige beslissing, zo bleek later, ook al liep ik daardoor de resterende 26 km meestal alleen. Ondanks dat ik ruim te tijd nam om te eten (gellekes) en drinken, kon ik mijn tempo vrij goed aanhouden: halfweg had ik 1u24'21", oftewel nog altijd 4'/km. De volgende blokken van 5 km gingen in 20'19"; 20'43"; 20'47"en 20'52". Dus, veel verval zat er niet op en ik voelde me, naargelang omstandigheden, doorlopend goed. De laatste 5 a 6 km waren wel even wat zwaar toen de wind tegen zat, maar de laatste 2 km werden we "gedragen" door de geweldige ambiance en aanmoedigingen. De laatste 15 meter wandelde ik rustig naar de eindmeet om alles nog eens goed in me op te kunnen nemen en NOG wat langer te genieten van de sfeer. Toen wist ik al lang dat ik gewonnen had en dus Belgisch kampioen was met 3' voorsprong op Walter Vloeberghs en 4' op Luc!!!! Mijn tijd (2u52'08") was iets trager dan ik gehoopt had, maar ik was zeer tevreden dat ik het gehaald had, net als vorig jaar in Vise. Trouwens, met deze tijd zou ik het BK ook gewonnen hebben in 2012 en 2013... Ik werd ook algemeen 1ste van de 119 M55 en hield dus zo ook andere nationaliteiten achter me. Dit was mijn vierde snelste op 17 Marathons... Als ik mijn tijd via "leeftijdscorrectie" omreken naar een 28- jarige, kom ik aan 2u25', want ik ben toch al bijna 59 jaar... Nog wat meer trainen en ik haal het olympisch minimum! Bijna een jaar geleden werd ik nog afgeschreven door de nochtans gerenommeerde Dr. Willems toen hij een "scheur" in mijn meniscus zag!? Een operatie zou onafwendbaar zijn... 338 dagen en 3775 km na die onheilstijding stond ik daar toch maar mooi "te blinken" op dat podium, ZONDER operatie! De volgende dagen zal ik weer vreemd gaan, ik hoop dat mijn vrouw daar geen bezwaar tegen heeft, zolang de reden daarvoor spierpijn is.
Toen mijn dochters nog klein waren, hadden ze een hamster. Op een gegeven ogenblik kreeg ik in de mot dat die zowat de ganse nacht zat te lopen in zo een wieltje... Kreeg ik begot toch niet de neiging om dat beestje zijn nootjes en zaadjes op te vreten, zeker? Ik heb het toch maar niet gedaan, maar de laatste weken dacht ik daar terug aan en eet ik regelmatig een handvol zonnebloempitten en wat pindanoten... Niet zozeer om 's nachts "van jetje" te geven, misschien wel om wat meer kracht in de spieren te krijgen bij het uitoefenen van mijn sport.
Vandaag was weer zo'n mogelijk in Tongeren, waar de "Ambiorix run" werd georganiseerd door "Victors cup". Het vlak parcours was weer eens een uitdaging om "de grote molen" rond te draaien in het vooruitzicht van de Marathon, over 8 dagen. Met z'n 116 startten we op de atletiekpiste van "De Motten" voor twee rondjes van een dikke 5 km. Het tempo zat er meteen goed in en ik kon na een drietal km al afstand nemen van een groepje. Ik versnelde even uit veiligheid nadat iemand tegen mijn hiel liep en weg was ik. Ik zag voortdurend Ronald voor me uit lopen, dus ik wist dat ik niet "slecht bezig" was. Ik probeerde mijn tempo hoog te houden, dat was niet zo eenvoudig omdat ik alleen liep. Ik wist dat ik tiende was, dus dat motiveerde me tot het einde de vaart erin te houden. Ik werd ook 1ste van de M55 en win ook zo het eindklassement van de "Victors Cup", net zoals die van de "Haspengouw Challenge"(sinds vorige week al).
Het tempo was iets trager (3"/km) dan in Alken, vorige week, het gevoel was echter weer goed en dat is een opsteker (geen garantie!) voor Eindhoven. Nu afbouwen richting volgende week en, naast rode bietensap,ook noten & zaden nuttigen... Maar goed dat we geen hamster in huis hebben, of dat diertje zou een gruwelijke hongerdood tegemoet gegaan zijn!
Aangezien het op training steeds beter begint te vlotten en ik afgelopen dinsdag een lange duurloop van 35 km volmaakte, begon ik opnieuw aan de Marathon van Eindhoven te denken...
Daarom had ik vandaag als doel gesteld: als ik op de 10 km een tijd van minder dan 37' klokte, zou ik me alsnog inschrijven voor die Marathon, die tevens als Belgisch kampioenschap geldt.
Eigenlijk had ik deze "10 km- test" vorige week in Sint- Truiden al willen doen, maar daar was dat onmogelijk, gezien de gekende omstandigheden...
Het parcours in Alken staat bekend als "snel" en de perfecte organisatie van ACA maakte ook dat ik het helemaal "zag zitten". Aangezien stilzitten ongezond is, had ik voormiddag 4 km gejogd en gemerkt dat alles goed zat. Het weer was perfect met zo'n 17 a 18 graden EN kleinzoon Pol was alweer present, kortom: alles was aanwezig om een sterke prestatie neer te zetten.
Van bij de start voelde ik al dat de benen zeer goed waren, en kon een - voor mij althans - hoog tempo goed aan zonder "lamme benen" te krijgen. Anderzijds merkte ik dat dit tempo ook 10 km vol te houden was zonder in verzuring te gaan. Toen ik merkte dat mannen zoals Bjorn, Geert & Dirk achter mij bleven (dat was al een tijdje geleden) kreeg ik zowaar nog wat vleugels ook! In de tweede ronde liep ik zelfs Ruben Kenis voorbij met enkel nog Pieter Beelen in mijn wiel. Ik kon de laatste ronde mijn tempo nog iets opdrijven en behield alzo mijn 15de plaats algemeen (1ste van de Masters 55). Mijn tijd was wel 46" trager dan vorig jaar, doch dat was al lang "ingecalculeerd" want het was al van 1 mei in Tongeren geleden dat ik ongeveer aan zulk tempo liep. Mijn tijd was uiteindelijk: 36'54" en dat op een afstand die zelfs nog iets meer dan 10 km bedroeg!
Dus schreef ik me 's avonds in voor de Marathon: dit had ik enkele weken geleden nog totaal onmogelijk geacht...
In Sint-Truiden werd voor het eerst de "Monumentenrun" georganiseerd, op de vooravond van de "Open monumenten dag". Deze 13de manche van de Haspengouw Challenge verving de "Fruitloop" van de vorige jaren. Is 13 een ongeluksgetal of niet, deze wedstrijd werd in elk geval een fiasco over gans de lijn...Er werd veel reclame voor gemaakt, dus mocht er een groots evenement verwacht worden...
Bij de inschrijvingen liep het al verkeerd: de voorraad van de nummers-met-chip van de 10 km was uitgeput voor ik aan de beurt was, dus kreeg ik een nummer voor de 5 km. De pechvogels die nog wat later waren, moesten hun "HC"-nummer gebruiken (zonder chip, dus). Al degenen die geen nummer van de 10 km hadden, zouden dus uiteindelijk niet in de uitslag terug te vinden zijn!
De start & aankomstzone vond plaats op de Truiense Grote Markt. De organisatie had het plan opgevat om "in fases" te starten ( zowat een wereldprimeur?). Alleen, niemand van de deelnemers was daarvan op de hoogte... Iedereen stond achter de hekkens te wachten, totdat die zouden verplaatst worden, zodat men naar de startlijn zou kunnen wandelen. Het startschot werd echter te vroeg gegeven en het gevolg was dat iedereen zich voorbij die hekkens wurmde: de chaos was kompleet!
Dan liepen we avondlijke & "sfeervolle" straten van Sint-Truiden in, een ongezien avontuur tegemoet. Men had er niets beter op gevonden dan het parcours doorheen zowat alle monumenten van de stad te leiden. We moesten door verscheidene gebouwen (met of zonder trappen) lopen, zoals een school, de veemarkt, kerken(!), kerkhof, finse piste, stadspark. Zelfs de abdij toren werd ons niet bespaard! Daar klauterde ik die spiraal omhoog en leek wel de enige, volgens mijn gevoel. Ik dacht nog even: ik zal hier de nacht toch niet moeten doorbrengen, zeker? Ik kreeg er zowaar bijna claustrofobie van... Achteraf vernam ik dat je die toren links kon laten liggen, als je dat wou!
Intussen werd het steeds donkerder en we moesten laveren tussen lampjes op de grond en kaarsen, op gevaar af van struikelen of verkeerd lopen (wat ik een paar keer bijna deed!). Verder moesten we, in het complete duister nog enkele gevaarlijke stenen trappen overwinnen, waar je voor hetzelfde geld de poten zou kunnen breken... Kortom, veel lopen was er niet bij en ik was al blij dat ik zonder averij de aankomst bereikte. Ik was al lang niet meer geinteresseerd in mijn positie of tijd ( bijna 40' op ? Km) en was opgelucht dat heel dit "gedoe" voorbij was.
Eigenlijk vond ik mezelf niet zo slecht lopen op de stukken waar dat mogelijk was, maar ik eindigde niet in de top 40 (te lang in die toren gezeten!).
Dit was een evenement waar men mij niet meer terug zal zien, behalve misschien als wandeling. Ik kijk reikhalzend uit naar een ECHTE loopwedstrijd: volgende week zondag, in Alken.
Het parcours van deze 5de manche van de Haspengouw Challenge werd ingekort van 12 naar 10 km. Dat, en het feit dat topper Louis er na een jaar blessureleed opnieuw bij was, maakte dat ik serieus "uit mijn pijp" zou moeten komen
. De langere afstanden liggen me eigenlijk beter, de 10 km is voor mij eerder een langgerekte sprint. Komt dit door het ouder worden, aanleg of de manier van trainen? De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
. Ondanks het feit dat mijn lage rugpijn mij niet meer "ambeteert", had ik er toch iets meer van verwacht. Dit was gewoon een slechte dag en dat was duidelijk te merken aan mijn te lage hartslag (138 slagen/ minuut!). Maar een feit is, dat met het ouder worden, de "goeie dagen" dunner gezaaid zijn dan de slechte, zeker met de kaap van de 60 in het zicht...
Na het debacle van het BK 10000 meter, vorig jaar in Heusden-Zolder (6de !), had ik me voorgenomen om nooit nog eens op een piste te lopen om hersenloos 25 rondjes af te malen... Maar kijk: exact 1 jaar later had ik me opnieuw ingeschreven om me te meten met de besten der vaderland
. Toen startte ik wel met een verrekking in de hamstrings en kon ik daardoor niet voluit gaan. Vandaag een heel andere situatie: enkele hoopgevende prestaties, de voorbije weken en zomers warm met 25 a 26 °. Maar, na het bekijken van de deelnemerslijst, was het duidelijk dat een podiumplaats moeilijk haalbaar zou zijn, temeer omdat ik de oudste van mijn categorie ben.
Het parcours van deze wedstrijd bleef de voorbije jaren ongewijzigd, dus is dit handig om de gelopen tijd te vergelijken met de vorige prestaties en te zien hoe het zit met de conditie. Mijn tijd van vorig jaar (35'21") benaderen zou ik al fantastisch vinden...We vertrokken ruim op tijd naar Tongeren om rustig te acclimatiseren en er de sfeer op te snuiven. Maar eens ter terplaatse, stond er een hele lange wachtrij voor de inschrijvingen in de tent. Zodoende werd de tijd om op te warmen drastisch ingekort en was ik genoodzaakt om een quasi "koude start" te nemen. Een en ander was echter te wijten aan het grote aantal deelnemers: 450 op de 10 km alleen al!
Omdat ik vorige week geen wedstrijd had kunnen lopen, leek het me een goed idee om dit weekend voor't eerst deel te aan de "Zolderrun". Maar woensdag kreeg ik , tijdens het in de tuin werken, plots last van hevige rugpijnen (iets wat me al ruim 20 jaar regelmatig overkomt). Die lumbago evolueerde de voorbije dagen positief, daarom dacht ik ook dat ik wat kon presteren op een vlak parcours in de straten van Zolder. Dat had ik verkeerd gedacht want de omloop was alles behalve vlak, zou later blijken, en dat "verschot" had ervoor gezorgd dat mijn bekken "uit de haak" stond.
Om iets over 11u werden 86 deelnemers op gang geschoten. Ik voelde al dadelijk dat het niet bolde, kon niet mijn normale tempo ontwikkelen, kwam zowaar wat in ademnood en kon nipt aanklampen bij Bart en teamgenoot Lode. De zo al niet vlakke weg ging even later over in boswegeltjes, waar het vootdurend op & neer ging met veel bochtenwerk erboven op! Bovendien moesten we die ronde 4 maal afleggen met nog een passage door een gebouw. Ik voelde minder kracht in de benen dan normaal (wellicht door die scheefstand van het bekken), en ook waarschijnlijk dat was de reden waarom mijn hartslag relatief laag bleef (134 slagen/minuut gemiddeld). Uiteindelijk moest ik met de eindmeet in zicht mijn meerdere erkennen in die twee mannen en werd alsnog 10de algemeen (1ste M55) in een zeer matig tempo van 3'55"/ km. Morgen ga ik me nog eens laten bepotelen door een osteopaat in de hoop op beterschap voor volgende week in Tongeren, waar de klassieker "Tungri run" plaatsvindt.
De "Loonse jogging" is traditioneel de tweede wedstrijd van de "Haspengouw Challenge". De weersomstandigheden waren deze keer een stuk beter dan vorig jaar, toen het stormde het. Nu stond er nog een stevig windje maar het was zonnig, droog & 15°
. Er waren verrassend weinig deelnemers (slechts 101) op de 10 km. De reden daarvoor is allicht dat terzelfdertijd nog wedstrijden werden geprogrammeerd op verscheidene plaatsten.
Op deze omloop (lange, rechte stukken berg-af en berg-op) kon ik eens testen hoe het zat met mijn snelheid. Dat bleek aanvankelijk geen probleem want na de start ging het een tijdje "downhill", richting centrum. Maar ook toen het weer berg-op ging, was het gevoel goed, ook al zakte het tempo uiteraard mede dankzij de wind. Zo kon ik een groepje achter me laten en liep ik samen met teammaat Peter, zowat hetzelfde scenario als in Bolderberg. Door steken in zijn zij moest Peter echter achterblijven tijdens de laatste ronde en ik probeerde mij nog te meten met 2 jonge veulens tijdens de laatste hectometers: helaas,ik moest de duimen leggen! Toch was de 12de plaats (algemeen) en 1ste van de 21 M55 mijn deel in een wedstrijd waar ik heel tevreden over was. Het tempo lag nu zowat 7"/km hoger dan in Bolderberg en ook nu geen last van de knie die 18 jaar geleden geopereerd werd.....
Voor de tweede keer trokken we nog eens de taalgrens over om deel te nemen aan de 3de manche van de "challenge hesbignon". Deze wedstrijd wordt beschouwd als zowat de zwaarste van het criterium.
Op voorhand voelde ik me niet echt "top": ietwat overgewicht en mijn rechterknie die de laatste tijd wat opspeelt. Daarom viel af te wachten hoe dat zou mee/tegenvallen op een zware omloop. Voor alle zekerheid startte ik rustig, want ik wist niet waar ik me aan kon verwachten. Het werd me al vlug duidelijk dat het tempo van de "Vijverrun" helemaal niet haalbaar zou zijn. Het ging voortdurend op & neer, met stukken onverhard, steile hellingen en veldwegen die er zeer vettig en oneffen bij lagen. Daar zakte het tempo soms tot jog- en zelfs wandeltempo. Toch kon ik vele atleten inhalen en mijn knie deed het heel goed, al moest ik heel geconcentreerd lopen om niet gekwetst te raken. Telkens als we een min of meer vlakke strook voor de voeten kregen, kon ik mijn normale tempo ontwikkelen. Zodoende werd dit een soort intervalloop en een goeie training voor volgende week in Borgloon. Ik werd 27ste van de 245 deelnemers (1ste van mijn categorie). Als prijs kreeg ik een zak vol met streekproducten, zoals: yoghurt, boter, eieren, worst, fruitsap, wijn...........
Met de Vijverrun ging vandaag ook de "Haspengouw Challenge" van start. Hoewel de temperaturen (voor mij) nog belange niet ideaal zijn, merk ik toch dat mijn conditie gestaag aan het verbeteren is. Het parcours slingert zich zoals steeds door de bossen met slechts een paar kilometer verhard. Het lijkt dus meer op een veldloop en aangezien net dàt niet mijn specialiteit is, was ik zeer benieuwd hoe ik het ervan af zou brengen...
In het begin van de week kreeg ik een mail van de organisatie van de "Hesbignon Challenge", een regelmatigheidscriterium in Wallonie. De tweede wedstrijd vond plaats in Berloz, net over de grens met Jeuk en Gingelom. Ik had niets speciaals te doen en het weer was goed (althans zonnig en droog), en het was maar een dik half uur rijden. Daarom leek het me wel wat om er eens deel te nemen en er een snelheidstraining van te maken.
Het was gezellig in dat kleine boerendorpje met heel wat deelnemers, zelfs op de lange afstand. Voor de start kwam ik toch verscheidene bekende gezichten tegen. De opwarming viel al wat tegen door een koude, snijdende wind, die het iets minder gezellig maakte. Gelukkig stond de wind in de rug bij de start, maar na enkele honderden meters en een bocht naar links hadden we hem vol in de snuit. En net dan kregen we de eerste helling te verwerken, toch was de eerste km in 3'53" niet slecht, alle omstandigheden in acht genomen. Plots kreeg ik tranen in mijn ogen, niet van de emoties maar door die wind. Ik moest serieus opletten waar ik liep, want ik zag even geen steek... Ik leek wel een huilebal 
. De benen voelden in elk geval zeer goed aan en ik liep een zeer constant tempo. Het was niet vlak, doch ook niet super zwaar ondanks enkele stukken onverhard. Rond km 6 kwam ik op & over ouwe bekende Guido Boghe, die mij na 2 km had voorbij gelopen. Op 2 km van de meet kregen we nog een lang stuk "vals plat" voor de voeten geschoven en dat met tegenwind!
Ik werd uiteindelijk 24ste van de 236 deelnemers en 1ste van de 20 zestigplussers, ondanks ik de kaap van de 60 nog niet gepasseerd ben... In Wallonie telt namelijk het geboortejaar en niet de datum van de verjaardag.. Dat doet me eraan denken dat ik keihard richting pensioen aan het evolueren ben...
De "Midwinterjogging" geldt voor mij elk jaar als een test om te zien hoe het zit met mijn snelheid in het vooruitzicht van het nieuwe wegseizoen. De uithouding is normaliter geen probleem: voorbije dinsdag deed ik nog een lange duurloop van 35 km aan een tempo van 4'31"/ km. Eigenlijk veel te snel, maar het ging dan ook uiterst vlot. Qua snelheid zou het, zo 2 weken na die veldloop, ook keihard moeten meevallen, ware het niet dat de omstandigheden verre van ideaal waren om een snelle tijd neer te zetten. Er stond een stevige wind (5 beaufort), maar het was wel zacht (11a 12°). Het was geen storm zoals in 2010 toen ik, zoals bekend, maar op de nipper aan het ergste ontsnapte toen een stuk boom net voor mij naar beneden donderde! 
Een tijd van onder de 37' zou er nu niet inzitten, temeer omdat het parcours hertekend was en de afstand zo'n 300 meter langer was dan de voorgaande jaren.
Hoedanook, de wind blies wel in het voordeel bij de start en dat was te merken aan de 1ste km (3'36"). Teammaat Peter was me toen al voorbijgestoken, ik kon niet aanpikken, en hij liep gestaag verder van me weg. Een sterke Ronny Thys passeerde me ook nog rond de 4de km op een (nieuw) stuk onverhard in het bos. Ik kon hem wat later opnieuw bijbenen, alsook enkele andere jonge kerels. Enkel Jo Croes kon ik niet aan en zo liep ik alleen richting aankomst. Althans, dat DACHT ik, tot net voor de finish nog twee jonge snaken mij verschalkten. Uiteindelijk werd ik 19de van de 306 deelnemers (1ste M55) in een tijd van 39'06". Niet zo slecht voor een ouwe knar in het jaar dat hij 60 jaar wordt (hopelijk). Zo kon ik tevreden naar huis, waar ik nog 6,5 km losliep, zodat er vandaag bijna 17 km op teller stond (100 voor de ganse week).
Voor de zesde keer nam ik deel aan een PK veldlopen. Voordien behaalde ik steevast een podiumplaats, maar nooit de 1ste van mijn categorie. Aangezien de organisatie in handen was van mijn club ACA, wou ik absoluut eens de oppergaai binnenhalen. Om dat doel (proberen)te bereiken sleurde ik mijn vrouw met zachte dwang keihard mee naar Alken, in de veronderstelling dat haar aanwezigheid alleen al stimulerend op mij zou werken (want veldlopen is niet echt mijn ding). 
Nee, de waarheid is dat ze dat volledig vrijwillig deed, al verwonderde me dat want het was de eerste keer dat ze me ooit vergezelde naar een cross. Het was tevens mijn eerste veldloop van het winterseizoen (en meteen ook de laatste), en met weinig ervaring & snelheidstraining was het afwachten hoe het zou uitdraaien. Het parcours in Alken staat bekend als zwaar, doch bij een eerste inspectie viel dat reuze mee qua modder.
Omdat ik steeds een hele slechte start neem bij dergelijke wedstrijden, had ik me voorgenomen om verschroeiend weg te schieten na het startschot. Helaas....het was weer van hetzelfde, ook al had ik de indruk dat ik snel ging.... Ik moest een heel aantal atleten voorbijsteken om ongestoord een eigen tempo te kunnen ontwikkelen, maar dat was niet zo gemakkelijk tijdens een bochtig begin. Uiteindelijk kwam ik in een min of meer comfortabel ritme, dat even verstoord werd door een regenbui, en kreeg stilaan in de mot dat ik in 1ste positie liep bij de M55. Zekerheid daarvan kreeg ik na afloop met een plaatsje op het hoogste trapje. Het jaar is alvast goed ingezet (mijn gedacht) met dank aan mijn vrouw.
Het was 9 jaar geleden dat ik nog eens deelnam aan deze "Corrida". Toen was de langste afstand 12 km en was het parcours, alsook de start & aankomst locatie, anders. Misschien ook door die kortere afstand is het deelnemersaantal aangegroeid van 396 toen tot 440 nu. Een andere reden is ongetwijfeld ook dat het aantal lopende mensen blijft toenemen en zeker tijdens of na de feestdagen om de toegenomen kilo's eraf te joggen.
Dat extra (ingecalculeerde) gewicht is er ook bij mij elke winter zo'n twee kilo. Zolang ik niet de 70 kg nader, is er geen vuiltje aan de lucht 
. Feit is echter wel dat wedstrijden lopen tussen kerst- en nieuwjaar nooit echt mijn "ding" geweest is, en vooral niet op een Zondag avond. Maar door die zeer bevredigende prestatie van vorige week vertrok ik toch met een beetje motivatie naar Meeuwen, samen met mijn meest keiharde supporter (mijn vrouw!).
Maar zodra het startschot afging, leek ik wel met beide voeten aan de grond vastgeplakt te zijn en kwam maar met moeite vooruit. Ik raakte zelfs niet op toerental (gemiddelde hartslag 137!) en vooral de eerste ronde liep ik in zuurstofschuld. De drie daaropvolgende rondjes was het gevoel wel wat beter, doch dat kwam enkel & alleen omdat ik die respectievelijk 10, 25 en 20 seconden trager deed dan die eerste.
Uiteindelijk finishte ik als 37ste van de 440 deelnemers in iets meer dan 37'. Niet zo heel slecht, uiteraard, maar omgerekend toch zo'n 6"/km trager dan in As op een omloop die vlakker en korter was dan vorige week. Als dit enkel kwam omdat ik de voorbije dagen de rode bietensap heb ingeruild voor rode wijn, is er alweer geen vuiltje aan de lucht
Voor de vierde keer nam ik deel aan de "Kerstrun". In 2012 en 2013 deed ik de langste afstand (15 km), vandaag hield ik het bij de 10 km. Zulk een korte afstand was ik echter niet meer gewoon: dat was 2 1/2 maanden geleden (Ambiorix run te Tongeren). Bovendien was het al 4 weken geleden dat ik nog eens een wedstrijd liep (De "Halve" van Ell). De trainingen verliepen intussen wel goed en die doe ik steeds op gevoel (zonder intervals). Ik was dus benieuwd hoe dit zou uitpakken in As op een licht golvend parcours.
Deze zeer goed georganiseerde wedstrijd trekt gewoonlijk heel wat volk, dit jaar wat minder wegens de veldloop in Dilsen. (40 deelnemers minder sinds vorig jaar op de 10 km). Men doet soms ook wat veranderingen in het parcours: dit jaar verliep de looprichting gewoon andersom.
Met zachte temperaturen van 12 a 13° en regelmatig zon was het dan ook nog eens zeer aangenaam en ondanks wat wind had ik er bijgevolg zin in.
Vlak na de start liep ik reeds in 6de a 7de positie, ik schoof na een paar bochten al vlug door naar de 4de stek. De ganse tijd liep ik alleen, maar rond halfweg naderde ik sterk op 1 atleet en na 7 km haalde ik de, voor mij onbekende, jonge gast in. Hij klampte echter aan en op een paar honderd meter van de meet stak hij een tandje bij, ik moest passen en viel zo net naast het podium! Geen schande want die kerel, een zekere Alison, was maar liefst 40 jaar jonger dan ik!! Ik was dus zeer tevreden als 4de van de 98 deelnemers met een tijd van 37'11" (3" sneller dan vorig jaar) op een afstand van meer dan 10 km.
Sinds 4 jaar staat de "de Halve van Ell" op mijn programma, behalve vorig jaar dan... Als je een snelle tijd wil lopen is het daar ideaal: vlakker kan je hem niet hebben, in het gezellige plaatsje tussen Roermond en Weert. Het is een kleinschalige en goed georganiseerde wedstrijd met toch steeds veel deelnemers: dit jaar rond de 500 op alle drie de afstanden, waarvan 307 finishers op de 21,1 km. Voor mijn 34ste halve Marathon wou ik nog eens een scherpe tijd neerzetten. De bedoeling was tussen 1u20' en 1u21', en als ik daar nog onder zou kunnen duiken, zou dat super zijn.
Er waren dit jaar liefst 7 mannen & vrouwen van het GS Running team present, die allemaal voor de lange afstand kozen en zeer goed presteerden en waarvan Linda een eerste plaats behaalde. Ik startte niet te hevig, doch ik vond het tempo al redelijk strak ondanks de vrij matige eerste 2 kilometers (3'53" en 3'51"). Dan, na 3 km, nam ik de leiding van een groepje om op zoek te gaan naar Geert, die snel gestart was. Andere maat, Peter, liet dat groepje voor wat het was om op zoek te gaan naar zijn eigen tempo. Ik voelde me prima ondanks een frisse 5 graden en bijhorend windje. Na zowat 6 a 7 km kwam ik bij Geert, doch een keiharde sanitaire stop noopte hem tot afhaken. Ik kon er goed de "schwung" inhouden en het tempo ging zelfs nog iets omhoog. Tijden per blok van 5 km: 19'17"; 19'14"; 19'05"; 19'09". In de 2de ronde haalde ik nog een paar man in en enkele liepen ook weer van me weg. Echter, deze atleten waren veel jonger dan deze oude knar en zo finishte ik als 1ste van mijn categorie in 1u20'44" (15de van de 307 algemeen) en dus perfect wat ik vooropgesteld had.. Dik tevreden keerden we huiswaarts. De volgende afspraak is in As op 20 december voor de "Kerstrun".
Met deze wedstrijd, die zowat als de zwaarste stratenloop van Belgie beschouwd wordt, heb ik een haat/ liefde verhouding. Hoe dikwijls heb ik na de aankomst al gezegd: "dit doe ik nooit meer!"... En toch stond ik het jaar daarna alweer aan de start: voor de 15de keer al! En dat NIET omdat de inschrijving gratis is. Sinds 2000 miste ik slechts 1 editie: die van vorig jaar, namelijk, vanwege die knie perikelen. Hoe mooi het land van Herve ook is, een vlak parcours is er onmogelijk uit te tekenen. Van de 33 km is er slechts 2 km "vlak" (dat is nog ruim geinterpreteerd) en er moeten bijna 700 hoogtemeters overwonnen worden! Het gaat gedurig op & neer en naarmate de kilometers vorderen, is berg-af lopen zelfs moeilijker dan berg-op. Les 4 cimes de Herve is minstens een Marathon waard, en die moet je dan ook als dusdanig aanvatten (en dus niet als een "Halve"+12 km, aub). Hier had ik nog nooit kunnen winnen, toch hoopte ik stilletjes dat het me ditmaal zou lukken, ook al was ik met mijn bijna 59 jaar bij de oudsten van de categorie 50-60 jaar. En ook niet vergeten dat de Marathon maar 4 weken geleden plaatsvond.
Rond 9u30 vertrokken mijn vrouw & ik dus richting Battice. Meestal is het koud rond deze tijd, maar dit jaar leek het wel lente met temperaturen van rond de 18 graden. Dat is dus eens wat anders en zou misschien in mijn voordeel kunnen uitdraaien(?). Met een dikke 600 deelnemers werden we om iets na 11uur op gang geschoten. En dat schieten mag je wel letterlijk nemen, want de organisatie had er niets beter op gevonden dan keihard vuurwerk te laten knallen tot vlak bij de wachtende meute! Nadat de traditionele fanfare zijn laatste noten had uitgeblazen, gingen we van start met om te beginnen 500 meter vrij steil berg af. Diezelfde knoert moesten we ook terug omhoog aan het eind van de wedstrijd!
Ik had me voorgenomen om zo ontspannen mogelijk aan 4'/km te lopen de eerste 12 km, die ondanks een aantal fikse hellingen toch de gemakkelijkste van het parcours zijn. Maar algauw kreeg in de smiezen dat ik dit gemiddelde niet zou halen want met 49'20" had ik al 1'20" achterstand op mijn schema aan de 12de km... Het ging niet slecht, maar echt vlot bolde het ook niet. Dat merkte ik tijdens de zware beklimmingen aan km 13 en 17. Dan, in Val-Dieu , na 21 km, volgde de langste beklimming van een dikke 2 km. Daar sloot ik zelfs even aan bij Jo Schoonbroodt, de kanjer van Nederland, die ondanks zijn 65 jaar onverslijtbaar lijkt. Dit laatste was me al vlug duidelijk toen hij even later weer van me weg liep. Nog wat verder kwam ik bij onze goeie vriend Peter Maris, die in deze wedstrijd ook in mijn categorie zat. Ook hij versnelde even later, maar er was geen enkele vlakke meter meer te bespeuren tot de aankomst, en zo kon ik hem al wroetend terug bijbenen & achterlaten. De spieren werden alsmaar pijnlijker, vooral als het berg-af ging, daarom zette ik mijn verstand (of wat daarvan nog overbleef) op nul om de laatste steile 0,5 km naar de aankomst vol te kunnen maken.
Uiteindelijk finishte ik als 20ste algemeen (van de 603) en toch nog 3de van de 145 Masters +50. Over mijn eindtijd van 2u25'59" was ik niet zo tevreden, maar dat was algauw vergeten nadat het brood-met-kaas (dat iedereen kreeg bij inlevering van het borstnummer) was opgegeten & doorgespoeld met het plaatselijk streekbier...
Amper 1 week na de marathon stond de zware, doch mooie, zeskerkenloop op het programma. Ik las in "Runners World" dat men na een marathon best 4 weken recupereert (2 weken na een halve marathon), maar een rare "kwiet" zoals ik lapt zoiets aan zijn laars. 
Voor deze (mijn 17de) Marathon zat ik toch met wat vraagtekens. Het was namelijk heel lang geleden dat ik in de aanloop van zulk een wedstrijd zo weinig kilometers had gemaakt (bijna 86 km/week gedurende de voorbije 8 weken!). Bovendien stond ik toen, 2 maanden geleden, nog nergens (remember Kozen!) wegens een rare verkoudheid en wat hamstring malheur. Maar enkele weken later begon de conditie toch te beteren en 3 weken geleden besliste ik pas om deel te nemen aan het Belgisch Kampioenschap. Na twee lange duurlopen (1 van 36,8 en 1 van 35 km) wou ik het erop wagen, al zou het kantje-boordje zijn... Maar de laatste 2 wedstrijden (Alken en Tongeren) gaven me voldoende vertrouwen. Later zou blijken of mijn voorbereiding net genoeg was geweest....
Gisteren namiddag (zaterdag) vertrokken mijn vrouw & ik naar Eindhoven, waar we een hotel geboekt hadden op een steenworp van het PSV stadion en vlakbij de startzone van de wedstrijd. Een BK in Nederland: het is eens wat anders... Het voordeel met zo een grote organisatie is wel dat er veel deelnemers zijn (meer dan 2000), zodat men er niet te veel alleen komt te lopen. Althans dat DACHT ik!
De zon scheen volop maar het was ronduit fris: 11 graden (gevoelstemperatuur 7!), mede door de wind die ook van de partij was. Daarom verliet ik pas een kwartier voor de start onze hotelkamer en warmde me maar een vijftal minuten op. Zo stond ik op de eerste rij, samen met 9 Ethiopiers en Kenianen en ook met Luc Hermans ( mooi zicht!)
toen het startschot weerklonk om 10u. Ik had een tijd van <2u50' in gedachten en startte alzo aan 4'/km, zonder te forceren en eventueel in een groepje met datzelfde tempo. Dat ging perfect, al moest ik na 16 km dat groepje laten gaan wegens iets te snel. Een verstandige beslissing, zo bleek later, ook al liep ik daardoor de resterende 26 km meestal alleen. Ondanks dat ik ruim te tijd nam om te eten (gellekes) en drinken, kon ik mijn tempo vrij goed aanhouden: halfweg had ik 1u24'21", oftewel nog altijd 4'/km. De volgende blokken van 5 km gingen in 20'19"; 20'43"; 20'47"en 20'52". Dus, veel verval zat er niet op en ik voelde me, naargelang omstandigheden, doorlopend goed. De laatste 5 a 6 km waren wel even wat zwaar toen de wind tegen zat, maar de laatste 2 km werden we "gedragen" door de geweldige ambiance en aanmoedigingen. De laatste 15 meter wandelde ik rustig naar de eindmeet om alles nog eens goed in me op te kunnen nemen en NOG wat langer te genieten van de sfeer. Toen wist ik al lang dat ik gewonnen had en dus Belgisch kampioen was met 3' voorsprong op Walter Vloeberghs en 4' op Luc!!!! Mijn tijd (2u52'08") was iets trager dan ik gehoopt had, maar ik was zeer tevreden dat ik het gehaald had, net als vorig jaar in Vise. Trouwens, met deze tijd zou ik het BK ook gewonnen hebben in 2012 en 2013... Ik werd ook algemeen 1ste van de 119 M55 en hield dus zo ook andere nationaliteiten achter me. Dit was mijn vierde snelste op 17 Marathons... Als ik mijn tijd via "leeftijdscorrectie" omreken naar een 28- jarige, kom ik aan 2u25', want ik ben toch al bijna 59 jaar... Nog wat meer trainen en ik haal het olympisch minimum! 
Bijna een jaar geleden werd ik nog afgeschreven door de nochtans gerenommeerde Dr. Willems toen hij een "scheur" in mijn meniscus zag!? Een operatie zou onafwendbaar zijn... 338 dagen en 3775 km na die onheilstijding stond ik daar toch maar mooi "te blinken" op dat podium, ZONDER operatie! De volgende dagen zal ik weer vreemd gaan, ik hoop dat mijn vrouw daar geen bezwaar tegen heeft, zolang de reden daarvoor spierpijn is.
Toen mijn dochters nog klein waren, hadden ze een hamster. Op een gegeven ogenblik kreeg ik in de mot dat die zowat de ganse nacht zat te lopen in zo een wieltje... Kreeg ik begot toch niet de neiging om dat beestje zijn nootjes en zaadjes op te vreten, zeker? Ik heb het toch maar niet gedaan, maar de laatste weken dacht ik daar terug aan en eet ik regelmatig een handvol zonnebloempitten en wat pindanoten... Niet zozeer om 's nachts "van jetje" te geven, misschien wel om wat meer kracht in de spieren te krijgen bij het uitoefenen van mijn sport.
Vandaag was weer zo'n mogelijk in Tongeren, waar de "Ambiorix run" werd georganiseerd door "Victors cup". Het vlak parcours was weer eens een uitdaging om "de grote molen" rond te draaien in het vooruitzicht van de Marathon, over 8 dagen. Met z'n 116 startten we op de atletiekpiste van "De Motten" voor twee rondjes van een dikke 5 km. Het tempo zat er meteen goed in en ik kon na een drietal km al afstand nemen van een groepje. Ik versnelde even uit veiligheid nadat iemand tegen mijn hiel liep en weg was ik. Ik zag voortdurend Ronald voor me uit lopen, dus ik wist dat ik niet "slecht bezig" was. Ik probeerde mijn tempo hoog te houden, dat was niet zo eenvoudig omdat ik alleen liep. Ik wist dat ik tiende was, dus dat motiveerde me tot het einde de vaart erin te houden. Ik werd ook 1ste van de M55 en win ook zo het eindklassement van de "Victors Cup", net zoals die van de "Haspengouw Challenge"(sinds vorige week al).
Het tempo was iets trager (3"/km) dan in Alken, vorige week, het gevoel was echter weer goed en dat is een opsteker (geen garantie!) voor Eindhoven. Nu afbouwen richting volgende week en, naast rode bietensap,ook noten & zaden nuttigen... Maar goed dat we geen hamster in huis hebben, of dat diertje zou een gruwelijke hongerdood tegemoet gegaan zijn!
Aangezien het op training steeds beter begint te vlotten en ik afgelopen dinsdag een lange duurloop van 35 km volmaakte, begon ik opnieuw aan de Marathon van Eindhoven te denken...
Daarom had ik vandaag als doel gesteld: als ik op de 10 km een tijd van minder dan 37' klokte, zou ik me alsnog inschrijven voor die Marathon, die tevens als Belgisch kampioenschap geldt.
Eigenlijk had ik deze "10 km- test" vorige week in Sint- Truiden al willen doen, maar daar was dat onmogelijk, gezien de gekende omstandigheden...
Het parcours in Alken staat bekend als "snel" en de perfecte organisatie van ACA maakte ook dat ik het helemaal "zag zitten". Aangezien stilzitten ongezond is, had ik voormiddag 4 km gejogd en gemerkt dat alles goed zat. Het weer was perfect met zo'n 17 a 18 graden EN kleinzoon Pol was alweer present, kortom: alles was aanwezig om een sterke prestatie neer te zetten.
Van bij de start voelde ik al dat de benen zeer goed waren, en kon een - voor mij althans - hoog tempo goed aan zonder "lamme benen" te krijgen. Anderzijds merkte ik dat dit tempo ook 10 km vol te houden was zonder in verzuring te gaan. Toen ik merkte dat mannen zoals Bjorn, Geert & Dirk achter mij bleven (dat was al een tijdje geleden) kreeg ik zowaar nog wat vleugels ook! In de tweede ronde liep ik zelfs Ruben Kenis voorbij met enkel nog Pieter Beelen in mijn wiel. Ik kon de laatste ronde mijn tempo nog iets opdrijven en behield alzo mijn 15de plaats algemeen (1ste van de Masters 55). Mijn tijd was wel 46" trager dan vorig jaar, doch dat was al lang "ingecalculeerd" want het was al van 1 mei in Tongeren geleden dat ik ongeveer aan zulk tempo liep. Mijn tijd was uiteindelijk: 36'54" en dat op een afstand die zelfs nog iets meer dan 10 km bedroeg!
Dus schreef ik me 's avonds in voor de Marathon: dit had ik enkele weken geleden nog totaal onmogelijk geacht...
