Tropische temperaturen van 28° zouden voor deze nog niet zo heel oude mens geen probleem mogen zijn, temeer ik in het verleden meestal goed presteerde in de warmte. Maar de laatste tijd voel ik me niet bepaald in mijn element: weinig eetlust, constant vermoeid en een loom gevoel. Dit lijken wel symptomen van een "burnout"(?). Zelfs de rustigste duurloopjes kosten me meestal te veel moeite volgens mijn goesting.... Hoedanook wou ik graag deelnemen aan deze vijfde manche van de "Haspengouw Challenge", want het licht golvende parcours met lange rechte stukken staat op mijn lijf geschreven. Tot en met de opwarming verliep alles naar wens, maar dan de wedstrijd....! Van bij de start voelden mijn benen verlamd aan, raakte niet vooruit en moest het groepje, met maten die ik normaal moet kunnen volgen, al meteen laten gaan. Mijn tempo lag tijdens de eerste ronde op een aanvaardbaar niveau, maar de tweede ronde was 1'11" trager en ik werd voorbijgestoken door menige loper.... Uiteindelijk behaalde ik nog net een podiumplaats bij de M55 (24ste algemeen) in een zwakke 39'26". Dochter Sharon bevestigde haar stijgende conditie op de 5 km, ondanks de hitte! Tenslotte kon ik tevreden naar huis met een dikke tombolaprijs en de wetenschap dat zelfs deze zwakke prestatie niet eens zo slecht was. Pakweg 15 jaar geleden had ik het niet voor mogelijk gehouden dat ik dit, anno 2017, nog zou kunnen verwezenlijken....
Het parcours van deze wedstrijd is, sinds die vorig jaar gewijzigd was, wel HEEL zwaar, toch wou ik de lange afstand doen als opstap naar de halve Marathon van Torhout (Vlaams kampioenschap) die ik in mijn planning heb gezet. Dus, een "leuk tussendoortje" zou het allerminst worden, temeer ik me de laatste dagen vooral vermoeid voel. In plaats van een "toerke te doen" had ik meer goesting om me in mijn zetel neer te vleien, voorbije week. Bovendien was het ook nog eens lekker warm, doch dat mocht normaal geen probleem vormen. Maar omdat mijn hartslag normaal was, wist ik dat ik niet ziek was. Van bij de start voelde ik meteen dat het niet goed zat en de lange klim vanuit het centrum werd al dadelijk een lijdensweg... Het was "harken" om vooruit te komen en dat beterde er niet veel op als het bergaf ging! De eerste, kleine, ronde van 5 km (in 19'37") was nog behoorlijk, maar wat daarna volgde is niet geschikt voor gevoelige lezers. Dat was geen lopen, maar sukkelen tot & met! Op geen enkel moment kon ik een aanvaardbaar tempo aanhouden en de gemiddelde hartslag van slechts 133 zegt ook al genoeg. Ik was blij dat de aankomstlijn me uit mijn lijden verloste. Ik finishte toch nog als 15de algemeen (1ste M55) in een zeer zwakke tijd van 1u01'28", liefst 2'38" trager dan vorig jaar! Hopelijk kan ik die vermoeidheid volgende week van me afschudden om een beetje fris aan de start te verschijnen voor de "Bokkerijders run"....
Sinds ik bij de Vlaamse Atletiek Liga aangesloten ben, in 2008, behaalde ik nog maar 4 maal het podium van het Belgisch kampioenschap 10 km op de piste. In 2009 derde in Machelen; 2010 tweede in Naimette; 2012 tweede in La Louviere en in 2016 derde te Duffel. De vorige twee jaar bakte ik er niets van, wat betreft de gelopen tijd: vorig jaar 38'25" en twee jaar geleden zelfs 38'45" in Heusden- Zolder was een ronduit zwakke prestatie. Dit jaar is mijn conditie, tot nu toe, iets beter en als "jonge" zestig- plusser leek me de tijd rijp om het hoogste trapje van het podium te betreden en (als het even kan) het Clubrecord van ACA en het Limburgs record weg te kapen... Samen met mijn twee jongste dochters en (toekomstige?) schoonzoon vertrok ik ruim op tijd naar Ninove, waar ik 6 jaar geleden ook het BK betwistte (4de in 35'46"). Het was de ganse dag vrij warm en zonnig doch winderig geweest, maar eens terplaatse werd het bewolkt en ging de wind stilaan liggen. Ideale omstandigheden, zeker toen even na 21u de start werd gegeven bij een temperatuur van 17°. Ik voelde me prima bij de opwarming en was klaar om "erin te vliegen". Na een snelle start nestelde ik me in een groepje met ondermeer Joris Steenput en categoriegenoot Cris Nauwelaers. Naargelang de wedstrijd vorderde kreeg ik in de mot dat het Limburgs record (dat al sinds 1983 op 38'02" stond) binnen handbereik lag. Na 20' zakte het tempo van het groepje wat en ik koos het ruime sop. Cris had even daarvoor al de benen genomen, doch ik zag hem voor me uit lopen. Ik was hoe langer, hoe meer in de ban van de klok en had nog maar nauwelijks oog voor de concurrentie. Onbegrijpelijk: ik sloeg aan het rekenen en wist dat, als ik de laatste 4 ronden (van de 25) aflegde in telkens 90", het record voor mij was. Pas bij het ingaan van de laatste ronde schoot ik wakker toen de speaker omriep dat het voor de M60 zou gaan tussen Nauwelaers en Hiemeleers! Cris, die al enkele belgische titels bij de 10000 meter op zijn naam heeft, had echter al een gat van 10 a 15 meter. Dat was te veel om nog goed te maken op 400 meter, ik versnelde met de moed der wanhoop, maar kwam 4 seconden(!) te kort en werd tweede in 37'53".... Om door de grond te zakken! Een troost was dan wel het club- en Limburgs record EN het feit dat ik mijn beste tijd op deze discipline in 5 jaar neerzette (slechts 43" verval sinds 2012), toch zal het altijd een raadsel blijven wat uitkomst geweest zou zijn als ik tactisch gelopen had en niet zozeer gefixeerd was op de eindtijd....
Na drie dagen rust en de volgende 4 dagen duurloopjes van tussen de 6,5 en 11,7 km voelden mijn rechter hamstrings opnieuw al wat beter aan om er nog eens vol tegenaan te gaan. Deze vierde manche van de "Haspengouw challenge" ging door in Tongeren, waar elk jaar meer deelnemers komen opdagen. Dit jaar waren er een record aantal finishers: 488! Deze wedstrijd was voor mij tevens een finale test voor Zaterdag aanstaande, wanneer het B.K. 10000 meter op de piste te Ninove op het programma staat. Als verse 60- plusser lijkt dit me HET moment om eindelijk eens het bovenste trapje van het podium in te palmen... Maar eerst deze wedstrijd, die door het centrum loopt in twee ronden en alles behalve lichtlopend is met enkele kuitenbijtertjes en de nodige kasseitjes. Dit laatste was misschien niet zo ideaal om mijn ultra lichte schoentjes te bezigen, maar toch waagde ik het erop. De start verliep minder vlot dan verwacht, doch ik rekende erop dat mijn oude diesel zou aanslaan, maar dat duurde nogal lang deze keer (te weinig getraind, deze week?). Mede 55- plusser Guido moest ik na ongeveer een kilometer laten gaan en ik kreeg het gezelschap van een andere "ouwe bekende", Patrick Nijs. Hij zit blijkbaar weer in een goede conditie want ik had soms nogal wat moeite om hem te volgen. Daar hij ook in mijn categorie zit, vond ik voldoende motivatie om een tandje of twee bij te steken. Ondertussen konden we enkele atleten remonteren, waaronder teamgenoot Yves. Op twee kilometer van het einde plaatste ik een versnelling om zo een gaatje te creeeren dat net genoeg bleek om als 2de M55 te eindigen en zij aan zij met Yves over de meet te bollen. Conclusie: tevreden over mijn tijd: 35'53", ook al was de afstand enkele honderden meters minder dan 10 km. Bovendien was dit ook nog eens 12" sneller dan vorig jaar! Hiermee zou ik in Ninove "iets" kunnen doen... Dochter nummer 2, Sharon, heeft de smaak blijkbaar te pakken en eindigde netjes middenin het pak op de 5 km. Haar doel is om spoedig door te groeien naar de 10 km, wat mij geen probleem lijkt....
Tropische temperaturen van 28° zouden voor deze nog niet zo heel oude mens geen probleem mogen zijn, temeer ik in het verleden meestal goed presteerde in de warmte
. Maar de laatste tijd voel ik me niet bepaald in mijn element: weinig eetlust, constant vermoeid en een loom gevoel. Dit lijken wel symptomen van een "burnout"(?). Zelfs de rustigste duurloopjes kosten me meestal te veel moeite volgens mijn goesting....
! Van bij de start voelden mijn benen verlamd aan, raakte niet vooruit en moest het groepje, met maten die ik normaal moet kunnen volgen, al meteen laten gaan. Mijn tempo lag tijdens de eerste ronde op een aanvaardbaar niveau, maar de tweede ronde was 1'11" trager en ik werd voorbijgestoken door menige loper.... Uiteindelijk behaalde ik nog net een podiumplaats bij de M55 (24ste algemeen) in een zwakke 39'26". Dochter Sharon bevestigde haar stijgende conditie op de 5 km, ondanks de hitte!
. Ik voelde me prima bij de opwarming en was klaar om "erin te vliegen". Na een snelle start nestelde ik me in een groepje met ondermeer Joris Steenput en categoriegenoot Cris Nauwelaers. Naargelang de wedstrijd vorderde kreeg ik in de mot dat het Limburgs record (dat al sinds 1983 op 38'02" stond) binnen handbereik lag. Na 20' zakte het tempo van het groepje wat en ik koos het ruime sop. Cris had even daarvoor al de benen genomen, doch ik zag hem voor me uit lopen. Ik was hoe langer, hoe meer in de ban van de klok en had nog maar nauwelijks oog voor de concurrentie
! Een troost was dan wel het club- en Limburgs record EN het feit dat ik mijn beste tijd op deze discipline in 5 jaar neerzette (slechts 43" verval sinds 2012), toch zal het altijd een raadsel blijven wat uitkomst geweest zou zijn als ik tactisch gelopen had en niet zozeer gefixeerd was op de eindtijd....
Na drie dagen rust en de volgende 4 dagen duurloopjes van tussen de 6,5 en 11,7 km voelden mijn rechter hamstrings opnieuw al wat beter aan om er nog eens vol tegenaan te gaan. Deze vierde manche van de "Haspengouw challenge" ging door in Tongeren, waar elk jaar meer deelnemers komen opdagen. Dit jaar waren er een record aantal finishers: 488! 
. Mede 55- plusser Guido moest ik na ongeveer een kilometer laten gaan en ik kreeg het gezelschap van een andere "ouwe bekende", Patrick Nijs. Hij zit blijkbaar weer in een goede conditie want ik had soms nogal wat moeite om hem te volgen. Daar hij ook in mijn categorie zit, vond ik voldoende motivatie om een tandje of twee bij te steken. Ondertussen konden we enkele atleten remonteren, waaronder teamgenoot Yves. Op twee kilometer van het einde plaatste ik een versnelling om zo een gaatje te creeeren dat net genoeg bleek om als 2de M55 te eindigen en zij aan zij met Yves over de meet te bollen
