Nadat de vorige twee edities van deze wedstrijd plaats hadden gevonden in deelgemeente Rijkhoven, met start en aankomst nabij Alden Biezen, was deze keer opnieuw het centrum the place to be. Daarmee is het ook gekend dat het de eerste kilometer al dadelijk bergop gaat. Na mijn bevredigende prestatie van gisteren, was ik benieuwd of mijn hielspoor me niet al te veel last zou berokkenen. Na enkele ontstekingsremmers gaf een testloopje van 4 km, voormiddag, me goede hoop want ik voelde slechts lichte irritatie. Het was wat zwoel en de benen waren uiteraard niet fris, dus deed ik het de eerste (& zware) km heel rustig aan. Na 4:45 minuten zat die eerste km erop en kon ik het tempo voorzichtig opdrijven. Het ging voortdurend op en neer, doch de benen begonnen te draaien. Dus raapte ik heel wat atleten op en mijn hiel deed het wonderwel. Pas na een 9 tal km begon die me wel last te bezorgen, maar ik zat dan al in een bepaalde flow, zodat ik dat kon verbijten. Ook het vooruitzicht dat het de laatste km weer bergafwaarts ging richting finish, maakten dat ik naar het einde toe gerust een tandje kon bij steken. Zo overschreed ik na 1u05:32 de eindmeet als 32ste van de 194 algemeen. Ik mocht bovendien nog het podium als 2de M55! Dat ik dit op mijn leeftijd (67!) nog heb aangekund, stemt me vooral tot tevredenheid, want dit was de zwaarste wedstrijd van dit jaar, met zijn 140 hoogtemeters.

Het parcours van deze wedstrijd werd gewijzigd en iets ingekort. Door de natte omstandigheden van de voorbije weken (&maanden!) werd een stukje onverhard eruit gehaald, zodat de afstand 300 meter korter werd. Om 19u15 werd de meute losgelaten en het tempo zat er meteen goed in. Het gevoel was goed want de aanloop was licht dalend, vooraleer we het glooiende deel van het parcours aanvatten. Ik kon me goed handhaven rond de 20 a 25ste positie. Maar dan begon die rothiel alweer tegen te werken: tijdens de eerste ronde viel dat nog mee, maar de tweede ronde van 5 km werd stilaan een lijdensweg. Toch liep ik die ronde 2 seconden sneller dan de eerste. Over mijn tempo (4:06/km) mocht ik absoluut niet mopperen: ik liep dit jaar maar twee sneller. Als 1ste M65 (23/138 algemeen), mocht ik een bak appels en een fles Cava in ontvangst nemen (beiden lust ik eigenlijk niet). Mijn tweede jongste dochter, Queeny, voltooide haar eerste 10 km-wedstrijd aan de zijde van haar zus Sharon. Knap! Ik was eigenlijk van plan om morgen in Bilzen de 15 km te gaan lopen, maar met die pijnlijke hiel wordt dat een vraagteken: ? Voorlopig liet ik me dat niet aan mijn hart komen. De Don Jon Brusthem bier smaakte, maar namen de pijn niet weg.

De derde manche van de Victors Cup ging door in de deelgemeente van Heusden-Zolder. Ik had er eigenlijk niet veel zin in, maar aangezien ik aan de leiding sta van dat regelmatigheidscriterium, vond ik toch voldoende motivatie. Aan dat laatste ontbreekt het me momenteel: dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de mindere prestaties van de voorbije 2 a 3 weken.  
Het parcours was weer eens gewijzigd: nu ging het direct zuidwaarts met wat passages door het bos,(inclusief bochtenwerk en een stukje langs het kanaal) voor 1 grote ronde van 10 km. Al dadelijk na het startschot voelde ik dat de benen alweer niet draaiden. Toch kwam ik na halfweg er stilaan door, kon wat andere atleten inhalen en zowaar het tempo opdrijven op de lange stukken richting aankomst. Ik finishte uiteindelijk in (alweer!) iets minder dan 43 minuten. Niet goed, maar ook niet slecht. Als 55 plusser viel ik net naast het podium (4de), maar werd wel 2de M60 -> hetgeen geldt voor het criterium. De laatste 3,5 km begon mijn hielspoor behoorlijk op te spelen, maar echt pijnlijk werd het niet. Na afloop vernam ik van andere lopers dat ze, bij het kruisen van een grote weg, werden tegengehouden door de politie om auto's te laten passeren. Normaal gebeurt het omgekeerde, maar de hoeders van de wet dachten allicht: laten we eens zot doen :)

Na mijn mindere vorige prestaties was ik uit op wat rehabilitatie, doch of dat voor vandaag zou zijn was nog maar de vraag. Vier wedstrijden op 10 dagen is op mijn vergevorderde leeftijd zo al een uitdaging en het parcours was dat sowieso al. Daar waren dit jaar wat wijzigingen in aangebracht: 1 km korter en 26 hoogtemeters minder, deze keer. Ook de temperatuur was aangepast in vergelijking met vorig jaar: toen 6°, nu 24°! 
Ik had me voorgenomen om zeer behoudend te starten en dan zien welke richting het uitging. Dat bleek de juiste taktiek te zijn want ik kon het tempo stilaan opdrijven, ondanks een lange strook onverhard. Na het keerpunt, even voorbij km 5, was het even tandenbijten op een behoorlijk lang stuk bergop. Daarna bolde het soepel en ik kon zelfs nog versnellen met een laatste km in 4 minuten. Het tempo van 4:19/km was ver boven mijn verwachtingen en de 1ste plaats bij de M65 (36/149 algemeen) was ook een feit. Al bij al dus tevreden over mijn gevoel en gemiddeld tempo op een zwaar parcours met zijn hellingen, onverhard, kasseien en de warmte. Er is blijkbaar leven na de dood.

Zonder veel vertrouwen zakten we (mijn vrouw & ik) af naar het Leuvense voor het BK op de piste. Ik had me ingeschreven toen mijn conditie nog behoorlijk goed was, maar met wat ik de voorbije 8 dagen liet zien, zou een bronzen medaille bij de M65 al een hele opgave zijn. 
De omstandigheden waren perfect met een graad of 15 en rond het startuur (21u) bijna geen wind meer. Ik wou gaan voor een tijd van minstens 41:13 (die ik vorig jaar in Huizingen neerzette).Maar mijn intuïtie liet me weten dat dit feestje niet door kon gaan, behoudens een supergoede dag. 
Na enkele babbeltjes met goeie oude bekenden konden we van start gaan en ik liep van in het begin - letterlijk & figuurlijk - achter de feiten aan. Ik kon nergens aanklampen, liep uiterst moeizaam met loden benen en zag mijn concurrenten zo van mij wegstuiven. Ik kon zelfs geen oud wijf volgen, ook al waren die er niet. Mijn oeverloos gehark leverde niets op, dus focuste ik me uiteindelijk maar op de speaker. Die was namelijk de wereldrecordpoging van 70er Eddy Vierendeels aan het becommentariëren. Eddy had me al een keer of drie gedubbeld en slaagde finaal in zijn doel: hij verbrak zijn eigen wereldrecord met een tijd van iets minder dan 37 minuten, en dat na al zijn andere records! Fenomenaal! Hierna nog iets over mij schrijven is lullig. Ik kroop over de finish in 42:24 als 4de M65, een halve minuut minder traag dan mijn vorige twee 10 km-wedstrijden. Als ik nog een half minuutje sneller was geweest, had brons erin gezeten. Mindere periodes horen bij de sport, maar als dit wat te lang blijft duren, maak ik er maar beter een eind aan (aan mijn loopcarriere, bedoel ik :)

In het kader van het regelmatigheidscriterium, Victors Cup, was dit de tweede wedstrijd, en dat amper 4 dagen na de eerste (Tungri run). Daarom koos ik voor de 10 km in plaats van de 10 mijl, vorig jaar. Hopelijk was die appelflauwte van afgelopen woensdag een fenomeen van korte duur, maar ik vreesde ervoor.
Mijn voorgevoel werd waarheid want van bij de start geraakte ik geen poot vooruit. Mijn benen leken verlamd en dat werd een constante, gans de wedstrijd. Na enkele lange en vlakke stukken belandden we na enkele km in het bos, inclusief modder & plassen. Van snelheid maken was al een tijdje geen sprake meer, wel regelmatig slipgevaar vanwege de vettige ondergrond. Maar ook daarna, op rechte, dalende en verharde stroken kwam er geen beterschap. Dus was de opluchting groot toen de eindstreep in zicht kwam. Uiteindelijk werd ik volgens de uitslag toch nog 1ste, en dat bij de 60 plussers nog wel! (53/810 algemeen). Toch kon ik niet tevreden zijn met een tijd van 42:53. Zeer merkwaardig: mijn gemiddelde tempo (per km) was tot op een honderdste van een seconde na exact dezelfde als woensdag in Tongeren! (Volgens Strava, althans). Het enige positieve aan dit verhaal was dat mijn hiel me slechts matig irriteerde en dat ik niet tegen de grond ben gegaan, zoals vorig jaar.

Sinds 1996 miste ik weinig edities van deze stadsloop. Toen werd er ook nog een Halve Marathon georganiseerd en die liep ik 1u22:13. Twee jaar later deed ik er nog 1u23:42 over. Behalve een Marathon (BK in 2008), nam ik voor de rest steeds deel aan de 10 km. Dat BK was trouwens de reden waarom ik een licentie heb aangevraagd bij de V.A.L. en ik sloot me aan bij AC Alken. Met een tijd van 2u57:34 behaalde ik toen prompt Brons bij de M50, en de trein was vertrokken. 
Als ik het gemiddelde van toen (4min.12 per km) vandaag zou aankunnen op de 10 km, zou ik niet mogen klagen. Maar de tand des tijds slaat ongenadig toe en dat bleek vandaag ook nog eens. Ik had minstens mijn tijd van vorig jaar (42:15) willen evenaren, maar dat zat er helemaal niet in. Was het de eerste warmte van jaar (24°) of een tijdelijke appelflauwte? De benen leken vol pudding te zitten, ik geraakte niet op toerental en het niet lichtlopend parcours deed de rest. Ik moest te veel moeite doen voor te weinig rendement en mijn hartslag (125!) kreeg ik ook al niet omhoog. Er waren trouwens nog verscheidene atleten die erdoor zakten of uitstapten. Met een tijd van 42:58 was ik liefst 43 seconden trager dan vorig jaar. Maar, tot mijn niet geringe verbazing, belandde ik toch nog op het podium en dat zelfs nog bij de 55 plussers (2de). Dus had ik als 1ste M60 het maximum van de punten in mijn categorie na deze eerste wedstrijd van de Victors Cup.