Nog eens tijd om een wedstrijdje van de Hesbignon Challenge mee te pikken (zolang het nog mag!), al heb ik me niet ingeschreven voor het criterium, wel voor wedstrijden apart. Nog nooit was ik in Oreye geweest, toch had ik mijn vrouw en dochter Sharon meegesleurd naar dat gezellige dorpje in Wallonië. De voorbije dagen voelde ik me niet 100% : precies wat koortsig en iets hogere hartslag bij inspanning. Toch probeerde ik me klaar te voelen voor deze uitdaging, al wist ik dat het geen walk in the park zou worden. Van in het begin was het harken en ik geraakte niet in mijn ritme. Aanvankelijk dacht ik dat de bos- en veldwegen (& de wind) de redenen daarvoor waren, maar na 6 a 7 km moest ik zelfs even stappen tijdens een beklimming. Dit was me nog nooit overkomen tijdens een 10 km wedstrijd! Toen dat na 8 km nog eens gebeurde, was de fut er helemaal uit en de rest was bijna strompelen tot de aankomst. Afgezien bij de beesten en lang geleden dat ik zo blij was de finish te ontwaren. Als 2de 60 plusser haalde ik alsnog een gemiddelde van 4min.9sec. Dit verwonderde me want ik had het gevoel dat ik meestal stil had gestaan. Dit was allemaal niet erg want ik kende de reden van deze mindere prestatie, en dat scheelt een stuk. Sharon had haar verwachtingen ingelost (56min.) en kon tevreden terugblikken & dan vooruitkijken naar volgende week in Braives.
Reeds 23 keer stond ik aan de start van deze wedstrijd, onafgebroken sinds 1997! Dit komt ondermeer omdat het tijdstip uitstekend gepland en concurrentie met andere wedstrijden ontweken werd. Maar de belangrijkste reden voor deze lange reeks deelnames is het uitdagend mooie parcours en het feit dat de afstand (vroeger meestal 15 km) me goed ligt: niet te kort & niet te lang. Sinds enkele jaren is de afstand ingekort en zijn er meer stroken onverhard. Maar vandaag werd het hele concept omgegooid: start & finish op de atletiekpiste en de omloop in omgekeerde richting. Bovendien werd er nog meer zachte ondergrond in opgenomen (ongeveer 50%) en met de nodige hellingen zou het een stevige semi-veldloop worden Ondanks wat lichte hoofdpijn (opkomend verkoudheidje ?) was de start vinnig te noemen met een eerste Km in 3min.49sec. Ik liep dan in 2de positie (bij de 55 plussers), doch nummer 3, Joris, kwam na een drietal km aansluiten. Echter, na zowat 7 km kon ik hem afschudden al kostte het me wel wat moeite want tijdens de opeenvolgende hellingen begonnen mijn benen meer en meer vol (of leeg?) te lopen. Maar telkens herstelde ik vlug en dankzij mijn goede uithouding naderde ik nog tot op 55 seconden van de de eerste (Dirk). Zo werd ik 2de van de 28 M55 in een tijd van 55min.11sec. Een gemiddelde van 4min./km, alstublieft! Hier mocht ik toch wel fier op zijn, zeker gezien het nogal slopend parcours en dat voelde na afloop aan mijn quadriceps en liezen
Voor de vierde keer had ik me ingeschreven voor dit kampioenschap, sinds 2017. Van die drie deelnames stond ik tweemaal op het podium (telkens 2de). Die plek zou, na het bestuderen van de inschrijvingslijst, zo goed als onhaalbaar zijn. Kleppers als Walraedt en Werion zijn op 10 km, in theorie, zo ongeveer 2 minuten sneller als ondergetekende, dus concentreerde ik me op het Brons als het effe kon.. Tegen 11u30 vertrokken we (samen met de echtgenote en dochters Darlene & Sharon) naar Lokeren waar we, na een afrit gemist te hebben en in Gent belandden, pas na 2 1/2 uur arriveerden. Alsnog ruim op tijd om de sfeer op te snuiven en op te warmen. Sinds de Corona- editie van vorig jaar is de startplaats op een lange rechte weg, en niet meer op de piste. Ideaal om snel te starten: snel is voor mij tegenwoordig ongeveer 4 min./km. De benen voelden niet super aan, allicht wegens de snelle aanhef, en ik trapte wat op mijn adem. Ik kon net niet/net wel aanpikken bij mijn concurrent voor de derde plaats (Nauwelaers). Ik liep iets boven mijn stand (3 min.53/Km), dus was de boodschap: aanklampen & wachten op een dipje van de tegenstand. Die kwam er na bijna 8 km: ik kon mijn tempo aanhouden, liep nog 26 sec. uit en stelde zo mijn derde plaats ruimschoots veilig. Meer zat er niet in en ik was uiterst tevreden met Brons, slechts vier weken na mijn Goud op het BK Marathon in Antwerpen. Dit was mijn 25ste podiumplaats op een BK sinds 2008 (10 km, Halve en ganse Marathon!). Ook mijn eindtijd (39min. 41sec.) was dik in orde. Sinds begin 2019 haalde ik niet meer zo een chrono op de 10 km. Toen was ik iets sneller (in Kiewit, ook heel vlak), maar ook 2 1/2 jaar jonger. De weg huiswaarts was deze keer wel de juiste, al duurde die ook weer keilang wegens de nodige (zondagse!) files.
Sinds 5 jaar vind deze wedstrijd plaats in en rond het Plinius park. Het is 1 van onze favorieten en dus waren mijn dochter en ik present om de uitdaging aan te gaan. Dat het parcours niet van de poes is, wisten we al, maar nu deed de wind zijn best om er een extra pittige editie van te maken. Het doel was mijn eindtijd van de vorige twee jaar te benaderen (iets onder de 41 minuten)., iets wat niet zo vanzelfsprekend is voor iemand van bijna 65 jaar! 150 atleten aan de start van de 10 km (bijna 50 meer dan de Corona editie van vorig jaar). Van bij de start lag het tempo al vrij hoog: iets waar ik het met het vorderen der jaren steeds moeilijker mee krijg. Maar uit ervaring weet ik dat het na +/- 3 km toch begint te vlotten, en dat bleek ook nu het geval. Deze keer duurde de zuurstofschuld nog even langer wegens de opeenvolgende hellingen. De langste & steilste berg werd bovendien vergezeld van tegenwind, dus ging het tempo daar drastisch omlaag (7de km: 4min.14sec.). Op de iets meer lichtlopende stukken bleven de km-tijden echter netjes onder de 4min./km. en dus was de laatste (en enige vlakke) km nog de snelste (3min.52sec.). Ook over het over-all gemiddelde van iets meer dan 15 km/u mocht ik zeker niet mopperen en al zeker niet in de gegeven omstandigheden. Ik klokte af op 40 min.59sec., maar 13 seconden trager dan vorig jaar en slechts 4 sec. trager dan twee jaar geleden. De definitieve aftakeling is klaarblijkelijk nog niet ingezet, temeer ik als 2de M55 nog eens op het podium mocht staan. Een podiumplaats was daar voor mij ook niet meer gebeurd sinds 2008. Ook Sharon haalde haar doelstelling (53min.25sec.), dus mochten onze prestaties na afloop overgoten worden met enkele glazen Hesbania. Dit gerstenat was trouwens ook de prijs die ik ontvangst mocht nemen. Dit was, op Alken na, mijn snelste wedstrijd van dit jaar. Zijn dit de laatste stuiptrekkingen of de start van een nieuwe carrière? De toekomst zal het uitwijzen :)
