Na mijn hoopgevende prestatie van vorige week wou ik graag de lijn doortrekken, zelfs op een zwaarder parcours als het effe kon... En dat laatste was zeker het geval op de glooiende wegen in en rond Hoeselt. Deze, slechts voor de tweede keer georganiseerde wedstrijd, trok al meteen een massa volk: op de 10 km alleen al liefst 334 finishers ! Mijn hoge verwachtingen werden al na de eerste bocht de kop ingedrukt. Van bij het startschot voelde ik dat het niet goed zat: de benen voelden lam aan en het gevolg daarvan was dat ik begon te hijgen als een oud rund... Bovendien begon mijn - 20 jaar geleden geopereerde - rechter knie reeds na een paar 100 meter op te spelen tijdens de eerste klim. Zodoende moest ik de eerste km zowat op anderhalf been lopen om de echte pijnscheuten te vermijden. De mannen die ik vorige week nog kon volgen verdwenen stilaan uit mijn zicht. Na een kilometer voelde de knie opnieuw goed aan, doch de opeenvolgende hellingen deden me naar adem happen. Met 21º was het nochtans niet te warm, maar het bolde voor geen meter. Ik eindigde toch nog als 16de algemeen en 4de bij de 50+ers in 3926. Niet slecht, maar ook niet wat ik verwacht had. Zo belandde ik weer met de voetjes op de grond. We zullen het maar op een slechte dag houden... Op naar de volgende....nog zwaardere wedstrijd in Ampsin...
Daar mijn wedstrijden de laatste tijd steeds beter worden en de trainingen ook lopen als een trein, vertrok ik vol goede moed naar Tongeren, waar de Aterstoase (=achter het station) jogging plaats vond. Deze prachtige wedstrijd in het natuurgebied de Kevie was tevens de 4de manche van de Victors cup, waar ik in de tussenstand op de eerste plaats prijk! De ruggensteun die ik, zoals steeds, krijg van mijn vrouw, werd nog extra versterkt door jongste dochter Darlene en hond Quito, die ons vergezelden. Falen was dus geen optie! Bovendien nam dochter Sharon ook deel aan de langste afstand en konden we ook daar naar uitkijken. Als ik mijn snelste tijd (twee jaar geleden: 4027) zou kunnen benaderen, was mijn doel bereikt en van minder dan 40 zou ik gek worden... Ik voelde van bij start dat het goed zat en de eerste km (337) was, voor mijn doen, verrassend snel ondanks een klimmetje na 200 meter. Daar Luc Nassen van de partij was, wist ik dat ik hoogstens voor de 2de plaats in mijn categorie kon gaan, want hij is nog steeds outstanding EN 6 jaar jonger dan ik. Bijgevolg moest ik me enkel op Joris concentreren. Dat lukte vrij aardig, al had ik aanvankelijk wat moeite om aan te klampen. In de tweede ronde nam ik de leiding van het groepje en nam afstand van mijn concurrent voor de 2de plaats. Wanneer ik rond mij keek was ik verwonderd want die gasten kon ik tijdens de vorige wedstrijden nog helemaal niet volgen... Het tempo zakte geenszins en, ondanks enkele jonge snaken me op het einde nog verschalkten, was ik zeer tevreden met mijn prestatie. Met een 16de plaats (op 168) algemeen en 2de plaats (van de 33) M55 kon dat ook niet anders. Vooral mijn eindtijd (3956) stemde me tot kortstondige euforie. Liefst 32 sneller dan 2 jaar geleden en de snelste van mijn vier deelnames. Hier zat duidelijk muziek in en vooral door het zeker niet lichtlopende parcours, met meestal onverharde wegen, maakten dat ik deze prestatie hoog inschat. Ook Sharon had genoten van haar wedstrijd en had het verstandig aangepakt door niet te snel van start te gaan. Nu proberen dit niveau aan te houden en/of misschien te verhogen....
Deze wedstrijd stond, na twee jaar, nog eens op mijn programma. De omloop nodigde uit om eens de grote versnelling op te leggen en te zien welke tijd ik aankan op een zo goed als vlak parcours. Veel deelnemers waren er niet (77 finishers), dus was de kans klein om in een groepje verzeild te geraken. Zo gebeurde het ook en ik liep de ganse tijd alleen en stak in de laatste ronde enkel een jonge gast voorbij. De vier rondes verliepen aan een vlak tempo, de laatste ronde was zelfs nog 4 sneller dan de voorlaatste en dat is altijd een goed teken. De ronde tijden waren: 941; 951; 957; 953. Met een 9de plaats algemeen en 2de 50 plusser (!) kon ik vrede nemen, maar met mijn tijd van 3919 iets minder. De afstand was echter 300 meter meer en na het toepassen van de regel van drie kwam ik tot de constatatie dat dit 3806 op 10 km rond zou zijn. Zodoende keerden we alsnog tevreden terug huiswaarts...
Ik zou eens willen weten welke tijd ik zou kunnen neerzetten op een vlakke 10 km in ideale omstandigheden... Vorige week was het (te) warm en voor deze keer zou een scherpe chrono er ook niet in zitten. Het parcours van de Willerrun is op zijn zachtst gezegd uitdagend te noemen. Vooral het tweede gedeelte bevat een 3 a 4 tal flinke hellingen. De start, die zich de vorige jaren bovenaan een helling situeerde, werd nu verlegd naar de aankomstzone onderaan. Dit maakte dat we een paar honderd meter extra EN een bergje meer moesten overwinnen... Het overgrote deel van de eerste lus van 5 km was vlak, dus die konden in gestrekte draf afgelegd worden. Toch kon ik mijn categorie- genoot, Joris, niet bijbenen, al kon ik hem steeds in het vizier houden. Zijn voorsprong bedroeg echter nooit meer dan zowat 10 a 15 meter. Maar de opeenvolgende hellingen tijdens de laatste 5 km lagen mij blijkbaar iets beter want telkens kwam ik iets dichter, om daarna opnieuw terrein te verliezen in de afdaling. Toch kon ik bij hem aansluiten bovenop de laatste beklimming en toen was mijn pijp uit. Joris schudde de laatste honderden meters nog een versnelling uit zijn benen, die ik niet kon beantwoorden. Zo was de 18de plaats (op 141 deelnemers) mijn deel en de 2de plaats alweer bij de 55- plussers. Op deze manier lijk ik een eeuwige tweede te worden. Mijn eindtijd (3848) stemde me tot tevredenheid en zo doe ik elke week een stapje vooruit. De oude diesel locomotief is blijkbaar stilaan op toerental aan het geraken, nu nog hopen dat hij het eindstation bereikt. Ook dochter Sharon was tevreden en knoopte terug aan bij haar niveau van enkele weken geleden.
Na mijn hoopgevende prestatie van vorige week wou ik graag de lijn doortrekken, zelfs op een zwaarder parcours als het effe kon... En dat laatste was zeker het geval op de glooiende wegen in en rond Hoeselt. Deze, slechts voor de tweede keer georganiseerde wedstrijd, trok al meteen een massa volk: op de 10 km alleen al liefst 334 finishers ! 
Daar mijn wedstrijden de laatste tijd steeds beter worden en de trainingen ook lopen als een trein, vertrok ik vol goede moed naar Tongeren, waar de Aterstoase (=achter het station) jogging plaats vond. Deze prachtige wedstrijd in het natuurgebied de Kevie was tevens de 4de manche van de Victors cup, waar ik in de tussenstand op de eerste plaats prijk
! De ruggensteun die ik, zoals steeds, krijg van mijn vrouw, werd nog extra versterkt door jongste dochter Darlene en hond Quito, die ons vergezelden. Falen was dus geen optie! Bovendien nam dochter Sharon ook deel aan de langste afstand en konden we ook daar naar uitkijken. Als ik mijn snelste tijd (twee jaar geleden: 4027) zou kunnen benaderen, was mijn doel bereikt en van minder dan 40 zou ik gek worden...
. Bijgevolg moest ik me enkel op Joris concentreren. Dat lukte vrij aardig, al had ik aanvankelijk wat moeite om aan te klampen. In de tweede ronde nam ik de leiding van het groepje en nam afstand van mijn concurrent voor de 2de plaats. Wanneer ik rond mij keek was ik verwonderd want die gasten kon ik tijdens de vorige wedstrijden nog helemaal niet volgen... Het tempo zakte geenszins en, ondanks enkele jonge snaken me op het einde nog verschalkten, was ik zeer tevreden met mijn prestatie. Met een 16de plaats (op 168) algemeen en 2de plaats (van de 33) M55 kon dat ook niet anders. Vooral mijn eindtijd (3956) stemde me tot kortstondige euforie. Liefst 32 sneller dan 2 jaar geleden en de snelste van mijn vier deelnames. Hier zat duidelijk muziek in en vooral door het zeker niet lichtlopende parcours, met meestal onverharde wegen, maakten dat ik deze prestatie hoog inschat. Ook Sharon had genoten van haar wedstrijd en had het verstandig aangepakt door niet te snel van start te gaan. Nu proberen dit niveau aan te houden en/of misschien te verhogen....
Deze wedstrijd stond, na twee jaar, nog eens op mijn programma. De omloop nodigde uit om eens de grote versnelling op te leggen en te zien welke tijd ik aankan op een zo goed als vlak parcours. Veel deelnemers waren er niet (77 finishers), dus was de kans klein om in een groepje verzeild te geraken. Zo gebeurde het ook en ik liep de ganse tijd alleen en stak in de laatste ronde enkel een jonge gast voorbij. De vier rondes verliepen aan een vlak tempo, de laatste ronde was zelfs nog 4 sneller dan de voorlaatste en dat is altijd een goed teken. De ronde tijden waren: 941; 951; 957; 953. Met een 9de plaats algemeen en 2de 50 plusser (!) kon ik vrede nemen, maar met mijn tijd van 3919 iets minder. De afstand was echter 300 meter meer en na het toepassen van de regel van drie kwam ik tot de constatatie dat dit 3806 op 10 km rond zou zijn. Zodoende keerden we alsnog tevreden terug huiswaarts...
Ik zou eens willen weten welke tijd ik zou kunnen neerzetten op een vlakke 10 km in ideale omstandigheden... Vorige week was het (te) warm en voor deze keer zou een scherpe chrono er ook niet in zitten. Het parcours van de Willerrun is op zijn zachtst gezegd uitdagend te noemen. Vooral het tweede gedeelte bevat een 3 a 4 tal flinke hellingen. 
