Deze wedstrijd, die niet verbonden is aan een klassement, stond al langer in mijn agenda genoteerd omdat het een selectief parcours is met hellingen en enkele onverharde kilometers. Samen met mijn echtgenote en mijn jongste supporter, Polleke, karden we vanmorgen naar Halen. De start werd gegeven om 10u30, maar de temperatuur klom toch stilaan richting 30°. Dit was geen cadeau met mijn belabberde conditie van de laatste tijd. Het hoesten is wat geminderd, maar die "verrekte" hamstrings begonnen me weer parten te spelen. Daarom deed ik gisteren een "testloopje" van 10,7 km en ik had geen last! Dit maakte wel dat ik niet zo uitgerust aan de start stond van mijn 500ste wedstrijd. Een jubileum dat kan tellen! Niets deed vermoeden, toen ik op 20 mei 1991 aan mijn eerste "joggingske" deelnam op pinkstermaandag in mijn dorp, dat ik 24 jaar later nog steeds "in de running" zou zijn.. Er is veel gebeurd in die periode, maar de goesting om te lopen is steeds meer (erger) geworden.
Veel bekend volk aan de start, dus kon ik me focussen aan de venten van mijn "niveau". Maar direct na de start wist ik al direct wat mijn niveau was: nihil, namelijk! Ik moest een mooi groepje laten gaan en met een "tempoo'tje" van 3'53"/km liep ik helemaal alleen. Maar na 5 à 6 km naderde ik plots op Luc Hermans en Eric Surkijn en wat later liep ik hen voorbij op een zware helling. Dan zag ik nog verscheidene mannen van het resterende groepje in de verte voor me uit lopen en dus kon ik besluiten dat ik niet "slecht bezig" was... Mijn hamstrings ambeteerden me soms wat, doch ik kon voldoende kracht zetten om Luc & Eric achter me te houden.
Uiteindelijk eindigde ik als 1ste M55 en 18de algemeen. Al bij al was mijn niveau dan toch niet ZO slecht, zeker niet nadat ik de uitslag had bestudeerd. Of had ik toch voordeel gehaald uit mijn geliefkoosde warmte ? Het antwoord zal wellicht volgende zondag volgen in Hamont, waar ik de 12 km wil doen op een biljartvlak parcours...
Na die toch wel zware "Champignonloop" van gisteren, had ik vandaag mijn zinnen gezet op de 12de wedstrijd van de "Haspengouw Challenge", omdat ik ook in dat criterium goed geplaatst sta... Ik wist op voorhand dat een eerste plaats er niet in zou zitten, want de conditie om twee dagen na mekaar te presteren is er nog lang niet.
Het weer was aanvankelijk zeer aangenaam met zo'n 25à26° en wat wind, dus vergezelden mijn vrouw, 2 jongste dochters en mijn kleinzoontje me naar het "Fontijnhof". Maar bij het naderen van Borgloon begonnen de hemelsluizen zich open te zetten en dat zou er niet beter op worden . Met de herinneringen van 5 jaar geleden in het achterhoofd, toen een hevig onweer een groot deel van parcours onder water zette, was het even afwachten of het weer niet van dat zou worden... De omstandigheden leken hetzelfde te gaan worden, want ook nu begon het tijdens de wedstrijd te onweren, maar een wolkbreuk zoals toen werd het niet...
Met temperaturen die plots een stuk onder de 20° doken en regen, werden we op gang geschoten, maar ik raakte maar met veel moeite uit de startblokken. Ik voelde onmiddellijk dat het voor geen meter "bolde" en probeerde dus mijn eigen tempo te zoeken. Dat zoeken bleef maar duren: ik vond het niet!! Ik lag dan wel op "podiumkoers" als derde +55'er, maar ik moest er ENORM veel moeite voor doen. Door de regen en wind werd het almaar moeilijker om mijn tempo (=sukkeldrafje) vast te houden en ik liep elke van de 3 plaatselijke ronden zowat een halve minuut trager! Toen tijdens de laatste ronde mijn linker hamstrings serieus begonnen op te spelen, begon ik schrik te krijgen om me te blesseren! Met moeite en pijn "jogde" ik over de eindmeet als 3de M55 met slechts 10" voorsprong op de vierde...
Het doel, namelijk het podium, was wel bereikt maar veel plezier beleefde ik er niet aan... Een dag om zo vlug mogelijk te vergeten op alle gebied. EN: 2 wedstrijden op 2 dagen zal ik ook maar achter mij laten in de toekomst... Oftewel: hoe het gezegde "hoe ouder, hoe gekker" ook een negatieve intonatie kan hebben....
Om het debacle van kozen te vergeten, trok ik samen met mijn jongste dochter Darlene naar de Riemstse deelgemeente, om er aan de 5de manche van de "Victors Cup" deel te nemen. Van dit regelmatigheidscriterium had ik nog maar twee wedstrijden gedaan en ik moet er nog
aan twee deelnemen om in het eindklassement voor te komen. Ik sta er goed voor met reeds twee zeges...
Op vraag van de meeste deelnemers werd de afstand ingekort van de gebruikelijke 13,6 naar 10 km. Dat kwam ook goed uit want de temperaturen flirtten met de 30°.. Op zoek naar wat rehabilitatie, had ik de voorbije twee weken de weektotalen opgedreven tot meer dan 100 km (wat te veel misschien, maar ja...). Waar ik voor de start nog het meest schrik voor had, was om in een hoestbui verzeild te geraken en zo de pijp aan Maarten zou moeten geven... Er was echter geen deelnemer met die naam, dus dat zat al goed! Die rare verkoudheid is na 2 weken nog niet volledig uit mijn lijf en ik zou dus behoudend starten.
Vlak na de start had ik al wat moeite om een andere 55+'er, Piet, bij te benen en na +/- twee kilometer zag ik een andere ADD'er en concurrent, Patrick Nys, naast mij opduiken. Hij was duidelijk in goede doen, ondanks hij nog maar weinig traint... Piet was dan al achtergebleven en dus moest ik me alleen nog concentreren op Patrick. Zo liepen we samen in een groepje van 4, met nog goede bekende Ronald en eerste vrouw Hilde.
Telkens het bergaf ging moest ik enkele meters prijsgeven, om die daarna terug in te halen. De warmte, die ik meestal koester, was ditmaal niet mijn bondgenoot, want ik had heel wat moeite om aan te klampen. Het "goed gevoel" was ver weg en ik moest mijn benen bijna achter mij aan slepen.
Tijdens de laatste kilometer versnelden Ronald & Hilde, ik probeerde te volgen en tot mijn verbazing moest Patrick lossen. Zo eindigde ik toch als eerste van de Masters 55 met slechts 2" voorsprong. Met een tijd van 39'41" en 13de plaats algemeen kon ik vrede nemen. Maar met zo'n belabberd tempo op de 10 km, zal er voor dit jaar geen Marathon meer in zitten en zal ik me -proberen- te beperken tot de kortere afstanden... Na afloop was ik totaal uitgeput en moest een tijdje onophoudelijk hoesten. Maar de bruine Leffe smaakte me wel als vanouds en dat is ook een goed teken....
In aanloop van deze wedstrijd, de 11de voor de Haspengouw Challenge al, moest ik onwillekeurig terugdenken aan mijn tijd op de middelbare school. Als er toen een schoolveldloop plaatsvond, werd ik steevast laatste. Ik herinner me nog zo'n wedstrijd in het Olmenhof waarin ik als allerlaatste die grote groep jongens in de verte zag verdwijnen tussen de bomen en me even de angst bekroop om te verdwalen.😂. Niet dat ik schrik had om in mijn buurdorp Kozen te verdwalen, zeker niet met 5 plaatselijke rondjes, maar wel het feit dat ik wel eens laatste zou kunnen eindigen😛. Dit om maar aan te geven hoe slecht ik me voelde, en dat al enkele dagen... Na een 3-weekse, fantastische, reis in de Filippijnen ben ik daar de laatste dagen wat ziekjes geworden... Niets erg, enkel wat spanningshoofdpijn. Maar vandaag, nadat we 5 dagen thuis waren, voelde ik me misselijk, moe, keelpijn.... Kortom, helemaal niet in staat om een langere afstand te lopen. Ik dacht eerst dat die "jetlag" nog niet verwerkt was... NIET, dus!!. Daar in Z-O Azie heb ik wel wat proberen te trainen: de laatste 2 weken om de andere dag 10 tot 12 km. Maar dat was helemaal niet evident in die tropische warmte: mijn hartslag was daar 15 a 20 slagen per minuut hoger dan hier! Ook tijdens mijn traditioneel "opwarmingsrondje" van 4 km, vanmiddag, was mijn hartslag veel te hoog.
Kortom: arriveren was mijn eerste zorg vandaag, en als ik zou moeten opgeven kon dat met die kleine rondjes ook geen probleem zijn. Maar dat was geen optie: dat heb trouwens ooit nog maar 1 maal gedaan: in 1999 halfweg de Marathon van Antwerpen gestopt met een stressfractuur....
Om 20u30 werden we op gang geschoten en ik begon vrij behouden, toch lag het tempo aanvankelijk rond de 3'52"/ km. Dat bleek achteraf te hoog gegrepen, want de ronde tijden zakten gestaag tot ik in de 4de ronde even moest wandelen!😥. Mijn "compagnons", die ik normaal als gezelschap had, waren al lang gaan vliegen. Doch, dat was mijn laatste zorg: ik moest enkel nog zien aan te komen (niet in gewicht). Het ging steeds moeizamer, moest "harken" en liep zodanig onevenwichtig dat mijn linker dikke teennagel blauw was na afloop!
Al joggende overschreed ik de finish in een tijd van 48'21" ( bijna 4' trager dan vorig jaar!) en werd 5de in mijn categorie en pas 38ste(!) van de 156 deelnemers. Achteraf gezien was ik toch tevreden want zo slecht was het niet: bijna 4'05"/ per km met lichaam dat enkel wou rusten.. Koorts had ik echter niet gehad, anders was ik niet gestart natuurlijk! Ideaal was dit allemaal niet, maar het was eens een ervaring om te weten hoe het voelt om NIET over al je mogelijkheden te beschikken... Gezond zijn wordt als "normaal" ervaren, zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet! Dus we zullen maar niet klagen : tegenwoordig ben ik al blij als ik niet verloren loop... Of dat met de leeftijd te maken, weet ik nog niet.😏
Deze wedstrijd, die niet verbonden is aan een klassement, stond al langer in mijn agenda genoteerd omdat het een selectief parcours is met hellingen en enkele onverharde kilometers. Samen met mijn echtgenote en mijn jongste supporter, Polleke, karden we vanmorgen naar Halen. De start werd gegeven om 10u30, maar de temperatuur klom toch stilaan richting 30°. Dit was geen cadeau met mijn belabberde conditie van de laatste tijd
. Het hoesten is wat geminderd, maar die "verrekte" hamstrings begonnen me weer parten te spelen. Daarom deed ik gisteren een "testloopje" van 10,7 km en ik had geen last! Dit maakte wel dat ik niet zo uitgerust aan de start stond van mijn 500ste wedstrijd. Een jubileum dat kan tellen! Niets deed vermoeden, toen ik op 20 mei 1991 aan mijn eerste "joggingske" deelnam op pinkstermaandag in mijn dorp, dat ik 24 jaar later nog steeds "in de running" zou zijn.. Er is veel gebeurd in die periode, maar de goesting om te lopen is steeds meer (erger) geworden.
. Maar na 5 à 6 km naderde ik plots op Luc Hermans en Eric Surkijn en wat later liep ik hen voorbij op een zware helling. Dan zag ik nog verscheidene mannen van het resterende groepje in de verte voor me uit lopen en dus kon ik besluiten dat ik niet "slecht bezig" was... Mijn hamstrings ambeteerden me soms wat, doch ik kon voldoende kracht zetten om Luc & Eric achter me te houden.
Na die toch wel zware "Champignonloop" van gisteren, had ik vandaag mijn zinnen gezet op de 12de wedstrijd van de "Haspengouw Challenge", omdat ik ook in dat criterium goed geplaatst sta... Ik wist op voorhand dat een eerste plaats er niet in zou zitten, want de conditie om twee dagen na mekaar te presteren is er nog lang niet.
. Met de herinneringen van 5 jaar geleden in het achterhoofd, toen een hevig onweer een groot deel van parcours onder water zette, was het even afwachten of het weer niet van dat zou worden... De omstandigheden leken hetzelfde te gaan worden, want ook nu begon het tijdens de wedstrijd te onweren, maar een wolkbreuk zoals toen werd het niet...
! Met moeite en pijn "jogde" ik over de eindmeet als 3de M55 met slechts 10" voorsprong op de vierde...
. EN: 2 wedstrijden op 2 dagen zal ik ook maar achter mij laten in de toekomst... Oftewel: hoe het gezegde "hoe ouder, hoe gekker" ook een negatieve intonatie kan hebben....
Om het debacle van kozen te vergeten, trok ik samen met mijn jongste dochter Darlene naar de Riemstse deelgemeente, om er aan de 5de manche van de "Victors Cup" deel te nemen. Van dit regelmatigheidscriterium had ik nog maar twee wedstrijden gedaan en ik moet er nog
. Op zoek naar wat rehabilitatie, had ik de voorbije twee weken de weektotalen opgedreven tot meer dan 100 km (wat te veel misschien, maar ja...). Waar ik voor de start nog het meest schrik voor had, was om in een hoestbui verzeild te geraken en zo de pijp aan Maarten zou moeten geven... Er was echter geen deelnemer met die naam, dus dat zat al goed!
Die rare verkoudheid is na 2 weken nog niet volledig uit mijn lijf en ik zou dus behoudend starten.
In aanloop van deze wedstrijd, de 11de voor de Haspengouw Challenge al, moest ik onwillekeurig terugdenken aan mijn tijd op de middelbare school. Als er toen een schoolveldloop plaatsvond, werd ik steevast laatste. Ik herinner me nog zo'n wedstrijd in het Olmenhof waarin ik als allerlaatste die grote groep jongens in de verte zag verdwijnen tussen de bomen en me even de angst bekroop om te verdwalen.😂. Niet dat ik schrik had om in mijn buurdorp Kozen te verdwalen, zeker niet met 5 plaatselijke rondjes, maar wel het feit dat ik wel eens laatste zou kunnen eindigen😛. Dit om maar aan te geven hoe slecht ik me voelde, en dat al enkele dagen... Na een 3-weekse, fantastische, reis in de Filippijnen ben ik daar de laatste dagen wat ziekjes geworden... Niets erg, enkel wat spanningshoofdpijn. Maar vandaag, nadat we 5 dagen thuis waren, voelde ik me misselijk, moe, keelpijn.... Kortom, helemaal niet in staat om een langere afstand te lopen. Ik dacht eerst dat die "jetlag" nog niet verwerkt was... NIET, dus!!. Daar in Z-O Azie heb ik wel wat proberen te trainen: de laatste 2 weken om de andere dag 10 tot 12 km. Maar dat was helemaal niet evident in die tropische warmte: mijn hartslag was daar 15 a 20 slagen per minuut hoger dan hier! Ook tijdens mijn traditioneel "opwarmingsrondje" van 4 km, vanmiddag, was mijn hartslag veel te hoog.
Kortom: arriveren was mijn eerste zorg vandaag, en als ik zou moeten opgeven kon dat met die kleine rondjes ook geen probleem zijn. Maar dat was geen optie: dat heb trouwens ooit nog maar 1 maal gedaan: in 1999 halfweg de Marathon van Antwerpen gestopt met een stressfractuur....
Om 20u30 werden we op gang geschoten en ik begon vrij behouden, toch lag het tempo aanvankelijk rond de 3'52"/ km. Dat bleek achteraf te hoog gegrepen, want de ronde tijden zakten gestaag tot ik in de 4de ronde even moest wandelen!😥. Mijn "compagnons", die ik normaal als gezelschap had, waren al lang gaan vliegen. Doch, dat was mijn laatste zorg: ik moest enkel nog zien aan te komen (niet in gewicht). Het ging steeds moeizamer, moest "harken" en liep zodanig onevenwichtig dat mijn linker dikke teennagel blauw was na afloop!
Al joggende overschreed ik de finish in een tijd van 48'21" ( bijna 4' trager dan vorig jaar!) en werd 5de in mijn categorie en pas 38ste(!) van de 156 deelnemers. Achteraf gezien was ik toch tevreden want zo slecht was het niet: bijna 4'05"/ per km met lichaam dat enkel wou rusten.. Koorts had ik echter niet gehad, anders was ik niet gestart natuurlijk! Ideaal was dit allemaal niet, maar het was eens een ervaring om te weten hoe het voelt om NIET over al je mogelijkheden te beschikken... Gezond zijn wordt als "normaal" ervaren, zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet! Dus we zullen maar niet klagen : tegenwoordig ben ik al blij als ik niet verloren loop... Of dat met de leeftijd te maken, weet ik nog niet.😏
