Tweede wedstrijd op rij voor de Victors Cup", na Tongeren vorige week. Deze Maasrun gold ook als het Provinciaal kampioenschap 10 km op de weg. Het parcours was dit jaar anders, met start op de atletiekpiste van ATLA en aankomst in het centrum van Lanaken. Dit betekende dat we naar de vertrekplaats moesten joggen: dat was 3 Km, dus een ideale warming-up. 
Mijn gevoel was heel wat beter dan vorige week en het was met 14° ook een ideaal loopweer. Die positieve vibes waren wel niet merkbaar tijdens de aanvangskilometers. Maar uit ervaring weet ik dat mijn startsnelheid ook niet meer is wat ze geweest was, dus geen paniek. Na wat bochtenwerk belandden we langs het kanaal, en dit gedeelte was deze keer een stuk langer dan vorig jaar. 
Dit was ideaal voor mijn lange foulee, dus kon ik daar meters maken. Zodoende naderde ik na een hellingkje halfweg plots dicht op de eerste 60-plusser: Ivo. Enkele kilometers later kon hem vervoegen en dus volgde een spannende eindspurt richting de eindmeet. Ik moest nipt de duimen leggen en werd dus 2de M60. Maar ik behaalde wel de Limburgse titel bij de 65 plussers, daar was die sprint eigenlijk niet voor nodig geweest. Dik tevreden, en dan vooral omdat mijn gemiddelde (4:05/km) het op 1 na hoogste van dit jaar was!

Voor de 9de keer nam ik deel aan deze run, enkel de eerste en de negende editie miste ik. Die laatste was ik niet present wegens blessure: slijmbeursontsteking gecombineerd met hielspoor hielden me toen een 3-tal maanden aan de kant. Nu, twee jaar later zit ik nog altijd met die hinder aan mijn linkerhiel, al valt dat de laatste 2 weken heel goed mee. De trainingen verlopen wel niet zo vlot, maar de last is eerder beperkt.  
Het was tamelijk warm, een beetje zwoel zelfs, doch met 23° niet overdreven. Maar mijn gevoel was niet 100%: een wat loom & vermoeid gevoel en zware benen. Dat zou wat beloven op de zware omloop met zijn 74 hoogtemeters. Toch bolde het behoorlijk, eens de start was gegeven. Het kostte me wel heelwat moeite om een aanvaardbaar tempo aan te houden. Na halfweg kon ik enkele atleten, zoals Chris en Lode inhalen, maar de eerste twee van mijn categorie waren reeds lang de pijp uit. Via een snelle voorlaatste km (4:06) finishte ik dus als 3de M60 (49/167 totaal) in 44:23 minuten. Matig gemiddelde, doch ik mag niet mopperen omdat mijn hiel me slechts heel even irriteerde.

De eerste editie van deze run, vorig jaar, werd eerder opgevat als test event om dit jaar ook deel uit te maken van het Helpshop criterium. Er waren dan ook meer deelnemers, maar niet de grote massa. Mijn traditioneel opwarmingsrondje, dat ik voormiddag deed, verliep prima en pijnloos, dus zag ik het helemaal zitten. Ook mijn dochter Queeny vergezelde ons naar de Wellense deelgemeente, maar deze keer enkel om te supporteren.
Ik startte eerder behouden om dan stilaan op toerental te komen richting de Oetersloven berg (die 2 maal moest beklommen worden). Dat bleek de goede taktiek, het gevoel van voormiddag had me niet bedrogen en ik kon een gemiddeld tempo van 4:12/km aanhouden. Ik vertoefde bovendien in de buurt enkele atleten die ik normaliter niet kan volgen. Dit motiveerde me om er duchtig de pees op te leggen, inclusief de laatste km nog te versnellen in 3:57 minuten(volgens Strava). Bijna 8 sec./km sneller dan in Alken, vorige week, en dus een van mijn betere prestaties van het jaar. (ondanks de 64 hoogtemeters). Ofschoon de afstand iets langer was dan vorig jaar, deed ik er nu 12 seconden minder over. Alzo finishte ik als 1ste M65 (15/61 algemeen) in 43:07. Hopelijk ben ik nu op de goede weg voor de - eveneens pittige - Ambiorix run, binnen twee weken.

.