Het was tijd om nog eens een kortere wedstrijd te lopen na 2 Halve Marathons op twee weken. Ik was benieuwd of ik mijn (gehoopte) 10 km-tempo nog aan zou kunnen (onder de 4 min./Km), want dit was ook alweer 4 weken geleden. De vierde manche van het Helpshop criterium was de ideale wedstrijd om een ietwat hoger tempo te ambiëren: 2 rondes van 5 km met telkens een lange - doch niet zware - klim. De omstandigheden waren ideaal: zowat 13° fris, maar donkere wolken voorspelden niet veel goeds. En inderdaad: na een paar km begon het te regenen en de wind wakkerde aan, wat betekende dat die in het nadeel stond op het stuk onverhard. Ik vond echter dat daar het tempo niet zakte en de lange bergaf richting centrum gaf me de mogelijkheid om met mijn lange passen de snelheid te verhogen en bovendien wat atleten achter te laten. Tijd na 5 km: 19min. 45sec., perfect op schema dus. Het benieuwde me of ik dat kunstje nog eens zou kunnen overdoen, want ik liep van dan af alleen. Ik voelde me uitstekend, het tempo zakte geenszins en ik overschreed de eindmeet kletsnat maar zeer content in 39min. 31sec. Onder de 4min./km, dus, en ik liep de tweede ronde maar 1 seconde trager dan de eerste. Vooral dat laatste stemde me tot tevredenheid, want dit betekent dat mijn uithouding, in combinatie met mijn snelheid, nog steeds intact is. Ik werd bovendien 1ste bij de M65 en mocht op de hoogste trede van het podium plaatsnemen, samen met twee andere oude rockers Piet en Benoit. Ik zette, op 1 seconde na, precies dezelfde tijd neer als op het BK 10000 meter op de piste in Malmedy. Volgens mijn Polar bleek echter dat de afstand vandaag iets minder was, maar dat moet je niet verder vertellen :)
âMartinâs runâ. Rijkhoven (Bilzen). 21,1 km.
Ik had me ingeschreven voor de langste afstand van deze run, die dit jaar plaatsvond nabij Alden Biezen, en doorging in plaats van de Bilzen run die niet kon georganiseerd worden wegens werken in het centrum van Bilzen. Hoe dan ook bleef de moeilijkheidsgraad ongeveer dezelfde wegens het golvende parcours (182 hoogtemeters) en daar kwam ook nog eens de warmte (27 a 28°) bij. Na die ontgoocheling van vorige week, wou ik nog eens het goeie gevoel te pakken krijgen (in reeds mijn derde Halve Marathon, dit jaar) al leek dat in de gegeven omstandigheden geen evidentie. De snelheid, die we ontwikkelden door de afdaling vlak na de start, werd werd al dadelijk in de kiem gesmoord door het stuk vals plat richting Alden Biezen. De eerste circa 10 km waaide de wind meestal schuin in het nadeel en ik nestelde me in een groepje van een man of drie. Het tempo was comfortabel en ik had me voorgenomen om op reserve te beginnen, want een toptijd zat er toch niet: ik mikte eerder op een tijd van 1u30min. Het tweede deel liep ik alleen, toch kon ik nog enkele atleten voorbij lopen, waarvan er eentje een categorie-genoot was (bleek achteraf) en zo liep ik tweede stelling bij de 55 plussers. De hitte en de afstand begonnen naar het einde toe hun tol te eisen en dan moest de Kattenberg nog bedwongen worden op 2 km van de meet. Die lange helling op een grindpad bleef maar duren, de snelheid (voor zover die nog aanwezig was) ging er helemaal uit, doch de bevrijding was nabij. Zo liep ik als 2de M55 over de eindmeet (24ste van de 125 totaal) in 1u31min.41sec. Niet de tijd waar ik had op gehoopt, doch er waren verzachtende omstandigheden. Maar de benen voelden toch al heel wat beter aan dan vorige week, al is dat moeilijk te vergelijken. Achteraf bleek dat ik na twee wedstrijden opgerukt ben naar de derde plaats in de stand van de Victors cup bij de 55 plussers. Dit is een criterium waar ik ook mijn zinnen op gezet heb, naast het Helpshop criterium. In die laatste is er ook een categorie voor oud-strijders van 65+ en daar bekleed ik de - voorlopig - eerste plaats.
Na mijn puike (al zeg ik het zelf!) prestaties van de voorbije weken, inclusief een meer dan geslaagde lange duurloop een kleine drie weken geleden, achtte ik me klaar om eindelijk nog eens een marathon onder de 3 uur te kunnen lopen. Dochter Sharon en hondje Hector achtten zich bereid om me te vergezellen naar Visé, waar ik in het verleden vier keer een marathon voleindigde met wisselend succes (2001, 2003, 2006 en 2014). Het parcours was nu anders (wat mij achteraf goed zou uitkomen) met 2 rondes, in plaats van 1 grote met keerpunt in Maastricht. Het was van meet af aan duidelijk dat dit geen gemakkelijke opdracht zou worden want de benen liepen dadelijk vol en na 1 km had ik al door dat mijn beoogde tijd er niet in zou zitten. Ik liep op geen enkel moment comfortabel, het tempo zakte nog meer en algauw besloot ik om na de eerste ronde uit te stappen. De stevige wind zat tegen langsheen de Maas en ik zag het helemaal niet zitten om deze passage nog eens te doen. Aandringen had geen zin en dus zat mijn wedstrijd er na 21,1 km op. Ik weet niet wat er scheelde: misschien nog niet hersteld van die 2 wedstrijden van vorig weekend. Tijd: 1u 33min. 43sec. Niet zo heel slecht, maar hiervoor was ik gekomen. Tot mijn verbazing werd ik alsnog in de uitslag van de Halve Marathon opgenomen, waar ik zelfs nog 3de van de zestigplussers werd! Toen ik dat wist waren we al lang terug thuis. Een ontgoocheling rijker, maar ook niet meer dan dat en het was de verstandigste beslissing. De vorige keer dat ik opgaf (ook halfweg) was in 1999, in Antwerpen. Toen begon ik aan de marathon met een stressfractuur met het gevolg dat het scheurtje in mijn scheenbeen alsmaar erger en pijnlijker werd en het bijna een breuk werd: dat was pas onverantwoord! Blijkbaar komt het verstand toch met de jaren.
Na mijn meer dan bevredigende prestatie van gisteren, wou ik daar vandaag een verlengstukje aan vast breien door deel te nemen aan deze wedstrijd in de Oudste Stad van België. Veel ambities knoopte ik daar niet aan vast want de benen waren uiteraard niet hersteld en bovendien trad ik aan bij de 55 plussers. Een podiumplaats zou al mooi zijn voor een gepensioneerde vijfenzestiger en een eindtijd van 40 a 41 minuten eveneens.
Nadat we kleindochtertje Mien hadden opgepikt, reden we samen met ook onze jongste dochter Darlene naar Tongeren, waar het als vanouds een gezellige drukte was. Na mijn nummer opgehaald te hebben en wat opwarming stond ik klaar voor de start. Althans ik dacht dat ik klaar was, want ik kreeg mijn chrono aanvankelijk niet opgestart. Na wat geklooi in het begin, lukte dat na een 60 a 70 meter toch en kon ik me concentreren op de wedstrijd. De eerste paar kms gingen logischerwijs stroef, maar vanaf dan begon de motor op toerental te komen met kilometer tijden van 4 minuten, ondanks het niet-vlakke parcours inclusief kasseitjes en bochtenwerk in het centrum. Tot even voorbij halfweg liep ik in het gezelschap van clubgenoot David, maar dan koos ik het vrije sop en ik kon het tempo er verrassend goed in houden. Dankzij al dat gesupporter van mijn geliefden en andere kennissen, eindigde ik nog snedig in een tijd van 40min.48sec.! Als 3de M55, nota bene. Hiermee kon opa zeer zeker vrede nemen en Mien ook (denk ik:)). Gisteren brons bij de M65, vandaag bij de 55 plussers: we worden precies jonger :)
