Zon, een graadje of 22 en een gezellige drukte rond de kerk van Kortessem: wat wil ne mens meer op een dag in oktober? De felle wind kon de pret niet drukken, maar mijn knie-perikelen eventueel wel... Deze week heb ik toch vrij goed kunnen trainen zonder al te veel last, maar gisteren speelde die knie toch weer op! Maar omdat de organisatie van deze wedstrijd op de schouders van het GS running team rust, wou ik deze laatste manche van de "Haspengouw Challenge" toch niet laten schieten, temeer ook omdat ik weinig of geen naweeen ondervonden heb van "Dwars door Hasselt", vorige zondag... Maar de schrik zat er toch weer in: onterecht, zo bleek achteraf. Doch, op zulk een zwaar parcours weet je maar nooit en ik startte voorzichtig en geconcentreerd. Op reserve, maar ook omdat ik niet veel sneller kon door te weinig training, gingen de km-tijden toch nog onder de 4'. Ik zat in een groepje, maar na 3 km liep ik alleen, mijn knie begon te irriteren en het ging heel wat moeizamer. Maar dan kreeg ik gezelschap van Ronald Rodiers en Jimmy Loix, dus zo wist ik dat ik niet zo heel slecht bezig was. Mijn hartslag ging steevast boven de 150 slagen per minuut, wat voor mij zeer hoog is aan dergelijk matig tempo. Zodoende passeerden we nog enkele mannen, maar de laatste 3 km begon mijn knie toch lichtjes pijn te doen en met de meet bijna in zicht, moest ik die 2 jonge gasten laten gaan. Echter, ik wist al lang dat ik eerste was van de M55 en ik moest enkel mijn tempo onderhouden, maar ik was vooral blij toen de kerk van Kortessem voor me zag opdoemen. Ik ben anders niet wild van kerken en zijn leiders, maar nu wel. Toen ik vrouwlief, samen met mijn 2 jongste dochters zag staan, werd ik zelfs zo euforisch dat ik even een tong met haar draaide, vooraleer ik de aankomst overschreed!! Met een zwakke tijd van 59'29" (een van de traagste van 18 deelnames) werd ik toch nog 22ste algemeen (220 finishers) en 1ste van de 46(!) masters +55.
Dit zal wel mijn laatste wedstrijd (hopelijk niet de laatste stuiptrekkingen!) van het jaar zijn...
Bijna 3 weken later krijg ik het verdict: scheurtje in de meniscus en wat artrose in mijn rechter knie. Op 6 januari 2015 wordt ik geopereerd door dokter Willems. In 1998 opereerde hij me al eens aan die zelfde knie. Als ik dan er nog eens 16 jaar tegenaan kan, ben ik 74 jaar en zeer tevreden.....
Een goeie 3 weken geleden, na de Fruitloop, dacht ik: nu ga ik wat meer fietsen ter afwisseling. Door de excellente conditie ging dat ook vlot en begon ik dat ijzeren ros als een foltertuig te beschouwen: ik dreef het tempo gaandeweg op tot 32km/u over 40 km.... Dat had ik beter niet gedaan want mijn rechterknie, meer bepaald de patella- pees raakte daardoor ontstoken.
Het gevolg was dat ik aanzienlijk minder kon lopen: vorige week 22km en deze week, voor Dwars door Hasselt, nog geen 15km!
Na 2 dagen rust en een conditie die naar de vanen is, besloot ik het er toch maar op te wagen om voor de 22ste keer deel te
nemen.
Mijn vrouw en dochter Judy hadden de 5 km al tot een succesvol einde gebracht terwijl ik stijf van de schrik en met de daver op het lijf de start van de 15 km afwachtte. Ik had afgelopen 2 weken nooit meer dan wat duurloopjes van maximum 6,5 km gejogd (of "gesukkeld"), waarvan enkel meestal de eerste 3 km zonder pijn. Wat zou dat geven op die 15 km? Mijn doel was: gewoon uitlopen, die handel, de plaats & tijd onbelangrijk. Misschien, als het even kon onder het uur....
Ik nam een rustige start en concentreerde me enkel en alleen op die rotknie. Voortgestuwd door de massa was die start toch niet ZO rustig (5 km in 18'35"). Maar het meest verwonderlijke was: ik voelde mijn knie niet! Toen mijn echtgenote me vergezelde met de fiets, vanaf "Het belang van Limburg", kon het niet meer stuk (de knie). Ik kwam in het gezelschap van Mario Vanstreels, dus wist ik dat ik niet "slecht bezig" was. Halfweg begon ik wel heel vaag iets te voelen, maar dat was verwaarloosbaar, zelfs de wind (schuin tegen) langs het kanaal deerde me niet, mede dankzij mijn vrouw die mij en een groepje uit de wind zette. Ik denk zelfs dat ik het tempo nog opdreef na zowat 10 a 11 km, want dat groepje volgde niet behalve 1 man. Verderop, aan de kanaalkom en de stad was het genieten van de ambiance en voel je geen vermoeidheid meer...
Opvallend fris bolde ik over de eindmeet als 58ste van de 1997 deelnemers (1ste van de 95 M55!) in een tijd van 57'16". Nog nooit zo tevreden geweest met zulk een matige tijd. Woensdag laat ik een NMR maken van mijn knie...
Zon, een graadje of 22 en een gezellige drukte rond de kerk van Kortessem: wat wil ne mens meer op een dag in oktober? De felle wind kon de pret niet drukken, maar mijn knie-perikelen eventueel wel..
. Deze week heb ik toch vrij goed kunnen trainen zonder al te veel last, maar gisteren speelde die knie toch weer op! Maar omdat de organisatie van deze wedstrijd op de schouders van het GS running team rust, wou ik deze laatste manche van de "Haspengouw Challenge" toch niet laten schieten, temeer ook omdat ik weinig of geen naweeen ondervonden heb van "Dwars door Hasselt", vorige zondag... Maar de schrik zat er toch weer in: onterecht, zo bleek achteraf. Doch, op zulk een zwaar parcours weet je maar nooit en ik startte voorzichtig en geconcentreerd. Op reserve, maar ook omdat ik niet veel sneller kon door te weinig training, gingen de km-tijden toch nog onder de 4'. Ik zat in een groepje, maar na 3 km liep ik alleen, mijn knie begon te irriteren en het ging heel wat moeizamer. Maar dan kreeg ik gezelschap van Ronald Rodiers en Jimmy Loix, dus zo wist ik dat ik niet zo heel slecht bezig was. Mijn hartslag ging steevast boven de 150 slagen per minuut, wat voor mij zeer hoog is aan dergelijk matig tempo. Zodoende passeerden we nog enkele mannen, maar de laatste 3 km begon mijn knie toch lichtjes pijn te doen en met de meet bijna in zicht, moest ik die 2 jonge gasten laten gaan. Echter, ik wist al lang dat ik eerste was van de M55 en ik moest enkel mijn tempo onderhouden, maar ik was vooral blij toen de kerk van Kortessem voor me zag opdoemen. Ik ben anders niet wild van kerken en zijn leiders, maar nu wel. Toen ik vrouwlief, samen met mijn 2 jongste dochters zag staan, werd ik zelfs zo euforisch dat ik even een tong met haar draaide, vooraleer ik de aankomst overschreed!! 
Met een zwakke tijd van 59'29" (een van de traagste van 18 deelnames) werd ik toch nog 22ste algemeen (220 finishers) en 1ste van de 46(!) masters +55.
Dit zal wel mijn laatste wedstrijd (hopelijk niet de laatste stuiptrekkingen!) van het jaar zijn...
Bijna 3 weken later krijg ik het verdict: scheurtje in de meniscus en wat artrose in mijn rechter knie. Op 6 januari 2015 wordt ik geopereerd door dokter Willems. In 1998 opereerde hij me al eens aan die zelfde knie. Als ik dan er nog eens 16 jaar tegenaan kan, ben ik 74 jaar en zeer tevreden.....
Een goeie 3 weken geleden, na de Fruitloop, dacht ik: nu ga ik wat meer fietsen ter afwisseling. Door de excellente conditie ging dat ook vlot en begon ik dat ijzeren ros als een foltertuig te beschouwen: ik dreef het tempo gaandeweg op tot 32km/u over 40 km.... Dat had ik beter niet gedaan want mijn rechterknie, meer bepaald de patella- pees raakte daardoor ontstoken.
Het gevolg was dat ik aanzienlijk minder kon lopen: vorige week 22km en deze week, voor Dwars door Hasselt, nog geen 15km!
Na 2 dagen rust en een conditie die naar de vanen is, besloot ik het er toch maar op te wagen om voor de 22ste keer deel te
nemen.
Mijn vrouw en dochter Judy hadden de 5 km al tot een succesvol einde gebracht terwijl ik stijf van de schrik en met de daver op het lijf de start van de 15 km afwachtte. Ik had afgelopen 2 weken nooit meer dan wat duurloopjes van maximum 6,5 km gejogd (of "gesukkeld"), waarvan enkel meestal de eerste 3 km zonder pijn. Wat zou dat geven op die 15 km? Mijn doel was: gewoon uitlopen, die handel, de plaats & tijd onbelangrijk. Misschien, als het even kon onder het uur....
Ik nam een rustige start en concentreerde me enkel en alleen op die rotknie. Voortgestuwd door de massa was die start toch niet ZO rustig (5 km in 18'35"). Maar het meest verwonderlijke was: ik voelde mijn knie niet! Toen mijn echtgenote me vergezelde met de fiets, vanaf "Het belang van Limburg", kon het niet meer stuk (de knie). Ik kwam in het gezelschap van Mario Vanstreels, dus wist ik dat ik niet "slecht bezig" was. Halfweg begon ik wel heel vaag iets te voelen, maar dat was verwaarloosbaar, zelfs de wind (schuin tegen) langs het kanaal deerde me niet, mede dankzij mijn vrouw die mij en een groepje uit de wind zette. Ik denk zelfs dat ik het tempo nog opdreef na zowat 10 a 11 km, want dat groepje volgde niet behalve 1 man. Verderop, aan de kanaalkom en de stad was het genieten van de ambiance en voel je geen vermoeidheid meer...
Opvallend fris bolde ik over de eindmeet als 58ste van de 1997 deelnemers (1ste van de 95 M55!) in een tijd van 57'16". Nog nooit zo tevreden geweest met zulk een matige tijd. Woensdag laat ik een NMR maken van mijn knie...
