Voor de zesde manche van de "HC" was de Banneux run de nieuwkomer van dit jaar. Voor mij was het een beetje bang afwachten hoe ik gerecupereerd zou zijn van de Marathon die ik 2 weken geleden deed.... Op training verloopt alles prima, maar een wedstrijd is toch nog altijd net iets anders. Een 10 km-wedstrijd is voor mij een langgerekte sprint: dus, je weet maar nooit.... Enfin, we zouden wel zien en niet te snel starten. Twee jaar nam ik er nog eens deel en zette een zeer matige tijd neer (39'51"), maar toen had ik in de voormiddag ook nog de "Herker corrida" betwist en daarmee was het vet van de soep. Nu waren er veel meer deelnemers(157) waarvan 30 van mijn categorie. Na wat bochtenwerk doken we het bos in en kon ik wat opschuiven want mijn start was alweer niet denderend. Nadat ik Luc Hermans en John Vaessen (NL) had bijgebeend, zag ik verder op nog een 55 plusser lopen (louis Lemmens, die me in Kiewit nog net te snel af was) . Dus moest ik NOG een tandje bijsteken (pfff), maar samen met Steven Vandingenen begon ik aan remonte en zo konden we verscheidene atleten voorbijsteken. Na 4 km kwamen we bij Louis, maar tijdens de 2de ronde in het bos loste hij en wat later deed ik hetzelfde bij Steven. Maar geen erg, ik kon mijn tempo goed vasthouden en bouwde mijn voorsprong uit tot een halve minuut. In het zog van Steven eindigde ik zo als 13de algemeen en 1ste M55 in een tijd van 36'10". Uiteraard zeer tevreden, vooral over de recuperatie na die Marathon. Er was bovendien veel concurrentie: vier 55-plussers in de top 20!!!!! "Oud" bestaat niet, zei Michel Wuyts, al had hij het WEL over Sven Nys.
Onder met motto "winnen is belangrijker dan deelnemen" vertrok ik, samen met mijn vrouw en jongste dochter, om iets na 7 uur naar Vise, waar het Belgisch kampioenschap Marathon werd georganiseerd. Ik nam er reeds 3 maal deel, maar raakte nooit onder de 3uur (in 2001 3u04'26"; in 2003 een dramatische 3u30'38"; en in 2006 3u05'18"). Telkens ik aan een BK Marathon deelnam stond ik op het podium: (in 2008 3de in Tongeren; 2010 1ste in Brussel; 2011 2de in Torhout; 2012 3de in Lier; 2013 2de in Oostende... ) Zo te zien ligt deze afstand mij wel. De weersomstandigheden waren alles behalve ideaal met wind van 4 a 5 beaufort en rukwinden tot 80km/u. Zelfs dranghekkens waaiden om in het centrum van Vise. Na het afhalen van het borstnummer en een zeer korte opwarming plaatsgenomen aan de startlijn, samen met nog een 700-tal zotten. Ik zag al gauw mijn belangrijkste concurrent staan :Steven Deram (ook gene kabouter, als je het mij vraagt!). Hij was tweede, na mij, op het Vlaams Kampioenschap Halve Marathon in Lier. Het voornemen om rustig te starten werd al meteen gefnuikt door de wind die tegen stond tijdens het eerste stukje langs de Maas. Maar na enkele km's was het keerpunt een feit en dan hadden we meestal rugwind. Zo liep ik samen met Steven en de eerste vrouw(een Nederlandse) richting Maastricht. Het tempo was goed te doen en dat vooral met in het achterhoofd het feit dat na 25 km de wind de grootste tegenstander zou worden. Daarom ging ik niet voor een tijd van 4'/km, maar puur voor een tactische aanpak.... Maar in Maastricht kreeg ik pijn mijn zij (daar ging mijne tactiek!) en ik nam daarom de tijd om goed te drinken. Het gevolg was dat mijne concurrent gaan vliegen was, samen de Eerste vrouw en latere winnares (Vanessa Gosselink). Doch, stilaan verdwenen die steken uit mijn zij door diep adem te halen en ik zag het weer zitten. Ik maakte mijn achterstand van een dertigtal meter cm per cm goed en na 29km passeerde ik Steven. Ondanks de wind voelde ik me nog sterk (na 30 km had ik nog altijd een gemiddelde van 4'02"/km!). Soms kreeg ik het wat benauwd als ik bomen hoorde kraken door de wind (wellicht nog een overblijfsel van mijn trauma van de midwinterjogging Kiewit in 2010). Ik raapte regelmatig een lijk op en klom zo van de 39ste tot de 29ste positie. Maar op zo'n 10 km van de finish begonnen mijn onderbenen plots een eigen leven te lijden! Ik voelde regelmatig krampen opkomen en moest mijn voeten anders positioneren om dat te proberen voorkomen... Zo kan je natuurlijk geen snelheid maken, ik voelde eigenlijk nog fris. Zelfs omkijken leverde me krampen op evenals haakse bochten nemen... Maar mijn voorsprong was groot genoeg en maakte heel voorzichtig de laatste kilometers vol aan 4'25"/km. Op 2 km van het einde stak ik een amerikaan voorbij doch hij snelde me opnieuw voorbij met de meet in het zicht. Zijn naam : Richard Shaw en hij werd 1ste van mijn categorie (al wist ik dit op dat moment nog niet....). Maar ik werd wel Belgisch kampioen en 2de van de 71 M55 (29ste van de 664 totaal). Natuurlijk zeer tevreden, zeker gezien de omstandigheden. Uiteindelijk maar 3' verval tijdens het tweede gedeelte inclusief tegenwind en krampen! Zonder die laatste twee had een tijd van 2u48' a 2u49' er zeker in gezeten... Na 4 jaar nog eens een titel, eentje waar ik heb voor moeten knokken... Maar de voldoening achteraf was des te groter... Mijn 15de Marathon was , gezien de wind, zeker een van de zwaarste. De dagen daarna was zeer vlug hersteld qua spierstijfheid. Ook dit heb nog niet eerder meegemaakt. Wellicht een teken van goed getraind te zijn.. ? Kenners zullen zeggen dat mijn trainingsschema het schema van een gek is... Ze kunnen gelijk hebben want er WAS geen schema!!
Voor de 16de keer nam ik deel aan de "Tungri run", de 1ste keer vlak na de oorlog (golfoorlog). Twee maal deed ik er de halve en 1 maal de ganse Marathon (het BK in 2008), maar nu de -voor mij - korte afstand. Dit zie ik als een goede test voor de Marathon van Vise en zowel een snelheids- als een interval training op dat vrij selectieve parcours van oudste stad van Belgie. Met de uithouding zit het goed: 5 dagen geleden nog een duurloop van 37 km volbracht aan 4'40"/km en hartslag 113. Weinig opgewarmd voor de start omdat het zowat een half uur regende. Maar gelukkig klaarde het tijdig op en konden we een droge wedstrijd afwerken. Niet te hevig begonnen omdat je dat altijd bekoopt met het vorderen derkilometers. Zodoende kon ik toch alweer een vlak tempo lopen ondanks de beklimmingen van "de muur" en de bochten en kasseien in het centrum. Ik liet een vrij omvangrijk groepje gaan, bleef kalm en liep mijn eigen tempo. Zowat halfweg kwam ik op & over Lode Raskin en helemaal op het einde, net voor het opdraaien van de piste, kon ik aanpikken bij Steven Vandingenen en Marc Maurissen. Maar hun versnelling kon ik niet beantwoorden, maar dat had geen belang vermits ik won in mijn categorie. Als de afstand van mijn Garmin klopt (9,92km), is dit mijn snelste wedstrijd in 3 jaar! Met dit gegeven mag ik voor een tijd van 2u48' gaan in de Marathon... Maar zulk een avontuur is steeds onvoorspelbaar, net zoals de omstandigheden.
Voor de zesde manche van de "HC" was de Banneux run de nieuwkomer van dit jaar. Voor mij was het een beetje bang afwachten hoe ik gerecupereerd zou zijn van de Marathon die ik 2 weken geleden deed.... Op training verloopt alles prima, maar een wedstrijd is toch nog altijd net iets anders. Een 10 km-wedstrijd is voor mij een langgerekte sprint: dus, je weet maar nooit.... Enfin, we zouden wel zien en niet te snel starten. Twee jaar nam ik er nog eens deel en zette een zeer matige tijd neer (39'51"), maar toen had ik in de voormiddag ook nog de "Herker corrida" betwist en daarmee was het vet van de soep. 
Onder met motto "winnen is belangrijker dan deelnemen" vertrok ik, samen met mijn vrouw en jongste dochter, om iets na 7 uur naar Vise, waar het Belgisch kampioenschap Marathon werd georganiseerd. Ik nam er reeds 3 maal deel, maar raakte nooit onder de 3uur (in 2001 3u04'26"; in 2003 een dramatische 3u30'38"; en in 2006 3u05'18"). Telkens ik aan een BK Marathon deelnam stond ik op het podium: (in 2008 3de in Tongeren; 2010 1ste in Brussel; 2011 2de in Torhout; 2012 3de in Lier; 2013 2de in Oostende... ) Zo te zien ligt deze afstand mij wel. De weersomstandigheden waren alles behalve ideaal met wind van 4 a 5 beaufort en rukwinden tot 80km/u. Zelfs dranghekkens waaiden om in het centrum van Vise. Na het afhalen van het borstnummer en een zeer korte opwarming plaatsgenomen aan de startlijn, samen met nog een 700-tal zotten. Ik zag al gauw mijn belangrijkste concurrent staan :Steven Deram (ook gene kabouter, als je het mij vraagt!). Hij was tweede, na mij, op het Vlaams Kampioenschap Halve Marathon in Lier. Het voornemen om rustig te starten werd al meteen gefnuikt door de wind die tegen stond tijdens het eerste stukje langs de Maas. Maar na enkele km's was het keerpunt een feit en dan hadden we meestal rugwind. Zo liep ik samen met Steven en de eerste vrouw(een Nederlandse) richting Maastricht. Het tempo was goed te doen en dat vooral met in het achterhoofd het feit dat na 25 km de wind de grootste tegenstander zou worden. Daarom ging ik niet voor een tijd van 4'/km, maar puur voor een tactische aanpak.... Maar in Maastricht kreeg ik pijn mijn zij (daar ging mijne tactiek!) en ik nam daarom de tijd om goed te drinken. Het gevolg was dat mijne concurrent gaan vliegen was, samen de Eerste vrouw en latere winnares (Vanessa Gosselink). Doch, stilaan verdwenen die steken uit mijn zij door diep adem te halen en ik zag het weer zitten. Ik maakte mijn achterstand van een dertigtal meter cm per cm goed en na 29km passeerde ik Steven. Ondanks de wind voelde ik me nog sterk (na 30 km had ik nog altijd een gemiddelde van 4'02"/km!). Soms kreeg ik het wat benauwd als ik bomen hoorde kraken door de wind (wellicht nog een overblijfsel van mijn trauma van de midwinterjogging Kiewit in 2010). Ik raapte regelmatig een lijk op en klom zo van de 39ste tot de 29ste positie. Maar op zo'n 10 km van de finish begonnen mijn onderbenen plots een eigen leven te lijden! Ik voelde regelmatig krampen opkomen en moest mijn voeten anders positioneren om dat te proberen voorkomen... Zo kan je natuurlijk geen snelheid maken, ik voelde eigenlijk nog fris. Zelfs omkijken leverde me krampen op evenals haakse bochten nemen... Maar mijn voorsprong was groot genoeg en maakte heel voorzichtig de laatste kilometers vol aan 4'25"/km. Op 2 km van het einde stak ik een amerikaan voorbij doch hij snelde me opnieuw voorbij met de meet in het zicht. Zijn naam : Richard Shaw en hij werd 1ste van mijn categorie (al wist ik dit op dat moment nog niet....). Maar ik werd wel Belgisch kampioen en 2de van de 71 M55 (29ste van de 664 totaal). Natuurlijk zeer tevreden, zeker gezien de omstandigheden. Uiteindelijk maar 3' verval tijdens het tweede gedeelte inclusief tegenwind en krampen! Zonder die laatste twee had een tijd van 2u48' a 2u49' er zeker in gezeten... Na 4 jaar nog eens een titel, eentje waar ik heb voor moeten knokken... Maar de voldoening achteraf was des te groter... Mijn 15de Marathon was , gezien de wind, zeker een van de zwaarste. De dagen daarna was zeer vlug hersteld qua spierstijfheid. Ook dit heb nog niet eerder meegemaakt. Wellicht een teken van goed getraind te zijn.. ? Kenners zullen zeggen dat mijn trainingsschema het schema van een gek is... Ze kunnen gelijk hebben want er WAS geen schema!!
Voor de 16de keer nam ik deel aan de "Tungri run", de 1ste keer vlak na de oorlog (golfoorlog). Twee maal deed ik er de halve en 1 maal de ganse Marathon (het BK in 2008), maar nu de -voor mij - korte afstand. Dit zie ik als een goede test voor de Marathon van Vise en zowel een snelheids- als een interval training op dat vrij selectieve parcours van oudste stad van Belgie. Met de uithouding zit het goed: 5 dagen geleden nog een duurloop van 37 km volbracht aan 4'40"/km en hartslag 113. Weinig opgewarmd voor de start omdat het zowat een half uur regende. Maar gelukkig klaarde het tijdig op en konden we een droge wedstrijd afwerken. Niet te hevig begonnen omdat je dat altijd bekoopt met het vorderen derkilometers. Zodoende kon ik toch alweer een vlak tempo lopen ondanks de beklimmingen van "de muur" en de bochten en kasseien in het centrum. Ik liet een vrij omvangrijk groepje gaan, bleef kalm en liep mijn eigen tempo. Zowat halfweg kwam ik op & over Lode Raskin en helemaal op het einde, net voor het opdraaien van de piste, kon ik aanpikken bij Steven Vandingenen en Marc Maurissen. Maar hun versnelling kon ik niet beantwoorden, maar dat had geen belang vermits ik won in mijn categorie. Als de afstand van mijn Garmin klopt (9,92km), is dit mijn snelste wedstrijd in 3 jaar! Met dit gegeven mag ik voor een tijd van 2u48' gaan in de Marathon... Maar zulk een avontuur is steeds onvoorspelbaar, net zoals de omstandigheden.
