Deze Aterstoase (= "achter het station") jogging was de laatste wedstrijd vooraleer we, samen met bijna gans de familie, voor drie weken afreizen naar zuid-oost Azië, het thuisland van mijn echtgenote. Dus een reden te meer om er nog eens een lap op te geven, want morgen zitten we al op het vliegtuig. 
Sinds 2014 ben ik al van de partij op deze mooie run doorheen het natuurgebied "de Kevie". Ik voelde me op voorhand niet zo fris, al zou dat ook te maken kunnen hebben met de temperatuur (28°). Dat loom gevoel verdween echter zodra het startschot werd gegeven en het bolde vrij goed. Ik haalde wat atleten in, wat maakte dat ik de tweede ronde in de verste verte niemand meer voor me uit zag lopen. Mijn tempo zakte desondanks niet veel: slechts 13" trager dan de eerste ronde. Mijn linkerhiel deed het supergoed: alleen al dat is voor mij een overwinning waard. Ik werd uiteindelijk 2de M55 (!) en 23ste algemeen, in bijna 46 minuten. Maar 1 sec./km trager dan 2 jaar geleden, toen het precies even warm was. Het parcours was deze editie iets anders (start & aankomst niet meer op het grasveld), waardoor de afstand nu 200 meter langer was. Als prijs kreeg ik 4 flesjes bier, die ik wijselijk niet terplaatse soldaat had gemaakt. Nu hopen dat we op de Filipijnen de conditie een beetje kunnen onderhouden, ondanks de tropische warmte daar.

Deze wedstrijd zou er eentje worden om niet vlug te vergeten: niet enkel omdat het de 750ste was die ik ooit liep, ook omdat drie van mijn dochters aan de start van de langste afstand stonden, maar ook & vooral omdat het 1 van de zwaarste was die ik liep, de laatste jaren. Dat had niet enkel te maken met de 153 hoogtemeters, ook de temperatuur was een factor. Bij de start, om 10u15, stond er al 30° op de thermometer: dus was het zaak om rustig te starten. Dat deed ik ook, voor zover dat mogelijk was met een eerste km die in stijgende lijn ging. Het parcours was nu heel anders uitgetekend dan die van mijn vorige deelname, 3 jaar geleden. Nu passeerden we na 5 km opnieuw de startlijn, om dan de grote lus van 11,5 Km aan te vatten. Bij elke helling liepen de benen vol, vooral tijdens een lange (& onverharde!) klim was het ploeteren tot en met. Dat was voor iedereen hetzelfde, maar ik begon me na een dikke 10 km steeds beter te voelen en stak heel wat atleten voorbij. De verschroeiende hitte had blijkbaar geen vat meer op mij, ook mijn linkerhiel bezorgde me toen slechts vaag wat last, dus kon ik doorstomen richting finish. Slechts 1 atleet overrulede mij (nl. Veerle Biesmans, als tweede dame), doch ik kon haar nog remonteren tijdens de laatste km's. (Niet al te "gentle" van mij, maar ja...). Mijn eindtijd (1u15:42) was, dankzij  de omstandigheden, niet geweldig te noemen, maar dat was voor alle deelnemers zo. Mijn dochter Sharon had na 5 km opgegeven door een lichte blessure. Judy en Queeny voltooiden hun overlevingstocht wel en zetten respectievelijk 1u54:49 en 1u50:17 neer. Over mijn 2de plaats bij de 60 plussers (47/387 algemeen) mocht ik, als bijna 69 jarige, dus zeker niet klagen. 

Het was nog steeds warm & zwoel (28°) toen we om 18u richting Brustem vertrokken. Twee uur voordien deed ik mijn traditioneel opwarmingsrondje van 4,5 km en die verliep - zelfs aan een gezapig tempo - behoorlijk moeizaam. Dus, het was raadzaam om behoudend te starten en rustig in mijn ritme te komen. Dat bleek de goede strategie want het was precies alsof ik mijn zware benen had thuis gelaten. Het gevoel was redelijk en ik kon geleidelijk opschuiven en heel wat atleten remonteren, waaronder verscheidene  die ik tijdens vorige wedstrijden steevast moest laten voorgaan. Zo kon ik, voor het eerst dit jaar, clubgenoot Ludo voorbijsteken. Mijn tempo was  constant, want tweede ronde van 5 km was maar 6 seconden trager dan de eerste: dus van verval was weinig sprake. Van mijn linkerhiel had ik weer zo goed als geen hinder meer, ook mijn rechterknie deed het goed. Als 2de M65 (27/108 totaal) finishte ik in een matige 43:17. (1:44 trager dan vorig jaar!), maar nu was het 9° warmer en ben ik 1 jaar ouder...

Omdat er progressie in mijn prestaties zit, wou ik nog eens de uitdaging aangaan om me met de Belgische top te meten. In 2016 vond het BK ook in Duffel plaats, toen werd ik 3de bij de M55 in 38:25. Deze tijd is heden een utopie, maar met een podiumplaats zou ik dik content zijn. Dit was mijn 13de deelname aan een dergelijk kampioenschap en nog nooit wist ik er te winnen. Wel 8 maal op het podium, waaronder 5 keer de tweede plaats (incl. enkele keren nipt na het Goud). Deze keer zou dat er trouwens ook niet in zitten, gezien de tegenstand.      
Na een uitgebreide opwarming konden we van start gaan. De omstandigheden waren ideaal: praktisch windstil een graadje of 19. Het tempo zat er meteen goed in en het gevoel zat ook goed om de 25 rondjes op de piste af te malen. Halfweg had ik reeds 2 van de 3 atleten, die mij vorig vooraf gingen, al gedubbeld. Maar ik liep nog altijd maar op de 4de plaats wegens sterkere tegenstand dan toen en een verse 65 plusser, zoals Ivo Vandermaesen. Hij liep steeds een kleine halve ronde voor mij en na halfweg naderde ik geleidelijk op hem. Tussen Km 7 en 8 kreeg ik even felle pijn in mijn linkerhiel, doch dat verdween snel. Dit was dus geen reden waarom ik toen mijn snelheid niet serieus kon opdrijven, al liep ik de tweede 5 km wel 10 seconden sneller dan de eerste 5. Dit was echter niet genoeg om Ivo bij te benen en ik strandde op slechts 8 seconden van het podium! Mijn laatste km was de snelste (4:04), dus uitgeput was ik niet, maar zoals steeds is zo'n 10 km op de piste enkele ronden te kort voor mij. Over mijn tijd (41:57) kan ik enkel maar tevreden zijn, want niet vergeten dat ik eind volgend jaar 70 jaar wordt...allez, dat staat in de planning, alleszins.

Net nu van mijn hielspoor (links) bijna geen spoor meer is te bekennen, begint mijn rechterknie terug op te spelen. Hier heb ik sinds een meniscus operatie, 27 jaar geleden, geregeld wat last van, doch niet in die mate dat ik de loopschoenen moest weggooien. 
Het parcours van deze wedstrijd is sinds de eerste editie, 4 jaar geleden, elk jaar anders. Deze keer wegens wegwerkzaamheden en dus wat minder in het bos en niet meer langs het kanaal, maar wel steeds vlak. Tijdens het inlopen merkte ik al dadelijk dat het de eerste paar km's wind-tegen was. Dat pittig windje speelde inderdaad serieus parten tijdens de wedstrijd, ook omdat ik al spoedig alleen kwam te zitten. Opluchting was groot toen we na +/- 2 Km het bos indoken. Mijn knie deed het behoorlijk, al moest daar wel wat op letten. Over mijn tempo mocht ik anders niet klagen en dat ging gestaag omhoog. Zo naderde ik uiteindelijk in het spoor van dames nummer 3 en 4 (Julie Vangeel & Katrien Verstraeten), die voor het Brons aan het strijden waren. Zelf finishte ik als 2de M55(!), tevens 2de 60 plusser (voor de Victors Cup) en 34ste van alle 225 deelnemers, in 42:35. Hetzelfde gemiddelde als in Terkoest en dat ondanks het nadeel van de wind, vandaag. 

Deze 6de manche van het Helpshop criterium is ook al een klassieker waar ik sinds 1993 reeds 24 keer aan deelnam. Benieuwd als ik was over mijn progressie, stond ik behoorlijk gemotiveerd aan de start, samen met 325 andere atleten. Aangezien de 5 en de 10 km tergelijkertijd startten, was het druk tijdens de eerste km. Die ging al zeer voortvarend, in 4:04 (volgens Strava), maar ook daarna liep ik gretig en kon blijven gas geven. Ik kon atleten bijhalen & achter me laten, die ik de vorige wedstrijden nog niet van dichtbij gezien had. Mijn tempo was zeer constant ik legde de 4 rondes af in 10:38; 10:44; 10:47 en 10:43. Finaal haalde ik net niet Danny in, de leider in het klassement bij de M65. Dus werd ik 2de in mijn categorie  (27/115 totaal) in 42:53. Respectievelijk liefst 2,5 en 2 minuten sneller dan de voorbije twee jaren. Bovendien lijkt mijn hielspoor verleden tijd, al mag ik niet te vroeg halleluja kraaien (dixit Balthasar Boma).