Al 22 maart en nog maar mijn tweede wedstrijd, dit jaar... Dat heeft zonder twijfel te maken met mijn matige conditie, wegens vooral weinig trainingskilometers (vooral vermoeid gevoel), en de perikelen met het hielspoor, waar ik nu toch al 2,5 jaar mee te kampen heb. Voorbije dinsdag, bijvoorbeeld, had ik tijdens een rustig duurloopje van 13,6 km nog veel last gehad en dat al na 6 km! 
Maar genoeg geklaagd, nu: voor een manche van het Helpshop criterium haal ik de wedstrijdschoenen nog weleens uit de kast. Qua omstandigheden was alles prima, want met een matige wind en 18° kon je van een ideaal loopweer spreken. Voor het derde jaar op rij werd het parcours anders uitgetekend, met deze keer een beklimmingske vlak na de start. Maar dat was nog niets in vergelijking met 2 km verder: daar ging het circa 800 meter omhoog met de wind op kop, nota bene. Plots bleek de wind toch harder te waaien dan ik dacht in de open velden op verkavelingswegen. Na ongeveer 4 km volgde nog eens zo een lange helling. Kortom: er was weinig vlakke weg te bespeuren (107 hoogtemeters) en met in de laatste kilometers nog een kasseistrook, kon van een egaal tempo lopen geen sprake zijn. Toch was mijn gemiddeld tempo met 4:27/km toch nog 6 sec./km sneller dan  in het vlakke Kiewit, 5 weken geleden. Bespeur ik daar wat progressie? Ook mijn linkerhiel begon me pas na 6 a 7 km te hinderen, doch niet constant en de last verplaatste zich wat, zodat het verdraagbaar was. Tot slot mocht ik als 3de M65 het podium op, dus mijn missie was geslaagd.

Na een zware griep, een maand geleden, raakte ik op de sukkel. De conditie is bijgevolg waardeloos, daar ik bijna geen fatsoenlijke afstanden kan lopen zonder regelmatig te stoppen wegens verzuurde benen en algemene vermoeidheid. Ik ben nochtans al 4 1/2 weken opnieuw aan het trainen, maar er zit niet veel beterschap in: te hoge hartslagwaardes en dus ook geen versnellingen en langere duurlopen kunnen doen. 
Samen met 3 van mijn 4 dochters nam ik de start met de intentie om het heel rustig aan te pakken en alzo de wedstrijd non-stop uit te lopen. Dat lukte vrij goed en ik kon na enkele kilometers van ongeveer 4:38 a 4:40/km het tempo toch nog licht opvoeren richting 4:35. Ik had wel voortdurend last van mijn linkerhiel, doch het was te verdragen. Maar de laatste 2 km werd het wel pijnlijker, doch met de aankomst in zicht kon ik het verbijten en zelfs nog versnellen! De laatste km was alsnog de snelste (4:29) en ik werd 3de M65 in een ronduit trage 46:22. Maar hier kan ik mee leven, want ik had erger verwacht. Judy, Queeny en Sharon eindigden alle drie netjes tussen de 57 en 58 minuten. Nu hopen op wat beterschap voor de volgende wedstrijd in Vechmaal, over 5 weken.

Met 18° was het zacht voor de tijd van het jaar, maar een stevig windje maakte dat ik geen snelle tijd voor ogen had voor deze Halve Marathon. Samen met dochters Queeny en Sharon (die de 13 km liep) vertrokken we al om iets na 8u naar Nederland. 
Het was reeds de 10de keer dat ik er aan de start stond en zette in 2011 mijn snelste tijd neer (1u19:39). Toen waaide het nochtans nog meer, maar ik was wel 13 jaar jonger. Met het verstrijken der jaren duiken echter ook wat lichamelijke mankementen op (hetgeen ook logisch is na 100.000 loopkilometers), zoals het eerder vermelde hielspoor. Daardoor was ik wat sceptisch over mijn mogelijkheden op deze afstand, temeer omdat mijn conditie momenteel ook helemaal niet super is. Dus ik nam me voor om behouden te starten, maar zelfs dat rustige tempo kostte me (te) veel moeite. Ik liep op geen enkel moment comfortabel en moest steeds harken om vooruit te geraken. Op de koop toe begon na goed 8 km mijn hiel op te spelen en dat werd een ware lijdensweg, want dat werd alsmaar erger. Er zat niks anders op dan de pijn verbijten en de finish bereiken zonder al te veel averij op te lopen. Ondanks alles kon ik de laatste 2 km nog onder de 4:20/km blijven en finishte in een tijd van 1u34:29, en behaalde warempel nog het podium in mijn categorie (3de zestigplusser). Dit was de, op 1 na, de traagste Halve (van de 54) die ik ooit liep en misschien wel de laatste, want hier was totaal geen lol aan te beleven!

Deze wedstrijd lijkt sinds enkele jaren op een trail met de nodige onverharde stukken en hellingen. Dit is sowieso niet mijn ding, maar omdat dit de laatste wedstrijd van het Helpshop criterium is, dus nam ik toch maar deel aan de Kerkenloop (26ste keer, al). 
Mijn voorgevoel was al niet super: gisteren tijdens een familiefeestje dronk ik een drietal wijntjes. Niet te veel, maar voor de Marginal Gains niet optimaal en al zeker niet op mijn leeftijd. Bovendien deed de wind zijn best en dankzij het natte weer van de voorbije weken (maanden?), lagen sommige stroken er zeer drassig bij. Kwam daar nog bij dat mijn linkerhiel me al last bezorgde van in het begin en je kan je aan een lijdensweg verwachten. Om de schade enigszins te beperken, droeg ik mijn gewone trainingsschoenen, in plaats van de wedstrijdschoenen (carbons). Maar helaas... het bolde voor geen meter en die rothiel hinderde me enorm met zelfs scherpe steken vanaf +/- halfweg! Zelfs bergaf ging het niet vooruit en er zat niets anders op dan de kilometers aftellen en hopen om heelhuids aan de finish te geraken. Ondanks al die ongemakken, inclusief buikpijn ook nog (!) slaagde ik daar alsnog in. De eerste plaats bij de M65 (36/109 totaal) was slechts een pleister op een houten been (of voet). Er was zelfs maar 1 vijfenvijftigplusser voor mij. Toch was dit 1 van mijn zwakste prestaties van dit jaar, en eentje om snel te vergeten. Uiteindelijk mag ik de hoofdprijs van het Criterium binnenkort in ontvangst nemen, en dat voor het derde jaar op rij. Ook in de Victors Cup eindigde ik als 1ste, maar dan wel bij de M60.

Mooi op tijd gearriveerd om deel te nemen aan de zware (120 hoogtemeters + veel onverhard) Boomgaardloop. Slechts 64 deelnemers namen om 12u15 de start en ik nestelde me ergens achterin het groepje. De eerste km ging bergopwaarts, dus met die supervermoeide benen startte ik zeer rustig & behouden. Stilaan raakte ik in een bepaald ritme, voor zover dat mogelijk was met die opeenvolgende hellingen. Bovendien kwam de wind wat opzetten, maar de temperatuur was wel ideaal (16°). Ik kon verscheidene lopers remonteren en me telkens op een volgend mikpunt richten. De laatste km kon ik alsnog versnellen in iets meer dan 4 minuten, maar die ging wel meestal bergaf. Finaal overschreed ik de eindstreep in 47:11 en werd 1ste M65 (21/64 algemeen). Tot mijn grootste verrassing was ik 38 seconden dan vorig jaar, doch toen was het 6 ° warmer. Opdracht volbracht, en dus dik tevreden dat ik deze inspanning nog aan heb gekund. De prijs, die ik op het podium mocht ontvangen, was wel niet om over naar huis te schrijven: een appel, een peer en wat aardbeien. Maar toch was dit nog veel meer dan in Dwars Door Hasselt!

Net zoals exact 1 jaar geleden ging opa nog eens gek doen: namelijk 2 wedstrijden op 1 dag. Eerst in Hasselt (om 10u) de 15K, en daarna (om 12u15) de 10K van de Boomgaardloop in Bommershoven. Deze wedstrijden maken respectievelijk deel uit van de regelmatigheidscriteriums van de Victors Cup en het Helpshop criterium. In beiden sta ik op nummer 1, dus dat motiveert om erbij te zijn. 
In Dwars door Hasselt stond ik voor de 25ste keer aan de start (sinds 1992!). Ik voelde me op voorhand al niet 100%: wat hoofdpijn, zelfs als ik kuchte. Dus nam ik me voor om relatief rustig te starten en zien waar het schip zou stranden. Veel schepen heb ik niet gezien toen we langs het kanaal liepen richting Godsheide. Vorig jaar liep het parcours nog in de andere richting (via Kuringen), dus dat maakte dat er deze keer met de beklimmingen van de brug en de sluis iets meer hoogtemeters te verwerken waren. Het bolde niet super maar ik kon enkele goeie bekenden, zoals Fre en Ronny, voorbijlopen: dus ik wist dat ik niet slecht bezig was. Ik kon mijn tempo (4:11/km) vrij goed aanhouden, ondanks een wat hoog vochtgehalte (plasdrang!). Uiteindelijk finishte ik in 1u04:35 als 2de van de 52 M60 (voor de Victors cup) en werd 1ste 65 plusser (205/2134 algemeen). Omgerekend een dikke minuut sneller dan vorig jaar, maar toen had ik de dag ervoor nog een Uurloop gedaan. 
Vervolgens de auto-met-privé chauffeur in (mijn vrouw), om de kortste weg naar Borgloon te nemen.

Tweede wedstrijd op rij voor de Victors Cup", na Tongeren vorige week. Deze Maasrun gold ook als het Provinciaal kampioenschap 10 km op de weg. Het parcours was dit jaar anders, met start op de atletiekpiste van ATLA en aankomst in het centrum van Lanaken. Dit betekende dat we naar de vertrekplaats moesten joggen: dat was 3 Km, dus een ideale warming-up. 
Mijn gevoel was heel wat beter dan vorige week en het was met 14° ook een ideaal loopweer. Die positieve vibes waren wel niet merkbaar tijdens de aanvangskilometers. Maar uit ervaring weet ik dat mijn startsnelheid ook niet meer is wat ze geweest was, dus geen paniek. Na wat bochtenwerk belandden we langs het kanaal, en dit gedeelte was deze keer een stuk langer dan vorig jaar. 
Dit was ideaal voor mijn lange foulee, dus kon ik daar meters maken. Zodoende naderde ik na een hellingkje halfweg plots dicht op de eerste 60-plusser: Ivo. Enkele kilometers later kon hem vervoegen en dus volgde een spannende eindspurt richting de eindmeet. Ik moest nipt de duimen leggen en werd dus 2de M60. Maar ik behaalde wel de Limburgse titel bij de 65 plussers, daar was die sprint eigenlijk niet voor nodig geweest. Dik tevreden, en dan vooral omdat mijn gemiddelde (4:05/km) het op 1 na hoogste van dit jaar was!

Voor de 9de keer nam ik deel aan deze run, enkel de eerste en de negende editie miste ik. Die laatste was ik niet present wegens blessure: slijmbeursontsteking gecombineerd met hielspoor hielden me toen een 3-tal maanden aan de kant. Nu, twee jaar later zit ik nog altijd met die hinder aan mijn linkerhiel, al valt dat de laatste 2 weken heel goed mee. De trainingen verlopen wel niet zo vlot, maar de last is eerder beperkt.  
Het was tamelijk warm, een beetje zwoel zelfs, doch met 23° niet overdreven. Maar mijn gevoel was niet 100%: een wat loom & vermoeid gevoel en zware benen. Dat zou wat beloven op de zware omloop met zijn 74 hoogtemeters. Toch bolde het behoorlijk, eens de start was gegeven. Het kostte me wel heelwat moeite om een aanvaardbaar tempo aan te houden. Na halfweg kon ik enkele atleten, zoals Chris en Lode inhalen, maar de eerste twee van mijn categorie waren reeds lang de pijp uit. Via een snelle voorlaatste km (4:06) finishte ik dus als 3de M60 (49/167 totaal) in 44:23 minuten. Matig gemiddelde, doch ik mag niet mopperen omdat mijn hiel me slechts heel even irriteerde.

De eerste editie van deze run, vorig jaar, werd eerder opgevat als test event om dit jaar ook deel uit te maken van het Helpshop criterium. Er waren dan ook meer deelnemers, maar niet de grote massa. Mijn traditioneel opwarmingsrondje, dat ik voormiddag deed, verliep prima en pijnloos, dus zag ik het helemaal zitten. Ook mijn dochter Queeny vergezelde ons naar de Wellense deelgemeente, maar deze keer enkel om te supporteren.
Ik startte eerder behouden om dan stilaan op toerental te komen richting de Oetersloven berg (die 2 maal moest beklommen worden). Dat bleek de goede taktiek, het gevoel van voormiddag had me niet bedrogen en ik kon een gemiddeld tempo van 4:12/km aanhouden. Ik vertoefde bovendien in de buurt enkele atleten die ik normaliter niet kan volgen. Dit motiveerde me om er duchtig de pees op te leggen, inclusief de laatste km nog te versnellen in 3:57 minuten(volgens Strava). Bijna 8 sec./km sneller dan in Alken, vorige week, en dus een van mijn betere prestaties van het jaar. (ondanks de 64 hoogtemeters). Ofschoon de afstand iets langer was dan vorig jaar, deed ik er nu 12 seconden minder over. Alzo finishte ik als 1ste M65 (15/61 algemeen) in 43:07. Hopelijk ben ik nu op de goede weg voor de - eveneens pittige - Ambiorix run, binnen twee weken.

.

Sinds ik in 1993 voor het eerst deelnam aan deze, door mijn club ACA georganiseerde wedstrijd, veranderde het parcours en locatie reeds ettelijke keren. Ook ten opzichte van vorig jaar was de omloop lichtjes veranderd: iets korter en wat meer onverhard. Het benieuwde me hoe ik het er zou vanaf brengen na die horror van twee weken. Met (al dan niet) behulp van een ontstekingsremmer gisteren en vanmorgen leek mijn hiel het wat beter te doen. 
Twee van mijn dochters (Sharon en Queeny) waren ook naar Alken afgezakt om zich aan de 10K te wagen. De omstandigheden waren prima: wel 24°, doch een verfrissende oostenwind en een zeer vlak parcours. De lange stroken onverhard waren zowat het enige waar wat moest opgelet worden. Zoals steeds kwam ik moeizaam op toerental, maar dan kwam ik in een ritme dat ongeveer hetzelfde was dan vorige keer in Elst, doch wel beter aanvoelde (dankzij de weinige hoogtemeters, allicht). Het tempo was over de drie rondes doorlopend zeer vlak en mijn hielspoor begon enkel laatste 1 a 2 km wat te hinderen. Zo rende ik over de eindstreep in een tijd van 41:57 als 1ste M65 (20/72 algemeen). Ook mijn dochters brachten hun tocht tot een goed einde, zodat we met behulp van een schuimende pint konden nagenieten in de zon.