De vorige twee edities van dit BK vonden eveneens in Gentbrugge plaats en telkens behaalde ik de titel. Of dat deze keer ook zo zou worden, was helemaal niet zeker. Want wie denkt dat men met het ouder worden minder concurrentie te duchten krijgt, is eraan voor de moeite. In het gezelschap van mijn drie jongste dochters (inclusief chauffeur Sharon: wat een luxe!) vertrokken we om 9 uur voor een rit van ongeveer anderhalf uur. Na een parkeerplaats gevonden (gekregen) te hebben vlakbij het Wouter Weylandt stadion, waren we ruim op tijd ter plaatse. 
Ideaal weer, 12°, weinig wind en hele hoop deelnemers waren een ideale mix om er een zalig loopfeest van te maken. De eerste kilometers leek het dat ook te worden en die liep ik schijnbaar met overschot in iets meer dan 4min./km. Maar na de 4de km moest ik zonodig beginnen te harken en kostte het me heel wat moeite om vooruit te geraken. Of het te maken had met mijn linker adductoren, waar ik sinds enkele dagen wat last van had, weet ik niet. Ik voelde daar nochtans weinig of niets van en mijn linkerhiel hield ook goed stand. Toch gingen de kilometers vanaf de vijfde km met 5 tot 10 sec./km trager. Waar mijn concurrentie zat wist ik niet, maar dat ik sneller bezig was dan vorig jaar, wist ik wel. Dus dat motiveerde me om er wat tempo in te houden en te zien waar ik zou uitkomen. Mijn eerste - volgens mij ruim haalbare - doel (onder 1u30 finishen) lukte. Met een tijd van 1u29:41 deed ik 4 minuten beter dan vorig jaar. Achteraf bleek dat de eerste M65 (Wouters) diezelfde 4 minuten voor me finishte. Deze, voor mij,  totaal onbekende Limburger zette 1u25 neer! Vier jaar geleden kon ik dat ook nog, maar nu dus niet meer. Al bij al mocht ik niet klagen met het Zilver en vooral niet over  de vooruitgang die ik op een jaar maakte. Zelfs ten opzichte van mijn vorige wedstrijd (10 Km in Kiewit) was ik nu 1sec./km sneller.

Al sinds 2006 neem ik deel aan deze wedstrijd doorheen het bosrijke gebied van Kiewit en Bokrijk. Die eerste maal deed ik 36:51 over de 10 km en twee jaar later realiseerde ik mijn snelste tijd (35:35) en werd toen 14de van de 774. Zowel die deelnemersaantallen als mijn scherpe tijden behoren inmiddels tot de voltooid verleden tijd. Mijn tijd van vorig jaar (42:30) verbeteren was dan ook mijn enige ambitie. 
Daar het parcours al die tijd weinig verandering heeft ondergaan (vlak en wat onverhard), is het een interessante wedstrijd om tijden van de vorige edities te vergelijken. In mijn geval gaat het dus hoofdzakelijk over verval. Doch, aan motivatie ontbrak het me geenszins want sinds vorig jaar maakt deze wedstrijd ook deel uit van het Helpshop criterium. Daardoor, en allicht door de categorie-indelingen, stijgt het deelnemersaantal (379 twee jaar geleden, nu: 469 stuks!). Met de helft meer trainingskilometers, in vergelijking met een jaar geleden, mikte ik op een tijd van resoluut onder de 42 minuten. Maar helaas: ik kwam nooit in de buurt van mijn gewenste tempo en moest te veel moeite doen. Bovendien zette ik enkele ronduit trage kilometers (km 5 bijvoorbeeld in 4:26!)neer, ondanks de vlakke omloop en weinig of geen wind. Met een tijd van 42:13 kon ik toch nog 17 sec. van mijn tijd van vorig jaar afpitsen. Als 1ste (van de 23) M65 had ik toch nog bijna 3 minuten voorsprong op nummers 2 en 3. Al bij al niet slecht, hopelijk beterschap over 5 weken op het BK Halve Marathon in Gentbrugge.

Door de sneeuw van afgelopen week was ik benieuwd hoe het parcours er in Alken bij zou liggen. Diezelfde omloop is zo al niet bekend als de meest lichtlopende, en was door de winterse omstandigheden niet op gebeterd. De sneeuw was eerder modder geworden, waar je op sommige plaatsen diep in trapte. Normaal hou ik me ver weg van zulke taferelen, maar omdat deze cross door mijn club ACA werd georganiseerd, liet ik me nog eens voor de kar spannen (of liever achter de kar). 
Het liep dus voor geen meter, doch dat was voor iedereen hetzelfde. Er zat sowieso geen snelheid in dat parcours vol bochten en de gevaarlijke schuivers die dat opleverde, maakte dat mijn tempo liefst 20 seconden per km trager was dan vorige week. Ten opzichte van toen boekte ik alsnog serieuze vooruitgang, als ik mijn tijd vergelijk met de meeste andere (veld)lopers. Ik werd 3de van de 8 M60 (1ste M65) in 20:30. Door die ongelijke ondergrond, alsook door het uitglijden, had ik wel wat last van mijn hielspoor. Maar goed dat veldlopen niet elke week op mijn programma staat.

Dat veldlopen niet mijn favoriete bezigheid is, wisten we al langer: niet zozeer vanwege het veld op zich, maar het is vooral de korte afstand die me minder ligt. Maar voor een PK haal ik mijn spikes nog wel eens van onder het stof, ook al was het een zeer koude zondagmiddag (1°, gevoel: -4°). Ik had al horen zeggen dat het een snel parcours is in Dilsen-Stokkem, en dat was ook zo. Weinig modder & hoogteverschil en verschillende stukken met hard grind. Ik voelde me op voorhand niet al te lekker: wat lichte misselijkheid en vanmorgen moest ik even rapper dan anders de pot op.

Maar tijdens de wedstrijd was daar niets van te merken en - ondanks mijn (alweer) trage start - voelde ik me prima en stak na ongeveer een halve km mijn 2 concurrenten voorbij. Het was een parcours naar mijn hart en zo kon ik een voorsprong van 33 seconden uitbouwen op clubgenoot Eduard. Na een goeie 20 minuten overschreed ik als 1ste M65 de finishlijn en werd dus nog eens, na 2 jaar, Limburgs kampioen. Het jaar werd dus voorbeeldig ingezet en als mijn hielspoor op dezelfde manier evolueert, ziet het er goed uit.

Van de 8 maal dat ik deelnam aan de Halve Marathon van Ell tussen 2011 en 2019 (enkel in '14 was ik er niet), mocht ik telkens de eerste prijs (in mijn categorie) in ontvangst nemen. Daarna was er, wegens Corona, enkele jaren geen wedstrijd georganiseerd en vorig jaar was ik pas herstellende van mijn hielspoor en nam niet deel. Dit jaar heb ik mijn ambities naar onder bijgesteld en beoogde ik alsnog een podiumplaats bij de M60 (al leek dat als bijna 67-jarige wat ambitieus), maar vooral een eindtijd van onder 1u30' was mijn doel. Dat was me niet meer gelukt sinds maart '22: toen 1u27:47 in Gentbrugge (BK).

Samen met mijn vrouw en dochter Sharon vertrokken we op deze koude (6°!) en gure zondagochtend om half 9 met de hoop op wat mildere omstandigheden terplaatse, maar helaas: er kwam ook nog eens (mot)regen en een stevig windje bovenop. Mijn start was niet denderend, eerder ronduit traag met enkele kilometers van rond de 4:21/km. Het parcours was anders dan vroeger met stukken onverhard ,doch steeds vlak. Stilaan geraakte ik toch in een aanvaardbaar ritme, maar echt lekker bolde het niet. De koude wind speelde me parten, toch kon ik het tempo halfweg nog optrekken met enkele km's in 4:08 a 4:09 tot gevolg. Kijkend op mijn Polar leek een tijd van <1u30 net binnen handbereik en na 21,1 Km (volgens mijn klok) zat ik daar net onder (1u29:53), ware het niet dat de finish een paar honderd meter verder lag. Resultaat: 21,31 km in 1u30:47 officieel en ook net niet op het podium. Maar met een 4de plaats, op slechts 37 sec. van nummer 3, kon ik vrede nemen, ook & vooral omdat mijn hiel het goed deed. Winnaar was het Nederlandse fenomeen Jo Schoonbroodt, die als 70 plusser liefst 3 minuten voor me eindigde. Sharon voleindigde succesvol de 12,5 km nadat ze bij de start merkte dat ze haar chip was vergeten, die dus nog moest gaan halen en met grote achterstand aan haar wedstrijd begon.

Reeds 3 maal nam ik deel aan deze wedstrijd en telkens was het een toffe ervaring. Maar deze keer was het tegenvaller over de hele lijn. Het regende, het was koud en ik was met geen stokken vooruit te slaan. Resultaat: een beschamende 44min.18sec. over iets meer dan 10 km! Tot overmaat was er geen uitslag en dus ook geen podiumhulde omdat het systeem was gecrasht. Dit heb ik, na meer dan 700 wedstrijden, nog nooit meegemaakt! Nog een geluk dat dochter Sharon me vergezelde (ze liep de 10 km ook), en me achteraf hielp om pinten te drinken :)

Voor de eerste keer nam ik deel aan een zogenaamde Tweeloop. Dit wil zeggen dat je, samen met een  andere loper, op 1 uur zoveel mogelijk kilometers aflegt. Om beurt liepen we telkens een ronde van 1 km en gaven we de stok, estafettegewijs, telkens door bij de start/aankomst. Mijn compagnon was Nico Vanrusselt en, samen met mijn 67 lentes, vormden we een koppel dat streed in de categorie Heren+100. Ikzelf raakte (zoals mag aangenomen worden van een oude diesel) maar moeizaam op toerental met een 1ste km in 4:11. Nico raasde als een komeet  over het parcours, dat deels over de piste liep. Ik kon me zelf nog wat op een hoger niveau tillen met vervolgens kilometers in 4:09; 4:07; 4:06; 4:03; 4:08; 4:05 en 3:53. Die laatste was liefst 18 seconden sneller dan de eerste! Ik had me namelijk voorgenomen om de laatste km er alles uit te persen en alzo binnen het uur te finishen. Dat lukte warempel ook nog: ik overschreed de finish net op het eindsignaal. Saved by the Bell, noemen ze zoiets. We deden dus exact 1 uur over de 16 km. Dit betekent ook dat mijne maat zijn kilometers aan zowat 3,5 minuut per kilometer liep! Waar is de tijd dat ik dergelijke afstand alleen liep op 1 uur (in 2010: 16,11 km op het PK uurloop in Heusden-Zolder). Zodoende werden we 2de bij de H+100 en werden we samengepropt op het podium. Al bij al tevreden over onze prestatie en de toffe ervaring. Voor mij zat er niet meer in, vooral omdat ik hier niet op had gefocust en voormiddag nog een stevig duurloopje van 9 km had gedaan. Samen met deze 8, liep ik vandaag dus 17 km en dat aan 4:23/km gemiddeld.