Voor de 3de wedstrijd van de challenge trokken we over de provinciegrenzen heen naar het landelijke Overhespen. Vorig jaar was op deze plaats DE nachtmerrie (of daghengst) gebeurd voor mij.... Na 3 km scheurde ik er namelijk mijn linker-hamstrings (zweepslag). Ik had toen al enkele dagen een stram gevoel op die plaats, maar een doorgedreven inspanning werd dus fataal! Gevolg: bijna 2 maanden "out" om scheur van 4cm te laten genezen. Enfin, dit alles is reeds lang verleden tijd en dus voor een herkansing stond ik , samen met 150 andere atleten aan de start. Het parcours was wel grondig gewijzigd: minder klimwerk en 3 in plaats van 2 ronden. Het weer was ideaal: 16 graden, maar wel een stevig windje dat op een bepaald stuk in het nadeel stond. Ik nestelde me in een groepje dat vrij snel uitdunde, maar ik kon me soms toch wat uit de wind zetten. Het gevoel was beter dan de vorige 2 wedstrijden: ik kon mijn tempo goed aanhouden en verzwakte geenszins, kortom: rock and roll!! In de tweede ronde staken we Lode Raskin voorbij en stoven zo verder door het licht glooiende landschap. Op het einde kreeg wat steken in mijn zij en moest het tempo iets laten zakken en zodoende verschalkten Steven en Pieter Torfs mij nog met de meet in het zicht. Maar ik was zeer tevreden over mijn prestatie want door die Marathon-training stond ik toch niet zo fris aan de start. Als 16de algemeen en 1ste van "oudste groep" kon ik terugblikken op een geslaagde namiddag: ook en vooral door de nagenoeg perfecte organisatie van de plaatselijke KLJ. Aan zulke kleinschalige en sympathieke organisaties kunnen veel "grotere" nog een puntje zuigen.... Op naar de "tungri run" op de traditionele 1ste mei.
Ik stond voor een groot dilemma, vandaag : naar Parijs-Roubaix kijken of zelf sporten?? Lang geleden, toen de dieren nog spraken (totdat Freddie Dekerpel zei dat ze moesten zwijgen ;) volgde ik zowat elke klassieker. Maar helaas voelde ik me meermaals bedrogen als weer eens, na uren kijken, een of andere epo-italiaan a la Giorgio Furlan of Dario Frigo (die naam alleen al!) als winnaar werd gekroond. Trouwens, waar zijn ze gebleven, die "italians"? Echter, italianen en Parijs-Roubaix: geen goed huwelijk, me dunkt. Of is dat te zwaar voor die jeanetten ? Enfin, toch maar naar het voor mij onbekende en dus exotische Boxbergheide getrokken, samen met vrouw & jongste dochter voor de 1ste manche van de nieuwe challenge "Victor's Cup". En daar had ik dus achteraf helemaal geen spijt van, omdat er in het plaatselijke cafetaria een tv stond en dus de finish van de kasseienklassieker kon volgen, maar ook omdat ik een sterke prestatie neerpootte. Voor de start zag ik al een stevige concurrent, namelijk Patrick Nys, die ik dus kon proberen te volgen. Ik zat al vlug gebeiteld in een groepje met o.a. Patrick en Steven Vandingenen, die terug goed op dreef is. In de 2de van de 4 rondes kreeg ik het even moeilijk om Patrick te volgen op het toch wel pittige parcours. De wind maakte het nog wat zwaarder, maar toch kwam ik erdoor en de volgende ronde had ik al een gaatje. Steven was dan al achtergebleven en zo stormde ik maar door als een losgeslagen stier door de straten van de Genkse deelgemeente. Zeggen dat het gemakkelijk ging , zou de waarheid geweld aandoen, maar toch voelde het beter dan in Borgloon. Uiteindelijk finishte ik 10" voor Patrick als 1ste van mijn categorie en 10de algemeen. Oef!! Ik ben vooral tevreden omdat de rondetijden (9'44" en drie maal 9'57") zeer vlak te noemen zijn. Dat is altijd een goed teken in het vooruitzicht van de marathon, over 4 weken, toch nog altijd mijn hoofddoel....
De tweede wedstrijd van de Haspengouw Challenge" vond plaats in Borgloon. Het parcours vond, in tegenstelling tot de voorbije 4 jaar, niet meer tussen de "bloesems" plaats, maar ging nu richting centrum. Het was zeker niet makkelijker, maar een steile klim was er nu niet bij, wel langere stukken vals plat. Van bij de start ging het berg af en het tempo lag al onmiddellijk hoog. Mijn oude diesel kwam zoals steeds nogal moeizaam op gang. Maar het gevoel was niet super, vandaag, dus ik probeerde zo goed mogelijk te doseren. Na de 1ste van de 4 ronden nam ik wat afstand van concurrent Luc, maar veel overschot had ik niet vandaag. De hartslag ging niet genoeg omhoog en ik had al gauw in de smiezen dat het niet zo bolde zoals in Bolderberg. Echter, ik liep geleidelijk wat verder weg en had een mikpunt in Jo Croes, al kon ik hem niet bijbenen. In de laatste ronde naderde ik nog sterk op Lode Raskin en eindigde als 19de (1ste M55) op 160 deelnemers in 36'56". Ronde tijden: 9'04; 9'12"; 9'17"; 9'23". Dus, veel verval was er niet. Dat maakte dat mijn 450ste wedstrijd zeker niet de slechtste was.....
Voor de 3de wedstrijd van de challenge trokken we over de provinciegrenzen heen naar het landelijke Overhespen. Vorig jaar was op deze plaats DE nachtmerrie (of daghengst) gebeurd voor mij.... Na 3 km scheurde ik er namelijk mijn linker-hamstrings (zweepslag). Ik had toen al enkele dagen een stram gevoel op die plaats, maar een doorgedreven inspanning werd dus fataal! Gevolg: bijna 2 maanden "out" om scheur van 4cm te laten genezen. Enfin, dit alles is reeds lang verleden tijd en dus voor een herkansing stond ik , samen met 150 andere atleten aan de start. Het parcours was wel grondig gewijzigd: minder klimwerk en 3 in plaats van 2 ronden. Het weer was ideaal: 16 graden, maar wel een stevig windje dat op een bepaald stuk in het nadeel stond. Ik nestelde me in een groepje dat vrij snel uitdunde, maar ik kon me soms toch wat uit de wind zetten. Het gevoel was beter dan de vorige 2 wedstrijden: ik kon mijn tempo goed aanhouden en verzwakte geenszins, kortom: rock and roll!! In de tweede ronde staken we Lode Raskin voorbij en stoven zo verder door het licht glooiende landschap. Op het einde kreeg wat steken in mijn zij en moest het tempo iets laten zakken en zodoende verschalkten Steven en Pieter Torfs mij nog met de meet in het zicht. Maar ik was zeer tevreden over mijn prestatie want door die Marathon-training stond ik toch niet zo fris aan de start. Als 16de algemeen en 1ste van "oudste groep" kon ik terugblikken op een geslaagde namiddag: ook en vooral door de nagenoeg perfecte organisatie van de plaatselijke KLJ. Aan zulke kleinschalige en sympathieke organisaties kunnen veel "grotere" nog een puntje zuigen.... Op naar de "tungri run" op de traditionele 1ste mei.
De tweede wedstrijd van de Haspengouw Challenge" vond plaats in Borgloon. Het parcours vond, in tegenstelling tot de voorbije 4 jaar, niet meer tussen de "bloesems" plaats, maar ging nu richting centrum. Het was zeker niet makkelijker, maar een steile klim was er nu niet bij, wel langere stukken vals plat. Van bij de start ging het berg af en het tempo lag al onmiddellijk hoog. Mijn oude diesel kwam zoals steeds nogal moeizaam op gang. Maar het gevoel was niet super, vandaag, dus ik probeerde zo goed mogelijk te doseren. Na de 1ste van de 4 ronden nam ik wat afstand van concurrent Luc, maar veel overschot had ik niet vandaag. De hartslag ging niet genoeg omhoog en ik had al gauw in de smiezen dat het niet zo bolde zoals in Bolderberg. Echter, ik liep geleidelijk wat verder weg en had een mikpunt in Jo Croes, al kon ik hem niet bijbenen. In de laatste ronde naderde ik nog sterk op Lode Raskin en eindigde als 19de (1ste M55) op 160 deelnemers in 36'56". Ronde tijden: 9'04; 9'12"; 9'17"; 9'23". Dus, veel verval was er niet. Dat maakte dat mijn 450ste wedstrijd zeker niet de slechtste was.....
