Na mijn puike prestatie van vorig jaar op het BK (toen in Malmedy) toen ik met 39min.30sec. slechts derde werd ik mijn leeftijdscategorie maar waar ik wel met veel tevredenheid op terugkijk, was ik deze ik keer heel wat minder positief. Door de (geregelde) last in mijn linkerhiel en dat gehoest (dat nu gelukkig geminderd is) kan ik niet voldoende volume trainen. Ook geen intervals (enkel af & toe 1 km versnellen), ik ben zelfs niet 1 keer op de piste gaan lopen, wat ik vorig jaar wel een keer deed als voorbereiding. Twijfels alom dus, daarom hoopte ik op een tijd tussen de 41 en 42 minuten als hoogst haalbare en eventueel een podiumplaats, al hangt dat af van het deelnemersveld. De rit naar Brussel was ook niet de gezelligste met de gebruikelijke drukte & files aldaar, maar het gezelschap van mijn vrouw en jongste dochter maakte veel goed. We waren ruim op tijd ter plaatse en tijd genoeg dus om op te warmen. Maar zelfs dat beperkte ik tot een minimum om mijn hiel te sparen. Van bij de start ondervond ik al dat het veel te snel ging om mijn 2 concurrenten te volgen en dus liet ik begaan. Ik was sowieso zeker van het podium want er waren maar 3 atleten geselecteerd bij de 65 plussers. Dus probeerde ik een stabiel tempo aan te houden, hetgeen ook vrij goed lukte, met in het achterhoofd de mogelijkheid dat 1 van die ontsnapten zou kunnen verzwakken. De eerste van die twee (een zekere Oomen) werd enkele maanden geleden Belgisch kampioen veldlopen in mijn categorie, ook een topper dus. Dat BK vond toen plaats op dezelfde dag als het BK Halve Marathon in Gentbrugge,dat ik toen won. Zowat halverwege had bovengenoemde bijna een halve ronde voorsprong (= ongeveer 40 seconden), maar vanaf dan begon die bonus beetje bij beetje af te brokkelen. Dat gaf mij zowaar vleugels en een reden om vol te houden. Door zo op hem te focussen, merkte ik niet op dat ik op enkele ronden van het einde nummer 2 had voorbijgestoken. Ondertussen was ik zodanig dicht genaderd, dat mijn hoop bijna werkelijkheid werd. Mijn tempo ging naar de 4min./km, maar de benen liepen vol als ik echt zou versnellen. Puur op uithouding en met de moed der wanhoop kwam ik nog zeer dicht, maar strandde op anderhalve seconde!!! (2de M65 in 41min.13sec.). Om dood te vallen: in de jaren 2017 en 2018 kwam ik telkens ook maar respectievelijk 4 en 2 seconden te kort voor het goud! Ontgoocheling alom, natuurlijk, maar ik was zeer tevreden over mijn prestatie (4min.5sec./km volgens Strava). Dit had ik niet verwacht, ik heb mezelf zowaar overtroffen en mijn hiel bezorgde me enkel na afloop wat last. Dit was mijn 30ste podiumplaats op Belgische Kampioenschappen sinds ik een licentie heb bij de Bond (2008). Achteraf was ik zo verlekkerd op het streekbier (namelijk Herberg) dat ik bijna te laat was voor de podiumhulde.
Nog maar eens een Bloesemloop, maar het lenteweer blijft beneden alle peil. Deze keer was het nog erger dan vorige zondag met regelmatig regen, al was het niet meer zo fris. De situatie was zodanig mistroostig dat ik niet veel goesting had om een wedstrijd te lopen: dat gebeurt nochtans zelden! Het kerkdorpje Velm lag er verzopen bij wat ook niet bijdroeg aan de sfeer en gezelligheid en dat was ook te merken aan het deelnemersaantal (96). Ook wat mezelf betreft waren er twijfels, want mijn linkerhiel bezorgt me alweer meer last, waardoor ik niet kan trainen zoals ik wil. Een niet al te bemoedigende situatie, 1 week voor het BK 10000 meter waar ik me voor heb ingeschreven. De wedstrijd zelf dan: ook die was niet van dien aard om er vrolijk van te worden. De eerste paar honderd meter gingen licht hellend over kasseien, waarna het stevig bergop ging. Het tempo was er al uit voordat het erin was geweest en ademnood was het gevolg. De eerste 2 km gingen zo bijna gans de tijd bergop en het was eerder harken dan lopen. Maar ook bergaf bolde het niet en ik geraakte ook daar nauwelijks aan 4 min./km. Het parcours was golvend en meestal over verharde veldwegen met ook enkele passages door plantages, hetgeen de benen nog meer afsneed. Met 96 hoogtemeters kan je gerust van een pittige omloop spreken, maar mij hield het constante gezeur in mijn hiel me meer bezig. Ik finishte uiteindelijk wel als 1ste M65 (32ste totaal) in een tijd van iets meer dan 50 minuten. Een bedroevende gemiddelde snelheid van 4min.25sec./km! Ik vraag me af wat ik volgende week op dat BK ga doen?
Deze vorig jaar voor het eerst in het leven geroepen run kon zijn naam niet waarmaken want de bloesems zijn achterwege gebleven door het (te) frisse weer van de voorbije weken. Doch, dat kon de pret niet drukken want het Haspengouws landschap is altijd de moeite waard om doorheen te wandelen/lopen/fietsen. Het parcours werd totaal anders uitgetekend dan vorig jaar: 1,5 km korter, maar wel iets zwaarder. Mijn verkoudheid lijkt over te zijn maar de hoestbuien niet en houden me soms nachten wakker. Niet ideaal dus, daarom had ik mijn doelstelling niet te hoog gesteld en ambieerde ik een tijd van ongeveer 43 minuten. Onder een zware hemel en ronduit frisse temperaturen (9°) namen we met zijn 244 de start. Mijn grootste bekommernis was om niet in een hoestbui verzeild te geraken want eens die begint, komt er niet meteen een eind aan. Maar dat viel mee, al voelden de benen nogal slap aan zoals meestal, de voorbije wedstrijden. Toch was het tempo behoorlijk en mijn linkerhiel bezorgde me geen last. Ook de helling aan Km 5 werd goed verteerd en ik voelde me zowaar vrij goed waardoor de laatste km bovendien alsnog de snelste werd (4 min.). Na 42min. 39sec. bereikte ik de aankomst als eerste M65 (51ste totaal). Ondanks een matige tijd mocht ik tevreden zijn, vooral omdat de trainingen ook niet van harte verlopen, al zal dat ook met al dat gehoest te maken hebben.
Acht dagen geleden veel wind, vandaag 6° met een gevoelstemperatuur die tegen het vriespunt aanschurkte: de lente heeft zich nog niet van zijn beste kant laten zien. Deze mooie wedstrijd, die nog maar aan zijn tweede editie toe was, had nochtans veel beter verdiend. De prachtige locatie in en rond de stroopfabriek te Borgloon maakte echter veel goed. Daar ik vorig jaar niet kon deelnemen (wegens mijn blessure), kon ik het parcours niet goed inschatten. Dat het niet lichtlopend en deels onverhard ging zijn, wist ik, doch door de regen van de voorbije dagen was de modder ook weer van de partij en dat zou me heel wat parten spelen. Liefst met 152 atleten schoten we uit de startblokken en dat ging al dadelijk goed vooruit. Althans de eerste paar honderd meters, want dan werd de eerste modder onder de voeten geschoven. Plots realiseerde ik me dat ik de minst ideale schoenen aan het bezigen was, namelijk die zonder profiel onder de zolen. Al dadelijk begon het schuiven en patineren, dus ging alle concentratie naar overeind blijven! Heel wat minder onverhard dan vorige week, doch de opeenvolgende beklimmingen haalden evenzeer de snelheid eruit. De langere stukken op de voormalige spoorweg waren een verademing, maar tijdens een lang stuk veldweg met de nodige modder was het weer opletten geblazen. Gelukkig ben ik nergens tegen de wereld gegaan, op wat slippertjes na, en op de vlakke & verharde stukken kwam ik toch dicht tegen de 4min./km. Dat stemde me tot tevredenheid, alsook de 1ste plaats bij de M65 (45ste algemeen) in 49min.13sec. Vorige week was ik 20sec./km trager, al mag dat geen maatstaf zijn. Dochter Sharon liep haar eerste lange wedstrijd met succes uit, dit was tevens haar langste duurloop van het jaar. De organisatie van Pascal, Peter & co was subliem met voor iedereen geschenken en attenties. Veel deelnemers, ondanks de gure omstandigheden, dat belooft voor de dag dat het ooit eens mooi weer wordt.
