Lopen met een stok was tot op heden nooit een hobby van mij geweest en een aflossing deed ik ooit nog maar 1 keer (dat moet 12 a 13 jaar geleden geweest zijn). Bovendien zijn die korte hevige inspanningen niet zo op mijn slungelige lijf geschreven. Dat lichaam is meer gemaakt voor het langere werk, type marathon en dergelijke. Toch nam ik deel aan dit Limburgs kampioenschap, dat trouwens door mijn club ACA georganiseerd werd, om eens andere uitdaging aan te gaan. Veel volk op en rond de Alkense atletiekpiste, de weersomstandigheden waren dan ook ideaal: windstil, zonnig en 23°. Ik had me laten inschrijven voor 2 nummers: eerst de 4x400 mixed relay. De gemengde aflossing (2 heren & 2 dames) legde ik, samen met clubgenoten Stefaan, Charlotte en Bea af in 5:51 en 82 honderdsten. Dit betekent een gemiddelde van 3min.40sec. per km! Daar kan je al mee thuiskomen! Een dik uur later was het de beurt aan de 4x800 meter voor M65. Voor die afstand had ik mijn spikes aangetrokken en samen met Jos, Kris en Michel legden we de totale afstand (3,2 km) af in 13min.29sec. en dat was gemiddeld bijna 4:13/km. Niet slecht voor vier oude heren die niet lang na WO2 geboren zijn! Dit was goed voor de titel en een clubrecord (bij de M65 stond deze discipline nog niet in de annalen). Ik legde mijn 800 meter (als laatste) af in 3:03, wat 3:48/km gemiddeld betekende. Uiteindelijk was het een fijne ervaring en een uitdaging om eens uit mijn comfortzone te treden.
De organisatie van het Helpshop criterium riep een nieuwe wedstrijd in het leven, die weliswaar nog niet deel uitmaakt van het criterium, maar volgend jaar misschien wel. De locatie was het pittoreske gehucht van Wellen (Ulbeek), een voor mij niet onbekende omgeving, omdat ik er regelmatig passeer met de fiets. Met een uitbundige zon en 27° was alles aanwezig om er een loopfestijn van te maken. Helaas was diezelfde temperatuur er allicht mede verantwoordelijk voor dat de opkomst niet talrijk was: slechts 41 vertrekkers voor de 10 km. Maar dat lieten we niet aan ons hart komen en de start was vinnig met de eerste km in iets meer dan 4 minuten. Het liep goed, nochtans ging mijn opwarmingsrondje van 4,5 km (voormiddag, thuis) niet van harte, want de benen voelden toen zwaar aan. Tijdens de eerste van de 2 rondes liep ik al enkele atleten voorbij en de tweede ronde nog 5 man. De lange beklimming van de Oetersloven berg verteerde ik goed, alsook de stroken onverhard er tussendoor. Met 64 hoogtemeters was dit mooi parcours ook niet vlak te noemen met de nodige passages door fruitplantages. De laatste Km was even snel als de eerste, dus finishte ik nog behoorlijk sterk na 43:19 als 1ste M65 (11de totaal). Mijn tempo was nog een fractie sneller dan vorige maandag in Kozen: dus liep ik de voorbije 4 wedstrijden telkens sneller. Als het zo verder gaat, ziet het er goed uit voor wat dat betreft en ook mijn hiel bezorgde me totaal geen last. Ik heb er in elk geval volop van genoten: de afwezigen hadden ongelijk!
Drie wedstrijden op drie dagen: in het verleden deed ik meer zulke dingen. Of twee wedstrijden op 1 dag op verschillende locaties, zoals: s middags in Genk en s avonds in Kozen, of: namiddag in Stevoort en vervolgens in Sint-Truiden. Maar het zotste vond ik 2014: toen liep ik het BK Halve Marathon in Sint-Truiden (waar ik 2de M55 werd), om even later de 10 Km nog te lopen aan 3:46/km en nog eerste werd in mijn categorie. Toen was ik wel een stuk jonger en dergelijke stoten kan ik nu dus niet meer uithalen. Deze kermisloop, op een drietal Km van mijn huis, werd al voor de 13de keer georganiseerd en daarvan heb ik er maar enkele gemist. Qua hoogtemeters was dit de minst zware van de 3 wedstrijden van de voorbije dagen (62 meter) maar met heel wat onverhard, inclusief grasveld met het nodige bochtenwerk, was dit allesbehalve een snelle omloop te noemen. Ten opzichte van de voorbije jaren waren er nu 2 grote rondes (i.p.v. de 4 kleine rondjes) uitgetekend. Ik startte behouden en liet me rustig meedrijven, want de eerste km ging bijna continue bergop. De benen voelden goed aan, en ik kwam algauw in mijn ideale ritme, al was dat niet zo evident met die scherpe bochten op het gras. Ik vertoefde steeds in de buurt van clubgenoot David, dus wist ik dat ik goed bezig was. Bovendien legde ik de tweede ronde nog 10 seconden sneller af als de eerste en finishte ook als 1ste (bij de M65) in bijna 44 minuten. Gemiddelde snelheid was nog eens 3 seconden/km sneller dan gisteren en zelfs 12 sec./km sneller dan eergisteren. Veel beter had ik niet kunnen/durven hopen en daarom was de beloning achteraf (oliebollen en een Karmeliet) verdiend.
De tweede wedstrijd van het drieluik van dit weekend kende ik, in tegenstelling tot die van gisteren, wel. Vorig jaar nam ik er nog deel en met nog meer hoogtemeters dan gisteren (109 meter) zou de opdracht vandaag er niet makkelijker op worden, zeker met de beklimming van de Biestert, in de laatste km. Dat steil beest hakte er ook vorig jaar in, maar nu was het afwachten hoe de benen zouden aanvoelen na dat sloopwerk van gisteren. Maar dat viel al bij al goed mee en het tempo lag al meteen hoger dan gisteren. Ik verteerde de opeenvolgende hellingen wonderwel en ik kon blijven kracht zetten. Het was nochtans vrij warm (25°) en met de meet in zicht kon ik versnellen en daardoor nog 3 atleten oprapen. Ik droeg nu wel mijn wedstrijdschoenen en die bezorgden me heel wat minder last. Ik voelde me doorlopend goed en mijn tempo was zelfs 9 seconden sneller dan gisteren. Mijn eindtijd (45:12) was wel anderhalve minuut trager dan vorig jaar, maar het gevoel zat goed en ik werd 1ste van de 7 M60 (39/145 totaal). Van podia per categorie was alweer geen sprake (Victors cup!), maar ik kon tevreden naar huis.
Ik heb eerst nog moeten opzoeken waar Elst lag, want ik had er nog nooit van gehoord. Bleek het een gehucht van Millen te zijn en Millen een deelgemeente van Riemst en tevens het hoogst gelegen gehucht van Limburg, gelegen vlakbij de grens met Wallonië. Ik had de planning opgevat om drie dagen na mekaar een wedstrijd te lopen: vandaag (Elst) en maandag (Nieuwerkerken) voor het Helpshop criterium en tenslotte morgen zondag (Grote Spouwen) voor het Victors cup, in beide criteriums voer ik de rangschikking aan in mijn categorie. Ik had ook niet bepaald afgebouwd naar vandaag toe en dit eerder als doorgedreven training opgevat. Het parcours was met zijn 105 hoogtemeters ook niet licht lopend en met 3 plaatselijke rondjes zelfs zwaar te noemen. Ik droeg voor 1 keer eens niet mijn wedstrijdschoenen, maar wel die waar ik dagelijks mee train. Dit om mijn hiel te ontzien die me nog steeds geregeld wat last bezorgt, al lijkt dat minder te zijn met mijn gewone schoenen. Met slechts 73 gingen we om 20u van start (bergop) en al dadelijk liepen mijn benen vol. Die zogezegde doorgedreven training zou wel eens een zware kunnen worden. Dan maar een versnelling trager geschakeld en zo kwam ik terecht bij mensen in wiens gezelschap doorgaans zelden of nooit loop. Het tempo van rond de 4:30/km was ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Het ging constant op & neer en ik had me voorgenomen om, ondanks de last in mijn linkerhiel vanaf km 4, de derde & laatste ronde als snelste neer te zetten en dat lukte ook nog: 1 seconde sneller dan de eerste en 11 sneller dan de tweede ronde. Ik finishte nog net in het eerste gedeelte van het deelnemersveld (35/73) en 1ste M65 in 45:31. Ik had het ook eventueel wat rustiger kunnen aanpakken, want de 2de +65er was 9 minuten na mij!
Dit ging mijn 5de deelname aan het BK op de weg worden en drie keer wist ik reeds een podiumplaats te veroveren: 2de in 2017 en 2018 en 3de in 2021. Enkel in 2020 moest ik vrede nemen met een plek naast het podium: 7de (toen nog bij de M60). Na mijn Zilveren medaille op het BK 10000 meter in Huizingen op 29 april, ging ik ook nu resoluut weer voor een top drie plaats. Het hoogst haalbare leek mij Zilver, omdat absolute topper (Heyde) zich ook ingeschreven had. Maar ook de nr.1 van in Huizingen (Oomen) was van de partij en bovendien de derde van toen (Van Campenhout), bovenop nog enkele goede lopers. Ik zou me dus schrap moeten zetten, maar na twee slapeloze nachten kwamen de twijfels om de hoek loeren. Echter, met het wisselvallige weer en ideale looptemperaturen (17 a 18°) hoopte ik dat het allemaal wel los zou lopen.
Rond 12u15 vertrokken mijn vrouw en ik al richting Lokeren om de drukte voor te zijn en een parkeerplaats te vinden. Het parcours was deze keer anders met drie rondes in plaats van twee vroeger, en meer in het centrum gesitueerd. Nadat de dames hun wedstrijd hadden afgewerkt, was het de beurt aan de mannen. Tijdens de opwarming had ik al wat last van mijn rothiel en dat zou niet beteren. Mijn start was dramatisch en ik bewoog me voort zoals een strijkijzer. Nooit liep ik comfortabel, al bezorgde die linkerhiel me pas echt last vanaf km 4. Tot dan liep ik in vijfde stelling bij de M65 en het podium leek ver weg. Naargelang de wedstrijd vorderde kwam ik er wat door, maar het kostte me zeer veel moeite. In de tweede ronde kon ik nog een concurrent (Verbeek) afschudden en tijdens de voorlaatste km ook nog nr 4 (Quadflieg) voorbijlopen. Vervolgens naderde ik nog tot op de 2de en 3de 65 plusser (tot op 20 en 30 seconden). Dus was de vierde plaats mijn deel (na Heyde, Oomen en Van Campenhout) in iets meer dan 42 minuten: niet zo slecht, maar ik had er wel wat meer van verwacht. Ik presteer al gans het jaar wisselvallig en dat zal ook wel te maken hebben met die chronische hielblessure. Die lijkt wel aan de beterhand, maar ik kan niet trainen zoals ik zou willen. Tenslotte is te weinig nachtrust nefast voor de conditie en al zeker als dat twee nachten na mekaar gebeurd.
