12de Kiezegemse stratenloop. Meensel-Kiezegem. (+/- 10,2 km)
Deze wedstrijd beschouwde ik eerder als een tussendoortje, aangezien er tijdens de vakantie weinig stratenlopen geprogrammeerd zijn. Ik had me dan ook niet voorbereid en evenmin afgebouwd naar dit gebeuren toe: eergisteren heb ik 18 km gelopen, inclusief een tempoduurloopje van 6,4 km. Gisteren nog een kort loopje van 4,6 km en een pittig fietsritje van 36 km. Ik ging ervan uit dat dit een stratenloop ging zijn, maar viel dat effe tegen! De zon scheen en het was warm (26°) toen mijn vrouw & ik afzakten naar het geboortedorp van Eddy Merckx. De startlocatie was een grasveld en het deelnemersaantal was met 64 atleten bescheiden te noemen: algauw werd duidelijk waarom! Een paar honderd meter na de start ging het rechtsaf steil omhoog. Voor de start had ik al houten benen en dat werd alleen maar erger. Wat volgde was compleet van de pot gerukt: onverharde, ongelijke en gevaarlijke afdaling met scherpe stenen, lang stuk bergop, veldweg met steenslag, bosweg met de nodige omhooggekomen wortels en als afsluiter een schuine bocht naar links die ook nog eens bergaf liep waardoor je net niet naast het parcours belandde. En dat allemaal samengepropt in 2 km! Dus moesten we dat onding 5 maal doen om aan de 10 Km te geraken. Ik was meer bezig met niet te vallen of om te vermijden mijn voet om te slaan dan met lopen. Mentaal was het moeilijk om niet na elke ronde te stoppen, dus draaide ik de knop om en probeerde om van de laatste ronde ook de snelste te maken (en alzo mijn gedachten wat te verzetten!), en dat lukte nog ook. Ik werd uiteindelijk 5de van de 13 M55 (35/64 algemeen), in 50 minuten rond. Met bijna 5 min./km was dit mijn traagste wedstrijd ooit (en dat zijn er ondertussen toch ook al 692) en dat had enkel te maken met de 215 hoogtemeters. Hier was totaal geen plezier te beleven en daar zullen ze me ook nooit meer weerzien.
Het was 16 jaar geleden dat ik nog eens deelnam aan deze wedstrijd: in 2007 zette ik een tijd van 36:22 neer en twee jaar eerder: 37:24. Dat zijn chronos waar ik nu enkel nog maar van kan dromen Toch hoop ik dit jaar nog eens een 10 km in de 40 minuten te kunnen lopen. Tot nu toe was dat dit jaar wishful thinking, maar ik geef de moed niet op en op een vlak parcours & ideale omstandigheden moet zoiets mogelijk zijn. De omstandigheden waren alvast niet van dien aard om een snelle tijd neer te zetten met een warmte van 26 a 27° en een parcours dat toch niet zo vlak was met een klimmetje in de tweede lus: in mijn herinnering was het biljartvlak (het parcours kan ondertussen ook gewijzigd zijn). Met een kleine 1500 startten we om 20u. Een massa die ik niet meer gewoon ben, maar toch plezant om nog eens mee te maken. De aanvang was stevig, gedreven door de vele deelnemers en de aanmoedigingen langs de kant. Verderop, in het centrum, was de ambiance compleet en waren de mensen in kermisstemming. Daardoor vergat ik even me te concentreren en ik moest het tempo wat terugschroeven. Toch kwam ik er tijdens het tweede gedeelte weer door en kon ik de snelheid wat opdrijven om op de atletiekpiste finishen in 41:27. Ondanks ik mijn doel niet bereikt had was ik toch content, vooral vanwege het gevoel en ook mijn linkerhiel die me pas na halfweg wat begon te irriteren. Ik werd 250ste van de 1478 (4de van 60 M60 voor de Victors cup). Al bij al een fijne belevenis en een prestatie waar een oude mens zeker niet mag over klagen.
Deze door ACA georganiseerde piste meeting leek me wel ideaal om de snelheid wat aan te scherpen op een korte afstand. Het was de ganse dag al warm geweest met temperaturen van 32 a 33°, maar s avonds na 22u was het toch al goed afgekoeld en windstil: ideale omstandigheden, dus. Althans niet voor mij, want het draaide compleet vierkant. Het kostte me te veel moeite om mijn aanvangstempo vol te houden, toch zat er geen verval in (de 1ste en laatste km waren even snel). Resultaat was een teleurstellende 20min.46sec., daar waar ik onder de 20 minuten wou duiken. Zelfs 2 seconden per km trager dan op het BK 10000 m in Huizingen twee maanden geleden, maar wel een half minuutje sneller dan in Sint-Niklaas (BK 5000 m). Toch wist Strava mij te vertellen dat dit mijn snelste wedstrijd was sinds juni, vorig jaar! Ikzelf was alleszins niet tevreden, vooral over het gevoel (& niet alleen het piste gevoel!). Het terrasje dat ik achteraf deed, buiten aan de clubkantine, samen met mijn vrouw & dochters, was in ieder geval veel fijner dan het gedoe dat eraan voorafging. Ik kijk in elk geval heel wat meer uit naar de volgende wedstrijd in Tessenderlo, overmorgen (The Classic, namelijk)
Van de 17 edities stond ik 15 keer aan de start van deze wedstrijd, tevens de elfde manche van het Helpshop Criterium (waarvan ik op de 1ste plaats sta bij de M65). Het parcours is sinds enkele jaren grondig veranderd (twee rondes van 5 km, in plaats van de vijf rondjes van 2 km vroeger). Het was trouwens sinds 2017 geleden dat ik er nog eens kon/mocht deelnemen wegens diverse redenen: niet georganiseerd al of niet wegens Corona en blessures. Het was exact 1 jaar geleden dat ik daar, in Nieuwerkerken, last begon te krijgen van mijn linkerhiel tijdens de laatste kilometers van de wedstrijd. Die hiel doet het, 1 jaar na datum, behoorlijk goed, al is die op tijd & stond wel nog voelbaar. Ondanks er maar 1 dag rust zat tussen de vorige (Geetbets) en deze wedstrijd, voelde ik me fit genoeg om er nog eens in te vliegen (of fladderen?). Die rustdag van gisteren heb overigens 30 km rustig gefietst om de spieren wat los te laten komen van die zware Hogense loop van eergisteren. Van bij de start koos ik voor het meest comfortabele tempo om alzo eventueel later nog te versnellen, als het kon. Ofschoon ik meestal alleen liep en dus niet veel overschot had, was de tweede ronde 11 seconden sneller dan de eerste: een teken dat mijn uithouding prima is. Mijn hiel bezorgde me wat meer last dan zaterdag, doch niets om over te panikeren. Ik werd 1ste M65 (30/111 totaal) in 41:07, maar 14 seconden trager dan vorig jaar. Mijn dochter Sharon overleefde haar 5 km alweer, lijkt ook goed op weg na haar blessure.
Het was zowat 20 jaar geleden dat ik nog eens een wedstrijd liep (die destijds deel uitmaakte van het Haspengouw Challenge) in het gehucht van Geetbets. Wat ik me daarvan herinner, is dat de afstand 10 km was, verdeeld over 5 rondjes van 2 Km, met een stevige kuitenbijter erin verwerkt. Het parcours was nu op een heel andere plaats en nabij de aankomstlocatie was geen parking voorzien. Het gevolg was dat de auto bijna 1 km ver moest geparkeerd worden! Het voordeel daarvan was wel dat men goed opgewarmd aan de start verschijnt en dat was ook nodig, want de omloop was behoorlijk zwaar met een lange klim en heel wat onverhard in verwerkt onder de vorm van een veldweg en een stuk plantage. Bovendien was de wind van de partij en, zoals gewoonlijk, zat die ook nog eens in het nadeel als het bergop ging. Met 80 starters was er blijkbaar niet zo veel belangstelling voor deze manche van het Helpshop criterium. Met de wind in de rug en lichtjes dalend vertrokken we voor twee rondes van 6 km. Op die manier was de eerste km in 4 minuten lopen niet zo een probleem, maar dat veranderde gauw na een bocht naar links waarna die lange klim volgde. Veel tempo maken zat er verderop ook niet in op een lange, ongelijke veldweg. Ik liep samen met Julie, die op dat moment tweede dame was, en ik kon zowaar haas spelen voor haar. Tijdens de klim in de tweede ronde passeerden we de eerste vrouw, dus kon Julie de overwinning (als 1ste dame algemeen) op zak steken. Zelf voelde ik me gans de tijd goed en mijn rechtervoet, die ik Zelem had omgeslagen (en waarvan de enkel nog steeds dik is), deed het prima. Zelfs mijn linkerhiel begon ik pas na 9 km te voelen, doch niet erg. Na bijna 53 minuten overschreed ik als 1ste M65 de eindmeet (22ste algemeen). Een opsteker van formaat, na mijn mindere prestatie van vorige week en in het vooruitzicht voor Maandag in Nieuwerkerken. Ik vond het een leuke wedstrijd, alleen de lange tocht naar de auto was een minpunt.
