De vorige editie verliep voor een gedeelte door het bos, mul zand en het nodige niveau verschil. Gelukkig (voor mij althans) werd een heel ander parcours uitgetekend. Met het ouder worden heb ik een broertje dood aan zware omlopen. De start en aankomstzone bevond zich op een groot grasveld en er dienden 2 rondes van 5 km afgelegd te worden op vlakke en verharde wegen doorheen Boekt. Echter, zowat 50 meter na de start kwamen we in een trechter terecht en ging snelheid er helemaal uit. Het was nogal harken om een constant tempo aan te houden, toch lukte dat beter dan vorige week in Wellen. Dit zal ook wel wat te maken met het iets makkelijkere parcours en enkele graden minder warm (en geen barbecue als laatste avondmaal). Julie muisde er deze keer nog eerder van onder, dus zij is geen ijkpunt meer voor mij. Ik kan maar beter geen jonge vrouwen meer proberen te volgen, maar oude (mannen). Mijn linkerhiel hield goed stand tot ongeveer km 7, doch ook daarna bleef alles binnen de pijngrens. Uiteindelijk flitste ik als 36ste van de 163 deelnemers over de meet (1ste 60 plusser voor Victors Cup) in 43min.38sec. Liefst 6 seconden per km sneller dan vorige week en een gemiddelde van 4min.8sec. per km. Mijn doel om ooit nog eens de 15 km/u te halen zal ik maar laten varen: dat chronisch gedoe aan mijn hiel maakt dat er niet veel progressie meer in zit.
Deze wedstrijd staat elk jaar op mijn programma en al zeker sinds die ook deel uitmaakt van het Helpshop criterium. Gisteren had ik nog het verjaardagsfeestje van mijn kleindochter (Mien) mee gevierd, waar de barbecue werd doorgespoeld met rode wijn. Dat en de malheur met mijn linkerhiel plus de warmte van 24°, maakten dat er vandaag geen wereldprestatie te verwachten viel. Toch verliep eerste km verrassend vlot, maar daarmee lag het beste dan ook achter de rug. Vanaf km 3 begon ik dan ook nog last te krijgen van die rothiel. Tot dan liep ik nog in het spoor van Julie, die ik in het begin van het jaar kon volgen, maar daarna snelde ze er vandoor. Niet dat ik op mijn leeftijd nog jonge dames moet achterna lopen, maar toch. Is dit dan de tanende conditie, in combinatie met het ouder worden en slijtage der onderdelen? Dit laatste is niet abnormaal als je reeds 93000 km gelopen hebt, me dunkt. Ik probeerde ondertussen er het tempo wat in te houden en had geluk dat Nico de laatste Km nog haas voor me speelde, terwijl hij aan het uitlopen was van de 5 km. Resultaat: 42min.28sec.: liefst 3 minuten trager dan vorig jaar! Iets te veel achteruitgang volgens mijn goesting. Toch mocht ik als 1ste M65 het podium op. Dochter Sharon moest halfweg de strijd staken wegens een heup/liesblessure, maar ze won wel de hoofdprijs met de tombola. Zodoende waren we niet voor niets naar Wellen afgezakt.
De moeilijkheidsgraad graad van deze wedstrijd lag een stuk hoger dan vorige week in Genk. Qua hoogtemeters bijna het dubbele (140 meter), doch de ondergrond was meer verhard. Enkel een hellende strook grindweg op 3 km van het einde: die Kattenberg is echt niet van de poes. Dat had ik vorig jaar al gemerkt, toen liep ik er trouwens de Halve Marathon. Vandaag was de langste afstand 15 km, dus koos ik daarvoor. Ondanks mijn slappe vertoning van vorige week op de 10 mijl, vertrouwde ik erop dat mijn conditie op vergelijkbare afstand beter zou zijn. Er waren liefst 115 lotgenoten om dit varkentje te wassen, maar na enkele honderden meters bergaf daalde de euforie toen we linksaf draaiden en langsheen Alden Biezen een eerste lange klim te verwerken kregen. Het tempo ging er helemaal uit en dat was nog maar het begin van een slopende tocht met weinig vlakke kilometers. Het was zwoegen en de eerste echte warmte van het jaar (nochtans maar 21°) speelde bij verscheidene atleten toch parten. Ik probeerde er het beste van te maken met de nodige smoel- en stuiptrekkingen tot gevolg (doen alsof, lukt sowieso niet op zulke omloop). De laatste 3 km gingen continue bergop vanuit het centrum van Bilzen, te beginnen met de voornoemde Kattenberg. Aan de voet daarvan heb ik even gewandeld om wat zuurstof te tanken. Enkel de laatste paar honderd meters gingen bergaf richting aankomst. Ik mocht, tot mijn verrassing, als 2de 55 plusser het podium op (1ste M60) in 1uur en 6 minuten. Mijn tempo was 2 seconden per km trager dan vorig jaar, toen ik daar de 21,1 km liep, maar wel 2 sec./km sneller dan vorige week in Genk. Mijn linkerhiel bezorgde me wel last, maar later dan gewoonlijk. Ondertussen mag ik me ook leider (lijder ?) noemen van de criterium Victors Cup bij de M60, waarvan er reeds 3 wedstrijden gelopen zijn.
Ik had deze eigenlijk niet gepland maar omdat mijn linkerhiel het de voorbije dagen vrij goed deed, besliste ik in laatste instantie om toch deel te nemen in Genk, ook omdat ik er tot heden nog nooit present was. Ik koos voor de 10 mijl met in het achterhoofd dat de omloop niet al zwaar zou zijn, maar dat viel achteraf nogal tegen. En die VIEL mag je trouwens letterlijk nemen. Er stonden liefst 552 atleten aan de start van de langste afstand en de omstandigheden waren perfect en met 18° niet te warm. De eerste km ging rechtdoor & vlak, toch kon ik helemaal geen snelheid maken: 4:15/km was zowat maximaal haalbare! Voorbije donderdag had ik nog een duurloop van 15 km afgewerkt en die ging gruwelijk slecht. Ook in Genk leek het die kant op te gaan, temeer omdat de wegen ons richting Kattevennen leidden en daar waren boswegen en vooral los zand de storende factoren. Verder kwamen er nog nijdige klimmetjes bij die de benen helemaal deden vollopen (76 hoogtemeters). De laatste kilometers waren er te veel aan en dat was te merken na de passage door het Shopping Center. Tijdens die laatste km struikelde ik op de een of andere manier en ik ging tegen de wereld! Maar vooraleer ik de grond raakte, flitste het door mijn hoofd om er iets spectaculairs van te maken met een soort rolbeweging, zodat de toeschouwers er ook iets aan hadden. Aan de kennismaking met de Genkse bodem hield ik twee kapotte knieën en een passage bij het Rode Kruis over. Ik werd uiteindelijk 2de M60 in 1uur 10 min.: veruit mijn traagste 10 mijl ooit. Achteraf bleek dat die laatste Km zelfs de snelste was!
In het verleden liep ik meermaals 2 wedstrijden op twee dagen, zoals vorig jaar toen ik daags na het BK 10000 meter ook de Tungri run betwistte. Dit jaar zat er wel 1 dag tussen en ik voelde me hoegenaamd niet hersteld van die inspanningen in Huizingen. Maar na een kort loopje thuis, voormiddag, achtte ik me klaar om de straten van Tongeren te gaan teisteren, al moet gezegd dat mijn linkerhiel nog steeds gevoelig was. Zoals elk jaar was er weer een zwerm sportieve mensen van de partij op De Motten om de uitdaging aan te gaan op de niet lichtlopende wegen van de oudste stad van het land. De eerste kilometers kwam ik maar moeizaam in gang en mijn hiel bezorgde meer last dan me lief was. Echter, na een paar km begon het wat beter te bollen en mijn stramme spieren bezorgden me niet al te veel last meer. Het bochtenwerk, de kasseien en enkele nijdige klimmetjes maakten dat een constant tempo aanhouden niet evident was. Met de finish in het vizier kon ik op de piste alsnog wat versnellen en dat was nodig om als 1ste M60 eindigen want nummers 2 en 3 volgden op slechts enkele seconden. Mijn tijd (42:15) was matig en liefst anderhalve minuut trager dan vorig jaar, toch mag ik niet klagen omdat ik zelfs als 2de 55 plusser het podium op mocht. Mijn gemiddelde tempo was maar iets trager dan eergisteren ondanks de het reeds genoemde parcours en de hinder in mijn hiel, die zich vooral na afloop deed gevoelen. Afwachten of en hoe ik kan herstellen voor de volgende wedstrijd: de ook al zware Bilzenrun in Rijkhoven.
