Amper 1 week na de marathon stond de zware, doch mooie, zeskerkenloop op het programma. Ik las in "Runners World" dat men na een marathon best 4 weken recupereert (2 weken na een halve marathon), maar een rare "kwiet" zoals ik lapt zoiets aan zijn laars. Deze wedstrijd, tevens de laatste van de "Haspengouw Challenge", was zo goed als een "thuismatch" voor mij & mijn team van de "GS Runners". Dus dat was een reden te meer om met mijn loopschoenen richting "Kotshoven" te karren. Bovendien zou ik dan aan alle 15 (!) manches deelgenomen hebben EN sinds 1997 geen enkele editie gemist hebben! De reden voor die 19 deelnames is niet ver te zoeken: mooi parcours door stukken natuur en de herfstige kleuren maken alles NOG aantrekkelijker (Als de zon schijnt). De zon was echter niet van de partij, evenals concurrent Luc. Daar keek ik eigenlijk wel naar uit, ook al zou dit niets meer veranderen aan het klassement, waar ik sowieso eerste blijf. Af te wachten viel of en hoe de benen zouden hersteld zijn van vorige week.... Pas sinds eergisteren voelden mijn kuiten enigszins "schappelijk" aan, doch dat is geen garantie op een rustige zondagnamiddag weet ik uit ervaring... Bovendien zou ik concurrentie krijgen uit onverwachte hoek, zou later blijken.
Na heel wat felicitaties (van vorige week) in ontvangst te hebben mogen nemen nam ik, samen met nog 205 atleten, om 14u30 de start aan de kerk van Kortessem. Verrassend genoeg ging het zeer vlot tijdens de eerste kilometers en was het gemiddelde 3'40"/ km na 3 km, beter dan verhoopt. Dan begon de beklimming van de eerste van de drie "kuitenbijters" en die werden ook goed verteerd. Maar ik begon wel in de mot te krijgen dat er 1 iemand mij vanaf de eerste km constant volgde, hij zat werkelijk op mijn hielen en had geen oog voor iemand anders. Ik had de indruk dat, als ik zou moeten gaan plassen, hij met me mee zou komen. Een wieltjeszuiger a la Joop Zoetemelk, dacht ik nog. Ik maakte mezelf wijs dat het geen "Hollander" zou zijn....
Ik kon vrij goed een egaal tempo aanhouden, maar na 12 km begonnen mijn kuiten dan toch eindelijk tegen te sputteren. Daardoor kon ik geen extra kracht zetten en moest het tempo iets laten zakken.. En NOG zat die, voor mij onbekende, kerel in mijn nek. (Zie foto). Iemand anders zou dan even de leiding proberen over te nemen om zo wat beleefdheid (lees: barmhartigheid) te tonen; hij niet, echter. Maar, op 2 a 300 meter van de eindmeet, versnelde hij plots met een verschroeiende demarrage en eindigde zo nog 9" voor mij. Ikzelf was uiteraard tevreden met de 20ste plaats algemeen in 57'29". Mits wat frissere benen had ik misschien een minuut sneller gekund(?). Groot was mijn verrassing, op de prijsuitreiking, toen ik 2de werd bij de M55, 9" na een zekere Fre Wolters.. Inderdaad: een Hollander...
Voor deze (mijn 17de) Marathon zat ik toch met wat vraagtekens. Het was namelijk heel lang geleden dat ik in de aanloop van zulk een wedstrijd zo weinig kilometers had gemaakt (bijna 86 km/week gedurende de voorbije 8 weken!). Bovendien stond ik toen, 2 maanden geleden, nog nergens (remember Kozen!) wegens een rare verkoudheid en wat hamstring malheur. Maar enkele weken later begon de conditie toch te beteren en 3 weken geleden besliste ik pas om deel te nemen aan het Belgisch Kampioenschap. Na twee lange duurlopen (1 van 36,8 en 1 van 35 km) wou ik het erop wagen, al zou het kantje-boordje zijn... Maar de laatste 2 wedstrijden (Alken en Tongeren) gaven me voldoende vertrouwen. Later zou blijken of mijn voorbereiding net genoeg was geweest....
Gisteren namiddag (zaterdag) vertrokken mijn vrouw & ik naar Eindhoven, waar we een hotel geboekt hadden op een steenworp van het PSV stadion en vlakbij de startzone van de wedstrijd. Een BK in Nederland: het is eens wat anders... Het voordeel met zo een grote organisatie is wel dat er veel deelnemers zijn (meer dan 2000), zodat men er niet te veel alleen komt te lopen. Althans dat DACHT ik!
De zon scheen volop maar het was ronduit fris: 11 graden (gevoelstemperatuur 7!), mede door de wind die ook van de partij was. Daarom verliet ik pas een kwartier voor de start onze hotelkamer en warmde me maar een vijftal minuten op. Zo stond ik op de eerste rij, samen met 9 Ethiopiers en Kenianen en ook met Luc Hermans ( mooi zicht!) toen het startschot weerklonk om 10u. Ik had een tijd van <2u50' in gedachten en startte alzo aan 4'/km, zonder te forceren en eventueel in een groepje met datzelfde tempo. Dat ging perfect, al moest ik na 16 km dat groepje laten gaan wegens iets te snel. Een verstandige beslissing, zo bleek later, ook al liep ik daardoor de resterende 26 km meestal alleen. Ondanks dat ik ruim te tijd nam om te eten (gellekes) en drinken, kon ik mijn tempo vrij goed aanhouden: halfweg had ik 1u24'21", oftewel nog altijd 4'/km. De volgende blokken van 5 km gingen in 20'19"; 20'43"; 20'47"en 20'52". Dus, veel verval zat er niet op en ik voelde me, naargelang omstandigheden, doorlopend goed. De laatste 5 a 6 km waren wel even wat zwaar toen de wind tegen zat, maar de laatste 2 km werden we "gedragen" door de geweldige ambiance en aanmoedigingen. De laatste 15 meter wandelde ik rustig naar de eindmeet om alles nog eens goed in me op te kunnen nemen en NOG wat langer te genieten van de sfeer. Toen wist ik al lang dat ik gewonnen had en dus Belgisch kampioen was met 3' voorsprong op Walter Vloeberghs en 4' op Luc!!!! Mijn tijd (2u52'08") was iets trager dan ik gehoopt had, maar ik was zeer tevreden dat ik het gehaald had, net als vorig jaar in Vise. Trouwens, met deze tijd zou ik het BK ook gewonnen hebben in 2012 en 2013... Ik werd ook algemeen 1ste van de 119 M55 en hield dus zo ook andere nationaliteiten achter me. Dit was mijn vierde snelste op 17 Marathons... Als ik mijn tijd via "leeftijdscorrectie" omreken naar een 28- jarige, kom ik aan 2u25', want ik ben toch al bijna 59 jaar... Nog wat meer trainen en ik haal het olympisch minimum! Bijna een jaar geleden werd ik nog afgeschreven door de nochtans gerenommeerde Dr. Willems toen hij een "scheur" in mijn meniscus zag!? Een operatie zou onafwendbaar zijn... 338 dagen en 3775 km na die onheilstijding stond ik daar toch maar mooi "te blinken" op dat podium, ZONDER operatie! De volgende dagen zal ik weer vreemd gaan, ik hoop dat mijn vrouw daar geen bezwaar tegen heeft, zolang de reden daarvoor spierpijn is.
Toen mijn dochters nog klein waren, hadden ze een hamster. Op een gegeven ogenblik kreeg ik in de mot dat die zowat de ganse nacht zat te lopen in zo een wieltje... Kreeg ik begot toch niet de neiging om dat beestje zijn nootjes en zaadjes op te vreten, zeker? Ik heb het toch maar niet gedaan, maar de laatste weken dacht ik daar terug aan en eet ik regelmatig een handvol zonnebloempitten en wat pindanoten... Niet zozeer om 's nachts "van jetje" te geven, misschien wel om wat meer kracht in de spieren te krijgen bij het uitoefenen van mijn sport.
Vandaag was weer zo'n mogelijk in Tongeren, waar de "Ambiorix run" werd georganiseerd door "Victors cup". Het vlak parcours was weer eens een uitdaging om "de grote molen" rond te draaien in het vooruitzicht van de Marathon, over 8 dagen. Met z'n 116 startten we op de atletiekpiste van "De Motten" voor twee rondjes van een dikke 5 km. Het tempo zat er meteen goed in en ik kon na een drietal km al afstand nemen van een groepje. Ik versnelde even uit veiligheid nadat iemand tegen mijn hiel liep en weg was ik. Ik zag voortdurend Ronald voor me uit lopen, dus ik wist dat ik niet "slecht bezig" was. Ik probeerde mijn tempo hoog te houden, dat was niet zo eenvoudig omdat ik alleen liep. Ik wist dat ik tiende was, dus dat motiveerde me tot het einde de vaart erin te houden. Ik werd ook 1ste van de M55 en win ook zo het eindklassement van de "Victors Cup", net zoals die van de "Haspengouw Challenge"(sinds vorige week al).
Het tempo was iets trager (3"/km) dan in Alken, vorige week, het gevoel was echter weer goed en dat is een opsteker (geen garantie!) voor Eindhoven. Nu afbouwen richting volgende week en, naast rode bietensap,ook noten & zaden nuttigen... Maar goed dat we geen hamster in huis hebben, of dat diertje zou een gruwelijke hongerdood tegemoet gegaan zijn!
Amper 1 week na de marathon stond de zware, doch mooie, zeskerkenloop op het programma. Ik las in "Runners World" dat men na een marathon best 4 weken recupereert (2 weken na een halve marathon), maar een rare "kwiet" zoals ik lapt zoiets aan zijn laars. 
Deze wedstrijd, tevens de laatste van de "Haspengouw Challenge", was zo goed als een "thuismatch" voor mij & mijn team van de "GS Runners". Dus dat was een reden te meer om met mijn loopschoenen richting "Kotshoven" te karren. Bovendien zou ik dan aan alle 15 (!) manches deelgenomen hebben EN sinds 1997 geen enkele editie gemist hebben! De reden voor die 19 deelnames is niet ver te zoeken: mooi parcours door stukken natuur en de herfstige kleuren maken alles NOG aantrekkelijker (Als de zon schijnt).
De zon was echter niet van de partij, evenals concurrent Luc. Daar keek ik eigenlijk wel naar uit, ook al zou dit niets meer veranderen aan het klassement, waar ik sowieso eerste blijf. Af te wachten viel of en hoe de benen zouden hersteld zijn van vorige week.... Pas sinds eergisteren voelden mijn kuiten enigszins "schappelijk" aan, doch dat is geen garantie op een rustige zondagnamiddag weet ik uit ervaring... Bovendien zou ik concurrentie krijgen uit onverwachte hoek, zou later blijken.
Na heel wat felicitaties (van vorige week) in ontvangst te hebben mogen nemen nam ik, samen met nog 205 atleten, om 14u30 de start aan de kerk van Kortessem. Verrassend genoeg ging het zeer vlot tijdens de eerste kilometers en was het gemiddelde 3'40"/ km na 3 km, beter dan verhoopt. Dan begon de beklimming van de eerste van de drie "kuitenbijters" en die werden ook goed verteerd. Maar ik begon wel in de mot te krijgen dat er 1 iemand mij vanaf de eerste km constant volgde, hij zat werkelijk op mijn hielen en had geen oog voor iemand anders. Ik had de indruk dat, als ik zou moeten gaan plassen, hij met me mee zou komen. 
Een wieltjeszuiger a la Joop Zoetemelk, dacht ik nog. Ik maakte mezelf wijs dat het geen "Hollander" zou zijn....
Ik kon vrij goed een egaal tempo aanhouden, maar na 12 km begonnen mijn kuiten dan toch eindelijk tegen te sputteren. Daardoor kon ik geen extra kracht zetten en moest het tempo iets laten zakken.. En NOG zat die, voor mij onbekende, kerel in mijn nek. (Zie foto). Iemand anders zou dan even de leiding proberen over te nemen om zo wat beleefdheid (lees: barmhartigheid) te tonen; hij niet, echter. Maar, op 2 a 300 meter van de eindmeet, versnelde hij plots met een verschroeiende demarrage en eindigde zo nog 9" voor mij. Ikzelf was uiteraard tevreden met de 20ste plaats algemeen in 57'29". Mits wat frissere benen had ik misschien een minuut sneller gekund(?). Groot was mijn verrassing, op de prijsuitreiking, toen ik 2de werd bij de M55, 9" na een zekere Fre Wolters.. Inderdaad: een Hollander...
Voor deze (mijn 17de) Marathon zat ik toch met wat vraagtekens. Het was namelijk heel lang geleden dat ik in de aanloop van zulk een wedstrijd zo weinig kilometers had gemaakt (bijna 86 km/week gedurende de voorbije 8 weken!). Bovendien stond ik toen, 2 maanden geleden, nog nergens (remember Kozen!) wegens een rare verkoudheid en wat hamstring malheur. Maar enkele weken later begon de conditie toch te beteren en 3 weken geleden besliste ik pas om deel te nemen aan het Belgisch Kampioenschap. Na twee lange duurlopen (1 van 36,8 en 1 van 35 km) wou ik het erop wagen, al zou het kantje-boordje zijn... Maar de laatste 2 wedstrijden (Alken en Tongeren) gaven me voldoende vertrouwen. Later zou blijken of mijn voorbereiding net genoeg was geweest....
Gisteren namiddag (zaterdag) vertrokken mijn vrouw & ik naar Eindhoven, waar we een hotel geboekt hadden op een steenworp van het PSV stadion en vlakbij de startzone van de wedstrijd. Een BK in Nederland: het is eens wat anders... Het voordeel met zo een grote organisatie is wel dat er veel deelnemers zijn (meer dan 2000), zodat men er niet te veel alleen komt te lopen. Althans dat DACHT ik!
De zon scheen volop maar het was ronduit fris: 11 graden (gevoelstemperatuur 7!), mede door de wind die ook van de partij was. Daarom verliet ik pas een kwartier voor de start onze hotelkamer en warmde me maar een vijftal minuten op. Zo stond ik op de eerste rij, samen met 9 Ethiopiers en Kenianen en ook met Luc Hermans ( mooi zicht!)
toen het startschot weerklonk om 10u. Ik had een tijd van <2u50' in gedachten en startte alzo aan 4'/km, zonder te forceren en eventueel in een groepje met datzelfde tempo. Dat ging perfect, al moest ik na 16 km dat groepje laten gaan wegens iets te snel. Een verstandige beslissing, zo bleek later, ook al liep ik daardoor de resterende 26 km meestal alleen. Ondanks dat ik ruim te tijd nam om te eten (gellekes) en drinken, kon ik mijn tempo vrij goed aanhouden: halfweg had ik 1u24'21", oftewel nog altijd 4'/km. De volgende blokken van 5 km gingen in 20'19"; 20'43"; 20'47"en 20'52". Dus, veel verval zat er niet op en ik voelde me, naargelang omstandigheden, doorlopend goed. De laatste 5 a 6 km waren wel even wat zwaar toen de wind tegen zat, maar de laatste 2 km werden we "gedragen" door de geweldige ambiance en aanmoedigingen. De laatste 15 meter wandelde ik rustig naar de eindmeet om alles nog eens goed in me op te kunnen nemen en NOG wat langer te genieten van de sfeer. Toen wist ik al lang dat ik gewonnen had en dus Belgisch kampioen was met 3' voorsprong op Walter Vloeberghs en 4' op Luc!!!! Mijn tijd (2u52'08") was iets trager dan ik gehoopt had, maar ik was zeer tevreden dat ik het gehaald had, net als vorig jaar in Vise. Trouwens, met deze tijd zou ik het BK ook gewonnen hebben in 2012 en 2013... Ik werd ook algemeen 1ste van de 119 M55 en hield dus zo ook andere nationaliteiten achter me. Dit was mijn vierde snelste op 17 Marathons... Als ik mijn tijd via "leeftijdscorrectie" omreken naar een 28- jarige, kom ik aan 2u25', want ik ben toch al bijna 59 jaar... Nog wat meer trainen en ik haal het olympisch minimum! 
Bijna een jaar geleden werd ik nog afgeschreven door de nochtans gerenommeerde Dr. Willems toen hij een "scheur" in mijn meniscus zag!? Een operatie zou onafwendbaar zijn... 338 dagen en 3775 km na die onheilstijding stond ik daar toch maar mooi "te blinken" op dat podium, ZONDER operatie! De volgende dagen zal ik weer vreemd gaan, ik hoop dat mijn vrouw daar geen bezwaar tegen heeft, zolang de reden daarvoor spierpijn is.
Toen mijn dochters nog klein waren, hadden ze een hamster. Op een gegeven ogenblik kreeg ik in de mot dat die zowat de ganse nacht zat te lopen in zo een wieltje... Kreeg ik begot toch niet de neiging om dat beestje zijn nootjes en zaadjes op te vreten, zeker? Ik heb het toch maar niet gedaan, maar de laatste weken dacht ik daar terug aan en eet ik regelmatig een handvol zonnebloempitten en wat pindanoten... Niet zozeer om 's nachts "van jetje" te geven, misschien wel om wat meer kracht in de spieren te krijgen bij het uitoefenen van mijn sport.
Vandaag was weer zo'n mogelijk in Tongeren, waar de "Ambiorix run" werd georganiseerd door "Victors cup". Het vlak parcours was weer eens een uitdaging om "de grote molen" rond te draaien in het vooruitzicht van de Marathon, over 8 dagen. Met z'n 116 startten we op de atletiekpiste van "De Motten" voor twee rondjes van een dikke 5 km. Het tempo zat er meteen goed in en ik kon na een drietal km al afstand nemen van een groepje. Ik versnelde even uit veiligheid nadat iemand tegen mijn hiel liep en weg was ik. Ik zag voortdurend Ronald voor me uit lopen, dus ik wist dat ik niet "slecht bezig" was. Ik probeerde mijn tempo hoog te houden, dat was niet zo eenvoudig omdat ik alleen liep. Ik wist dat ik tiende was, dus dat motiveerde me tot het einde de vaart erin te houden. Ik werd ook 1ste van de M55 en win ook zo het eindklassement van de "Victors Cup", net zoals die van de "Haspengouw Challenge"(sinds vorige week al).
Het tempo was iets trager (3"/km) dan in Alken, vorige week, het gevoel was echter weer goed en dat is een opsteker (geen garantie!) voor Eindhoven. Nu afbouwen richting volgende week en, naast rode bietensap,ook noten & zaden nuttigen... Maar goed dat we geen hamster in huis hebben, of dat diertje zou een gruwelijke hongerdood tegemoet gegaan zijn!
