De laatste manche van de Victors cup vond plaats in Montenaken of all places. Mijn eerste plaats in het eindklassement had ik reeds op voorhand beet, toch wou ik nog eens de uitdaging aangaan op het pittig parcours van deze wedstrijd. Dat het zwaar zou worden stond ook al vast: de wind trok flink van leer en buien behoorden eveneens tot de mogelijkheden en dat zou wel eens tegen kunnen vallen bij temperaturen van 10 a 11°... Mijn dochters Sharon en Darlene vergezelden voor morele steun, maar eerstgenoemde wou vooral ook deelnemen om haar tegenvallende prestatie van vorige week in Kortessem uit te wissen, waar ze allerlaatste werd... Ze liep de korte afstand (7 km) en behaalde terug het niveau dat ze beoogde en dat op een zeker niet lichtlopende omloop... Net voor de start van de lange wedstrijd werden we nog getrakteerd door een stevige bui, waardoor de opwarming niet optimaal verliep. De tegenstand was eveneens stevig in mijn categorie met vooral Guido en Joris als jonge snaken. Het leeftijdsverschil van vijf jaar is niet zomaar weg te cijferen, dat zou vlug blijken na de start waarin Guido net iets te snel was voor mij. Joris, echter, kon ik voorlopig wel nog de baas, al kostte me dat heel wat moeite. De hellingen volgden zich snel op en samen met de wind maakte het niet veel uit of je nu op kop of in iemands spoor kon lopen. Het werd me snel duidelijk dat ik maximum voor de 2de plaats kon gaan, al zag ik Guido steeds slechts 20 a 30 meter voor me uit lopen. Na ongeveer 8 km kon ik Joris afschudden en moest ik zwaar knokken om mijn tempo aan te houden... Dat lukte dankzij meestal rugwind tijdens de laatste 2 a 3 km, nadat enkel ik jonge gasten als Christophe en finaal ook Dirk moest laten voorgaan. Zo werd ik 2de van de 25 Masters +55 (11de totaal) in 5023 met een toch niet slecht gemiddelde van 348/km (zelfs nog bijna 1/km sneller dan vorige week!) en we zijn nog altijd maar twee weken na de Marathon... Zo was iedereen tevreden en konden we voldaan naar huis. Enige minpunt was dat er geen podia waren voorzien voor de respectievelijke categorieën, enkel voor de eerste 3 algemeen. Dit was echter geen reden om misnoegd te zijn want want mijn loopjaar was al meer dan geslaagd... Voor dit jaar zijn nog enkele (langere) wedstrijden gepland met als hoogte- punt de 33 km van Herve in Battice..
28ste âzes kerkenloopâ. Kortessem. (+/_ 13,5 km)
De allerlaatste manche van de Haspengouw Challenge vond traditioneel plaats in Kortessem. Daar ik in het klassement derde sta, was er een kansje om toch nog tweede te worden, maar dan zou alles moeten meezitten. Bovendien zou moeten blijken in hoeverre ik die Marathon van vorige week verteerd heb... Voor de 21ste (!) opeenvolgende keer stond ik er al aan de start en dit werd meteen de warmste editie met 24°. Van zes kerken is al een tijd geen sprake meer, zeker nu het parcours vanaf dit jaar veranderd is: nu nog 13 i.p.v. 15 km en veel meer onverharde (veld)wegen. Enkel de eerste km en de laatste 7 km waren dezelfde als voorheen. De organisatie was in handen van mijn team (de GS- runners), dus een reden te meer om mijn beste beentje voor te zetten. Met liefst 190 deelnemers namen we de start achter de kerk en het gevoel zat meteen goed. De diepe massage waaraan mijn vrouw/beul me voormiddag had onderworpen bleek zijn vruchten af te werpen... Na 1 Km liep ik reeds als eerste in mijn categorie ik kon aanklampen bij een viertal die normaal veel sneller zijn dan mij. Ik nam me voor om zo lang mogelijk aan te klampen en zo moest ik enkele km verder hen laten gaan. Ik koos wijselijk voor mijn eigen tempo en kon tegelijk mijn voorsprong op de andere 55 plussers geleidelijk uitbouwen. Gaandeweg begon ik zelfs nog andere, jongere, atleten in te halen. Dat gaf me een boost en ook al zakte mijn snelheid wat, toch werd een mooie 13de plaats mijn deel. Ik finishte trouwens als 1ste M55 en omdat Joris pas derde werd en Guido (eindwinnaar) 2de, veroverde ik nog nipt de 2de plaats in het eindklassement met slechts 4 luttele puntjes voorsprong. Met ook de eindzege in de Victors cup op zak EN het goud op de Belgische en Vlaamse kampioenschappen Marathon en halve Marathon met daarbij nog eens zilver op het BK 10 km op de weg EN op de piste, de 1ste plaats op het Provinciaal kampioenschap 10000 meter en twee Limburgse records mag deze (bijna) 61- jarige absoluut niet klagen!!!
34ste DLL Marathon Eindhoven. Belgisch Kampioenschap. (42,195 Km)
De dag van waarheid. Mijn hoofddoel van het jaar was: zowel het BK als het VK Marathon EN halve Marathon op mijn naam schrijven... De laatste keer dat deze kampioenschappen apart georganiseerd werden (in 2014), was het enkel de "Halve" (in Sint-Truiden) die ik niet won (2de). Voor dit jaar lagen de kaarten anders: ik moest enkel nog zegevieren in de langste afstand, maar nu was de concurrentie het grootste want absolute topper Eddy Vierendeels was van de partij. Hij won in Lokeren nog het BK 10 km op de weg met anderhalve minuut voorsprong op ondergetekende. Daarom gaf ik me op voorhand maar 10% kans, maar een wedstrijd moet altijd gelopen worden...en een Marathon is ongenadig... Net als de vorige 2 jaren werd dit BK georganiseerd in Eindhoven, wat maakte dat mijn vrouw & ik een dag eerder vertrokken en incheckten in het "Intell-hotel", vlakbij de start & aankomstzone. De start werd trouwens al om 10u gegeven en het weer was voor de lopers gelukkig beter dan de vorige dagen: niet meer zo veel wind, wel nog vrij fris en slechts een beetje regen. Ik was benieuwd of de halve Marathon van twee weken geleden volledig verteerd zou zijn... Normaal is twee weken recuperatie genoeg, ware het niet dat ik vorige week in Tongeren nog flink "van Jetje" heb gegeven... Het duurde niet lang of ik wist dat het geen superdag zou worden. Ik moest net iets te veel moeite doen om mijn startsnelheid (4'/km) aan te houden. Dus zocht ik mijn eigen tempo en probeerde ook geen groepjes te volgen die iets te snel waren voor mij. Bovendien was "snelle Eddy" van bij de start ervandoor gegaan en algauw zag ik hem niet meer voor me uit lopen. Halfweg had hij al een voorsprong van 4'30" en mijn snelheid zakte gestaag, doch niet dramatisch. Na 25 Km was mijn tempo toch nog altijd 4'05"/km gemiddeld, maar daarna was het vet van de soep... Bovendien waren mijn kuiten reeds na 12 a 13 km beginnen tegen te sputteren en elke stap deed pijn. Die "Halve" van Wevelgem was alles behalve uit mijn benen verdwenen!!! Die 30 resterende kilometers beloofden een lange lijdensweg te worden en het feit dat Eddy ver voorop lag, maakte dat enkel de tweede plaats haalbaar zou zijn. Mijn enige doel was nog: arriveren! Vanaf km 25 zakte mijn tempo nog wat richting 4'20"/km, doch stilvallen was er niet bij. Vele pijngrenzen heb ik moeten overschrijden want ook mijn liezen en hamstrings begonnen op te spelen. Toch kon ik nog iets versnellen tussen km 35 en 40 en de ambiance in het centrum verzachtte de pijn enigszins... Tot op ongeveer 1/2 km van de finish.... wie zag ik daar? Inderdaad: Eddy!!! Hij had een inzinking van jewelste, ik passeerde hem, stak nog een tandje bij en onder massale aanmoedigingen (vooral van mijn vrouw) liep ik de laatste km met onvermoede krachten zelfs nog in 3'45"/km! Wat een anticlimax! Bijna 42 km afgezien met het idee om maximaal tweede te worden... en toch nog winnen. En het strafste van alles: mijn tijd (2u56'37") was tot op de seconde na dezelfde van vorig jaar! Wie verzint zoiets? Na afloop was ik compleet "choco", maar de krampen & pijn maakten vlug plaats voor euforie... Ik werd ook 1ste van alle 50 Masters +60 en 124ste van alle deelnemers (bijna 2100). Dit was mijn vijfde Belgische marathon titel. Van de 21 marathons die ik liep, waren er 16 onder de 3 uur. Die lange afstanden liggen me dus blijkbaar... Dat bleek ook vandaag, en ondanks een "mindere dag" de vier titels behaald die dit jaar mijn doel waren...
De laatste manche van de Victors cup vond plaats in Montenaken of all places. Mijn eerste plaats in het eindklassement had ik reeds op voorhand beet, toch wou ik nog eens de uitdaging aangaan op het pittig parcours van deze wedstrijd. Dat het zwaar zou worden stond ook al vast: de wind trok flink van leer en buien behoorden eveneens tot de mogelijkheden en dat zou wel eens tegen kunnen vallen bij temperaturen van 10 a 11°...
De tegenstand was eveneens stevig in mijn categorie met vooral Guido en Joris als jonge snaken. Het leeftijdsverschil van vijf jaar is niet zomaar weg te cijferen, dat zou vlug blijken na de start waarin Guido net iets te snel was voor mij. Joris, echter, kon ik voorlopig wel nog de baas, al kostte me dat heel wat moeite. De hellingen volgden zich snel op en samen met de wind maakte het niet veel uit of je nu op kop of in iemands spoor kon lopen. Het werd me snel duidelijk dat ik maximum voor de 2de plaats kon gaan, al zag ik Guido steeds slechts 20 a 30 meter voor me uit lopen. Na ongeveer 8 km kon ik Joris afschudden en moest ik zwaar knokken om mijn tempo aan te houden... Dat lukte dankzij meestal rugwind tijdens de laatste 2 a 3 km, nadat enkel ik jonge gasten als Christophe en finaal ook Dirk moest laten voorgaan. Zo werd ik 2de van de 25 Masters +55 (11de totaal) in 5023 met een toch niet slecht gemiddelde van 348/km (zelfs nog bijna 1/km sneller dan vorige week!) en we zijn nog altijd maar twee weken na de Marathon...
De allerlaatste manche van de Haspengouw Challenge vond traditioneel plaats in Kortessem. Daar ik in het klassement derde sta, was er een kansje om toch nog tweede te worden, maar dan zou alles moeten meezitten. Bovendien zou moeten blijken in hoeverre ik die Marathon van vorige week verteerd heb...
. Na 1 Km liep ik reeds als eerste in mijn categorie ik kon aanklampen bij een viertal die normaal veel sneller zijn dan mij. Ik nam me voor om zo lang mogelijk aan te klampen en zo moest ik enkele km verder hen laten gaan. Ik koos wijselijk voor mijn eigen tempo en kon tegelijk mijn voorsprong op de andere 55 plussers geleidelijk uitbouwen. Gaandeweg begon ik zelfs nog andere, jongere, atleten in te halen. Dat gaf me een boost en ook al zakte mijn snelheid wat, toch werd een mooie 13de plaats mijn deel.
Ik finishte trouwens als 1ste M55 en omdat Joris pas derde werd en Guido (eindwinnaar) 2de, veroverde ik nog nipt de 2de plaats in het eindklassement met slechts 4 luttele puntjes voorsprong. Met ook de eindzege in de Victors cup op zak EN het goud op de Belgische en Vlaamse kampioenschappen Marathon en halve Marathon met daarbij nog eens zilver op het BK 10 km op de weg EN op de piste, de 1ste plaats op het Provinciaal kampioenschap 10000 meter en twee Limburgse records mag deze (bijna) 61- jarige absoluut niet klagen!!!
De dag van waarheid. Mijn hoofddoel van het jaar was: zowel het BK als het VK Marathon EN halve Marathon op mijn naam schrijven... De laatste keer dat deze kampioenschappen apart georganiseerd werden (in 2014), was het enkel de "Halve" (in Sint-Truiden) die ik niet won (2de). Voor dit jaar lagen de kaarten anders: ik moest enkel nog zegevieren in de langste afstand, maar nu was de concurrentie het grootste want absolute topper Eddy Vierendeels was van de partij
. Hij won in Lokeren nog het BK 10 km op de weg met anderhalve minuut voorsprong op ondergetekende. Daarom gaf ik me op voorhand maar 10% kans, maar een wedstrijd moet altijd gelopen worden...en een Marathon is ongenadig...
Normaal is twee weken recuperatie genoeg, ware het niet dat ik vorige week in Tongeren nog flink "van Jetje" heb gegeven...
. Ik moest net iets te veel moeite doen om mijn startsnelheid (4'/km) aan te houden. Dus zocht ik mijn eigen tempo en probeerde ook geen groepjes te volgen die iets te snel waren voor mij. Bovendien was "snelle Eddy" van bij de start ervandoor gegaan en algauw zag ik hem niet meer voor me uit lopen. Halfweg had hij al een voorsprong van 4'30" en mijn snelheid zakte gestaag, doch niet dramatisch. Na 25 Km was mijn tempo toch nog altijd 4'05"/km gemiddeld, maar daarna was het vet van de soep... Bovendien waren mijn kuiten reeds na 12 a 13 km beginnen tegen te sputteren en elke stap deed pijn
! Vanaf km 25 zakte mijn tempo nog wat richting 4'20"/km, doch stilvallen was er niet bij. Vele pijngrenzen heb ik moeten overschrijden want ook mijn liezen en hamstrings begonnen op te spelen. Toch kon ik nog iets versnellen tussen km 35 en 40 en de ambiance in het centrum verzachtte de pijn enigszins... Tot op ongeveer 1/2 km van de finish.... wie zag ik daar? Inderdaad: Eddy!!! Hij had een inzinking van jewelste, ik passeerde hem, stak nog een tandje bij en onder massale aanmoedigingen (vooral van mijn vrouw) liep ik de laatste km met onvermoede krachten zelfs nog in 3'45"/km! Wat een anticlimax
! Bijna 42 km afgezien met het idee om maximaal tweede te worden... en toch nog winnen. En het strafste van alles: mijn tijd (2u56'37") was tot op de seconde na dezelfde van vorig jaar! Wie verzint zoiets
?
