Deze voor het eerst georganiseerde wedstrijd was tevens de tweede manche van het Helpshop criterium. Wegens Corona werden tal van wedstrijden geannuleerd, dus dit maakt dat er maar 3 plaatsvinden in dit nieuwe criterium. Twee weken na de Marathon voelde ik me voldoende hersteld om er nog eens in te vliegen. Het zonnetje en 23° nodigden des te meer uit om af te zakken naar het gehuchtje van Heusden-Zolder. Ter plaatse was alles aanwezig om er een feest van te maken dankzij een organisatie die kosten nog moeite hadden gedaan gespaard om de lopers te verwennen. Er stonden trouwens een 170-tal aan de start voor de 10 km alleen al! Het parcours werd aangekondigd als half verhard en half boswegen. De eerste 3 km waren vlak, het tempo zat er meteen goed in want dat lag iets onder de 4 min./km. Maar bij de eerste beklimming van de brug over de autostrade voelden de benen toch niet al te fris aan. Tot dan liep ik in het gezelschap van 2 categorie-genoten (55+) Ronny en Joris. Dan doken we het bos in en de zandwegen met hellingen zorgden ervoor dat de 3 musketiers uit mekaar geslagen werden. Joris moest achterblijven en Ronny liep van me weg. Daar had ik geen antwoord op en zou me tevreden kunnen stellen met een podiumplaats en een finish in gestrekte draf. Dat tweede lukte wonderwel, ondanks het slopende parcours. Maar achteraf zou blijken dat nog enkele jonge 55 plussers extra me voor waren geweest. Een 5de plaats was mijn deel (27ste algemeen) op slechts 20 seconden van de tweede. Daar kan een bijna 65 jarige tevreden mee zijn, ook en vooral over het gemiddelde tempo van iets meer dan 15 km/u op de - voor de helft - zware omloop. Een dikke pluim voor de organisatie, die perfect was. Gelukkig moeten we nu geen gans jaar meer wachten voor de tweede editie. Volgende afspraak in Boekt: 4 juni 2022!
Na bijna een half jaar blessureleed (ontsteking van de aanhechting der buikspieren & rechterlies) had ik nooit verwacht om een wedstrijd op fatsoenlijk niveau te kunnen lopen, dit jaar. De dokter zei namelijk dat dit een zware blessure was en dat bleek ook zo. Nog nooit was ik langer out dan dit jaar. Ook niet in 1999 (stressfractuur in het scheenbeen) en daarmee ook nog een Marathon aanvatte: uitgerekend die van Antwerpen! Die wedstrijd moest ik toen halfweg staken wegens onuitstaanbare pijnen, want het scheurtje in mijn scheenbeen was bijna een breuk geworden! Ik had dus bijna letterlijk mijn been over gelopen! Dag op dag 3 maanden geleden ben ik opnieuw beginnen te lopen na maandenlange fietstrainingen. Via weektotalen van 7 Km, 13 en 16 Km bouwde ik heel voorzichtig op. Na 4 weken deed ik een testje in Vroenhoven op de Speedrun (5 km in 23 min.9sec.). Twee maanden geleden overschreed ik voor het eerst 30 km/week, om 3 weken later een eerste wedstrijdje te lopen(in Buvingen). Nadat die succesvol beëindigd was, dreef ik de trainingskilometers op en volgden er nog enkele wedstrijden. 1 maand geleden pas deed ik mijn eerste lange duurloop (22 km) en de twee volgende weken 2 langere (31 en 33 km). Na nog enkele wedstrijden om de snelheid wat op te krikken, was het toch een vraagteken in wat dit alles zou resulteren op D-day. Ik was in elk geval iets beter voorbereid als in 2019, toen twee maanden voorbereiding moesten volstaan voor het BK in Eindhoven. Samen met mijn vrouw en twee jongste dochters vertrokken we rond 14u naar Antwerpen, de plaats plaats waar ik 25 jaar geleden mijn eerste Marathon liep (in 3u13min.). Deze Port of Antwerp Night Marathon werd niet zo lang geleden aangeduid als BK, in plaats van Brugge dat een maand later zou plaatsgevonden hebben. Ik had me voorgenomen om mijn eigen tempo te lopen, al was de 1ste km wat aan de snelle kant (4min.4sec.). Mijn dichtste concurrent (Wynsberghe, die het vorige BK als 1ste 60 plusser 5 minuten voor me eindigde), kon ik voorlopig achter me houden. Na 10 Km had ik 1min.40sec. bonus, na 13 km nog 1min.13sec. Ik vond mezelf vlot lopen, toch liet ik de pacer (voor een tijd van <3uur) wijselijk van me weg lopen. Na 15 km zag ik echter dat groepje toch nog altijd voor me uit lopen. De benen voelden goed aan en pas na 28 km begon ik wat stijfheid te voelen ter hoogte van de liezen. Het tempo mocht wat zakken tot ik na 30 km in de gaten kreeg dat mijn concurrent me op de hielen zat. Ik had nog wat in de tank, dus stak ik een tandje bij. Ondertussen was het donker en parcours was allesbehalve loopvriendelijk met slechte wegen, kasseien, tramsporen, tunnels in & uit, en het gevaar om verkeerd te lopen. Bovendien waren er soms fietsers op het parcours en zelfs een auto. Mensen op terrassen keken soms niet uit en ik werd een keer bijna omvergereden door een-ventje-met-step, dat de weg overstak vlak voor mijn neus. Maar: ambiance was er dus wel en dat hielp met het bedwingen van de laatste kilometers, die wel erg lang duurden. Toen ik het km-bordje van km 40 passeerde na 2u55min., dacht ik dat mijn beoogde tijd (namelijk: 3u05) er nog in zat, maar die laatste 2 Km waren er wellicht 3 en het duurde nog 14 min. eer ik de finish aan het MAS in het zicht kreeg. Mijn dichtste tegenstrever bleek een serieuze dip gekregen te hebben en verloor nog 12 minuten. Bijgevolg mocht ik, na 3 jaar, nog eens op het hoogste trapje van het podium (ook 1ste van alle Masters 60+), waar ik overigens alleen stond alsof de rest gesneuveld was. Mijn zevende BK titel op de Marathon (sinds 2010) was een feit en dat had ik enkele maanden geleden HELEMAAL niet verwacht. Enkel over de officiële eindtijd (3u09min.) was ik iets minder te spreken, al zag ik achteraf op mijn Polar dat de afstand zowat 700 langer was en Strava mijn tijd na 42,2 Km afklokte op 3u06. De organisatie was op zijn zachtst gezegd voor verbetering vatbaar en de podiumhulde was helemaal een ramp. Over mijn eigen prestatie kan ik alleen maar opgetogen zijn, ook omdat ik de oudste was van mijn categorie.
Wat is er fijner dan op een warme (na)zomerse zondagvoormiddag de loopschoenen aan te trekken en dat dan te doen in wedstrijdvorm aan de oevers van het Schulens Meer ? Dit in gezelschap te kunnen doen van mijn dochters Sharon (die ook ging deelnemen) en Darlene plus hond Quito, maakte het des te gezelliger. Dit was mijn laatste wedstrijd in mijn (veel te korte!) voorbereiding op de Marathon van zaterdag aanstaande. Of ik op dit parcours, dat grotendeels onverhard was, mijn tempo van vorige maandag zou kunnnen overdoen, was bijzaak, temeer omdat de temperatuur tegen de middag reeds opliep tot 25°. De grote massa was niet komen opdagen voor de 11 Km, doch dat kon de pret niet drukken. De eerste kms waren nog te doen, maar al gauw kwamen we op (soms smalle) onverharde en verderop zelfs zandwegen terecht. Vooral die paar kms door het mulle zand kostten nogal wat krachten. Ik kon steeds de eerste vrouw volgen, maar de laatste 2 km liep Leentje van me weg en mijn tempo ging er helemaal uit op een steil, smal veldwegje, helemaal op het eind. Toch finishte ik nog behoorlijk op het voetbalveld van Linkhout als 9de algemeen (van de 74) en 1ste M55. Ik was vooral opgetogen over het gemiddelde dat ik op een dergelijke omloop toch nog behaalde: 4min. 7sec./km. Hieruit leid ik af dat een eindtijd op de Marathon van 3u 5 min. het maximaal haalbare zou kunnen zijn. Daarna genoten we in het zonnetje van enkele biertjes.
