34ste Van Oers Marathon van Brabant. Etten-Leur (Nl)
Amper 3 weken na Eindhoven vond opa het nodig om nog eens een "marathonneke" te doen wegens niet content van zijn eindtijd, toen. Daarom trok ik, samen met mijn vrouw & dochter Darlene, naar de plaats waar ik exact 5 jaar geleden mijn snelste chrono ooit neerzette (2u41'47"). Zulk een tijd zou er nu niet meer inzitten, toch zou ik graag nog eens onder de 2u50' willen duiken. Dit had ik in Eindhoven willen bewerkstelligen, dat lukte niet en daarom gunde ik mezelf een herkansing in Etten-Leur. Het weer was schitterend: 16° en zo goed als windstil. Ik had me voorgenomen om aan 4'/ km te starten en zo wat voorsprong op te bouwen om mijn doel te bereiken.... Maar na 5 km (19'54") wist ik al dat het me teveel moeite zou kosten om mijn doel te bereiken, dus liet ik het tempo zakken en de volgende blokken van 5 km gingen nog in 20'23"; 20'41" en 20'39". Dus tot aan km 20 (in 1u21'37") zat er een tijd van <2u50' er eventueel nog in. Maar ik had al een tijdje in de smiezen dat die Marathon van 3 weken geleden nog niet helemaal verteerd was en het tempo zakte nog wat (20'52"; 21'; 21'12"; 21'47" per 5km). Ik viel dus nooit stil, ook al liep ik meestal alleen. Eigenaardig genoeg had ik nu geen last van die typische pijntjes die opduiken op een Marathon en kon regelmatig nog een lijk oprapen. Het tweede gedeelte liep ik 3'13" trager dan het eerste, dus dat was niet slecht. Ik focuste me uiteindelijk nog enkel op een betere tijd dan Eindhoven en dat lukte nog ook: een kleine minuut sneller! Ik werd finaal toch nog 16de van de 306 deelnemers (1ste van de 58 M55!) in 2u55'45". Dit is uiteraard niet slecht voor een bijna 60- jarige. Maar 2 marathons op 3 weken (met daartussenin nog 2 zware wedstrijden in Kortessem en Montenaken van respectievelijk 15 en 13km) is toch niet voor herhaling vatbaar, en zeker niet om een snelle tijd te lopen. Moraal van dat verhaal: goed dat gek zijn geen pijn doet, want met het ouder worden zou dat nog wel eens kunnen tegenvallen...
Deze nieuwe wedstrijd was ook de laatste van de Victors Cup, een regelmatigheidscriterium dat elk jaar meer succes (en deelnemers!) heeft. De eerste plaats in het eindklassement kan me normaal gezien niet meer ontsnappen, toch wou ik deelnemen om deze nieuwe organisatie te steunen. Nadat we eerst pasta waren gaan eten op de eetdag van mijn sponsorteam "GS-runners", zakten we af naar zowat het zuidelijkste puntje van Limburg. In de verte waren de windturbines al dadelijk zichtbaar voorbij Gingelom. Terplaatse heerste er een gezellige drukte. Enkel het weer wilde niet mee want het was ronduit koud (7 graden), maar volgens de weersverwachtingen zou de zon erdoor komen en aangenaam warm worden.... Dat gebeurde uiteindelijk niet en ik had me er niet op gekleed. Toch ging het van bij de start behoorlijk vlot en ik kon me nestelen in een groepje van een man of 5. Het parcours van 1 grote ronde was niet van de poes: voortdurend golvend en een frisse wind waarvan ik vooral koude handjes kreeg. Na 5a 6 km begon dat groepje uiteen te vallen en enkele kilometers later bleef ik nog alleen over. Ofschoon ik een constant tempo goed kon aanhouden, kreeg ik het de laatste paar kilometer moeilijker met nog een stevige klim richting aankomst. Ik kon nipt mijn 7de plaats algemeen vasthouden en werd 1ste in mijn categorie (net zoals alle voorgaande wedstrijden) in een tijd van 49'54". Dan reden we direct naar huis om om te kleden, want er moest 's avonds nog geholpen worden op de pasta-dag van het "GS-running team".
Sinds 1997 nam ik onafgebroken deel aan deze mooie wedstrijd en tevens laatste manche van de "Haspengouw Challenge", toen nog met start in Zammelen en aankomst in Vliermaalroot. Enkele jaren later werd de start & aankomst om organisatorische redenen gehouden in Kortessem. In die twintig jaar is er veel veranderd, er was echter 1 constante: meestal was het mooi weer en dat was ook vandaag het geval. Met 20° mochten we niet klagen en de opkomst was weer talrijk, maar met 185 deelnemers toch minder dan de vorige jaren (in 2006 nog 300!). Die kleinere deelnemersaantallen is opvallend wat betreft die "HC"-wedstrijden. Raakt men er op uitgekeken, of is het absurde puntensysteem de reden? Wat mij betreft: het laatste! Nog voor deze wedstrijd werd me duidelijk dat ik tweede zal worden in het eindklassement ondanks het feit dat de eindlaureaat, Luc, slechts 1 maal (van de 11 wedstrijden die ik deelnam) voor mij eindigde! Dit omdat hij aan alle manches deelnam en ik twee minder. De bonuspunten van slechts twee wedstrijden hebben dus meer impact dan de punten die verdiend werden op de wedstrijden zelf! Daar heb ik dan een heel jaar keihard voor gelopen en andere evenementen moeten laten vallen! Degoutant, gewoon!!! Als hierin geen verandering komt, laat ik die "HC" volgend jaar links liggen... Ik liet dit niet aan mijn hart komen en was enkel benieuwd in hoeverre ik hersteld zou zijn, 1 week na Eindhoven. Vrij goed, zo zou gauw blijken, want het tempo zat er meteen goed in. Luc moest na een kilometer afhaken en ik volgde nog enkele kilometer enkele andere atleten, waarvan "GS-Running team"-maat Guido. Uiteindelijk bleven Marc Schoels en ik over en we liepen samen tot km 12. Net op het moment dat het beste voor mij ervan af was, moest Marc achterblijven. Ik probeerde de laatste zware kilometers de schijn hoog te houden, waarin 1 atleet mij voorbij stak en een andere mij ter plaatse liet. Zo eindigde ik toch nog als 14de algemeen (1ste van de 42 M55!) in 59'59". Mijn kuiten hadden me al een tijdje in de steek gelaten, maar wel gebracht naar de 29ste zege in mijn categorie, dit jaar. De overige vier keer stond ik ook telkens op het podium. Niet zo slecht in het jaar dat ik 60 wordt...
Net als vorig jaar vond het BK Marathon plaats in Eindhoven en ook dit jaar vertrokken we een dag eerder om in te checken in het Intell hotel. Nadat ik de deelnemerslijst had bestudeerd, kreeg ik in de mot dat ik weinig tegenstand te vrezen had om de titel te behalen (al weet je nooit, natuurlijk!). Daarom wou ik vooral voor een snelle tijd gaan, richting 4'/km = 2u48'. Omdat te kunnen bereiken, besloot ik om te starten met mijn nieuwe, ultra lichte schoenen (150 gram/stuk). Alles was aanwezig, vanmorgen, om er flink de beuk in te gooien: circa 2150 deelnemers, gezellige sfeer, weinig wind, zon, ideale temperaturen, vlak parcours en vooral de aanwezig van mijn vrouw en 3 van mijn dochters EN mijn kleindochtertje Mien. Mijn gevoel, de vorige dagen, was niet super: wat lichte hoofdpijn, soms, en een "opgeblazen" gevoel. Daar kwam nog bij dat ik voor de start net iets te gemakkelijk de "grote boodschap" moest doen... Van bij start liep ik relatief gemakkelijk aan mijn beoogde tempo van 15 km/u en bleef daar vlot onder en had na 15 km zelfs een halve minuut voorsprong op dat schema. Maar toen had ik al wat last van een verkrampte linker kuit en zag de bui al hangen! Mijn nieuwe schoenen had ik niet genoeg ingelopen en dat is om problemen vragen, natuurlijk (beginnersfout nr.1 !). Voor alle zekerheid had ik mijn vrouw gevraagd om na de eerste lus (km 20) klaar te staan met mijn andere schoenen. Bovendien zweette ik als een rund omdat ik me te warm gekleed had, inclusief handschoenen! Na de schoenenwissel en een striptease kon ik wat lichter & frisser terug van start. Ik verloor daarmee zowat anderhalve minuut, maar het tempo was er totaal uit! Ik liep verder wel een konstant tempo, doch ongeveer 20"/km trager dan de eerste 20 km! Dan begon ik ook nog last te krijgen van mijn darmen (bleek achteraf dat ik in extremisch een soort van buikgriep had opgelopen..). Die buikkrampen gingen niet over en mijn enige doel was ARRIVEREN!!! Dat lukte met veel pijn en moeite en met de vele aanmoedigingen van de mensen langs de kant. Die mensen kenden mij precies allemaal. Mijn voornaam stond dan ook op mijn borstnummer. Uiteindelijk strompelde ik over de eindmeet als 1ste van alle 112 Masters +55 in 2u56' en behaalde de Belgische titel, voor de vierde keer. Dit en de huldiging achteraf in het "Belgian house" en vooral de steun van mijn kroost verzachtte de pijn een heel stuk. Die huldiging had wel iets speciaals in petto: liefst 4 (vier!) gouden kampioenen van ACA Alken, want ook Pascal Van Marcke, Greta Phillipaerts en "good old" Romain Uitdebroeks behaalden de overwinning in hun categorie! Maar daarvoor had ik al de pot opgezocht in het hotel en wat daar gebeurde is niet geschikt voor gevoelige lezers... Mijn 18de Marathon was er eentje "op karakter" en "dankzij" alle ongemakken kon ik dit wel relativeren. Bovendien zou zonder de jarenlange steun van mijn echtgenote mijn "loopcarriere" en de daaraan vasthangende resultaten al lang niets te betekenen hebben.
Vorig jaar vond deze voorlaatste run voor de "Victors Cup" plaats op & rond "de Motten". Dus karde ik op mijn dooie gemak en met het verstand op nul ook deze keer naar die locatie. Daar aangekomen was er geen levende ziel, laat staan loper te bespeuren aan die piste. Ik had niet op de site gekeken, waar stond dat de wedstrijd deze keer doorging in het "Plinius park". Na wat over & weer gebel naar het thuisfront, had mijn dochter na wat opzoekwerk mij de juiste plaats kunnen doorgeven. Uiteindelijk arriveerde ik er slechts 20' voor de start en had nog net tijd genoeg om even op te warmen....! Deze allerlaatste test voor de Marathon van volgende week zou me ook niet veel wijzer maken want in tegenstelling tot vorig jaar, was dit parcours alles behalve vlak. De twee rondes bevatten telkens 2 serieuze hellingen, waarvan op de eerste de wind in het nadeel blies. Een gelijkmatig tempo lopen was niet evident, toch nam ik een stevige start en kon zo na een 4 tal km onder andere eerste vrouw Isabella en categorie- genoot Luc afschudden. Het ging niet zo goed als vorige week in Alken en de benen voelden wat vermoeid aan, al kunnen de heuvelachtige wegen richting Piringen daar ook mee te maken hebben. Ik had bovendien voor de start mijn Garmin vergeten op te starten en wist dus niets van tijd en hartslag... Uiteindelijk behaalde ik net een top twintig plaats en werd 1ste van de 28 M55. Niet 100% tevreden, doch hier zal ik het mee moeten doen. Ik heb toch nog een volle week om te "taperen" en fris te zijn voor de grote dag...
Amper 3 weken na Eindhoven vond opa het nodig om nog eens een "marathonneke" te doen wegens niet content van zijn eindtijd, toen. Daarom trok ik, samen met mijn vrouw & dochter Darlene, naar de plaats waar ik exact 5 jaar geleden mijn snelste chrono ooit neerzette (2u41'47"). Zulk een tijd zou er nu niet meer inzitten, toch zou ik graag nog eens onder de 2u50' willen duiken. Dit had ik in Eindhoven willen bewerkstelligen, dat lukte niet en daarom gunde ik mezelf een herkansing in Etten-Leur.
Deze nieuwe wedstrijd was ook de laatste van de Victors Cup, een regelmatigheidscriterium dat elk jaar meer succes (en deelnemers!) heeft. De eerste plaats in het eindklassement kan me normaal gezien niet meer ontsnappen, toch wou ik deelnemen om deze nieuwe organisatie te steunen. 
Sinds 1997 nam ik onafgebroken deel aan deze mooie wedstrijd en tevens laatste manche van de "Haspengouw Challenge", toen nog met start in Zammelen en aankomst in Vliermaalroot. Enkele jaren later werd de start & aankomst om organisatorische redenen gehouden in Kortessem. In die twintig jaar is er veel veranderd, er was echter 1 constante: meestal was het mooi weer en dat was ook vandaag het geval. Met 20° mochten we niet klagen en de opkomst was weer talrijk, maar met 185 deelnemers toch minder dan de vorige jaren (in 2006 nog 300!). Die kleinere deelnemersaantallen is opvallend wat betreft die "HC"-wedstrijden. Raakt men er op uitgekeken, of is het absurde puntensysteem de reden? Wat mij betreft: het laatste!
Nog voor deze wedstrijd werd me duidelijk dat ik tweede zal worden in het eindklassement ondanks het feit dat de eindlaureaat, Luc, slechts 1 maal (van de 11 wedstrijden die ik deelnam) voor mij eindigde! Dit omdat hij aan alle manches deelnam en ik twee minder. De bonuspunten van slechts twee wedstrijden hebben dus meer impact dan de punten die verdiend werden op de wedstrijden zelf! Daar heb ik dan een heel jaar keihard voor gelopen en andere evenementen moeten laten vallen! Degoutant, gewoon!!!
Als hierin geen verandering komt, laat ik die "HC" volgend jaar links liggen...
Net als vorig jaar vond het BK Marathon plaats in Eindhoven en ook dit jaar vertrokken we een dag eerder om in te checken in het Intell hotel. Nadat ik de deelnemerslijst had bestudeerd, kreeg ik in de mot dat ik weinig tegenstand te vrezen had om de titel te behalen (al weet je nooit, natuurlijk!). Daarom wou ik vooral voor een snelle tijd gaan, richting 4'/km = 2u48'. Omdat te kunnen bereiken, besloot ik om te starten met mijn nieuwe, ultra lichte schoenen (150 gram/stuk). 
Vorig jaar vond deze voorlaatste run voor de "Victors Cup" plaats op & rond "de Motten". Dus karde ik op mijn dooie gemak en met het verstand op nul ook deze keer naar die locatie. Daar aangekomen was er geen levende ziel, laat staan loper te bespeuren aan die piste. Ik had niet op de site gekeken, waar stond dat de wedstrijd deze keer doorging in het "Plinius park". Na wat over & weer gebel naar het thuisfront, had mijn dochter na wat opzoekwerk mij de juiste plaats kunnen doorgeven. Uiteindelijk arriveerde ik er slechts 20' voor de start en had nog net tijd genoeg om even op te warmen....!
