De Halve Marathon is tot nader order één van mijn favoriete loopafstanden en vooral die van Ell al zeker sinds een achttal jaar (als de weersomstandigheden meezitten, tenminste). Dit was mijn 45ste Halve ooit en dat zou niet mijn snelste worden (daar moet ik als bijna 63-jarige niet meer van dromen...). Wel is het op mijn leeftijd zaak om te (proberen) te houden wat je hebt, en zelfs dat is elk jaar uiteraard een zwaardere opdracht. Toch stelde ik voor mezelf een zot en ambitieus doel : namelijk een tijd van 1u25 a 1u26min.= mijn resultaat van vorig jaar... Zwaar is het parcours in Ell allerminst en al zeker niet bij de start: die ligt boven op de brug van de A2. Aan het weer zal het ook niet gelegen hebben want met 10°, zon en weinig of geen wind was het ideaal loopweer. Deze keer mocht ik meerijden met mijn dochter Sharon (ze had misschien schrik dat ik weer verkeerd zou rijden...ook dat is een ouderdomsverschijnsel.) en om 8u30 vertrokken we ruim op tijd. Zij sukkelt de laatste tijd wat met de kuit en besliste daarom de korte afstand (7,7 km) te doen. Elk jaar zijn er meer deelnemers, nu waren er 331 op de Halve alleen al. De eerste hectometers gingen, zoals verwacht, voorspoedig en de eerste kilometer ruim onder de 4 minuten. Ik had mijn ultra lichte schoentjes sinds lang nog eens aangedaan en ondanks weinig of geen schokdemping zaten die prefect. Ik kon een tempo van 15 km/u netjes volhouden, al kreeg ik halfweg de indruk dat ik dit niet tot de eindstreep zou kunnen doortrekken. Tot mijn niet geringe verbazing zakte mijn tempo geenszins en de laatste kilometer ging zelfs nog onder de 4 minuten! Zou dit komen omdat ik daar de eerste dame kon overrulen? Feit is dat ik finishte in 1u26min.6sec.(maar 45 seconden trager dan vorig jaar) als 1ste van de zestigplussers! Net niet mijn doel bereikt, maar zeer tevreden natuurlijk... (Dit had ik drie maanden geleden niet voor mogelijk gehouden). Zodoende mocht ik (zoals steeds in Ell) op de hoogste trede van het podium plaatsnemen. Mooie afsluiter van het jaar en dat geeft de burger moed. Dochterlief kon met meer pijn dan moeite haar wedstrijdje voleindigen en ziet zich genoodzaakt om haar kuit te laten behandelen. Zo duiken we de winterstop in en kijken uit naar volgend jaar. Misschien doe ik links of rechts wel ergens een kerstloop, als de omstandigheden ideaal zijn... ik ben inderdaad een goed-weer-lopertje...
34ste âLes 4 cimes du pays de Herveâ. Battice. (+/-33 km)
Het hoogtepunt (letterlijk & figuurlijk) van het jaar situeert zich voor mij traditioneel op de 2de zondag van november. De circa 17 hellingen (630 hoogtemeters), waaronder 4 zwaardere en de muur naar de finish toe, vormen telkens weer opnieuw een (zwaardere, wegens oplopende leeftijd) uitdaging. Nog nooit kon ik er een eerste plaats in mijn categorie versieren, wel ettelijke podiumplaatsen. Meestal botste ik op een supersterke (en 6 jaar oudere!) mijnheer Schoonbroodt. Ik was niet weinig benieuwd of ik dat Nederlands fenomeen dit keer wel de baas zou kunnen...? Sinds 2000 miste ik maar 1 editie (in 2014, wegens knie probleem), dus was dit mijn 19de deelname. Nog nooit waren er zo weinig deelnemers (383 finishers) op de lange afstand. Dit zou kunnen te maken hebben met het feit dat er sinds enkele jaren ook een 2 cimes werd georganiseerd. Die wedstrijd loopt over 2 zware klimmen, is 16 km lang en daar waren wel meer deelnemers. 1 daarvan was mijn dochter Sharon, die voor de derde keer de uitdaging aanging, ook al was haar conditie wat minder. Mijn doel was: een tijd van onder de 2 uur 30 min. Dit zou 5 a 6 minuten sneller zijn dan vorig jaar, toen ik een offday had. Om 11 uur startten we onder prima omstandigheden: weinig of geen wind, zonnig en de temperatuur zou oplopen tot 10 a 11°. De eerste 12 km liepen meestal bergaf met toch nog genoeg nijdige beklimmingen. Daarom is het zo moeilijk indelen en niet voortvarend te werk te gaan, wetende dat het zwaarste gedeelte er pas aankomt na 21 km. Daar Jo een kei is in bergaf lopen, wist ik dat ik hem de eerste kilometers nog niet terug zou zien. De benen voelden goed, maar zeker niet super aan. Na 5 km kwam ik even gelijk met hem en rond de 13de km haalde ik hem opnieuw in, telkens tijdens een beklimming. Maar dan ging hij ervandoor en hij bouwde tijdens de afdalingen in een mum van tijd een ruime voorsprong uit. Toen ik tijdens de lange klim na 21 km nog niet dichterbij kwam, wist ik dat de 2de plaats bij de M60 het maximaal haalbare voor mij was. Een hele dikke Chapeau, Jo! Nochtans vond ik mezelf relatief vlot klimmen, al begonnen de spieren (vooral de linker dij) gaandeweg meer op te spelen, vooral tijdens de afdalingen. De laatste halve km was het als vanouds bijna kruipen richting aankomst, maar dankzij de aanmoedigingen van Sharon, die de laatste hectometers samen met mij (opnieuw) aflegde, wogen die laatste loodjes toch iets minder zwaar. Resultaat: 2de van de 36 Masters +60 en 42ste algemeen in 2u 32 min. 23 sec. Mijn doel niet bereikt, maar tevreden want ik was toch nog 3 min. en 15 sec. sneller dan vorig jaar. Toch ook niet vergeten dat ik pas 3 maanden geleden opnieuw begon te lopen na mijn hamstringblessure. Zeer eigenaardig detail: ik liep exact hetzelfde tempo als tijdens de Marathon in Eindhoven, 3 weken geleden (zelfs tot op een honderdste van een seconde!!). En als je weet dat ik in Battice altijd ongeveer 20 sec./km trager ben dan in Eindhoven, betekent dit een serieuze verbetering... Sharon was minder tevree, want 5 min. trager dan vorig jaar. Dit lieten we echter niet aan ons hart komen, en een (eventuele) mindere prestatie was vlug vergeten na het nuttigen van enkele sneetjes brood met heerlijke Hervse kaas en een paar goddelijke Val Dieus, in zaal Cercle, achteraf. Het vreemdgaan (van de spierpijn), de volgende dagen zal niet meevallen....en toch: wedden dat we volgend jaar weer present zijn? Gek zijn doet vooralsnog geen pijn. En zo zijn er nog honderden andere kwieten. Maar: liever een rare kwiet dan een saaie Piet, of niet...?
