Met Banneux run was de "Haspengouw Challenge" al toe aan de 6de manche. Ik was vooral benieuwd of mijn conditie van vorige week nog wat in stijgende lijn zou gaan... Om 13u30 vertrokken we naar de andere kant van Hasselt, waar het weer al even grijs was als thuis ☔️. Om te sporten is dat geen probleem, maar voor het aantal supporters is dat nefast. Gelukkig was mijn vrouw weer present, dus waren er geen excuses om slecht te presteren, laat staan verloren te lopen😠. Ik startte bewust rustig en ik voelde me daar heel goed bij. Zo kon ik na zowat 3 km aanpikken bij een groepje met ondermeer teamgenoot Lode en mede 55-plussers Luc & Louis. Net voor het ingaan van de tweede en laatste ronde versnelde ik en enkel Luc volgde. Dan kwamen we weer in de wijk terecht en liep ik een eerste keer bijna verkeerd. Wat later, echter, ging het helemaal verkeerd! Omdat er geen seingevers, nadars of linten aanwezig waren, sloeg ik op een T-punt links- in plaats van rechtsaf.😳 Luc, die me nog steeds volgde, maakte me er na enkele tientallen meters attent op dat we niet "goed bezig" waren (anders waren we nu nog altijd aan het lopen)🌜. We maakten rechtsomkeert en ik moest opnieuw in de achtervolging op dat groepje dat intussen al het bos in was verdwenen🌴. Achteraf zou blijken dat er nog meerdere atleten dezelfde fout hadden gemaakt! Uiteindelijk kon ik die mannen nog remonteren, maar 1 vogel was vliegen (Louis, namelijk). Ik kwam nog tot op 6 a 7 meter, maar ik kreeg het gaatje niet meer gedicht. Toen "had ik zoiets van": SHIT 💩! Meer dan een 2de plaats (14de algemeen) van de 27 M55 zat er niet in. Ik had vandaag echt een "goede dag" en dan loop ik toch niet verkeerd, zeker! De organisatie zou toch beter moeten weten?! Ik zal in elk geval volgende keer mijn GPS maar meenemen 👀. Doch, na enkele "Leffes" was ik heel die heisa al weer vergeten en dat is dan 1 van de voordelen van "Alzheimer"... Behalve verloren lopen, dan !
Het was de zevende keer dat ik deelnam aan deze wedstrijd. Sinds enkele jaren is 15 km de langste afstand, (voorheen de halve Marathon) dus schreef ik me in voor de hoofdwedstrijd. Het druilerige weer hield me niet tegen om naar Bilzen af te reizen, maar de temperatuur viel echter goed mee (18 graden) en het was nagenoeg windstil. Na mijn mindere prestatie van vorige week wou ik vandaag toch wat beter voor de dag komen. De 4 km, die ik thuis voormiddag al had gejogd (4'45"/km en hartslag 108) deden het beste vermoeden. Dat het parcours in Bilzen & omstreken niet van de poes is (wel "van den hond"), wist ik al. Maar dat de aanloopronde veranderd was en we al dadelijk een klim van bijna 1 km moesten verwerken, zat niet in mijn "planning". Diezelfde helling richting Rijkhoven kregen we aan 't begin van de tweede ronde (van 10 km) nogmaals voor de voeten geschoven en samen met de andere "kuitenbijters" maakt dit zowat de zwaartste wedstrijd die men in Limburg kan vinden... Ik was goed weg van bij de start en kon een behoorlijk tempo ontwikkelen (4'05" na 1 km bergop!) en liep algauw in 11de stelling. Na enkele kilometers kon ik nog 1 plaatsje opschuiven vertoefde voor de rest steeds in het gezelschap van Johnny Wolfs. Ik kon hem nipt volgen, al hing ik regelmatig aan "de rekker". De kilometertijden schommelden nogal fel, hetgeen normaal is gezien het geaccidenteerde parcours. Het gevoel was echter vrij goed (voor zover dat mogelijk was), ik kon de laatste km zelfs nog versnellen (bergaf, weliswaar), en eindigde netjes binnen de top 10 (1ste M55). Mijn hartslag was weer aan de lage kant (138), maar alles in acht genomen voelde ik me beter & sterker dan vorige week. De conditie gaat precies de goede kant op en kwetsuren (de rug...) blijven achterwege. Maar we zullen best niet te vroeg "halelujah kraaien", zoals B.Boma zou zeggen...
Het parcours van deze 5de manche van de Haspengouw Challenge werd ingekort van 12 naar 10 km. Dat, en het feit dat topper Louis er na een jaar blessureleed opnieuw bij was, maakte dat ik serieus "uit mijn pijp" zou moeten komen. De langere afstanden liggen me eigenlijk beter, de 10 km is voor mij eerder een langgerekte sprint. Komt dit door het ouder worden, aanleg of de manier van trainen? De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Het was eerder fris op "de Basvelden" (11 a 12 graden), de wind deed haar best en de bochtige aanvang maakte dat ik een snelle start verkoos. Dat lukte warempel ook nog, maar algauw merkte ik dat het niet draaide zoals ik wou. Een groepje van een vijftal man, met ondermeer categorie-genoten Luc en Louis kon ik niet volgen en ik moest 4 km harken om een gaatje van 5 a 10 meter dicht te krijgen! Dan zakte het tempo even, maar in het begin van de 2de ronde versnelde Luc en hij viel niet meer stil. Louis kon ik, samen met Lode, nog remonteren. Met de 2de plaats nam ik vrede, gezien het mindere gevoel. Ondanks het feit dat mijn lage rugpijn mij niet meer "ambeteert", had ik er toch iets meer van verwacht. Dit was gewoon een slechte dag en dat was duidelijk te merken aan mijn te lage hartslag (138 slagen/ minuut!). Maar een feit is, dat met het ouder worden, de "goeie dagen" dunner gezaaid zijn dan de slechte, zeker met de kaap van de 60 in het zicht...
Na het debacle van het BK 10000 meter, vorig jaar in Heusden-Zolder (6de !), had ik me voorgenomen om nooit nog eens op een piste te lopen om hersenloos 25 rondjes af te malen... Maar kijk: exact 1 jaar later had ik me opnieuw ingeschreven om me te meten met de besten der vaderland. Toen startte ik wel met een verrekking in de hamstrings en kon ik daardoor niet voluit gaan. Vandaag een heel andere situatie: enkele hoopgevende prestaties, de voorbije weken en zomers warm met 25 a 26 °. Maar, na het bekijken van de deelnemerslijst, was het duidelijk dat een podiumplaats moeilijk haalbaar zou zijn, temeer omdat ik de oudste van mijn categorie ben. Om 16u30 vertrok ik, samen met mijn vrouw & jongste dochter, naar de Pallieterstreek, want de wedstrijd voor de oudste Masters stond geprogrammeerd om +/- 21u. Teammaats Patrick en Lode en coach Gilbert waren al terplaatse. Lode had zijn wedstrijd er al op zitten (6de), en Patrick zou zijn ijzersterke conditie nogmaals in de verf zetten met goud bij de M50. Goed opgwarmd, begon ik met een redelijk gevoel aan mijn wedstrijd en kon enkele ronden met besten mee, maar moest dan afhaken. Ik liep steeds in het gezelschap van Joris Steenput en na zowat 3 km nam ik de 3de positie over van Nauwelaers (die zeer snel gestart was) en kon zo vrij comfortabel naar Brons lopen. Op het einde "overrule'de" Joris mij nog, maar ik was tevreden met het podium, al was mijn tijd (38'25") niet om over naar huis te schrijven. Maar dat kwam wellicht door de warmte, want bij de meeste atleten was te horen dat ze 1 a 2 minuten trager waren dan wat in hun capaciteiten lag. Dus zou ik in "ideale omstandigheden" dichtbij de beoogde 36'59" geweest zijn.... En wat die 25 rondjes betreft: die waren voorbij gevlogen! Na een paar streekbiertjes achterover gekiept te hebben, reden we terug naar huis, waar we stipt om middernacht arriveerden.
Het parcours van deze wedstrijd bleef de voorbije jaren ongewijzigd, dus is dit handig om de gelopen tijd te vergelijken met de vorige prestaties en te zien hoe het zit met de conditie. Mijn tijd van vorig jaar (35'21") benaderen zou ik al fantastisch vinden...We vertrokken ruim op tijd naar Tongeren om rustig te acclimatiseren en er de sfeer op te snuiven. Maar eens ter terplaatse, stond er een hele lange wachtrij voor de inschrijvingen in de tent. Zodoende werd de tijd om op te warmen drastisch ingekort en was ik genoodzaakt om een quasi "koude start" te nemen. Een en ander was echter te wijten aan het grote aantal deelnemers: 450 op de 10 km alleen al! Dus: ik startte niet te hevig, waardoor ik niet in ademnood geraakte en toch net snel genoeg was om uit te omknelling los te geraken. Eens we van de piste af waren, kon ik mijn meest comfortabele tempo aanhouden, al mag je dat "comfortabel" wel met een korrel zout nemen want algauw kwam de beklimming van "de muur" er aan en de rest van kuitenbijtertjes van het zeker niet lichtlopend parcours. Ik kon teammaat Lode remonteren en in de tweede ronde even aanpikken bij een zeer sterke Bart, doch hem moest ik laten gaan. Toch kwam ik heel op het einde nog sterk terug en stak de tweede vrouw, Isabella Sluijsmans, voorbij. Mijn uitslag: 41ste totaal en 1ste van de 50 M55 in een tijd van 36'05" (44" trager dan vorig jaar). Of dit te wijten was aan een gebrekkige opwarming of gewoon een dagje ouder, laat ik in het midden. Feit is dan ik kon/moest tevreden zijn met deze prestatie. Het was nog gene "rock and roll", maar toch dichtbij. Het was in elk geval veel beter dan vorige week en mijn rugproblemen zijn duidelijk verminderd. Goede vooruitzichten dus voor volgende Zaterdag voor het BK 10000 meter in Duffel, waar ik voor een podiumplaats wil proberen te gaan, al zal dat niet gemakkelijk worden daar ik de oudste van mijn categorie ben. De podiumceremonie in de tent moest ik aan me voorbij laten gaan wegens de "Zilveren bruiloft" van mijn broertje, maar ploegmaat Lode nam de honeurs waar voor mij... Waarvoor dank!
Met Banneux run was de "Haspengouw Challenge" al toe aan de 6de manche. Ik was vooral benieuwd of mijn conditie van vorige week nog wat in stijgende lijn zou gaan...
Het was de zevende keer dat ik deelnam aan deze wedstrijd. Sinds enkele jaren is 15 km de langste afstand, (voorheen de halve Marathon) dus schreef ik me in voor de hoofdwedstrijd.
), ik kon de laatste km zelfs nog versnellen (bergaf, weliswaar
), en eindigde netjes binnen de top 10 (1ste M55). Mijn hartslag was weer aan de lage kant (138), maar alles in acht genomen voelde ik me beter & sterker dan vorige week. De conditie gaat precies de goede kant op en kwetsuren (de rug...) blijven achterwege. Maar we zullen best niet te vroeg "halelujah kraaien", zoals B.Boma zou zeggen...
Het parcours van deze 5de manche van de Haspengouw Challenge werd ingekort van 12 naar 10 km. Dat, en het feit dat topper Louis er na een jaar blessureleed opnieuw bij was, maakte dat ik serieus "uit mijn pijp" zou moeten komen
. De langere afstanden liggen me eigenlijk beter, de 10 km is voor mij eerder een langgerekte sprint. Komt dit door het ouder worden, aanleg of de manier van trainen? De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
. Ondanks het feit dat mijn lage rugpijn mij niet meer "ambeteert", had ik er toch iets meer van verwacht. Dit was gewoon een slechte dag en dat was duidelijk te merken aan mijn te lage hartslag (138 slagen/ minuut!). Maar een feit is, dat met het ouder worden, de "goeie dagen" dunner gezaaid zijn dan de slechte, zeker met de kaap van de 60 in het zicht...
Na het debacle van het BK 10000 meter, vorig jaar in Heusden-Zolder (6de !), had ik me voorgenomen om nooit nog eens op een piste te lopen om hersenloos 25 rondjes af te malen... Maar kijk: exact 1 jaar later had ik me opnieuw ingeschreven om me te meten met de besten der vaderland
. Toen startte ik wel met een verrekking in de hamstrings en kon ik daardoor niet voluit gaan. Vandaag een heel andere situatie: enkele hoopgevende prestaties, de voorbije weken en zomers warm met 25 a 26 °. Maar, na het bekijken van de deelnemerslijst, was het duidelijk dat een podiumplaats moeilijk haalbaar zou zijn, temeer omdat ik de oudste van mijn categorie ben.
Het parcours van deze wedstrijd bleef de voorbije jaren ongewijzigd, dus is dit handig om de gelopen tijd te vergelijken met de vorige prestaties en te zien hoe het zit met de conditie. Mijn tijd van vorig jaar (35'21") benaderen zou ik al fantastisch vinden...We vertrokken ruim op tijd naar Tongeren om rustig te acclimatiseren en er de sfeer op te snuiven. Maar eens ter terplaatse, stond er een hele lange wachtrij voor de inschrijvingen in de tent. Zodoende werd de tijd om op te warmen drastisch ingekort en was ik genoodzaakt om een quasi "koude start" te nemen. Een en ander was echter te wijten aan het grote aantal deelnemers: 450 op de 10 km alleen al!
