Na die zware Halve Marathon van vorige week was ik eens benieuwd of & hoe de beentjes zouden hersteld zijn. De trainingen verliepen alleszins naar wens, afgelopen week, en lichamelijke ongemakken bleven beperkt tot wat spierstijfheid. De temperaturen benaderden de 30º en het licht golvend parcours nodigde ook niet uit om een scherpe tijd neer te zetten, toch stelde ik een tijd van <39 voorop. 1 jaar geleden moest ik het stellen met 3926 maar toen zat ik een serieuze dip, die nog twee maanden zou aanhouden... Ondanks de warmte waren er veel deelnemers, zelfs bij de 10 km. Het gevoel was, naar omstandigheden, goed en ik kon aanklampen bij een groepje met onder andere categorie- genoot Joris. In het begin van de tweede van de 2 rondes kreeg Joris met materiaal pech af te rekenen en moest een pitstop want zijn veter schoot los. Hierdoor kon ik het vrije sop kiezen maar lang duurde dat niet, want beetje bij beetje naderde hij opnieuw en nam me zelfs te grazen in de voorlaatste km. Mijn vaatje was al een tijdje leeg en ik kon niet aanpikken. De beste won, doch ik was tevreden met mijn 2de plaats bij de M55 (21ste van de 149 totaal). Ook over mijn tijd (3854) moest ik me niet schamen, zeker rekening houdende met de zwoele warmte. Dat was allicht ook de reden waarom de tweede ronde 1 trager was dan de eerste. Mijn conditie verbetert traag maar zeker, en die moet pas top zijn in September. Dan ga ik grensoverschrijdend. Ik heb me namelijk ingeschreven voor het WK Halve Marathon in Malaga (Sp.).
33ste Bilzen run (Halve Marathon). Bilzen. (21,1 km)
In Bilzen stond nog eens de 1/2 Marathon op het programma. Sinds 2013 was 15 km de langste afstand. Daar nam ik de voorbije 3 jaar aan deel en trok telkens aan het langste eind (in mijn categorie, toch :)). In 2009 en 2012 liep ik er de halve Marathon: 1 keer in een zinderende hitte en 1 keer in de regen, met telkens 1u21 als eindresultaat. Deze tijd is voor mij heden een utopie, rekening houdende met de zware omloop en mijn belabberde conditie (+mijn vergevorderde leeftijd). Aangezien mijn trainingen de laatste weken goed verlopen, wou ik er toch nog eens voor gaan. Tegen beter weten in, misschien, maar omdat het langere werk me beter, ligt was het toch een optie... Mijn dochter vergezelde me, dit keer niet om deel te nemen maar om te supporteren (of uit medelijden ?). Dat het concept in Bilzen aanslaat, zelfs op Pinksteren, was weer duidelijk te merken aan het aantal deelnemers: alleen al voor de Halve 219 finishers. Bovendien startten deze lopers samen met die van de 10 km, dus het was een drukte van jewelste. Ik had een tijd van 1u24 vooropgesteld en voorgenomen om aan een gezapig tempo te starten. De eerste km ging dat nog in 4, maar tijdens de lange beklimming in de 2de km werd me duidelijk dat ik mijn doel mocht laten varen.... Door wegenwerken werd het parcours hertekend, maar het was er zeker niet gemakkelijker op geworden. Vooral de stevige wind speelde me parten waardoor de bergjes bergen werden, vooral in de open velden. Het was bovendien warm, maar die 23° waren nog te doen. De eerste +/- 7 km kon ik me rustig handhaven in een groepje van een man of 5, maar uiteindelijk liep een drietal weg. De rest van de wedstrijd liep ik samen met een naamgenoot (achternaam Bosmans) en tevens categorie- genoot. Met de nodige aanmoedigingen kon ik hem maar nipt volgen en kon geen meter overnemen... Ik wist toen nog niet in welke positie ik vertoefde en het interesseerde me ook niet toen Marc op het einde van me weg liep, waardoor ik net naast het podium viel. Met een 17de plaats algemeen (4de van de 27 M55) kon ik vrede nemen, niet met mijn eindtijd van 1u2816. Dit was traagste van de meer dan 40 Halve Marathons die ik ooit liep, maar ook een van de zwaarsten. Later, als ik groot ben, wil ik toch nog eens royaal onder de 1u 24 duiken...
Al tien jaar ben ik aan het hengelen achter een Belgische titel 10 km op de piste, maar telkens viste ik achter het net . Nochtans zat ik er enkele keren dicht bij met tweede plaatsen in Naimette ('10), La Louvière ('12) en in Ninove ('17). Verder was twee jaar geleden brons ook nog eens mijn deel in Duffel. Ook voor dit jaar wist ik vooraf dat het moeilijk (doch niet onmogelijk) zou worden. Door mijn belabberde conditie zakte ik met twijfels af naar het Luikse, maar gelukkig vergezelden mijn vrouw en drie jongste dochters me, alsook ons enige zoontje (hond Quito).
Ik was benieuwd of 3 dagen recuperatie na Tongeren genoeg zouden zijn om de strijd met de concurrentie aan te gaan, want die was er met o.a. vooral de Waalse topper Mathy en de winnaar van vorig jaar Nauwelaers. Daar 25 rondjes lopen op de piste niet bepaald mijn favoriete bezigheid is, zag ik er wat tegenop. De wind stond bovendien nogal strak, maar tegen de tijd (bijna 21u30 !) dat de oudste categorieen aan de slag moesten, was die wat gaan liggen. Over de temperatuur viel ook niet te klagen, dus de omstandigheden waren (bijna) perfect. De opwarming verliep prima, de wedstrijd zelf echter iets minder want een hoog tempo kon ik aanvankelijk niet aan. Zo liep mijn Waalse concurrent al dadelijk van me weg maar na een kilometer of 3 a 4 viel hij terug en ik "overrule'de" hem. Bovendien moest de kampioen van vorig jaar opgeven, dus rook ik toch ergens mijn kans. De tegenstand kwam echter uit onverwachte hoek en meer bepaald uit Kapelle-op-den-bos, van waar ene zeker meneer Van Campenhout komt... Gans de wedstrijd liepen we samen en afwisselend op kop. Daar een eindspurt niet één van mijn meest bepaalde specialiteiten is, besloot ik op 3 ronden voor het einde te versnellen. Ik kreeg een gaatje van een goeie 5 meter, maar helaas was dat niet genoeg: Paul bleek over meer snelle spiervezels te beschikken dan ondergetekende en op zijn verpletterend snelle laatste 100 meter had ik geen antwoord. Vorig jaar werd ik geklopt met 4" en deze keer met 2".... Volgend jaar ex-aequo? Wat als ik mijn versnelling 1 ronde eerder had geplaatst? Want tijdens die tempoverhoging voelde ik me merkwaardig goed en had het gevoel dat nog een ronde langer te kunnen doen... Mijn eindtijd (38'59") was ook al niet om over naar huis te schrijven. Toch moet ik tevreden zijn, want dankzij de aanmoedigingen van mijn supporters kan ik blijven lopen en moet (nog) geen andere hobby zoeken (visjes vangen, of zo...)
Reeds voor de twintigste keer stond ik aan de start van de Tungri run. In 1996 en 1998 liep ik er de halve Marathon en in 2008 de ganse (BK), voor de rest stond steevast de 10 km op mijn menu. Het parcours was steeds niet van de poes, zeker deze keer niet want er werden wijzigingen in gebracht wegens werken, zodat het nog wat zwaarder werd met nog meer bochten en hellingen. Bovendien stond er een stevig windje, een natuurfenomeen dat zelden een voordeel is voor een loper. Mijn bedoeling was alleszins iets progressie te maken ten opzichte van vorige wedstrijd. Met bijna 500 atleten werd er van start gegaan op de atletiekpiste en ik voelde al dadelijk mijn benen vollopen, zeker op het eerste stuk vals plat inclusief kasseitjes... Toch probeerde ik een zo gelijkmatig mogelijk tempo aan te houden, voor zover dat mogelijk was. Toch bleef het afzien en Ambiorix heb ik deze keer niet gezien. Hij zal er wel geweest zijn, maar ik moest me focussen op mijn wedstrijd. Ondanks al dat gefocus, deed ik over de tweede ronde van 5 km 28 meer dan over de eerste. Uiteindelijk mocht (moest) ik tevreden zijn met een 2de plaats bij de Masters +55 (51 stuks!) en 56ste totaal in een zeer matige 3852. Vooruitgang was er wel ten opzichte van vorige keer: enkele seconden per kilometer. Dat is beter dan niets, al zou ik liever niet een vergrootglas nodig hebben om progressie te bespeuren. Dochter Sharon, daarentegen, vestigde een persoonlijk record op de 10 km (53). Dat belooft, als ze eens een vlak parcours voor de voeten geschoven krijgt...
Na die zware Halve Marathon van vorige week was ik eens benieuwd of & hoe de beentjes zouden hersteld zijn. De trainingen verliepen alleszins naar wens, afgelopen week, en lichamelijke ongemakken bleven beperkt tot wat spierstijfheid. De temperaturen benaderden de 30º en het licht golvend parcours nodigde ook niet uit om een scherpe tijd neer te zetten, toch stelde ik een tijd van <39 voorop. 1 jaar geleden moest ik het stellen met 3926 maar toen zat ik een serieuze dip, die nog twee maanden zou aanhouden...
In Bilzen stond nog eens de 1/2 Marathon op het programma. Sinds 2013 was 15 km de langste afstand. Daar nam ik de voorbije 3 jaar aan deel en trok telkens aan het langste eind (in mijn categorie, toch :)). In 2009 en 2012 liep ik er de halve Marathon: 1 keer in een zinderende hitte en 1 keer in de regen, met telkens 1u21 als eindresultaat. Deze tijd is voor mij heden een utopie, rekening houdende met de zware omloop en mijn belabberde conditie (+mijn vergevorderde leeftijd). Aangezien mijn trainingen de laatste weken goed verlopen, wou ik er toch nog eens voor gaan. Tegen beter weten in, misschien, maar omdat het langere werk me beter, ligt was het toch een optie...
Al tien jaar ben ik aan het hengelen achter een Belgische titel 10 km op de piste, maar telkens viste ik achter het net 
. Nochtans zat ik er enkele keren dicht bij met tweede plaatsen in Naimette ('10), La Louvière ('12) en in Ninove ('17). Verder was twee jaar geleden brons ook nog eens mijn deel in Duffel. Ook voor dit jaar wist ik vooraf dat het moeilijk (doch niet onmogelijk) zou worden. Door mijn belabberde conditie zakte ik met twijfels af naar het Luikse, maar gelukkig vergezelden mijn vrouw en drie jongste dochters me, alsook ons enige zoontje (hond Quito).
. De tegenstand kwam echter uit onverwachte hoek en meer bepaald uit Kapelle-op-den-bos, van waar ene zeker meneer Van Campenhout komt... Gans de wedstrijd liepen we samen en afwisselend op kop. Daar een eindspurt niet één van mijn meest bepaalde specialiteiten is, besloot ik op 3 ronden voor het einde te versnellen. Ik kreeg een gaatje van een goeie 5 meter, maar helaas was dat niet genoeg: Paul bleek over meer snelle spiervezels te beschikken dan ondergetekende en op zijn verpletterend snelle laatste 100 meter had ik geen antwoord. Vorig jaar werd ik geklopt met 4" en deze keer met 2"...
. Volgend jaar ex-aequo? Wat als ik mijn versnelling 1 ronde eerder had geplaatst? Want tijdens die tempoverhoging voelde ik me merkwaardig goed en had het gevoel dat nog een ronde langer te kunnen doen... Mijn eindtijd (38'59") was ook al niet om over naar huis te schrijven. Toch moet ik tevreden zijn, want dankzij de aanmoedigingen van mijn supporters kan ik blijven lopen en moet (nog) geen andere hobby zoeken (visjes vangen, of zo...
)
Reeds voor de twintigste keer stond ik aan de start van de Tungri run. In 1996 en 1998 liep ik er de halve Marathon en in 2008 de ganse (BK), voor de rest stond steevast de 10 km op mijn menu. Het parcours was steeds niet van de poes, zeker deze keer niet want er werden wijzigingen in gebracht wegens werken, zodat het nog wat zwaarder werd met nog meer bochten en hellingen. Bovendien stond er een stevig windje, een natuurfenomeen dat zelden een voordeel is voor een loper. Mijn bedoeling was alleszins iets progressie te maken ten opzichte van vorige wedstrijd.
