12de "Dwars door Zonhoven". Zonhoven. (+/-10.2 km)
De zesde manche van de "Haspengouw Challenge" vond dit jaar niet meer plaats aan "de Basvelden", maar wel in het centrum van Zonhoven. Hier werd ook al 11 jaar een wedstrijd georganiseerd, waar ik overigens ook reeds 1 maal aan deelnam (in 2010, namelijk). In dat "gloriejaar" zette ik er een knappe tijd neer (36'52"). Dit zou ik nu niet meer kunnen want de tand des tijds begint de laatste paar maanden toch wel serieus aan mij te knagen! Toch hoopte ik er - in verhouding - toch iets beters van te maken dan vorige week in Torhout. De kwaaltjes, waar ik toen na afloop mee te kampen had, zijn weg en sindsdien heb ik 215 km gefietst en maar een goeie 20 km gelopen. Samen met dochters nummer 2 en 4, vertrok ik, samen met mijn vrouw goed op tijd naar het plein voor de kerk, waar diezelfde avond ook optredens plaatsvonden. Dochter Sharon liep de 5 km in 26'18" en maakt steeds progressie: dit kan ik helaas niet meer zeggen.... Dat bleek al dadelijk na de start! Ik moest mezelf weer vooruitsleuren, alsof er een gewicht van twintig kilo aan me hing. Ik probeerde, tussen hangen & wurgen, toch er het beste van te maken, maar helaas.... De mannen die ik amper twee maanden geleden nog lustig kon volgen en zelfs voorblijven, waren al dadelijk uit mijn zicht verdwenen (en ik had nochtans mijn bril op)! De vier plaatselijke rondjes waren ook niet van dien aard om vrolijk van te worden, al liep het parcours doorheen een park en langs een vijver. Maar als het vierkant draait, is niets nog aantrekkelijk. De eerste ronde was het tempo met 3'42"/km nog aanvaardbaar, maar de volgende drie gingen liefst halve minuut langzamer! Uiteindelijk werd ik 3de van mijn categorie en 24ste totaal in een beschamende 39'26". De cadeaubon ter waarde van 80 euro die ik kreeg als derde was zoals een pleister op een houten been... Gelukkig konden we nadien nog genieten van het optreden van een nog steeds sublieme Soulsister, zo waren we niet voor niets in Zonhoven geweest....
38ste "nacht van West Vlaanderen". Vlaams kampioenschap 1/2 Marathon. Torhout. (21,1 km).
Bijna 3 maanden na het VK Marathon, stond het VK van de "Halve" op het programma. Drie en zes jaar geleden nam ik ook deel aan "de nacht van West Vlaanderen", maar toen telkens voor het BK Marathon. De verre trip naar Torhout verliep vlot, ondanks de voorziene vertraging van een half uur op de ring rond Brussel. Veel bekende gezichten vielen er niet te bespeuren, maar wel heel veel deelnemers, ook voor de andere afstanden. Mijn gevoel was de laatste weken lang niet "super", maar toch gokte ik op een tijd van 1u21' a 1u22'. Veel tijd en plaats was er niet om fatsoenlijk op te warmen, toch ging ik met de nodige moed van start.... Wat me maar zelden of nooit overkomt, gebeurde deze keer toch: algauw raakte ik in zuurstofschuld, waardoor de benen loodzwaar aanvoelden! Ik wist niet wat me overkwam, maar na enkele honderden meters was ik TOTAAL buiten adem!!! Ik had veel zin om op te geven en terug naar de start te wandelen, maar dan had ik mijn vrouwtje daar allicht niet meer teruggevonden en zouden we die lange autorit gemaakt hebben om 500 meter te lopen? Dus ik zette toch door en liet het tempo zakken in de hoop er uiteindelijk stilaan door te komen. Dat lukte na een drietal km en kon ik een min of meer stabiel tempo aanhouden. Na halfweg begon zich een blaar te vormen onder mijn linker hiel, die me meer en meer hinderde. Op enkele km van de aankomst leek die blaar zich open te schuren, van de pijn kon ik niet meer landen op die hiel, waardoor ik onevenwichtig begon te lopen. Het gevolg was dat ik serieus pijn kreeg in die (reeds problematische) hiel en wat was ik blij dat de finish in zicht kwam! Met tijd of plaats was ik toen al lang niet meer bezig: enkel overleven! Dit was een calvarietocht zonder voorgaande... Ik werd uiteindelijk toch Vlaams kampioen (1ste van de 17 zestigplussers en 75ste van de 754 totaal), in een zeer zwakke tijd van 1u27'36". Veruit de traagste van de 39 halve Marathons die ik ooit liep. Mankend als een halve gehandicapte raakte ik toch nog tot aan de sporthal, waar op de koop toe zelfs geen prijsuitreiking was voor de categorieën onderling. Om 1u44 's morgens arriveerden we terug in Stevoort... Dit was een dag (en nacht!) om zo vlug mogelijk te vergeten.
De voorbije week verliepen de looptrainingen alweer moeizaam en stroef, daarom heb ik de fiets van de haak gehaald en zodoende 3 ritten gereden met in totaal 106 km tussen de 30 en 31 km/uur. De loopkilometers beperkte ik tot zo'n 34 km, mede om ook mijn linkerhiel te sparen die me regelmatig hindert. Het fietsen gaat aldus alsmaar beter, in zoverre dat ik het lopen niet echt meer mis. Voor de tweede manche van de "Victors cup" stond de "Willer run" op het programma, een wedstrijd die steevast veel deelnemers trekt, vooral sinds die deel uitmaakt van deze challenge. Ook verscheidene atleten van het "GS-Running team" tekenden present, alsook mijn dochters Sharon en Darlene. Deze laatste echter niet om te lopen, wel om hond Hector te entertainen en te supporteren... Het was niet meer zo warm als in Wellen (24°) en dus het sein om er vanaf het begin de pees op te leggen. Deze keer "bolde" het wel goed en ik kon me handhaven in een groepje met ondermeer teammaats Yves en Nico. Na een tijdje viel dat uit elkaar: mede 55 plusser Patrick haakte na 3 a 4 km af en Marc (Maurissen) liep te snel voor mij. De tweede ronde was een stuk zwaarder dan de eerste met een viertal serieuze kuitenbijters. Toch kon ik samenblijven bij Yves en we liepen nagenoeg gelijk over de meet. De laatste 2 km zat ik op mijn tandvlees, toch was ik zeer tevreden (en opgelucht!) dat ik mijn benen weer kon gebruiken voor wat ze dienen (om te lopen en niet kruipen!). Dit geeft vertrouwen voor het Vlaams Kampioenschap Halve Marathon, binnen 2 weken, in Torhout. Ik werd 10de van de 151 algemeen in 38'15"(2de van de 28 M55) en liefst 1'11" sneller dan vorige week en het parcours was nu zwaarder. Sharon liep de 5 km in 27' en was ook tevreden. Nog enkele koele biertjes en een foto met teammaats Nico, Yves en Jill: meer moest dat niet zijn voor een geslaagde namiddag....
De zesde manche van de "Haspengouw Challenge" vond dit jaar niet meer plaats aan "de Basvelden", maar wel in het centrum van Zonhoven. Hier werd ook al 11 jaar een wedstrijd georganiseerd, waar ik overigens ook reeds 1 maal aan deelnam (in 2010, namelijk). In dat "gloriejaar" zette ik er een knappe tijd neer (36'52"
). Dit zou ik nu niet meer kunnen want de tand des tijds begint de laatste paar maanden toch wel serieus aan mij te knagen
! Toch hoopte ik er - in verhouding - toch iets beters van te maken dan vorige week in Torhout. De kwaaltjes, waar ik toen na afloop mee te kampen had, zijn weg en sindsdien heb ik 215 km gefietst en maar een goeie 20 km gelopen.
. Ik probeerde, tussen hangen & wurgen, toch er het beste van te maken, maar helaas.... De mannen die ik amper twee maanden geleden nog lustig kon volgen en zelfs voorblijven, waren al dadelijk uit mijn zicht verdwenen (en ik had nochtans mijn bril op)! De vier plaatselijke rondjes waren ook niet van dien aard om vrolijk van te worden, al liep het parcours doorheen een park en langs een vijver. Maar als het vierkant draait, is niets nog aantrekkelijk. De eerste ronde was het tempo met 3'42"/km nog aanvaardbaar, maar de volgende drie gingen liefst halve minuut langzamer! 
. Gelukkig konden we nadien nog genieten van het optreden van een nog steeds sublieme Soulsister, zo waren we niet voor niets in Zonhoven geweest....
Bijna 3 maanden na het VK Marathon, stond het VK van de "Halve" op het programma. Drie en zes jaar geleden nam ik ook deel aan "de nacht van West Vlaanderen", maar toen telkens voor het BK Marathon. De verre trip naar Torhout verliep vlot, ondanks de voorziene vertraging van een half uur op de ring rond Brussel. Veel bekende gezichten vielen er niet te bespeuren, maar wel heel veel deelnemers, ook voor de andere afstanden.
! Ik wist niet wat me overkwam, maar na enkele honderden meters was ik TOTAAL buiten adem!!! 
Ik had veel zin om op te geven en terug naar de start te wandelen, maar dan had ik mijn vrouwtje daar allicht niet meer teruggevonden en zouden we die lange autorit gemaakt hebben om 500 meter te lopen? Dus ik zette toch door en liet het tempo zakken in de hoop er uiteindelijk stilaan door te komen. Dat lukte na een drietal km en kon ik een min of meer stabiel tempo aanhouden. Na halfweg begon zich een blaar te vormen onder mijn linker hiel, die me meer en meer hinderde
!
. Ik werd uiteindelijk toch Vlaams kampioen (1ste van de 17 zestigplussers en 75ste van de 754 totaal), in een zeer zwakke tijd van 1u27'36". Veruit de traagste van de 39 halve Marathons die ik ooit liep. Mankend als een halve gehandicapte raakte ik toch nog tot aan de sporthal, waar op de koop toe zelfs geen prijsuitreiking was voor de categorieën onderling. Om 1u44 's morgens arriveerden we terug in Stevoort... Dit was een dag (en nacht!) om zo vlug mogelijk te vergeten.
De voorbije week verliepen de looptrainingen alweer moeizaam en stroef, daarom heb ik de fiets van de haak gehaald en zodoende 3 ritten gereden met in totaal 106 km tussen de 30 en 31 km/uur. De loopkilometers beperkte ik tot zo'n 34 km, mede om ook mijn linkerhiel te sparen die me regelmatig hindert. Het fietsen gaat aldus alsmaar beter, in zoverre dat ik het lopen niet echt meer mis
.
