Traditioneel is deze Halve Marathon zowat mijn laatste wapenfeit van het jaar, als er niet een of andere Kerstloop mijn pad kruist, tenminste. Hoe dieper de temperaturen zakken, hoe minder mijn motivatie is en hoe meer ik ook van mijn pluimen verlies... En die had vandaag nochtans goed kunnen gebruiken want de gevoelstemperatuur zakte, mede door de wind, tot onder het vriespunt! Een troost was dat ik vandaag vergezeld werd door mijn vrouw en 2 van mijn 4 dochters. Bovendien was mijn jongste huisgenoot (hond Quito) ook van de partij. Hij is toch wel de knapste jongen van het gezin (tot voor kort was ik dat)😂. Ook deze keer heel wat starters voor de 3 afstanden: voor de 21,1 km alleen al 258 finishes! Dochter Sharon koos voor de 12,5 km en maakte die probleemloos vol in 1u10, de tijd die ik had vooropgesteld. Ik had me te weinig opgewarmd, daarom kwam ik tijdens de eerste km wat in ademnood (mede door de kou). Daarna ging het vlotter en ik voelde me zowaar goed. Dat duurde echter niet zo lang want die 33 km van Battice zaten nog in de benen. De snelheid lag niet zo hoog, toch liep ik een zeer vlak tempo van net onder de 4/km. In de tweede ronde kreeg ik het gezelschap van twee Hollanders: eentje moest achterblijven en de andere liep na 17 km van me weg. Hij bleek ook geen pannenkoek te zijn want hij werd reeds 3 maal wereldkampioen strongman(=10 km lopen, 150 km fietsen en dan nog eens 30 km lopen). Hij zat net niet in mijn categorie, waardoor ik de 1ste plaats behaalde bij de M60 en 20ste totaal in 1u2341. 1 minuut trager dan mijn richttijd (en mijn tijd van vorig jaar), toch was ik tevreden want de omstandigheden waren niet ideaal. Dankzij de morele en andere steun van mijn geliefden is mijn loopjaar weer eens tot een goed einde gekomen. En een zwakke periode in Mei en Juni daargelaten, een bijzonder succesvol jaar met 2 maal Vlaams en Belgisch Goud (op de halve EN ganse Marathon) en twee keer Zilver (10 km op de weg EN op de piste). Bovendien winnaar van Victors cup en 2de van Haspengouw Challenge bij de M55. Verder nog twee Limburgse records (10000 meter en Marathon) en Limburgs Goud en Zilver. Hier had ik een jaar geleden zeker voor getekend!
32ste âLes 4 cimes du pays de Herveâ. Battice. (33km)
Reeds voor de 17de keer had ik me ingeschreven voor deze zeer zware wedstrijd in het land van Herve, een prachtige streek waar voor de 32ste maal een even prachtig parcours werd uitgetekend. Het is telkens een gevecht tegen de elementen met daarbij dit jaar de extra frisse temperaturen met slechts 4°, de gevoelstemperatuur lag zelfs rond de 0º! Nog nooit heb ik deze wedstrijd kunnen winnen (in mijn categorie), wel een een vijftal podiumplaatsen. Steeds kreeg ik af te rekenen met een sterkere krijger en sinds ik bij de 60- plussers ingedeeld ben, is dat er zeker niet gemakkelijker op geworden met de grote (letterlijk & figuurlijk) Jo Schoonbroodt als concurrent. De Nederlander is absolute top op de lange afstanden met dit jaar nog een Marathon onder de 3 uur, en dat op zijn 67ste! Nieuw dit jaar was een 2 cimes: een wedstrijd over een dikke 16 km met dus 2 zware beklimmingen. Dat was wellicht de reden waarom dochter Sharon me vergezelde en dat op een koude, natte zondagmorgen! Ze ging de uitdaging aan om, 1 week na Braives, ook dat Waalse varkentje te wassen. We waren dit jaar extra vroeg vertrokken om de plaatselijke verkeersdrukte voor te zijn. Daardoor konden we ons terplaatse rustig klaar maken en een babbeltje slaan met enkele (bekende en minder bekende) lopers. Tijdens de wedstrijd bleef de regen grotendeels achterwege, zodat ik me toch kon warm houden dankzij warme kleding, al scheelde het niet veel. De eerste kilometers is het traditioneel doseren geblazen, al is dat niet simpel mede doordat het continue op & neer ging. De eerste helft is de minst zware met meer dalende dat stijgende kilometers. Na 3 a 4 km kon ik Jo bijhalen, alsook goede bekende, Jean, die er een doorgedreven training van maakte. Ik merkte echter al vlug dat Jo alweer een goede dag had en door zijn dalingscapaciteiten sloeg hij telkens een gaatje. Na de zware klim aan km 16 bleef hij zelfs even achter, maar hij had me enkele kilometers later weer te pakken en liet me ter plaatse. Het was duidelijk dat hij zich gespaard had. Ik kwam na 23 km weer dichter, bleef een tijd op 10 meter hangen, maar de laatste 3 km waren te veel aan voor mij en ik verloor nog anderhalve minuut! Mijn bovenbenen protesteerden, vooral tijdens de afdalingen en ik moest dan soms bijna wandelen om niet door mijn benen te zakken. Uiteindelijk werd ik 2de van de 36 M60 (35ste van de 467 totaal) in 2u2808. Mijn 12de tijd op 17 deelnames. Ik kon vrede nemen met dit resultaat want het is een overwinning op zich als je deze zware wedstrijd (met 650 hoogtemeters) uitloopt. Zo dacht Sharon er ook over want zij finishte als 317de van de 404 in 1u4138: een prestatie en het ervaring rijker. Nadat we onze cadeau: een bordje met streekproducten (ondermeer de heerlijke Herve kaas), hadden afgehaald en een Val-Dieuxke dronken, keerden we voldaan weer huiswaarts.
âLes vallons de la Mehaigneâ. Braives. (+/-9,9 km)
Deze laatste manche van de Challenge Hesbignon was meteen mijn eerste in dat criterium, waarvan ik vorig jaar aan negen wedstrijden deelnam. Dit jaar heb ik die Challenge geschrapt, want dat was er te veel aan, mede wegens de zware parcours. Minder wedstrijden, dit jaar dus, ook al zat ik vandaag toch reeds aan nummer 31... Sinds mijn deelname vorig jaar wist ik dat de omloop redelijk pittig was, en de eerder frisse temperaturen (9º) maakten dat het geen ochtendwandeling ging worden. Dit alles schrikte ook dochter Sharon niet af en ze ging ook die uitdaging aan. Zij heeft allicht de genen van mij geërfd, waarmee je aan de slag kan om al lopende 10 km te overbruggen op een kille zondagmorgen? Anderen noemen dit: zot. Nochtans stonden 290 atleten aan de start, met ook verscheidene bekende (Limburgse) gezichten. Ik voelde me op voorhand echt heel goed (al durfde ik dit niet hardop te zeggen). Mijn gevoel bedroog me echter niet en van bij de start zat het tempo er goed in. Niet voor lang, want na ongeveer 1 km diende een vettige veldweg zich aan en moest ik me wat inhouden om niet uit te glijden. Daarna kon ik opnieuw aanpikken bij Guido (winnaar van de HC bij de M55) en de snelheid ging omhoog. Niet voor lang, echter, want na 3 a 4 km begonnen de (vrij steile) klimmetjes zich aan te dienen maar er waren voldoende mogelijkheden om te recupereren. De laatste 3 km verliepen hoofdzakelijk vlak met een lang recht stuk oude spoorwegbedding. Uiteindelijk finishte ik als 1ste M60, net voor Guido (2de M50), en 25ste van alle deelnemers in 3717. Liefst 228 sneller dan vorig jaar! (Al had ik toen de week ervoor de Marathon van Etten-Leur gelopen). Uiteraard was ik zeer tevreden, zo ook Sharon, die een puike 5422 neerzette en mooi middenin het pak arriveerde. Daarmee bevestigde ze haar prestatie van Montenaken. Dit was een geslaagde algemene repetitie voor de NOG veel zwaardere wedstrijd van volgende week in Battice. Ik won een mooie (en nuttige!) prijs, namelijk: een korf vol met speciale bieren... Het proeven daarvan zal ik beter maar een weekje uitstellen...
Traditioneel is deze Halve Marathon zowat mijn laatste wapenfeit van het jaar, als er niet een of andere Kerstloop mijn pad kruist, tenminste. Hoe dieper de temperaturen zakken, hoe minder mijn motivatie is en hoe meer ik ook van mijn pluimen verlies... En die had vandaag nochtans goed kunnen gebruiken want de gevoelstemperatuur zakte, mede door de wind, tot onder het vriespunt! Een troost was dat ik vandaag vergezeld werd door mijn vrouw en 2 van mijn 4 dochters. Bovendien was mijn jongste huisgenoot (hond Quito) ook van de partij. Hij is toch wel de knapste jongen van het gezin (tot voor kort was ik dat)😂.
Reeds voor de 17de keer had ik me ingeschreven voor deze zeer zware wedstrijd in het land van Herve, een prachtige streek waar voor de 32ste maal een even prachtig parcours werd uitgetekend. Het is telkens een gevecht tegen de elementen met daarbij dit jaar de extra frisse temperaturen met slechts 4°, de gevoelstemperatuur lag zelfs rond de 0º! Nog nooit heb ik deze wedstrijd kunnen winnen (in mijn categorie), wel een een vijftal podiumplaatsen. Steeds kreeg ik af te rekenen met een sterkere krijger en sinds ik bij de 60- plussers ingedeeld ben, is dat er zeker niet gemakkelijker op geworden met de grote (letterlijk & figuurlijk) Jo Schoonbroodt als concurrent. De Nederlander is absolute top op de lange afstanden met dit jaar nog een Marathon onder de 3 uur, en dat op zijn 67ste!
Deze laatste manche van de Challenge Hesbignon was meteen mijn eerste in dat criterium, waarvan ik vorig jaar aan negen wedstrijden deelnam. Dit jaar heb ik die Challenge geschrapt, want dat was er te veel aan, mede wegens de zware parcours. Minder wedstrijden, dit jaar dus, ook al zat ik vandaag toch reeds aan nummer 31...
