Voor mijn derde "halve" van dit jaar trok ik nog eens naar Nederland, waar traditioneel ook veel Belgen deelnemen, om het jaar proberen "in schoonheid" af te sluiten. Ik zag er wat tegenop om op deze kille zondagmorgen helemaal alleen te vertrekken, zonder moeder-de-vrouw, die een daguitstap naar Maastricht maakte samen met de dochters. Ik weet niet hoe ik dat doe, maar telkens slaag ik er op de ene of andere manier in om verkeerd te rijden, met of zonder GPS ! Ditmaal zat ik bijna tot in Roermond rond te klooien, doch ik slaagde er toch nog in om op tijd te zijn en bovendien dichtbij te parkeren. Ik zag al dadelijk team- EN clubmaat Peter Bellen zich opwarmen en hij suggereerde om zijn haas te zijn... Mij niet gelaten, maar het zou ook weleens andersom kunnen zijn, want ik verwachtte er niet al te veel van. De voorbije zware weken (& maanden...) zouden eventueel nog in mijn systeem kunnen zitten. Zoiets merk je pas na een aantal kilometers, dus was het zaak om niet te snel te starten en te vertrouwen op mijn uithouding. De aanvang verliep vlot met kilometers netjes onder de 4' en zij aan zij met Peter bepaalden we het tempo van een groepje. Daarbij zaten ook deelnemers van de korte afstand, dat zouden we wel merken na 10 km als die rechts- in plaats van links- af moesten. Tot dan ging het prima en het tempo voelde okee aan. We zagen trouwens ook "grootheid" Jo Schoonbroodt voor ons uit lopen, samen met zijn haas. In Battice, 2 weken geleden, was hij nog ruim 4' voor mij. Maar na 12 km (bij de bevoorrading) liepen we hem deze keer voorbij. Iedereen van dat groepje bleef achter of liep de 12 km. Peter kreeg na 12 a 13 km af te rekenen met steken en moest afhaken. Jammer, anders waren we tesamen gearriveerd als maats van het "GS Running team". Ikzelf kon mijn tempo zowaar nog iets verhogen en ondanks een verkrampte linker kuit, tijdens de laatste 2 km, liep ik zelfs een "negatieve split", hetgeen wil zeggen dat het tweede gedeelte sneller was dan het eerste. Ik overschreed de finish als 18de van de 260 deelnemers (1ste van de 24 M55) in 1u22'42". Een matige eindtijd, ook omdat ik niet echt kon "diep gaan". Toch was ik tevreden dat ik het hoogste podiumtrapje mocht bestijgen als oudste van mijn categorie, want over een maand word ik 60. Een nieuwe voordeur is op zich niet slecht, als er maar niet veel kosten aan zijn...
30ste "Les 4 cimes du pays de Herve". Battice. (33 km)
Voor de zestiende keer zou ik vandaag deelnemen aan deze mooie, maar zeer zware wedstrijd. Niet alleen de talrijke en opeenvolgende hellingen in het land van Herve maken van deze wedstrijd een uitdaging: ook de afstand van 33 km is dat. Dit kan je vergelijken met een vlakke Marathon, dus dit zou mijn derde worden op 5 weken! Je moet er niet gek voor zijn, maar het helpt wel. "Hier worden de jongens van de mannen gescheiden", wordt ook al eens gezegd.... Feit is dat ik vanmorgen maar weinig zin had om me op te laden voor dit "gekkenwerk", daarbij kwam nog dat het nevelig en ronduit koud was met 5°. De voorbije dagen maakte een lichte verkoudheid zich van me meester met hoofdpijn als ik hoestte, maar een "paracetamol" zou me wel wat comfort moeten geven... Om 9u30 toch maar vertrokken, samen met mijn echtgenote, naar Battice, waar we rijkelijk laat arriveerden. Na mijn nummer afgehaald te hebben en me klaar gemaakt, had zelfs geen tijd meer om me op te warmen (al had ik daar ook niet veel zin in gehad). Ik had me voorgenomen om rustig te starten en uit te kijken of ik niet kon wedijveren met Jo Schoonbroodt, de Nederlandse kanjer van wereldniveau, die dit jaar ook in mijn categorie zat. Ofschoon hij 6 (ZES) jaar ouder is dan ik, kon ik hem na een paar km al in geen velden of wegen meer bespeuren! Ik voelde algauw dat die Marathons nog in de benen zaten en kon een scherpe tijd ook vergeten. Dus probeerde ik een zo comfortabel mogelijk tempo te zoeken om heelhuids te kunnen arriveren. Echt slecht bolde het niet, maar ik kon weinig kracht zetten & diep gaan en dat was duidelijk te merken aan mijn gemiddelde hartslag na afloop: slechts 123! Nog nooit gebeurd in een wedstrijd!! Tot aan km 13 vertoefde ik nog in het gezelschap van goede bekende Ronny Thijs, maar na een zeer zwaar stuk bleef hij achter. De heuvels volgden mekaar snel op met onder andere opnieuw een steile beklimming rond km 16 en een lange tussen km 21 en 23. Het tweede gedeelte was meestal berg-op, daar zakte mijn gemiddelde tempo wel wat, maar niet veel. Uiteindelijk waren het de afdalingen die hoe langer, hoe meer pijn deden en het klimmen kon je eerder beschrijven als "kruipen". Door de vochtige koude en het "trage" tempo kreeg ik mezelf niet opgewarmd. Dat gebeurde ook niet tijdens de steile, lange beklimming van de muur van Bouxhmont, richting aankomst. Tijdens de laatste loodjes waarin ik nog aangemoedigd werd door Peter Maris, die een zeer sterke prestatie neerzette, kon ik onder luid tromgeroffel als 48ste van de 512 deelnemers de finish bereiken. Ik werd 3de van de 40 "V3" in een tijd van 2u29'42". Bijna 4' trager dan vorig jaar en zomaar eventjes een dikke 12' trager dan mijn snelste tijd, 5 jaar geleden. Maar dat waren andere tijden.... Na afloop kon ik alsnog samen met fenomeen en veelvuldig winnaar Jo op de foto. Meer zat er niet in, vandaag, maar ooit zou ik er toch eens willen zegevieren. Dan zal ik daar een heel andere voorbereiding tegenaan moeten gooien, want deze wedstrijd kan je echt niet als een "toetje" beschouwen. Na de beloning afgehaald te hebben (brood met heerlijk geurende Herfse kaas), keerden we terug huiswaarts...
Voor de laatste manche van de Hesbignon challenge trokken we naar Braives, een stukje achter Hannuit. Dit was alweer onbekend terrein voor mij en ik was dus benieuwd hoe het parcours er zou uitzien. Hopelijk niet te veel beklimmingen na die voorbije, zware, weken. Ondertussen heeft de herfst haar intrede gemaakt en was het fris, doch door de wind deden die 7° deden het wel kouder aanvoelen. Dergelijke, voor mij althans, winterse omstandigheden zijn niet aan mij besteed. Door al die wedstrijden in Wallonie leer je ook mooie locaties en fijne mensen kennen en alles verloopt er steeds in een gezellige sfeer. Ook het feit dat de meeste wedstrijden plaatsvinden op een zondagmorgen, zoals vandaag, heeft zo zijn voordelen. Zeker is dat ik volgend jaar nog verscheidene keren onze Waalse vrienden ga opzoeken. De start verliep vlot en ik kon een tempo van iets onder de 4' per km aanhouden, ook al was het een pittige omloop met vooral rond halfweg enkele zware kuitenbijters. Rond de vierde km kon ik de enige concurrent van mijn categorie die nog voor me uit liep, Paul Rihon, voorbijsteken. Verder kon ik, ondanks die Marathon van vorige week, toch goed kracht zetten, vooral de laatste 2 a 3 km die vlak verliepen op een stuk voormalige spoorweg. Zo eindigde 1ste van bij de "Veterans 3" met 46" voorsprong op de tweede en 48" op de derde. Meer moest dat niet zijn en met 2 flessen wijn, die ik kreeg als prijs, keerden we terug naar huis, waar ik (om het af te leren !) nog een toerke van 9 km deed..
, die een daguitstap naar Maastricht maakte samen met de dochters. Ik weet niet hoe ik dat doe, maar telkens slaag ik er op de ene of andere manier in om verkeerd te rijden, met of zonder GPS
! Ditmaal zat ik bijna tot in Roermond rond te klooien, doch ik slaagde er toch nog in om op tijd te zijn en bovendien dichtbij te parkeren.
.
Voor de zestiende keer zou ik vandaag deelnemen aan deze mooie, maar zeer zware wedstrijd. Niet alleen de talrijke en opeenvolgende hellingen in het land van Herve maken van deze wedstrijd een uitdaging: ook de afstand van 33 km is dat. Dit kan je vergelijken met een vlakke Marathon, dus dit zou mijn derde worden op 5 weken! Je moet er niet gek voor zijn, maar het helpt wel
. "Hier worden de jongens van de mannen gescheiden", wordt ook al eens gezegd.... Feit is dat ik vanmorgen maar weinig zin had om me op te laden voor dit "gekkenwerk", daarbij kwam nog dat het nevelig en ronduit koud was met 5°
. Dus probeerde ik een zo comfortabel mogelijk tempo te zoeken om heelhuids te kunnen arriveren. Echt slecht bolde het niet, maar ik kon weinig kracht zetten & diep gaan en dat was duidelijk te merken aan mijn gemiddelde hartslag na afloop: slechts 123! Nog nooit gebeurd in een wedstrijd!! Tot aan km 13 vertoefde ik nog in het gezelschap van goede bekende Ronny Thijs, maar na een zeer zwaar stuk bleef hij achter. De heuvels volgden mekaar snel op met onder andere opnieuw een steile beklimming rond km 16 en een lange tussen km 21 en 23. Het tweede gedeelte was meestal berg-op, daar zakte mijn gemiddelde tempo wel wat, maar niet veel. Uiteindelijk waren het de afdalingen die hoe langer, hoe meer pijn deden en het klimmen kon je eerder beschrijven als "kruipen". Door de vochtige koude en het "trage" tempo kreeg ik mezelf niet opgewarmd. Dat gebeurde ook niet tijdens de steile, lange beklimming van de muur van Bouxhmont, richting aankomst. Tijdens de laatste loodjes waarin ik nog aangemoedigd werd door Peter Maris, die een zeer sterke prestatie neerzette, kon ik onder luid tromgeroffel als 48ste van de 512 deelnemers de finish bereiken. Ik werd 3de van de 40 "V3" in een tijd van 2u29'42". Bijna 4' trager dan vorig jaar en zomaar eventjes een dikke 12' trager dan mijn snelste tijd, 5 jaar geleden. Maar dat waren andere tijden...
Voor de laatste manche van de Hesbignon challenge trokken we naar Braives, een stukje achter Hannuit. Dit was alweer onbekend terrein voor mij en ik was dus benieuwd hoe het parcours er zou uitzien. Hopelijk niet te veel beklimmingen na die voorbije, zware, weken. Ondertussen heeft de herfst haar intrede gemaakt en was het fris, doch door de wind deden die 7° deden het wel kouder aanvoelen. Dergelijke, voor mij althans, winterse omstandigheden zijn niet aan mij besteed.
!) nog een toerke van 9 km deed..
