Met 18° was het zacht voor de tijd van het jaar, maar een stevig windje maakte dat ik geen snelle tijd voor ogen had voor deze Halve Marathon. Samen met dochters Queeny en Sharon (die de 13 km liep) vertrokken we al om iets na 8u naar Nederland. 
Het was reeds de 10de keer dat ik er aan de start stond en zette in 2011 mijn snelste tijd neer (1u19:39). Toen waaide het nochtans nog meer, maar ik was wel 13 jaar jonger. Met het verstrijken der jaren duiken echter ook wat lichamelijke mankementen op (hetgeen ook logisch is na 100.000 loopkilometers), zoals het eerder vermelde hielspoor. Daardoor was ik wat sceptisch over mijn mogelijkheden op deze afstand, temeer omdat mijn conditie momenteel ook helemaal niet super is. Dus ik nam me voor om behouden te starten, maar zelfs dat rustige tempo kostte me (te) veel moeite. Ik liep op geen enkel moment comfortabel en moest steeds harken om vooruit te geraken. Op de koop toe begon na goed 8 km mijn hiel op te spelen en dat werd een ware lijdensweg, want dat werd alsmaar erger. Er zat niks anders op dan de pijn verbijten en de finish bereiken zonder al te veel averij op te lopen. Ondanks alles kon ik de laatste 2 km nog onder de 4:20/km blijven en finishte in een tijd van 1u34:29, en behaalde warempel nog het podium in mijn categorie (3de zestigplusser). Dit was de, op 1 na, de traagste Halve (van de 54) die ik ooit liep en misschien wel de laatste, want hier was totaal geen lol aan te beleven!