Twee weken na mijn matige prestatie op het WK was ik curieus hoe mijn conditie zou zijn voor een 10 km- wedstrijd. Ik verwachtte er niet al te veel van, aangezien ik nog steeds wat last had van een stram linker bovenbeen (nog een restant van de halve Marathon ?) en ik deze week behoorlijk veel getraind heb met twee sessies op dinsdag en woensdag. De bedoeling was dan ook deze week meer dan honderd kilometers te lopen als voorbereiding voor het BK Marathon, over twee weken. De benen zouden wel eens niet fris kunnen zijn om de zware omloop van de Ambiorix run te bedwingen. Tot overmaat van ramp voelde ik tijdens mijn tradioneel opwarmingsrondje, vanmiddag, enkele pijnscheuten in dat bovenbeen. Met een klein hartje vertrok ik dus met twee van mijn dochters richting het Plinius park met in het achterhoofd: de wedstrijd zonder averij uitlopen. Dochter Sharon had er meer moed in aangezien haar trainingen steeds beter verlopen... Tot mijn grote opluchting had ik geen last tijdens (en ook niet na) de wedstrijd, ondanks dat het tempo van in het begin vrij hoog lag (1ste km in 3min. 45sec.!). Datzelfde tempo ging er uiteraard wat uit toen de hellingen eraan kwamen en de wind was ook alles behalve een bondgenoot. Het hoogst haalbare voor mij vandaag was de derde plaats in mijn categorie en daarvoor moest ik duelleren met concurrent Joris. Hij was duidelijk frisser, ik kreeg hem er niet af en tijdens de laatste 200 meter moest ik hem laten gaan. Ik werd 16de van de 121 deelnemers in 39min. 26sec. en viel net naast het podium bij de M55 (4de). Desondanks was ik zeer tevreden met mijn prestatie, die boven alle verwachtingen was. Dit was hoedanook een opstekertje richting het BK in Eindhoven op 14 oktober. Ook Sharon haalde het podium net niet en werd 4de bij de seniors dames, doch ook daar maalde ze niet om, gezien haar conditie gestaag betert... Zij kan nog progressie maken, voor mij zit er dat niet meer in. Zodoende zullen we mekaar ooit eens tegenkomen tijdens een wedstrijd: ook weer iets om naar uit te kijken :)
Toen ik me inschreef voor dit evenement, enkele maanden geleden, kon ik nog niet inschatten hoe mijn conditie heden zou zijn. Normaal is die in september/oktober meestal top, maar dit jaar is dit zeker niet het geval. Vorige wedstrijd was, net als mijn laatste training woensdag, niet van dien aard om met een gerust gemoed naar het warme Spanje af te reizen. Hopelijk brachten enkele looploze dagen soelaas... Samen met mijn vrouw, jongste en oudste dochter, haar vriend + de twee kindjes, vertrok ik voorbije donderdag vanuit Eindhoven voor een 2 1/2 uur durende vlucht naar Zuid Spanje. Mijn eerste keer in dat land en tevens mijn verste wedstrijd ooit. Tijdens dit vijfdaagse verblijf wilden we toch wat van de omgeving gaan verkennen, zoals gisteren het oude centrum van Malaga. Hopende dat dit niet voor lome benen zou zorgen, probeerde ik de slaap te vatten, maar dat was een probleem: door de zenuwen kon ik maar een paar uur slapen. Daarbovenop begon mijn ochtend op de pot. Ik had gisteren namelijk een paar pilletjes genomen om wat makkelijker te kunnen gaan. Het resultaat was: diarree van hier tot Tokio.... allemaal niet ideaal om een topprestatie neer te zetten, mijn gedacht... Ruim een uur voor de start arriveerden we al aan het Ciudad stadion, waar om 9 uur te start werd gegeven. Bij de start moesten de categorieën van jong naar oud gaan staan, waardoor de zestigplussers tamelijk achteraan stonden in de kleurrijke bende van zowat 1000 atleten. Echt warm was het nog niet, doch dat zou dra veranderen als temperatuur opliep naar 28º. Zodoende nam ik me voor niet te voortvarend te beginnen: dat ging ook niet wegens de vele tragere lopers en loopsters die moesten voorbijgestoken worden. Toch was ik verwonderd dat ik de eerste kilometer in 4 min. aflegde. Als dat een voorbode was van wat ging komen, zag het er goed uit... Ik wist bij God niet in welke positie ik liep, hield een strak tempo aan en kon een paar Spanjaarden, een Nieuw-Zeelander en een Brit voorbijlopen. Naarmate de wedstrijd vorderde en de zon op het toneel verscheen, werd het warmer. Ik haalde heel veel atleten, ook van andere categorieën, in en slechts enkelen overruleden mij tijdens de ganse wedstrijd. Toen Wim mij na de eerste ronde van 10 km toeriep dat ik in 16de stelling liep, zonk de moed me zowat in de schoenen... Ik dacht dat de top 10 al zo goed als binnen was. Gaandeweg werd duidelijk dat een goede dag niet voor vandaag zou zijn en ik kon mijn tempo niet verhogen, integendeel ! Waar ik voor vreesde werd bewaarheid: mijn snelheid daalde gestaag en ik kon, ondanks het biljartvlakke parcours niets meer forceren... Desondanks kon ik nog 4 man van de M60 voorbijlopen en plaatste finaal alsnog een versnelling om een Portugees bij te benen, maar dat lukte niet... Aan de andere kant kon ik toch een Spanjaard en een Chinees afhouden en liep uiteindelijk als 12de binnen van de 88 M60 in een tijd van 1u 27min. 54sec. Net niet mijn beoogde doel bereikt (top 10) en teleurgesteld over mijn tijd, al heb ik mijn twijfels over de afstand. Mijn GPS gaf namelijk 300 meter meer aan. In eerste instantie was ik tevreden want ik haalde eruit wat erin zat. Anderzijds zou ik met een fatsoenlijke conditie en minder fysieke ongemakken, wellicht 1u24min. aangekund hebben. In dat geval zou de derde plaats voor België geweest zijn en niet voor Colombia.... Maar met als en indien geraak je niet verder... Het was hoedanook een schitterende ervaring en heel mooi om mee te maken. Ik moet tenslotte dankbaar zijn dat ik dit aankon en vooral omdat mijn gezinsgenoten achter mij stonden. Zonder hun morele en logistieke steun zou mijn naam nergens vermeld staan....
Deze wedstrijd gold als laatste test voor het WK Halve Marathon, volgende week in Malaga. Na mijn bevredigende prestatie van vorige week in Lafelt, zou het nu minstens even goed of zelfs beter moeten gaan. Het werd echter een sof... Ik krijg de wisselvalligheden in mijn sportieve verrichtingen dit jaar er maar niet uit. Van bij de start was het harken om vooruit te geraken. Kwam dat door het bochtige parcours met enkele lichte hellingen of alweer gewoon een mindere dag ? Feit is dat de benen al dadelijk volliepen en de rondetijden steeds trager werden: 942; 959; 1010; 1023. Uiteindelijk finishte ik als 20ste (op 141) in 4015: bijna 2 minuten trager dan vorige week! De 2de plaats als M55 was een magere troost. Het mindere gevoel werd achteraf ook gedeeld door mijn dochter, die ook hemel en aarde had moeten bewegen om heelhuids de aankomst te halen. Het enige positieve was dat de 2de plaats in het klassement van de Victors cup binnen handbereik ligt... Er zal een wonder moeten gebeuren als ik volgende week een plaats in de top 10 zou behalen...
De zesde wedstrijd van de Victors cup werd gelopen in het onooglijke maar gezellig dorpje Lafelt, geprangd tussen Vlijtingen en Vroenhoven. Vorig jaar werd de Oversteekrun georganiseerd in Rosmeer. De jaren daarvoor liep het parcours van Lafelt naar Rosmeer. We (mijn dochter & ik) vertrokken goed op tijd, maar toen we er bijna waren stuurde de GPS ons mee het parcours op en moesten we wachten tot de laatste deelnemer van de 5 kilometerwedstrijd aangekomen was. Zodoende hadden we nog maar een half uur om onze startnummers op te halen en de opwarming te doen. Ik was benieuwd of het zou vlotten vandaag, want de voorbije dagen voelde ik me precies niet zo heel fit. Feit is dat op mijn leeftijd de recuperatie na een stevige inspanning steeds trager verloopt. Daar was na de start niet veel meer van te merken want het liep gesmeerd en na enkele honderden meters lichtjes bergop ging het reeds bergaf: ideaal om op adem te komen. Later volgde er een langere helling met nog een kuitenbijtertje erachteraan. Niet super zwaar, maar met twee rondjes af te leggen, toch zwaar genoeg. Bovendien speelde de wind op die lange klim ook nog eens met onze voeten. Dit alles maakte dat het nooit echt gemakkelijk aanvoelde, maar het ging toch vooruit. Ik kon rond halfweg een jonge gast (Wim) inhalen en helemaal op het einde naderde ik nog sterk op Dirk en eerste dame (Mieke). Zo overschreed ik de finish na 3820 en als 15de van de 115 (1ste van de 26 vijfenvijftig plussers!). Blij met de zege uiteraard, doch vooral met mijn eindtijd en het gevoel achteraf natuurlijk... Sharon, echter, had een offday met een maag die opspeelde, maar dat gevoel werd achteraf ruimschoots weggespoeld toen ze als derde dame senior op het podium mocht plaatsvatten. Of dat te maken had met de aanwezigheid van haar schoonouders en -broer, valt moeilijk te becijferen, maar dat hun présence stimulerend werkte, staat buiten kijf...
Twee weken na mijn matige prestatie op het WK was ik curieus hoe mijn conditie zou zijn voor een 10 km- wedstrijd. Ik verwachtte er niet al te veel van, aangezien ik nog steeds wat last had van een stram linker bovenbeen (nog een restant van de halve Marathon ?) en ik deze week behoorlijk veel getraind heb met twee sessies op dinsdag en woensdag. De bedoeling was dan ook deze week meer dan honderd kilometers te lopen als voorbereiding voor het BK Marathon, over twee weken. De benen zouden wel eens niet fris kunnen zijn om de zware omloop van de Ambiorix run te bedwingen. Tot overmaat van ramp voelde ik tijdens mijn tradioneel opwarmingsrondje, vanmiddag, enkele pijnscheuten in dat bovenbeen.
Toen ik me inschreef voor dit evenement, enkele maanden geleden, kon ik nog niet inschatten hoe mijn conditie heden zou zijn. Normaal is die in september/oktober meestal top, maar dit jaar is dit zeker niet het geval. Vorige wedstrijd was, net als mijn laatste training woensdag, niet van dien aard om met een gerust gemoed naar het warme Spanje af te reizen. Hopelijk brachten enkele looploze dagen soelaas...
Deze wedstrijd gold als laatste test voor het WK Halve Marathon, volgende week in Malaga. Na mijn bevredigende prestatie van vorige week in Lafelt, zou het nu minstens even goed of zelfs beter moeten gaan. Het werd echter een sof... Ik krijg de wisselvalligheden in mijn sportieve verrichtingen dit jaar er maar niet uit. 
De zesde wedstrijd van de Victors cup werd gelopen in het onooglijke maar gezellig dorpje Lafelt, geprangd tussen Vlijtingen en Vroenhoven. Vorig jaar werd de Oversteekrun georganiseerd in Rosmeer. De jaren daarvoor liep het parcours van Lafelt naar Rosmeer. We (mijn dochter & ik) vertrokken goed op tijd, maar toen we er bijna waren stuurde de GPS ons mee het parcours op en moesten we wachten tot de laatste deelnemer van de 5 kilometerwedstrijd aangekomen was. Zodoende hadden we nog maar een half uur om onze startnummers op te halen en de opwarming te doen. 
