Sinds 2011 miste ik maar 1 editie van deze wedstrijd (2014, wegens knieblessure), en telkens won ik de oppergaai in mijn categorie. Na mijn twee eerdere wat tegenvallende halve Marathons van dit jaar (Bilzen en Malaga), waar ik respectievelijk in iets meer en iets minder dan 1u28 min. finishte, was ik toch wat op zoek naar rehabilitatie om het jaar alsnog fatsoenlijk af te sluiten. Er zijn gezelligere dingen te bedenken dan op een kille, koude zondagmorgen richting Nederland te rijden om terplaatse een eindje te gaan lopen. Het was zelfs zo gezellig dat ik een heel stuk verkeerd reed en de E313 richting Luik nam, i.p.v. via het Klaverblad de E314. Dan maar wat meer gas gegeven om zodoende slechts 20 minuten voor de start te arriveren... Door van de auto naar de inschrijving te joggen, waren mijn dochter en ik reeds wat opgewarmd om de strijd aan te gaan. Sharon zag het plan om haar eerste Halve te doen gedwarsboomd door rugblessure en nam wijselijk de beslissing om de 7,7 km te lopen. Het parcours was helemaal anders met nu 1 grote ronde en over totaal andere, steeds zeer vlakke, wegen. Met de start boven op een brug zat het tempo er van bij het begin goed in: zo goed, zelfs, dat ik na 5 km al een voorsprong van 30 had op mijn vooropgestelde tempo van 4 min./km. Ik kon net niet aanklampen bij een groepje met o.m. de heer Haakma, de sympathieke noorderbuur die in Dwars door Hasselt slechts 1 seconde na mij eindigde. Een ideaal richtpunt, dus, zodat ik ook mijn eigen mogelijkheden kon inschatten. Had Erik een off-day, of had ik een iets betere dag? Feit is dat ik hem na een 8-tal km voorbij liep & achterliet, hij zou uiteindelijk bijna 2 min. na mij finishen. Ik kon mijn tempo verbazend goed volhouden, en vertraagde slechts met enkele seconden per kilometer naargelang de wedstrijd vorderde. Niet dat het supergoed bolde, daarvoor moest ik de laatste 4 km net iets teveel moeite doen, maar toch was ik dik tevreden om als 20ste (van de 314!) algemeen te finishen en 1ste M60. Vooral mijn eindtijd 1u25 min. 21 sec. was een opsteker: bijna 3 minuten sneller dan op het W.K. in Malaga. Met die tijd zou ik daar als 4de geëindigd zijn... Sharon was ook tevreden met haar prestatie en ondervond geen last, zodat we met een goed gemoed naar huis konden... Deze keer reden we niet verkeerd, maar stonden wel in een file, zodat de reistijd quasi dezelfde was als deze morgen.
33ste Les 4 cimes du pays de Herve. Battice. (33 km).
Mijn haat/liefde verhouding met deze wedstrijd helt voorlopig nog steeds over naar het tweede, maar voor deze editie (mijn achttiende !) waren mijn liefde-gevoelens toch een stuk minder... Dat had niet echt te maken met de zwaarte van het parcours, wel met de conditie, die ik de voorbije maanden precies nog maar moeilijk op de rails krijg. Les 4 cimes is & blijft de zwaarste uitdaging van het jaar met het voortdurend golvende parcours, vier hogere toppen incluis. Daar Sharon zich had ingeschreven voor de kortere versie (2 cimes) over 16 km, voelde ik een vaderlijke plicht opborrelen om haar te vergezellen naar Battice, de motivatie liet nochtans te wensen over. Met een 14º viel de temperatuur mee en de regen bleef grotendeels uit, uitgezonderd de laatste 10 km. Doch, de stevige wind die tijdens het tweede deel van de wedstrijd tegen blies, maakte het nog een stuk zwaarder. Van bij de start voelden de benen lam aan (zelfs berg-af !) en ik nam me voor mijn eigen tempo te lopen en dat zo lang mogelijk vol te houden. Mijn grootste concurrent bij de zestig-plussers, de onovertroffen Jo Schoonbroodt, was er al vandoor. Toch kon ik hem na 4 km bijbenen en liep zelfs wat uit. Maar toen hij na 8 km, al zwanzend, voorbij kwam gestoven, werd het me duidelijk dat ik de 1ste plaats bij de M60 op mijn buik kon schrijven... Ik kon hem nog een tijdje voor me uit zien lopen, hij werd steeds kleiner en verdween tenslotte uit mijn zicht. Ikzelf moest na 16 Km een drietal wandelpauzes inlassen en schakelde vervolgens over in jog-modus. Het tempo zakte gestaag en ik vroeg me eens te meer af waar ik in godsnaam weer aan begonnen was... Echter, na 21 km begon ik er precies wat door te komen met een beter gevoel als gevolg, ondanks de tegenwind en de regen. Het tempo zakte niet meer, ik kon verscheidene atleten remonteren, zelfs de gebruikelijke spierpijn viel al bij al mee. Dat verwonderde wel want mijn linker bovenbeen en rechter hamstrings waren enkele weken geleden nog deel van mijn zorgen. Uiteindelijk overleefde ik ook de laatste, lange, zware klim waar geen einde aan leek te komen en eindigde als 66ste van de 441 deelnemers (2de van de 40 M60) in 2u35min. 38sec. De op 1 na traagste tijd, sinds mijn eerste deelname in 2000. Uiteraard is 2de worden achter een fenomeen als Jo geen schande. De sympathieke Nederlander voleindigde enkele weken geleden nog een Marathon onder de 3 uur, en dat op zijn 68ste! Ik denk dat ik hem pas zal kunnen kloppen als de man 80 jaar is, of zo... (alhoewel!). Mijn dochter deed een heel stuk van persoonlijk af, en was uiteraard tevreden met haar prestatie op de 16 km. Eventuele ontgoochelingen kunnen achteraf in de zaal doorgespoeld worden met enkele Val Dieus, die des te meer smaakten in combinatie met de kazen van de streek en life country muziek. Dat alles maakt dat zowat iedereen in goede stemming naar huis vertrekt...
Sinds 2011 miste ik maar 1 editie van deze wedstrijd (2014, wegens knieblessure), en telkens won ik de oppergaai in mijn categorie. Na mijn twee eerdere wat tegenvallende halve Marathons van dit jaar (Bilzen en Malaga), waar ik respectievelijk in iets meer en iets minder dan 1u28 min. finishte, was ik toch wat op zoek naar rehabilitatie om het jaar alsnog fatsoenlijk af te sluiten.
Mijn haat/liefde verhouding met deze wedstrijd helt voorlopig nog steeds over naar het tweede, maar voor deze editie (mijn achttiende !) waren mijn liefde-gevoelens toch een stuk minder... Dat had niet echt te maken met de zwaarte van het parcours, wel met de conditie, die ik de voorbije maanden precies nog maar moeilijk op de rails krijg. Les 4 cimes is & blijft de zwaarste uitdaging van het jaar met het voortdurend golvende parcours, vier hogere toppen incluis. 
