Voor deze 9de manche van de "challenge Hesbignon" zakten we af naar een plaatsje zowat tussen Tihange en Hoei. Ondanks dit nog maar mijn derde wedstrijd is, zou ik toch willen gaan voor het eindklassement van dit criterium. Aangezien men aan minstens 9 wedstrijden (van de 19) moet deelnemen, is het misschien toch nog mogelijk om een podiumplaats te behalen? Door de overvloedige regen van de voorbije weken, was het afwachten hoe de omloop er zou bij liggen. Met 262 deelnemers gingen we van start om 19u30. Dikwijls heb ik gedacht: "waar ben ik in godsnaam aan begonnen?". Na enkele kilometers een steile afdaling op een modderige veldweg, bezaaid met hier & daar een kassei. Net toen kregen we een stevige regenbui over ons heen, om wat verderop kniehoog door plassen te ploeteren! Toen haakte teammaat Max af en zo moest ik alleen verder al die natuurelementen trotseren....Ik was al blij dat we verharde ondergrond voor de voeten kregen geschoven, maar dan ging het meestal heel steil berg-op en -af. Berg-af lopen is nu niet bepaald een van mijn specialiteiten, zodat ik daar dan ook bijna stil stond. Mijn enige bekommernis was: NIET VALLEN! Want geblesseerd raken op dergelijk parcours zou heel goed mogelijk zijn! Als ik dacht alles al gehad te hebben, moesten we op 2 a 3 km van het einde een zeer steil en glibberig bospaadje omhoog klauteren, van "lopen" was al lang geen sprake meer... Ik was al blij dat de finish bereikt werd: doornat en modder tot bijna achter de oren. Uiteindelijk werd ik alweer 1ste van mijn categorie en kreeg een fles wijn en wat pasta als prijs. Toch wat magertjes, als je het mij vraagt, na al die ontberingen... Er zou toch wat meer af moeten kunnen als je zoveel deelnemers hebt. De Walen...het zijn lieve mensen, maar op die plek gaan ze me niet gauw meer terug zien. Doch, na een viertal "bruine Ciney's" was het alcoholgehalte in mijn bloed ook alweer op peil gebracht, zodat we met een gerust gemoed huiswaarts konden.
Het komt maar zelden of nooit voor, maar deze keer had ik maar weinig zin om aan een wedstrijd deel te nemen... Maar omdat het zo dichtbij was, trok ik toch naar Terkoest, voor mijn 19de deelname aldaar. Het gebrek aan motivatie en het feit dat gisteren iets te nadrukkelijk "vaderkesdag" gevierd werd (veel "Chinees" eten en de nodige rode wijn...), maakten dat een wereldprestatie er waarschijnlijk niet in zat en dat zou achteraf ook blijken... Met slechts 54 deelnemers namen we om 20u de start. Dat had ongetwijfeld te maken met de eerste wedstrijd van de Rode Duivels op het EK in Frankrijk. Ik merkte meteen dat mijn snelheid en hartslag niet al te hoog waren, mede misschien omdat ik nog niet gerecupereerd was van eergisteren (?). Marc Schoels vergezelde me gans de tijd en vermits mijn categorie deze keer ingedeeld was van 50 tot 60 jaar, wist ik dat een podiumplaats al mooi zou zijn als bijna 60-jarige. Met de moed der wanhoop probeerde ik de laatste ronde te versnellen, maar mijn naamgenoot klampte aan en perste er op het einde nog een spurtje uit, hetgeen ik niet meer kon. Zo werd ik nog derde M50 (8ste algemeen) in een zeer matige tijd van 39'45" (3'50"/km, slechts!) en een van mijn zwakste prestaties van dit jaar... Daarna nam mijn vrouw de honneurs waar op de prijsuitreiking, want ik wou Belgie zonodig absoluut zien verliezen tegen Italie met 2-0.
Deze wedstrijd aan het mooie natuurgebied "de Kevie" trekt elk jaar meer deelnemers, iets waar men op veel andere plaatsen alleen van kan dromen.. Ook de vorige manche van de "Victors cup" (in Waltwilder) trok de grote massa, zo lijkt dit regelmatigheidscriterium een groter succes te hebben dan de "Haspengouw challenge"? Met mijn conditie gaat het blijkbaar crescendo, gezien mijn hartslagwaarden. Die liggen op rustige duurloopjes (4'45"/km) steeds onder de 110 slagen per minuut. Maar uit ervaring weet ik dat dit niet alles zegt: ook de rest moet meewillen en dat is de laatste tijd niet altijd het geval met mijn rechter knie. Dit 18 jaar geleden geopereerde gewricht speelt soms nog eens op, maar nooit in die mate dat het echt hindert. Het is eerder een vaag geirriteer, dat manifesteert zich wel eens als ik stil zit (artrose). Het is eigenlijk niet de moeite om daar over te zeuren, en bollen krakende wagens niet het langst? Het was lekker warm, dus ideaal voor mijn oude knoken... Maar van bij de start had ik al moeite om een groepje te volgen met enkele van mijn concurrenten. Toch kon ik na 3 km aansluiten bij dat (fel uitgedund) groepje met nog 1 Master +55, namelijk Luc. Dit was ongeveer hetzelfde scenario als in Waltwilder, want ook eerste dame Isabella was toen van de partij. Tijdens de tweede ronde kwam ik toch uiteindelijk onder stoom en na ongeveer 7 km, tijdens een venijnig hellingske, kon ik ontsnappen en behield een voorsprong van zowat 20". Dat kostte me nogal wat moeite op die niet lichtlopende veld- & boswegen, toch finishte ik warempel nog als 9de algemeen (!). Als 1ste M55 mocht ik toch alweer het podium op en kon vooral tevreden huiswaarts in de wetenschap dat deze oude k(n)ar het nog betrekkelijk goed doet...
Na de zware wedstrijd van gisteren in Waltwilder, stond vandaag al de volgende manche van de "Haspengouw challenge" op het programma. Benieuwd hoe de beentjes daar op zouden reageren, maar een diepe massage door mijn echtgenote en de warmte gaven me toch wel het nodige vertrouwen. Tijdens mijn traditioneel plaatselijk opwarmingsrondje van 4 km was het gevoel vrij goed, zodat we relax richting Wellen vertrokken. De Bokkerijdersrun werd nog maar voor de vierde keer georganiseerd, toch beschouw ik deze wedstrijd als een "klassieker". Ik had er heel lang op gewacht, maar eindelijk daar was ie dan: zomerse temperaturen van boven de 25 graden en volle bak zon. Dat ik mijn chrono's van de vorige jaren niet zou kunnen verbeteren, stond op voorhand vast. Ook deze keer liet ik me niet vangen aan een snelle start en kon ik al na enkele kilometers verscheidene van die "turbo-starters" oprapen. Luc moest al in de 1ste ronde achterblijven en ik liep steeds in het gezelschap van Joris en Koen (Neven, de voormalige topper). Enkel Ronny Thys liep me nog voorbij, de rest kon ik netjes achter me houden en werd zo 1ste van de 20 M55 (14de algemeen) in een tijd van 38'03". Het strafste van al was dat mijn tempo 3"/km sneller was dan gisteren ondanks stramme spieren en de warmte, al ondervond ik daar weinig of geen hinder van. Met de conditie zit het snor, dat was vorige week al duidelijk. Dat zal ook nodig zijn, want over een week staan weer twee wedstrijden gepland: zaterdag in Tongeren en maandag in Terkoest.
Eigenlijk had ik niet gepland om deze wedstrijd te doen omdat ik morgen alles wil geven in Wellen. Doch, gisteren besliste ik om alsnog deel te nemen, ook omdat deze run deel uitmaakt van de "Victors cup". Het gevolg van dit alles is dat ik niet genoeg "getaperd" had en niet ideaal voorbereid was om in ideale omstandigheden een westrijd te lopen. Woensdag had ik nog twee trainingen gedaan, waarvan de tweede een "tempoduurloop" van 12,5 km aan 4'06"/ km. Voeg daarbij nog een verjaardagsfeest, gisteravond, waarbij de rode wijn die ik dronk me wat naar het hoofd was gestegen en me hoofdpijn bezorgde, vanmorgen! Verder kon mijn vrouw me niet vergezellen en dat scheelt toch ook altijd een slok op de borrel... Het parcours staat bekend als zwaar, en dat is nog een understatement. Je mag het gerust "slopend" noemen. Gelukkig had de organisatie de afstand ingekort van 12 naar 10 km. De vorige keer dat ik er deelnam, 2 jaar geleden, was het 29 graden, toch had ik daar goede herinneringen aan. Vandaag was het een dikke 10 graden minder. Ik startte behoudend, de kat uit de boom kijkend, want ik had concurrentie van Luc die dit seizoen zeer sterk bezig is en nog andere 55- plussers die precies ook nog niet van plan zijn om op hun lauweren te rusten. Ik bleef aanvankelijk op zo'n 7 meter van een groepje hangen, maar kon na ongeveer 4 km aansluiten. Wat later moest Luc loslaten en het groepje werd uitgedund. Veel kopwerk doen zat er niet in, toch kon ik wat "freeweelend" richting finish, waar ik als 14de algemeen en 1ste M55 aankwam.. Ik mocht best tevreden zijn met mijn prestatie, niet met de "ceremonie" achteraf, echter! Er werd geen podium voor de masters 55+ voorzien, maar iedereen kreeg wel enkele (halfrotte!) appels mee naar huis!
Voor deze 9de manche van de "challenge Hesbignon" zakten we af naar een plaatsje zowat tussen Tihange en Hoei. Ondanks dit nog maar mijn derde wedstrijd is, zou ik toch willen gaan voor het eindklassement van dit criterium. Aangezien men aan minstens 9 wedstrijden (van de 19) moet deelnemen, is het misschien toch nog mogelijk om een podiumplaats te behalen?
". Na enkele kilometers een steile afdaling op een modderige veldweg, bezaaid met hier & daar een kassei. Net toen kregen we een stevige regenbui over ons heen, om wat verderop kniehoog door plassen te ploeteren! Toen haakte teammaat Max af en zo moest ik alleen verder al die natuurelementen trotseren....Ik was al blij dat we verharde ondergrond voor de voeten kregen geschoven, maar dan ging het meestal heel steil berg-op en -af. Berg-af lopen is nu niet bepaald een van mijn specialiteiten, zodat ik daar dan ook bijna stil stond. Mijn enige bekommernis was: NIET VALLEN! Want geblesseerd raken op dergelijk parcours zou heel goed mogelijk zijn! Als ik dacht alles al gehad te hebben, moesten we op 2 a 3 km van het einde een zeer steil en glibberig bospaadje omhoog klauteren, van "lopen" was al lang geen sprake meer... Ik was al blij dat de finish bereikt werd: doornat en modder tot bijna achter de oren. Uiteindelijk werd ik alweer 1ste van mijn categorie en kreeg een fles wijn en wat pasta als prijs. Toch wat magertjes, als je het mij vraagt, na al die ontberingen...
Er zou toch wat meer af moeten kunnen als je zoveel deelnemers hebt. De Walen...het zijn lieve mensen, maar op die plek gaan ze me niet gauw meer terug zien. Doch, na een viertal "bruine Ciney's" was het alcoholgehalte in mijn bloed ook alweer op peil gebracht, zodat we met een gerust gemoed huiswaarts konden
.
Het komt maar zelden of nooit voor, maar deze keer had ik maar weinig zin om aan een wedstrijd deel te nemen... Maar omdat het zo dichtbij was, trok ik toch naar Terkoest, voor mijn 19de deelname aldaar. Het gebrek aan motivatie en het feit dat gisteren iets te nadrukkelijk "vaderkesdag" gevierd werd (veel "Chinees" eten en de nodige rode wijn...), maakten dat een wereldprestatie er waarschijnlijk niet in zat en dat zou achteraf ook blijken...
Deze wedstrijd aan het mooie natuurgebied "de Kevie" trekt elk jaar meer deelnemers, iets waar men op veel andere plaatsen alleen van kan dromen.. Ook de vorige manche van de "Victors cup" (in Waltwilder) trok de grote massa, zo lijkt dit regelmatigheidscriterium een groter succes te hebben dan de "Haspengouw challenge"? 
Na de zware wedstrijd van gisteren in Waltwilder, stond vandaag al de volgende manche van de "Haspengouw challenge" op het programma. Benieuwd hoe de beentjes daar op zouden reageren, maar een diepe massage door mijn echtgenote en de warmte gaven me toch wel het nodige vertrouwen. Tijdens mijn traditioneel plaatselijk opwarmingsrondje van 4 km was het gevoel vrij goed, zodat we relax richting Wellen vertrokken.
Eigenlijk had ik niet gepland om deze wedstrijd te doen omdat ik morgen alles wil geven in Wellen. Doch, gisteren besliste ik om alsnog deel te nemen, ook omdat deze run deel uitmaakt van de "Victors cup". Het gevolg van dit alles is dat ik niet genoeg "getaperd" had en niet ideaal voorbereid was om in ideale omstandigheden een westrijd te lopen. Woensdag had ik nog twee trainingen gedaan, waarvan de tweede een "tempoduurloop" van 12,5 km aan 4'06"/ km. Voeg daarbij nog een verjaardagsfeest, gisteravond, waarbij de rode wijn die ik dronk me wat naar het hoofd was gestegen en me hoofdpijn bezorgde, vanmorgen! Verder kon mijn vrouw me niet vergezellen en dat scheelt toch ook altijd een slok op de borrel...
. Ik startte behoudend, de kat uit de boom kijkend, want ik had concurrentie van Luc die dit seizoen zeer sterk bezig is en nog andere 55- plussers die precies ook nog niet van plan zijn om op hun lauweren te rusten. 
