Na het debacle van gisteren ging ik vandaag op zoek naar wat eerherstel, doch vooral naar wat "goed gevoel". Deze wedstrijd had ik eigenlijk niet ingepland, de vorige keer in 2012 liep ik er de halve Marathon (die er nu niet meer wordt georganiseerd) en won er bij de M55, dus had ik een vaag vermoeden dat de omloop in en rond Bilzen mij zou kunnen liggen... Ik behaalde ook goede resultaten in 2009 op de "Halve" en de 3 jaren daarvoor op de 10 km, die toen nog deel uitmaakte van de " Haspengouw Challenge".
Het weer was in elk geval prima: 22 graden met een stevig windje, echter, doch dat moet je er maar bij nemen op het zware parcours doorheen het glooiende landschap van de Bilzense deelgemeenten. Wat minder bekende gezichten bij de start, wel andere toppers inclusief enkele "anderskleurige medemensen". Voor de verandering had ik nog eens mijn superlichte wedstrijdschoenen ondergebonden, voor't eerst sinds Hamont in September! Na een voorzichtige start zag ik na enkele kilometers de enige- voor mij bekende- concurrent Piet al achterblijven. Na 5 km passeerden we opnieuw de startlijn in het centrum, om dan de grote ronde aan te vatten richting Rijkhoven. Na die eerste 5 km begon het zwaarste stuk pas echt, ik kon echter zeer goed mijn tempo aanhouden, ondanks ik meestal alleen liep. Ik had zo goed als geen verzuring van gisteren en kon dus genieten van de landschappen en aanmoedigingen onderweg: wat een verschil met gisteren!
Uiteindelijk finishte ik als 17de van de 179 algemeen en 1ste van de 24 Oudste Masters met 3 minuten voorsprong in een tijd van 59'56". Een matige tijd, maar daar zat ik al lang niet meer mee want hier hield ik een goed gevoel aan over, zeker toen mijn naam keihard werd afgeroepen op de markt van Bilzen. Een "kippenmoment" zou Dana Winner zeggen....
In Heers vond de 9de manche van de "Haspengouw challenge" plaats en daarmee zitten we al dik over de helft van de 15. Waar in de meeste wedstrijden 130 of meer deelnemers zijn, waren er daar slechts 93! Het was dan ook maar een povere organisatie die vorig jaar (toen nam ik niet deel) desastreus was te noemen, had ik van horen zeggen.
Bij de start dus de bekende gezichten, maar een pak minder dan gewoonlijk. Vooraleer het startschot afging, werd een minuut stilte gehouden voor Jean-Pierre Paumen. Dan de knop omdraaien en gaan met die banaan..... Maar viel dat effe tegen!!! Ik geraakte TO-TAAL geen poot vooruit en blokkeerde volledig. Ik had me nochtans goed voorbereid, mijn hartslagwaarden waren goed en had nergens last van... Vanaf de eerste meter had ik verzuring tot achter mijn oren en moest de mannen, die in Wellen in mijn buurt liepen, laten gaan. Het parcours was wat gewijzigd en we moesten 4 rondes lopen met daarin een puist die we omhoog moesten. Die kon ik in iets meer dan wandeltempo bestijgen. Het was zelfs zo erg dat ik drie maal bijna verkeerd liep, als Bart Sampermans me er niet op attent maakte waar we links of rechts moesten!!! Hij moest NET niet mijn hand vasthouden! ZIELIG!!! Doch ook hem kon ik niet volgen en mijn concurrent Luc was al lang uit het zicht verdwenen, ik moest meer achter mij kijken om mijn 2de plaats veilig te stellen. Dat lukte uiteindelijk toch, maar normaal was deze wanprestatie niet. Ik was anderhalve minuut achter Luc, al had ik hem misschien in "normale doen" ook niet voor kunnen blijven, maar met een beter gevoel was ik heel wat meer tevreden geweest.... Aan mijn gemiddelde hartslag (137!) was duidelijk te zien dat er iets "scheef" zat... Die minuut stilte duurde voor mij blijkbaar bijna 44'! Was ik onder de indruk van het overlijden van Jean- Pierre? En dan zit ik soms te klagen over wat kniepijntje hier en verschotje daar: KIEKEN!!!!
Met een 17de plaats algemeen en 2de van de 15(!) M55 en fles witte wijn keerde ik terug huiswaarts.... Zo vlug mogelijk vergeten, deze ervaring
Zoals steeds op Terkoest kermismaandag, organiseert mijn club ACA een stratenloop. Daarvoor moet ik een verplaatsing van maar 5 km maken, dus was ik meestal present. (De 18de keer, al!). Er waren 117 deelnemers: heel wat meer dan de voorgaande jaren (het meeste sinds 2008). Een scherpe tijd verwachtte ik niet, 2 dagen na die "krachtenslopende" wedstrijd in Tongeren. Met mijn tijd van vorig jaar (38'19") zou ik tevreden zijn. Maar van bij de start voelde ik al dat het niet "je dat" was en moest een mooi groepje, dat ik normaal moet kunnen volgen, laten gaan. Enkel de 1ste ronde van de vier kon ik het beoogde tempo van 3'41"/ km aanhouden. Daarna zakten de ronde tijden met 15a 20". Enkel de laatste ronde deed ik iets sneller dan de voorlaatste, maar daar was ook alles mee gezegd...
Uiteindelijk finishte ik als 15de algemeen en 1ste plus vijftiger. Als bijna zestiger was dat niet zo slecht, mijn tijd van 39'21" was echter niet om over naar huis te schrijven...
Maar met een grote ruiker bloemen, 30 euro, een klokje, appels en 3 kussen van de madam mocht ik niet klagen en ZEKER niet toen ik achteraf vernam dat loopmaat & leeftijdsgenoot Jean-Pierre Paumen diezelfde dag was gestorven aan een hartaderbreuk! De absolute topper van de jaren '80 liep nog steeds en was tot vorig jaar nog een concurrent van mij bij de M55 en stond steevast mee op het podium. Ik miste hem al tijdje, maar nu zullen we hem voor altijd moeten missen!!
De "Victors cup" is het tweede regelematigheidscriterium dat Ik probeer te voleindigen. Aan de vorige wedstrijd ( in Waltwilder) nam ik niet deel, dus voor mij was dit de 2de manche. De eerste wedstrijd vond ook in Tongeren plaats ( Tungri run) en nu dus op een andere locatie, namelijk: achter het station.
Met mijn conditie & benen gaat het crescendo en ik kan al wat meer kilometers afmalen, doch nog maar weinig op snelheid getraind: daar dienen wedstrijden voor.
Maar vanmorgen, tijdens mijn "opwarmingsrondje" van 4 km begonnen mijn hamstrings toch weer opnieuw op te spelen. Uit ervaring, echter, weet ik dat zulk malheur maar zeer traag helemaal verdwijnt. Zes jaar geleden had ik daar meer dan een half jaar last van gehad, toen liep ik daar gewoon mee verder en op een bepaald moment was ik er toch van verlost.
De weersomstandigheden waren quasi dezelfde als vorige week, enkel stond er nu meer wind. Met 150 atleten gingen we van start en meteen kreeg ik het gevoel dat het "werken" zou worden... Ofschoon het maar 23 graden was, voelde dat (voor mij, althans) aan als tropisch! Ik probeerde een tempo van +/- 3'40"/ km aan te houden, maar daar slaagde ik alleen de 1 ste km maar in... Verder was het "harken" door het natuurgebied "de Kevie", waar het parcours door liep. Ik kon wel al vrij vlug afstand nemen van mijn naaste concurrent van de 55 plussers, Piet, maar ik had het bijzonder moeilijk! De tweede ronde was een echte lijdensweg, wat door de onverharde wegen er niet gemakkelijker op werd, en ik was blij dat de finish in zicht kwam. Even kwam het in me op om over de eindmeet te kruipen, maar in laatste instantie deed ik het niet. Totaal uitgeput zocht ik de dichts bij staande stoel op om uit te puffen. Dit was hopelijk gewoon een slechte dag, want ik dacht dat ik qua conditie iets verder stond.... Ik werd toch nog 1ste van mijn categorie met 1' voorsprong en 15de algemeen: uiteraard niet slecht. Met een gemiddelde van 3'51" per km kon echter niet tevreden zijn, wat natuurlijk dom is want die hamstrings was ik al helemaal vergeten!
Na het zware weekend van vorige week (2 wedstrijden op twee dagen), was ik benieuwd hoe ik het er deze keer van af zou brengen. Op maandag en dinsdag heb ik volledig gerust, de volgende 3 dagen telkens een duurloopke (tussen de 9 en 12 km), fietstochtjes van 22 a 27 km en gisteren 9 km losgelopen. Met mijn hamstrings gaat het steeds beter en die stijfheid verplaatst zich meer naar de quadriceps. Al moet ik wel zeggen dat ik maar 1 "snelle" kilometer deed: donderdag 3'44" na een training van 11,7 km. Dus trok ik met wat meer vertrouwen richting de plaats waar de bendes van de bokkenrijders aan het eind van de 18de eeuw de streek onveilig maakten met onder andere overvallen op boerderijen.
Dat de temperaturen wat minder waren dan een week geleden werd voorspeld, kon de pret niet drukken: het was toch mooi weer en 22 graden. Eindelijk nog eens boven de 20, dat was de eerste keer dit jaar, dus had ik eigenlijk geen excuus om slecht te presteren.
Wat minder deelnemers aan deze 8ste manche van de Haspengouw Challenge dan vorig jaar, maar dat kwam ongetwijfeld ook door "interclubs" die op dezelfde dag georganiseerd werden. Van bij de start voelde ik me goed en kon vlot mee met een groepje waarvan ook Steven en Luc deel uit maakten. Ik voerde zelfs even de forcing na een dikke kilometer en zo werd het groepje uitgedund. Teammaat Steven hielp het tempo hoog houden en dat maakte dat mijn concurrent Luc na 3 km ook moest afhaken. Tijdens de 2de ronde (van de 2) was het beste er voor mij vanaf na een lange helling en ik moest die 2 jonge kerels (Steven Vandingenen en Pieter Beelen) laten gaan. Maar mijn voorsprong op Luc was groot genoeg om me bergaf te laten uitbollen richting kerk & aankomst.
Met een tijd van 37'36" ( bijna 2 minuten trager dan vorig jaar!), maar met een 17de plaats algemeen & 1ste van de 20 M55 kon ik niets anders dan tevreden zijn. Ik had nergens last van gehad en met een conditie die nog lang niet top is, was ik toch niet helemaal "stilgevallen". Met dank aan de warmte.....
Na het debacle van gisteren ging ik vandaag op zoek naar wat eerherstel, doch vooral naar wat "goed gevoel". Deze wedstrijd had ik eigenlijk niet ingepland, de vorige keer in 2012 liep ik er de halve Marathon (die er nu niet meer wordt georganiseerd) en won er bij de M55, dus had ik een vaag vermoeden dat de omloop in en rond Bilzen mij zou kunnen liggen... Ik behaalde ook goede resultaten in 2009 op de "Halve" en de 3 jaren daarvoor op de 10 km, die toen nog deel uitmaakte van de " Haspengouw Challenge".
Het weer was in elk geval prima: 22 graden met een stevig windje, echter, doch dat moet je er maar bij nemen op het zware parcours doorheen het glooiende landschap van de Bilzense deelgemeenten. Wat minder bekende gezichten bij de start, wel andere toppers inclusief enkele "anderskleurige medemensen". Voor de verandering had ik nog eens mijn superlichte wedstrijdschoenen ondergebonden, voor't eerst sinds Hamont in September! Na een voorzichtige start zag ik na enkele kilometers de enige- voor mij bekende- concurrent Piet al achterblijven. Na 5 km passeerden we opnieuw de startlijn in het centrum, om dan de grote ronde aan te vatten richting Rijkhoven. Na die eerste 5 km begon het zwaarste stuk pas echt, ik kon echter zeer goed mijn tempo aanhouden, ondanks ik meestal alleen liep. Ik had zo goed als geen verzuring van gisteren en kon dus genieten van de landschappen en aanmoedigingen onderweg: wat een verschil met gisteren!
Uiteindelijk finishte ik als 17de van de 179 algemeen en 1ste van de 24 Oudste Masters met 3 minuten voorsprong in een tijd van 59'56". Een matige tijd, maar daar zat ik al lang niet meer mee want hier hield ik een goed gevoel aan over, zeker toen mijn naam keihard werd afgeroepen op de markt van Bilzen. Een "kippenmoment" zou Dana Winner zeggen....
In Heers vond de 9de manche van de "Haspengouw challenge" plaats en daarmee zitten we al dik over de helft van de 15. Waar in de meeste wedstrijden 130 of meer deelnemers zijn, waren er daar slechts 93! Het was dan ook maar een povere organisatie die vorig jaar (toen nam ik niet deel) desastreus was te noemen, had ik van horen zeggen.
Bij de start dus de bekende gezichten, maar een pak minder dan gewoonlijk. Vooraleer het startschot afging, werd een minuut stilte gehouden voor Jean-Pierre Paumen. Dan de knop omdraaien en gaan met die banaan..... Maar viel dat effe tegen!!! Ik geraakte TO-TAAL geen poot vooruit en blokkeerde volledig. Ik had me nochtans goed voorbereid, mijn hartslagwaarden waren goed en had nergens last van... Vanaf de eerste meter had ik verzuring tot achter mijn oren en moest de mannen, die in Wellen in mijn buurt liepen, laten gaan. Het parcours was wat gewijzigd en we moesten 4 rondes lopen met daarin een puist die we omhoog moesten. Die kon ik in iets meer dan wandeltempo bestijgen. Het was zelfs zo erg dat ik drie maal bijna verkeerd liep, als Bart Sampermans me er niet op attent maakte waar we links of rechts moesten!!! Hij moest NET niet mijn hand vasthouden! ZIELIG!!! Doch ook hem kon ik niet volgen en mijn concurrent Luc was al lang uit het zicht verdwenen, ik moest meer achter mij kijken om mijn 2de plaats veilig te stellen. Dat lukte uiteindelijk toch, maar normaal was deze wanprestatie niet. Ik was anderhalve minuut achter Luc, al had ik hem misschien in "normale doen" ook niet voor kunnen blijven, maar met een beter gevoel was ik heel wat meer tevreden geweest.... Aan mijn gemiddelde hartslag (137!) was duidelijk te zien dat er iets "scheef" zat... Die minuut stilte duurde voor mij blijkbaar bijna 44'! Was ik onder de indruk van het overlijden van Jean- Pierre? En dan zit ik soms te klagen over wat kniepijntje hier en verschotje daar: KIEKEN!!!!
Met een 17de plaats algemeen en 2de van de 15(!) M55 en fles witte wijn keerde ik terug huiswaarts.... Zo vlug mogelijk vergeten, deze ervaring
De "Victors cup" is het tweede regelematigheidscriterium dat Ik probeer te voleindigen. Aan de vorige wedstrijd ( in Waltwilder) nam ik niet deel, dus voor mij was dit de 2de manche. De eerste wedstrijd vond ook in Tongeren plaats ( Tungri run) en nu dus op een andere locatie, namelijk: achter het station.
Met mijn conditie & benen gaat het crescendo en ik kan al wat meer kilometers afmalen, doch nog maar weinig op snelheid getraind: daar dienen wedstrijden voor.
Maar vanmorgen, tijdens mijn "opwarmingsrondje" van 4 km begonnen mijn hamstrings toch weer opnieuw op te spelen. Uit ervaring, echter, weet ik dat zulk malheur maar zeer traag helemaal verdwijnt. Zes jaar geleden had ik daar meer dan een half jaar last van gehad, toen liep ik daar gewoon mee verder en op een bepaald moment was ik er toch van verlost.
De weersomstandigheden waren quasi dezelfde als vorige week, enkel stond er nu meer wind. Met 150 atleten gingen we van start en meteen kreeg ik het gevoel dat het "werken" zou worden... Ofschoon het maar 23 graden was, voelde dat (voor mij, althans) aan als tropisch! Ik probeerde een tempo van +/- 3'40"/ km aan te houden, maar daar slaagde ik alleen de 1 ste km maar in... Verder was het "harken" door het natuurgebied "de Kevie", waar het parcours door liep. Ik kon wel al vrij vlug afstand nemen van mijn naaste concurrent van de 55 plussers, Piet, maar ik had het bijzonder moeilijk! De tweede ronde was een echte lijdensweg, wat door de onverharde wegen er niet gemakkelijker op werd, en ik was blij dat de finish in zicht kwam. Even kwam het in me op om over de eindmeet te kruipen, maar in laatste instantie deed ik het niet. Totaal uitgeput zocht ik de dichts bij staande stoel op om uit te puffen. Dit was hopelijk gewoon een slechte dag, want ik dacht dat ik qua conditie iets verder stond.... Ik werd toch nog 1ste van mijn categorie met 1' voorsprong en 15de algemeen: uiteraard niet slecht. Met een gemiddelde van 3'51" per km kon echter niet tevreden zijn, wat natuurlijk dom is want die hamstrings was ik al helemaal vergeten! 
Na het zware weekend van vorige week (2 wedstrijden op twee dagen), was ik benieuwd hoe ik het er deze keer van af zou brengen. Op maandag en dinsdag heb ik volledig gerust, de volgende 3 dagen telkens een duurloopke (tussen de 9 en 12 km), fietstochtjes van 22 a 27 km en gisteren 9 km losgelopen. Met mijn hamstrings gaat het steeds beter en die stijfheid verplaatst zich meer naar de quadriceps. Al moet ik wel zeggen dat ik maar 1 "snelle" kilometer deed: donderdag 3'44" na een training van 11,7 km. Dus trok ik met wat meer vertrouwen richting de plaats waar de bendes van de bokkenrijders aan het eind van de 18de eeuw de streek onveilig maakten met onder andere overvallen op boerderijen.
Dat de temperaturen wat minder waren dan een week geleden werd voorspeld, kon de pret niet drukken: het was toch mooi weer en 22 graden. Eindelijk nog eens boven de 20, dat was de eerste keer dit jaar, dus had ik eigenlijk geen excuus om slecht te presteren.
Wat minder deelnemers aan deze 8ste manche van de Haspengouw Challenge dan vorig jaar, maar dat kwam ongetwijfeld ook door "interclubs" die op dezelfde dag georganiseerd werden. Van bij de start voelde ik me goed en kon vlot mee met een groepje waarvan ook Steven en Luc deel uit maakten. Ik voerde zelfs even de forcing na een dikke kilometer en zo werd het groepje uitgedund. Teammaat Steven hielp het tempo hoog houden en dat maakte dat mijn concurrent Luc na 3 km ook moest afhaken. Tijdens de 2de ronde (van de 2) was het beste er voor mij vanaf na een lange helling en ik moest die 2 jonge kerels (Steven Vandingenen en Pieter Beelen) laten gaan. Maar mijn voorsprong op Luc was groot genoeg om me bergaf te laten uitbollen richting kerk & aankomst.
Met een tijd van 37'36" ( bijna 2 minuten trager dan vorig jaar!), maar met een 17de plaats algemeen & 1ste van de 20 M55 kon ik niets anders dan tevreden zijn. Ik had nergens last van gehad en met een conditie die nog lang niet top is, was ik toch niet helemaal "stilgevallen". Met dank aan de warmte.....
