Met een gemiddelde van meer dan 80 km/week zou ik eventueel een Marathon aankunnen. Ik had me willen inschrijven voor het BK in Eindhoven, maar ik was te laat: bleek dat dit een maand voor de wedstrijd had moeten gebeuren! Wie begrijpt zoiets?! Maar goed, daar was ik niet rouwig om, mede omdat ik nog geen lange duurloop van >30 km heb gedaan (of gedurfd?). Bovendien doet mijn linkerhiel het goed, maar of dat ook zo zou zijn voor 42 Km? Zodoende focus ik me intussen maar op gewone wedstrijden en de twee klassementen (Victors Cup en Helpshop criterium). In beiden sta ik eerste in mijn categorie (respectievelijk bij de M60 en M65). De Ambiorix run (voorlaatste manche van de Victors Cup) is een van mijn favorieten: selectief parcours met enkele serieuze beklimmingen, verhard en genoeg rechte stukken. Het was ideaal loopweer: 19° en praktisch windstil met de zon die namiddag van de partij was. Ik voelde me op voorhand al goed, en dat bleek ook tijdens de wedstrijd. Na een vlakke aanloop kwam de eerste helling er na 4 Km aan. Die verteerde ik goed, evenals de puist die we na 8 km te verwerken kregen. Ik herstelde telkens zeer vlug, waarna het tempo weer omhoog kon en zodoende dook ik op het einde nog onder de 4 min./km. Eerlijkheidshalve moet eraan toegevoegd worden dat het toen meestal bergaf ging. Met een gemiddelde van 4:05/km was dit zowat mijn beste wedstrijd van het jaar en al zeker rekening houdende met de moeilijkheidsgraad. Tenslotte mocht ik, tot mijn verrassing, nog het podium op als 3de bij de M55 (1ste M60).
Nog nooit was ik present op de Maasrun, allicht omdat er rond die tijd andere wedstrijden plaatsvonden waar ik eerder de voorkeur aan gaf. Aangezien deze run ook als Limburgs kampioenschap doorging, koos ik voor de 10 km i.p.v. de 10 mijl. Ook dochter Sharon dacht er hetzelfde over, dus trokken we nog eens samen op pad. De start vond vond plaats in deelgemeente Smeermaas, dus was er busvervoer voorzien vanuit Lanaken. Dat alles maakte dat we al om 11 uur thuis vertrokken om op tijd te zijn voor de start om 13u15. Het heerlijke weer (zonnig en 20°) beloofden veel goeds, maar of mijn benen er ook zo over zouden denken? Drie dagen geleden deden we namelijk nog een lactaat test bij mijn club AC Alken, waar ik 5 reeksen van 1600 meter telkens sneller moesten afleggen. Die inspanningen hebben er toch zwaarder ingehakt dan ik gedacht had, toch wou ik ook nu voor een tijd van <42 minuten gaan. Maar dat zou nogal tegenvallen, want met 43 hoogtemeters was het parcours niet zo vlak als ik dacht. Kwam daar ook nog wat onverhard, U-bochten en een stuk langs het kanaal met tegenwind bij. De benen voelden niet aan zoals ik had gewild, toch ging het tempo ook nu weer omhoog naargelang het einde naderde. Nochtans was het in het centrum op de tanden bijten dankzij enkele vervelende stukken vals plat. Uiteindelijk finishte ik als 1ste M65 (40/195 totaal) in een matige 43:18 en mocht ik de zegebloemen in ontvangst nemen. Derde Limburgse titel op 3 weken: het had ook slechter gekund. De euforie achteraf was zo groot dat ik elke notie van richting kwijt was en de tegenovergestelde wou uit gaan richting parking. Als mijn dochter niet bij mij was geweest was ik nu nog altijd naar de auto aan het wandelen
Het was alweer zes jaar geleden dat ik nog eens deelnam aan het Limburgs kampioenschap 10 km op de piste. Toen (in Sint-Truiden) deed ik 40:09 over die afstand, zonder echt voluit te gaan. Voor zulk een tijd ben ik nu niet meer in staat, behoudens een klein wonder, en mijn doel voor vandaag was: onder de 42 minuten finishen. De 41:13, die ik een goeie 4 maanden geleden in Huizingen liep, evenaren zou bijgevolg al een heel succes zijn. Het was al gans de dag warm (25°), maar toen ik aan de slag moest in de late namiddag, was het bewolkt. Mijn jongste dochter (Darlene) was de enige supporter die me vergezelde, doch haar aanmoedigingen hielpen me vooruit want lopen op de piste is niet direct favoriete bezigheid. Vanaf het begin was de warmte voelbaar en het was al dadelijk zweten geblazen. De benen voelden niet al te fris aan: misschien nog niet helemaal gerecupereerd van de lange duurloop (22,5 km), die ik drie dagen geleden deed. Mijn grootste tegenstander was ikzelf want ik was de enige 65 plusser die deelnam. Dus moest ik me niet forceren en er enkel op letten dat ik mezelf niet voorbijliep. Dat gebeurde ook niet en, ondanks het op geen enkel moment echt vlotte, ging het tempo naar het einde toe geleidelijk omhoog met een laatste Km net onder de 4 minuten! Dat laatste was een opsteker van formaat, alsook het feit dat mijn linkerhiel het goed heeft gedaan. Ook over mijn 41:39 mocht ik niet klagen, al stond in de officiële uitslag 41:16 achter mijn naam?! Dus neem ik dat laatste maar voor waar aan, evenals mijn tweede Limburgse titel op zes dagen. En nu we toch bezig zijn, gaan we voor een drie op drie: afspraak volgende week in Lanaken op het P.K 10 km op de weg. Dit was overigens voor mij een jubilee, want ik liep vandaag mijn 700ste wedstrijd ooit! Het begon met 1 in 1991 (in Stevoort) en eentje in 1992 (Dwars door Hasselt). Toen kreeg ik de smaak pas echt te pakken & was ik vertrokken voor vele fijne loopjaren.
Deze wedstrijd is er nog zo eentje waarvan in sinds 30 jaar ettelijke keren aan de start stond, met o.a. drie keer de Halve Marathon: in 2010 (1u16:04), 2012 (1u19:36) en in 2016 (1u20:53). Die eerste was trouwens de snelste Halve die ik ooit liep. Een snelle tijd lopen was vandaag een utopie, want de thermometer wees maar liefst 32° aan! Dat deze editie (net als vorig jaar, trouwens), ook als Limburgs kampioenschap gold, maakte dat tactisch lopen de boodschap was. Opvallend veel deelnemers (149 finishers!) wilden de hitte trotseren. Ik liet me aanvankelijk meedrijven met een groepje, maar na 3 km liet ik dat gaan, wetende dat de weg nog lang was en me zeker niet wou vergalopperen. Dat was (al zeg ik het zelf!) een verstandige beslissing, want vanaf +/- halfweg liep ik heel wat atleten voorbij. Ik heb ze niet geteld, maar ik schat dat het er zeker meer dan 15 waren. Van de hitte had ik weinig last want ik voelde me hoe langer hoe beter en, mede gestimuleerd door het oprapen van zoveel lijken, ging mijn snelheid de laatste 5 a 6 km crescendo. De laatste km was zelfs even snel als de eerste en de laatste 300 meter liep ik zelfs aan 4:07/km! Dit was veruit de traagste (&heetste!) van de 51 Halve Marathons die ik ooit liep (1u36:54), maar wel 1 van de memorabelste. Als 1ste M65 mocht ik ook nog de Limburgse titel mee naar huis nemen. Mijn linkerhiel bezorgde me enkel rond halfweg wat last, dus daar zit precies beterschap in. Dit alles was reden genoeg om achteraf te vieren met enkele lekkere Achelse trappisten.
De 27ste editie en mijn 28ste deelname? Ergens moet een foutje in de telling geslopen zijn. Al kan het zijn dat de naam Brouwerijloop niet van in het begin gehanteerd werd. Feit is dat mijn eerste editie dateert van 1993. Op 19 september van dat jaar liep ik er de 5 km in 18:10 en werd 9de van de 62 deelnemers. Niet slecht voor een beginneling en wetende dat ik toen 9 kg meer woog dan nu, maar ook 30 jaar jonger! De dag ervoor had ik toen trouwens nog een stevige fietsrit van 115 Km afgewerkt en de dag daarvoor ook een tempoduurloop van 14 km aan 3:50/km. Van taperen had ik toen duidelijk nog geen kaas gegeten. Dat laatste hou ik heden wel in ere, al deed ik 3 dagen geleden nog een tempoloop van 9 km aan 4:10/km. Met een graad of 25 was het warm & zwoel, maar zodra de zon verdween was het aangenaam. Na een (te) snelle start voelde ik dat de benen niet al fris waren en ik moest harken om vooruit te geraken. Dat gehark kon ook te maken hebben gehad met +/- 40% onverhard, waaronder een smal single-trackje. Het was constant duwen geblazen en ik kon me handhaven in de buurt van Julie en clubgenoot David. Het was warmer dan ik dacht, want de zon kwam er af & toe door. Toch kon ik er op het einde nog een sprintje uitpersen en eindigde netjes tussenin mijn twee loopgenoten, in 41:20. Geen slechte eindtijd, vooral omdat het naar mijn gevoel trager ging. Bovendien mocht ik als 1ste M65 het podium op (24/81 totaal).
